Εκεί θα λυθούν οι διαφορές μας είτε το θέλουμε είτε όχι.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι στρατιωτικοί μας που κρατούνται από τους Τούρκους «φίλους και συμμάχους» για εντελώς γελοίους λόγους, έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον, την αγάπη και την συμπαράσταση Ελλήνων τε και Αλλοδαπών, προς αυτούς και τους γονείς τους που αγωνιούν για την τύχη τους.

 «Βοηθάει», βέβαια, και η τηλεόραση που το παρατραβάει και το στρέφει προς άλλες, συγκινησιακές, ατραπούς καθώς και οι διάφοροι κύκλοι που οργανώνουν συλλαλητήρια και ποδηλατοδρομίες λες και θα συγκινηθεί κανένας Τούρκος αρμόδιος για να ελευθερώσει τα παλικαριά μας.

 Ας καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε καθεστώς «ακήρυχτου» πολέμου που μας έχει επιβληθεί εδώ και αρκετό καιρό όπου σε κάθε φάση του, χάνουμε και από κάτι είτε αυτό είναι άνθρωποι είτε αεροπλάνα είτε ελικόπτερα είτε πλοία.

 Ο θρήνος και ο οδυρμός, εν καιρώ πολέμου, είναι συνυφασμένος με τη ζωή του

Έλληνα, συνοδεύεται όμως από το παρήγορο αίσθημα της περηφάνιας λόγω της προσφοράς ζωής στον αγώνα. Εν καιρώ «ειρήνης», όμως, δεν χρειάζονται αυτά σε τέτοιον βαθμό.

 Πιστεύω, ότι τα παλικάρια μας θα ταλαιπωρηθούν αρκετούς μήνες μέχρι να έρθει η ώρα να δικαστούν και μέχρι τότε κάποιος «σουλτανίσκος του παλιοκερατά» θα ηδονίζεται κάθε φορά που του δείχνουμε ότι υποφέρουμε με τα άθλια καμώματά του.

 Θα ήταν καλύτερο για όλους εμάς τους Έλληνες που δεν είμαστε λαός πολεμοχαρής ούτε πολεμολάγνος, να ετοιμαζόμαστε ψυχικά, αθόρυβα αλλά σοβαρά για τον πόλεμο που προσπαθεί να μας κηρύξει η Τουρκία και δεν έχει το θάρρος να το πεί ξεκάθαρα. Εκεί θα λυθούν οι διαφορές μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Εκεί θα φανεί πως πολεμάει ο Έλληνας όταν υπερασπίζεται την πατρίδα του.

Του  Τάκη Δάκογλου