Ως πότε το Παραμύθι του Πολυτεχνείου; (του Χρήστου Πασαλάρη)

Με αφορμή τον θάνατο του Χρήστου Πασαλάρη ο Κοινός Παρονομαστής εις μνήμη, αναδημοσιεύει ένα άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος Αιών τον Δεκέμβριο του 1994 βάζοντας και ένα απόσπασμα από το βιογραφικό του για να θυμίσουμε ότι ξεκίνησε ως αριστερός και εργαζόμενος στον Ριζοσπάστη.  Ο Χρήστος Πασαλάρης σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά.

Σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη. Στην Κατοχή (1941-1944), ο Χρήστος Πασαλάρης (με το ψευδώνυμο «Αλέξης») έδρασε στον παράνομο Τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε στο Γουδί και στο Χαϊδάρι .
Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα το 1946 στον «Ριζοσπάστη» ως αθλητικός συντάκτης και ως αρχισυντάκτης. Το 1946 μεταφέρθηκε εξόριστος στη Μακρόνησο ως τα τέλη του 1950, μαζί με τους Μίκη Θεοδωράκη, Θανάση Κανελλόπουλο, Κώστα Δεσποτόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Βούλτεψη και άλλους. 

Το μόνο που άλλαξε είναι ότι τα 20 χρόνια από τότε που γράφτηκε το άρθρο έγιναν 40 και τα ονόματα στις εφιαλτικές φιγούρες της πολιτικής εξουσίας.Κ.Π.

Γελάει και κλαίει και απορεί ο κοινός πολίτης με όσα βλέπει και ακούει και υφίσταται στο χώ­ρο του Πολυτεχνείου. Και θα γελούσε και θα έκλαιγε ακόμη περισσότερο αν ήξερε πόσο το... γλεντάνε 21 χρόνια τώρα οι σκοτεινοί υπερατλαντικοί σκηνοθέτες της «εξέγερσης», για την οποία εργάστηκαν τόσο καταχθόνια προκειμένου να φέρουν στην εξουσία τον Ιωαννίδη και να παραδώσουν τη μισή Κύπρο στους Τούρκους...   

Είκοσι ένα χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά οι Ελληνες νανουρί­ζονται ακόμα με αυτό το «αντι­στασιακό» παραμύθι, γεννημένο από τους μάγους των μυστικών υπηρεσιών για να τους αποκοιμίζει κάθε φορά που εκείνοι ετοιμάζουν οδυνηρές αλ­λαγές -καλή ώρα όπως ετούτες τις μέρες!..

Είναι δε περίεργο που οι «μπουνταλάδες» της λεγόμενης «προοδευτικής παράταξης» έχουν κολλήσει επί δύο δεκαετίες σ' αυτή την αριστοτεχνικά σχεδιασμένη «εξέγερση του Πολυτεχνείου» (όπου και σήμερα οι ίδιοι σκηνοθέτες πειραματίζονται με τους αιωνίως ασύλληπτους «γνωστούς αγνώστους» και με τις αιωνίως αχτύπητες τρομο­κρατικές οργανώσεις), ενώ είχαν να δοξάσουν και να... «επετειοποιήσουν» πολύ ΑΓΝΟΤΕΡΕΣ λαϊκές εξεγέρσεις όπως εκείνη της κηδείας του «Γέρου» και η έτι αγνότερη της Νομικής Σχο­λής!.. 

Αλλά πότε, τάχα, οι «μπουνταλά­δες» του... προοδευτικού κινή­ματος κατάλαβαν και ομολόγη­σαν τα χονδροειδή λάθη τους για να το κάμουν και στην περίπτωση του Πολυτεχνείου; Και γιατί, τάχα, ο Λαλι­ώτης και η Δαμανάκη και ο Ανδρουλά­κης και ο Τζουμάκας και όλοι όσοι σπρώχτηκαν τότε εκ των κάτω στον αγώνα εκείνο θα παραδεχτούν ποτέ ότι έπαιξαν, εν αγνοία τους βέβαια, το παιχνίδι ξένων σκηνοθετών που

και σήμερα αλωνίζουν στο βαλκανικό χώρο, πωματίζοντας τους Βαλκάνιους ηγέτες (συν Ανδρέα) στο «μπουκάλι του Καρτεσίου»;

Μόνιμο έμπεδο ασκήσεων των «γνωστών αγνώστων» έχει γί­νει ο χώρος του Πολυτεχνεί­ου μ' αυτό το ετήσιο... φεστιβάλ των εμπρησμών και καταστροφών, τις οποίες ακριβοπληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος. Οπως έχει γίνει και άθλιο παζάρι μπαλονιών, λουλουδιών, σουβενίρ και σουβλακίων! Και όπως έχει γίνει αποδέκτης της ομαδικής υποκρισίας σύσσωμης της πολιτι­κής ηγεσίας (δυστυχώς, δε, και της στρατιωτικής) που, κύπτουσα ευλαβικώς, καταθέτει στεφάνους και εν συ­νεχεία φεύγει προτροπάδην μην τη βρει καμιά αδέσποτη! Τα υποκριτικά δάκρυα και το κρυφό χαμόγελο συντί­θενται σε κλαυσίγελους, όπως εκεί­νος του πρωθυπουργού, δηλαδή του ανθρώπου που γνωρίζει καλύτερα από. κάθε Έλληνα ΤΙ ακριβώς συνέβη στο χώρο αυτό και ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ και από ΠΟΙΟΥΣ και προς όφελος ΠΟΙΩΝ έγι­νε τότε ό,τι έγινε!..

Αυτά όλα θα τα πει κάποτε η ιστορία αλλά θα τα πει όταν δεν θα έχουν πια την παραμι­κρή πολιτική αξία, θα είναι απλώς «δι­δακτέα ύλη» στα λύκεια του 21ου αι­ώνα. Όπως δεν είχε αξία, όταν ομολο­γήθηκε το λάθος της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, χάρη στο οποίο έγινε ελεύθερη χώρα η Ελλάδα.

Αν, όμως, η πολιτική εξουσία εί­χε τη γενναιότητα να αποβάλει την υποκρισία της (πώς, όμως, να την αποβάλει όταν νέοι πολιτικοί, όπως ο Ανδριανόπουλος, της προσδί­δουν μοντέρνες διαστάσεις με τις υπολογιστικές παρενθέσεις μιας δή­θεν αηδιαστικής φυγής από τα κοινά;) θα έκλεινε διά παντός αυτό το μασκαριλίκι του Πολυτεχνείου, θα απείχε από τις γελοίες πορείες της ΕΦΕΕ, θα έκλεινε στο φρέσκο διά μιας τους 200 «γνωστούς αγνώστους» των πεζοδρο­μίων, θα έστελνε στα σπίτια τους, με μια γενναιόφρονα άφεση αμαρτιών, τους υπέργηρους Απριλιανούς του Κορυδαλλού, θα άφηνε ελεύθερο τον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο να γυρίσει στην πατρίδα του και να εργαστεί το κατά δύναμιν υπέρ αυτής και θα ένω­νε το λαό μας από τον ακρότατο δε­ξιό ως τον ακρότατο αριστερό, ν' αν­τιμετωπίσει ΣΥΣΣΩΜΟΣ τους εφιαλτι­κούς κινδύνους που το κυβερνητικό ιερατείο δεν εννοεί να συλλάβει.

Αν είναι, λοιπόν, να μας υπαγο­ρεύσουν οι ξένοι προστάτες μας, μέσω κάποιου νέου Πολυ­τεχνείου, έναν ακόμη οδυνηρό ακρω­τηριασμό, ας ανοίξουμε τα μάτια μας όσο είναι καιρός. Και τουλάχιστον οι άνθρωποι της αποδώ πλευράς ας πουν με την κοφτερή γλώσσα του Μα­κρυγιάννη τις αλήθειες που όλοι υπο­ψιαζόμαστε, αλλά εκείνοι ντρέπονται να τις ξεφωνίσουν, μην τυχόν και θε­ωρηθούν... αντιδραστικοί!.. Ο λαός μας δεν ανέχεται πια ούτε τον κλαυσίγελο του Ανδρέα Παπανδρέου ούτε τα κολεγιακά πείσματα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου ούτε τις επετειακές κλεψιγαμίες του αριστερού γηροκο­μείου. Θέλει την αλήθεια, θέλει ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Θέλει την αλήθεια για ΟΛΟΥΣ και για ΟΛΑ. Αλλιώς δεν θα 'χει το σθένος ν' αντισταθεί ούτε σε νέους Αττίλες ούτε σε νέους εσωτε­ρικούς δυνάστες!..

-------------------------------------------------------------------------------------------

Δημοσιευμένο στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος Αιών τον Δεκέμβριο του 1994