Οι μετανάστες, οι αστοί και οι εθνικιστές

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που διάφοροι γνωστοί και μη εξαιρετέοι είχαν καταφέρει τον εαυτό τους να πειστεί για το ότι η ΝΔ έχει αλλάξει θέση στο μεταναστευτικό. Κάτι οι δηλώσεις Σαμαρά περί "έθνους" και "πληθυσμούς", κάτι οι δεσμεύσεις για κατάργηση του εθνοκτόνου νόμου Ραγκούση, κάτι οι διάφορες ημερίδες για το μεταναστευτικό, κάτι οι εκλογικές πιέσεις από την βάση, υπήρξαν λοιπόν αυτοί που θέλησαν να πιστέψουν ότι τελικά η κεντροδεξιά ανακάλυψε την Αμερική, δηλαδή το πρόβλημα που προκαλεί η μετανάστευση, νόμιμη ή παράνομη.
Δεν χρειάστηκε φυσικά ο πετεινός να λαλήσει τρις για να για διαψευστούν όλοι τους. Χρειάστηκε η ΝΔ να έλθει στην φυσική της θέση, δηλαδή την εξουσία, σε συνεργασία μάλιστα με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ. Έτσι η κατάργηση του νόμου Ραγκούση μετατράπηκε σε αυστηροποιησή του, ενώ παράλληλα ακόμη για νομιμοποίηση 300.000 παιδιών μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή το ανεκδιήγητο που αφορά την παροχή υπηκοότητας στους αλλοδαπούς φοιτητές για τον λόγο της συμμετοχής τους στην "ημετέρα παιδεία".

Βέβαια δεν χρειαζόταν κανείς να περιμένει να φτάσει η ΝΔ στο πολυπόθητο γκουβέρνο για να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο: αυτό μίας φοβικής προς τα αριστερά αστικής δεξιάς, που και το μεταναστευτικό το αντιμετωπίζει με οικονομικίστικους όρους, πασαλειμμένους με λίγο "πολιτισμό". Αρκούσαν τα άρθρα διαφόρων νεόκοπων ιδεολόγων της ευρύτερης παράταξης, όπως του Φαήλου Κρανιδιώτη και του Σάββα Καλεντερίδη, τα οποία μιλούσαν για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των μεταναστών για όσους μπορούσαν να αφομοιωθούν, ελέω πάντα της "ημετέρας παιδείας". Δηλαδή ξεχώριζαν, πολύ απλά, τους μετανάστες με βάση αυτούς που μπορούσαν να είναι χρήσιμοι για οικονομικούς λόγους και αφομοιώσιμοι λόγω πολιτισμού. Πουθενά δεν υπήρχε η αναφορά στο έθνος και στο διακύβευμα που είναι η αλλοίωσή του: σε φυλετικό και πολιτισμικό επίπεδο.

Δυστυχώς αυτή η αντιμετώπιση, η αστική την λέμε εμείς, είναι κυρίαρχης σε αυτούς που αντιτίθονται στην μετανάστευση. Δηλαδή, την αντιμετωπίζουν με λόγους και ζητήματα, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και όχι εθνικά. Γι' αυτούς οι μετανάστες είναι καλοί και άξιοι άμα δουλεύουν, δεν κλέβουν και μπορούν να λένε και πέντε λέξεις στα ελληνικά, άμα δε είναι και χριστιανοί τότε γίνεται μεγάλο πάρτυ. Όπως Αμερική δηλαδή, όπου για να πάρει κάποιος την υπηκοότητα οφείλει να ξέρει ολίγα αγγλικά και να παπαγαλίζει μερικά άρθρα του Συντάγματος. Έτσι απλά και όμορφα, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για τα εθνικά χαρακτηριστικά, χωρίς κανείς να δίνει σημασία στο αίμα, την καταγωγή, την κοινή ιστορία, την βούληση για το μέλλον που είναι και τα μοναδικά στοιχεία που δημιουργούν εθνικό πολιτισμό και όχι πολιτισμό τύπου MTV και Coca Cola.

Οφείλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι. Αυτή η αστική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ταιριάζει γάντι με την ελληνική κοινωνία, την πλήρως αστικοποιημένη, τουλάχιστον μέχρι κρίσης. Μία κοινωνία που δεν ενοχλείτο και πολύ από τους μετανάστες, αρκεί τα αλβανά να δουλεύανε και τα ρωσσιδάκια να ήταν πρόθυμα. Όταν βέβαια ήλθαν οι πακιστανοί και οι αφρικανοί και οι αφγανοί, τότε άρχισαν τα δύσκολα. Όταν οι δολοφονίες, οι ληστείες, η γκετοποίηση και η οικονομική υποβάθμιση έγιναν συνώνυμο των μεταναστών, τότε οι Έλληνες άρχισαν να ενοχλούνται ακόμα και με τα παιδιά που ασκούσαν το παρεμπόριο από το οποίο μέχρι πρότινος αγόραζαν. Και θύμωσαν οι Έλληνες και κατέβηκαν και στους δρόμους και ψήφισαν σε εκλογές με κριτήρια αντιμεταναστευτικά. Και καλώς φυσικά έπραξαν, γιατί ποτέ μία κοινωνία βολεμένη δεν μπορεί να δει τον γκρεμό που βρίσκεται πίσω από την επίπλαστη ευδαιμονία της. Όταν όμως έρχεται η κρίση η οικονομική και έχεις και τους μετανάστες να σου κάνουν ακόμη περισσότερο κόλαση την ζωή σου, ε τότε, κάπως πρέπει να αντιδράσεις.

Οι ευθύνες αυτής της αστικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού, δεν βαρύνουν την ελληνική κοινωνία αλλά το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα. Ένα κίνημα που επέλεξε και αυτό να ακουμπήσει το μεταναστευτικό με κριτήρια όχι εθνικά αλλά κοινωνικά. Είτε γιατί φοβόταν τον χαρακτηρισμό του ρατσιστή άμα ψέλλιζε την λέξη "έθνος" από την κυρίαρχη ιδεολογικά αριστερά. Είτε γιατί ωφελιμιστικά είδε ότι η εθνική προσέγγιση του ζητήματος δεν πουλάει. Και γι' αυτό στράφηκε περισσότερο ή λιγότερο στα ζητήματα ανεργίας, εγκληματικότητας και γκετοποίησης. Ζητήματα υψίστης σημασίας, τα οποία όμως, εύκολα ή δύσκολα μπορούν να τα παίξουν και άλλοι πολιτικοί χώροι.

Ο ΛΑΟΣ ανέδειξε το μεταναστευτικό σε πολιτικό θέμα, επέλεξε όμως να μην το κάνει κυρίαρχο της ατζέντας του με αποτέλεσμα, σε συνάφεια και με άλλους λόγους να χάσει ψήφους και προς τα κεντροδεξιά και προς τα ακροδεξιά. Η Χρυσή Αυγή αναδείχθηκε εξαιτίας της ακτιβιστικής της δράσης στο μεταναστευτικό, "πουλώντας" όμως μόνον ασφάλεια στους πολίτες και μη αναφερόμενη μακροπρόθεσμα σε αυτό πολιτικά, μπορεί εύκολα να υποκατασταθεί από την αστυνομία, αν ποτέ αυτή πάρει σχετικές εντολές.

Αυτή είναι και η ουσία του θέματος "μετανάστευση" για τον "πατριωτικό χώρο". Αν αυτός αντιμετωπίσει το ζήτημα στην εθνική του διάσταση μπορεί να πετύχει την αποκλειστική πολιτική του εκμετάλλευση και να κάνει στην ουσία μια αληθινή παρέμβαση για το μέλλον της πατρίδας. Αν το δει, περιοριστικά σε ζητήματα ασφάλειας ανεργίας και ποσοστώσεων, αν αρχίζει και ξεχωρίζει σε καλούς (αφομοιώσιμους) και κακούς (μη αφομοιώσιμους) μετανάστες θα κινδυνεύει πάντα να μείνει πίσω. Πίσω από ένα κράτος που θα αναλάβει κάποιες από τις ευθύνες του, πίσω από μία αστική δεξιά που θα παίξει ωφελιμιστικά με το θέμα. Οπότε το ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι μονάχα ένα: θέλουμε μία πατρίδα με Έλληνες στο γένος ή μία χώρα με καλούς και νομοταγείς πολίτες, κάθε προέλευσης και καταγωγής; Θέλουμε Ελλάδα ή θέλουμε παγκοσμιοποίηση.

www.elkosmos.gr