ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Τόν Αύγουστο 1974 ό τότε πρωθυπουργός της  Ελλάδος κ. Κ. Καραμανλής απηύθυνε διάγ­γελμα στον Ελληνικό Λαό, μέ περιεχόμενο τον αποπροσανατολισμό επάνω στά Εθνικά προ­βλήματα και τους κίνδυνους πού διέτρεχεν ή Πατρίς μέ άμεση α­ναφορά στήν ανοικτή πληγή του Ελληνισμού της Κύπρου και του καθημερινώς εισβάλλοντος ανεμπόδιστα τούρκου εισβολέως.

Μεταξύ άλλων ό πρωθυπουρ­γός άνέφερεν:

«...Και ώφειλα νά έχω τό θάρ­ρος νά πράξω εκείνο τό όποιον έπέτασσεν ή ιστορική στιγμή.

Ή ένοπλος άντιμετώπισις των Τούρκων εις τήν Κύπρον καθί­στατο αδύνατος και λόγω απο­στάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων.

Και δέν ήτο δυνατόν νά έπιχειρηθη χωρίς τόν κίνδυνον ε­ξασθενήσεως της αμύνης αυτής ταύτης της Ελλάδος...»

Όλα αυτά τά... αξιοθαύμα­στα ακούσθηκαν διά χειλέων του κ. Καραμανλή και εγράφησαν στον τύπον τής 17ης Αυγούστου 1974.

Ολα αυτά έλεγαν, μέ λίγα λόγια, σέ φίλους και εχθρούς ότι:

Έμεΐς δέν κάνουμε τίποτε στο πολεμικό επίπεδο εναντίον των βαρβάρων τούρκων εισβολέων γιατί ή Κύπρος... είναι μακρυά μας.

"Ετσι «καλώς» δέν εστάλησαν και δέν θά σταλούν ενισχύσεις στους αμυνόμενους  Έλληνες τής Κύπρου, γιατί ή μοίρα τους τοποθέτησε μακρύτερα από τους υπολογισμούς τής Κυβερ­νήσεως τής «Δημοκρατίας '74».