Μήν κάνετε τούς ψόφιους. Προκαλέστε τους !

Δουλεύεις στήν τράπεζα.
Σού πετούν μία μολότοφ, σέ καίνε.
Σού λένε, τί ήθελες νά πάς στή δουλειά σου. Είχε απεργία. ......
Μήν προκαλείς. 

Ανοίγεις τό μαγαζί σου. Σού πετάνε μία μολότοφ. Στό καίνε.
Έχει πορεία ρέ φίλε. Κλείστο.
Τί προκαλείς;

Πηγαίνεις στό πανεπιστήμιο.
Θές νά σπουδάσεις. Έχουν κατάληψη.
Λές μία κουβέντα.
Σέ δέρνουν καμία δεκαριά αναρχοαριστεροί. Προκαλείς ρέ φίλε.

Οδηγείς στό δρόμο. Πέφτεις σέ πορεία. Μένεις εγκλωβισμένος δύο ώρες. Δέν λές κουβέντα. Γιατί προκαλείς.

Άγνωστοι Ήρωες

Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο νου όταν ακούμε Αρχαία Ελλάδα είναι οι Ήρωες της, κακά τα ψέματα. Δεν είναι ούτε ο εκπληκτικός Επιτάφιος του Περικλή ούτε ο διορατικός Πανηγυρικός του Ισοκράτη! Άντε ίσως σκεφτόμαστε και τον Παρθενώνα δεύτερο ή τρίτο. Όταν μιλάμε όμως για εκείνη την εποχή ο νους μας ταξιδεύει συνειρμικά στην εικόνα ενός ρωμαλέου άντρα με προβιά λέοντος στην πλάτη και ένα τεράστιο ρόπαλο στο χέρι να εκτελεί τους δέκα Άθλους του για να εξιλεωθεί. Πριν βιαστείτε να πείτε για δώδεκα, κλείστε το χαζοκούτι Συνέλληνες μου, αφήστε το survivor και την βικιπίντια… 

Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Είναι ωραίο να τις βλέπεις. Ακόμα κι αυτές που  γίνονται επί δεκαετίες και δεν ανακοινώνονται αλλά χρυσοπληρώνονται

Η παρέλαση της Μεταπολίτευσης άνοιξε με το επιβλητικό πέρασμα της μεραρχίας υποβρυχίων και επιγείων εθνικών καταστροφών. Οι βετεράνοι εκποιητές εθνικών ιδανικών και υλικών και πνευματικών αποθεμάτων της Ελλάδας, υπουργοί, πρωθυπουργοί, επιχειρηματίες, πρυτάνεις, δημοσιογράφοι, καναλάρχες, μπετατζήδες, μάνατζερ, τραπεζίτες, τροϊκανοί, Γερμανοί και Αμερικανοί, λοιποί συγγενείς αλλά και άλλοι πολλοί, οι χειρότεροι

Ωρέ Καπεταναίοι…..

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Εκείνα τα «Πέτρινα Χρόνια» του οργανωμένου αγώνα, ήταν βίωμα ζωής για μένα και τους συναγωνιστές μου, το σύνθημα «Όλοι Ενωμένοι για τον Κοινό Αγώνα».

Άλλοτε το καταφέρναμε και άλλοτε όχι. Προσπαθούσαμε όμως. Λειτουργούσαμε χωρίς αποκλεισμούς. Δημιουργούσαμε «πλατφόρμες κοινού αγώνα». Αναγνωρίζαμε το αγωνιστικό παρελθόν όλων… όσων και όποιο είχαν. Ακόμη και στις εκλογές, το παλεύαμε για την δημιουργία κοινού σχηματισμού. Σκοντάφταμε, συνήθως, στα καπετανάτα και τους καπεταναίους.

Αν και το ΕΝΕΚ ήταν μακράν ισχυρότερο από όλες τις άλλες Πατριωτικές και Εθνικιστικές κινήσεις, δεν σταματούσαμε να εκπέμπουμε το ενωτικό μήνυμα συνεχώς. Όμως, οι καπεταναίοι προτιμούσαν να μην συμμετέχουν σε βάση ισοτιμίας και ακόμη χειρότερα, τους βλέπαμε να συντάσσονται με το σύστημα, για να ανακόψουν την πολιτική πορεία των νέων Ελλήνων Εθνικιστών.