Δεν πήγαν στην κηδεία του ήρωα της Κύπρου! (του Ευθυμίου Πέτρου)

«Έβγαλαν την υποχρέωση» με λίγα στεφάνια

Δύο αγήματα αποδόσεως τιμών συνόδευσαν τον ταξίαρχο Γεώργιο Παπαμελετίου στην τελευταία του κατοικία. Το ένα ήταν το «επίσημο» που έστειλε το ΓΕΣ σύμφωνα με τα προβλεπόμενα. Το άλλο ήταν οι συμπολεμιστές του, οι «Κομμάντος '74» που φόρεσαν πάλι τις στολές τους για να τιμήσουν τον διοικητή τους. Γενιές καταδρομέων ήσαν εκεί. Όχι όμως και οι ηγεσίες. Ούτε η στρατιωτική, ούτε η πολιτική. Τι ήταν το σημαντικότερο που είχαν να κάνουν και δεν βρήκαν το δρόμο για τον Ασπρόπυργο να πάνε να τιμήσουν τον ήρωα της Κύπρου; 

Δύο υπουργοί και τέσσερις αρχηγοί Γενικών Επιτελείων συγκροτούν αυτή την ηγεσία. Ήσαν όλοι απασχολημένοι; Αισθάνθηκαν ότι ήταν αρκετό να στείλουν το άγημα, την αντιπροσωπεία και την μπάντα που προβλέπουν οι στρατιωτικοί κανόνες; Θεώρησαν ότι στέλνοντας μερικά στεφάνια «έβγαλαν την υποχρέωση»;

Ο εκλιπών δεν είχε ανάγκη ούτε τα αγήματα, ούτε τα στεφάνια τους. Του ήταν αρκετή η αναγνώρισις των ανδρών που πολέμησαν υπό τις διαταγές του. 

Των Ελλήνων που ίσως τον είχαν ξεχάσει, μέχρις ότου το άγγελμα του θανάτου ανακάλεσε μνήμες του 1974. Αν δεν ήταν ο Παπαμελετίου, ίσως οι καταδρομείς μας να μην είχαν λάβει εγκαίρως τις θέσεις τους. Αν δεν ήταν ο Παπαμελετίου, ίσως το αεροδρόμιο της Λευκωσίας να το είχαν πάρει οι Τούρκοι. Έχουν κάτσει ποτέ οι σημερινοί στρατηγοί να αναλογισθούν τι θα έκαναν οι ίδιοι αν είχαν βρεθεί στην θέση του;
Οι ήρωες δεν χρειάζονται την τυπική αναγνώριση που μπορεί να δίδουν οι νόμοι των ανθρώπων. Άλλωστε και μόνο το γεγονός ότι οι ηρωικές του πράξεις δεν κρίθηκαν επαρκείς για να φθάσει ο ταξίαρχος Παμαμελετίου σε ηγετικές θέσεις δίδει και το μέτρο της αξίας του πολιτικού και στρατιωτικού μας συστήματος. Ίσως το ανάστημά του να υπερέβαινε την ανεπάρκειά τους.

Από την σημερινή "Εστία"