ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ - Ανάγκη ανασυγκρότησης .

Γράφει ο Γιάννης Κουριαννίδης

Πριν από περίπου 3,5 χρόνια, σε άρθρο μας στο περιοδικό Patria (τ. 16) υπό τον τίτλο «Το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα σήμερα και αύριο», γράφαμε τα εξής:

«Αν οδηγηθούν στην σημειολογική έστω, απαξίωση οι εθνικιστικές ιδέες μέσα στο ελληνικό πατριωτικό κίνημα, αυτό θα είναι το τέλος του, πριν καν κάνει τα πρώτα βήματα στο δρόμο της πολιτικής καταξίωσης που μόλις ανοίχτηκε μπροστά του. Γι' αυτό και το χρέος των εθνικιστών που σήμερα εκπροσωπούν θεσμικά και οργανωτικά τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, είναι η υπεράσπιση τους. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως στην πράξη.

Οι Έλληνες εθνικιστές που βρίσκονται στις τάξεις του, οι οποίοι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι οι αίτιοι της εθνικής και κοινωνικής απαξίωσης του λαού μας είναι τα αστικά κόμματα της διαπλοκής και της διαφθοράς».

Δυστυχώς, δεν απαιτήθηκε πολύς χρόνος, για να

αποδειχθεί ότι η ηγεσία τουλάχιστον των εντός του ΛΑΟΣ εθνικιστών ήταν πρόθυμη όχι απλώς να δεχθεί την απαξίωση των ιδεών «της», αλλά και για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα τους, υποτασσόμενη πλήρως στα κελεύσματα του πολιτικού κατεστημένου.

Η κοσμοπολίτικη εκδοχή του εθνικισμού, που καλλιέργησε με συνέπεια (και με προοπτική ελπίδας, είναι αλήθεια!) όλα αυτά τα χρόνια, αποδείχθηκε πολύ ευάλωτη στις Σειρήνες του συστήματος και στο δέλεαρ της «καρέκλας». Όπως πολύ χαρακτηριστικά δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξη του στο ράδιο Axis, το ιστορικό στέλεχος του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, ο εκδότης Γιάννης Γιαννάκενας (εκπομπή «Δεσμοί Ελλήνων, Τρ. 12/06/2012), «αν δεν έχεις θωρακίσει την ψυχή σου, δεν πας πουθενά».

Η θωράκιση των εθνικιστών συντελείται με την εμβάθυνση στην ιδεολογία τους, στα μηνύματα που περιέχονται σε αυτήν, όπως έχουν αποτυπωθεί στο μέγα πλήθος των έργων που έχουν συγγραφεί από δεκάδες ομολογητές του ελληνικού εθνικισμού. Από τον Περικλή Γιαννόπου­λο και τον Ίωνα Δραγούμη έως τον Αν­δρέα Δενδρινό, τον Δημήτρη Δημόπουλο και τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, έχουν κατατεθεί και κωδικοποιηθεί οι κύριες εκδοχές της ιδεολογίας του ελληνικού εθνικισμού. Το ερώτημα είναι κατά πόσον έχουμε εμβαθύνει σε αυτές.

Η έννοια του εθνικισμού και η ανάλυση του ως η συνειδητοποίηση και αιτιολόγηση του πατριωτικού ενστίκτου αποτελούν αντικείμενο κοινωνιολογικών και πολιτικών συζητήσεων και μελετών, που αναπτύχθηκαν κυρίως μετά την γαλλική επανάσταση, γεγονός που χρησιμοποιείται από τους εχθρούς της εθνικής ιδέας ως επιχείρημα για την πλαστότητα και το αφύσικο της εννοίας τον ιδίου του έθνους.

Το έθνος, όμως, είναι πρωτίστως βιωματική ιστορική εμπειρία, στηριγμένη πάνω στο θεμέλιο του όμαιμου, από το οποίο πηγάζει η ενστικτώδης παρόρμηση για τη διαφύλαξη των πατρίων. Ο Ηρόδοτος είχε κωδικοποιήσει το έθνος ως την κοινότητα του όμαιμου, του ομόθρησκου και του ομόγλωσσου. Αυτό το πρότυπο της εννοίας του έθνους εισήχθη στη Δύση κατά την Αναγέννηση και πάνω σε αυτό αναπτύχθηκαν όλες οι κοινωνιολογικές και πολιτικές συζητήσεις και μελέτες περί αυτού. Είναι αλήθεια ότι ταίριαζε απόλυτα αυτή η εκδοχή στα στερεότυπα των δυτικών κρατικών κοινωνιών, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να ταυτιστεί η έννοια του έθνους με την έννοια του κράτους καθιστώντας δυσδιάκριτα τα όριά τους. Όπου οι δύο έννοιες δεν ταυτίζονταν, οι διορθωτικές κινήσεις αποκτούσαν μία καθαρά εδαφική προοπτική, με αποτέλεσμα το ξέσπασμα αιματηρών πολέμων (περίπτωση εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας).

Η έννοια αυτή του έθνους, όμως, για τον Ελληνισμό ήταν και παραμένει ουσιαστικώς παρωχημένη, αφού οι ιστορικές εξελίξεις στο σύνολο του ζωτικού χώρου στον οποίο συνέχισε την ιστορική του πορεία ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές της Δύσης. Το ελληνικό έθνος συνέχισε να ζει και να δημιουργεί προσπαθώντας να επιβιώσει μέσα στα πολυθρησκευτικά και πολυγλωσσικά περιβάλλοντα της ρωμαϊκής, της βυζαντινής και της οθω­μανικής αυτοκρατορίας. Στα περιβάλλοντα αυτά δεν εξέλιπε φυσικά το όμαιμον, αφοΰ οι όποιες εισβολές και κατακτήσεις ή διελεύσεις αλλοφύλων από τα εδάφη του δεν επηρέασαν αναπόδραστα και καταστροφικά την ελληνική φυλή. Αυτό που επέφεραν, όμως, ήταν η μεταβολή της θρησκείας ή της γλώσσας, ή και των δύο ενίοτε, διαφόρων ελληνικών πληθυσμιακών ομάδων.

                                                 Των Ελλήνων οι κοινότητες

Αν λοιπόν πρέπει να μιλήσουμε για έναν νέο ορισμό του έθνους, προσαρμοσμένο στην ελληνική εμπειρία, που αφορά βεβαίως και άλλα έθνη που έζησαν σε ανάλογα περιβάλλοντα, θα πρέπει να εισαγάγουμε ακόμη ένα κριτήριο, ίσως υπέρτερο αυτών της θρησκείας και της γλώσσας, που θα το ονομάζαμε «ομότροπον». Πράγματι, οι ελληνικές κοινότητες δεν έπαψαν να λειτουργούν με τον ελλη­νικό τρόπο ζωής, με την ελληνική αντίληψη του κόσμου, με τα ελληνικά ιδανικά και αξίες, ακόμη και αν έχασαν κάποιο από τα «ηροδότεια» προσδιοριστικά του έθνους χαρακτηριστικά. Οι μουσουλμάνοι Αλεβίτες, λ.χ., που αριθμούν σήμερα πάνω από 25.000.000, μόνο στη Μικρά Ασία, ανέδειξαν το πλατωνικό πνεύμα μέσα από τη θρησκεία τους. Οι τουρκόφωνοι" Καππαδόκες αποτύπωσαν με μυθολογικό τρόπο το ελληνικό μεγαλείο μέσα από την «φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου». Οι μουσουλμάνες και αλλόγλωσσες Πο­μάκες προάσπισαν την ελληνική αξιοπρέπεια μέσα από τη θυσία τους στο πο-μάκικο Ζάλογγο, τα «μόμτσκι κάμεν», απ' όπου γκρεμίζονταν με τα παιδιά τους για να μη καταλήξουν στα χαρέμια των Τούρκων. Το «ομότροπον», βεβαίως είναι απαραίτητο να στηρίζεται πάνω στο «όμαιμον». Τα δύο αυτά συστατικά κω­δικοποιούν στις μέρες μας την ελληνική εκδοχή της έννοιας «έθνος».

Αυτά αποτύπωσε ο Περικλής Γιαννό­πουλος όταν σαφέστατα και καθοδηγη­τικά μας άφηνε ως παρακαταθήκη ότι «προορισμός του Έλληνος, σήμερον και αύριον, εις κάθε εποχήν, είναι ο εξαν­θρωπισμός της Οικουμένης».

Ο εξανθρωπισμός αυτός προέρχεται βεβαίως από ανθρώπους με κοινή κατα­γωγή, ασχέτως γλώσσας και θρησκείας. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο Κων. Πλεύρης στο βιβλίο του «Η κοσμοθεωρία του Εθνικισμού» (Αθήναι 1969, σελ. 1.7): «Το έθνος, κατά την κοσμοθεωρίαν του εθνικισμού, έχει ως μοναδικήν βάσιν την φυλή ν». Αυτά υποκρύπτονται εξ άλλου πίσω από το όραμα του Ίωνος Δρα­γούμη για τη συνένωση όλων των «λαών» της Ανατολής υπό την ηγεμονία των Ελλήνων.

Το ιστορικό και φυλετικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ζουν εδο5 και χιλιετίες οι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας, της χερσο­νήσου του Αίμου, των παραλίων, κυρίως, της παρευξείνιας ζώνης και της Μεσο­γείου, είναι σαφέστατα ελληνικό. Την πραγματικότητα αυτή δεν είναι δυνατόν να την αφήνουμε σε κανέναν μεγαλοϊδεάτη του παντουρκισμού, τύπου Νταβούτογλου (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, φαίνε­ται να έχει μελετήσει την ελληνική γραμματεία πολύ περισσότερο από όλους τους «ελληναράδες» της συνωμοσιολογίας και της αρπαχτής), ούτε -πολύ περισσότερο- σε γελοία πρόσωπα όπως ο οποιοσδήποτε Γκρουέφσκι.

Αυτή η πραγματικότητα πρέπει να αποτελέσει το νέο όραμα, τη νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού για τα χρόνια που έρχονται. Η αναγέννηση του Ελληνισμού ως βιολογικής και πνευματικής οντότητας, η επαναφορά του στο προσκήνιο της Ιστορίας και της πνευματικής πρωτοπορί­ας, είναι κάτι που πρέπει και μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα από τις τάξεις των Ελλήνων εθνικιστών. Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας. Στόχος μας, να ξεφύγουμε από την ελλαδικότητα και να προσεγγί­σουμε την ελληνικότητα.

Μία προοπτική που σαφέστατα προϋποθέτει μία μορφωτική επανάσταση, που θα οδηγήσει και στην επίλυση των όποιων πολιτικών προβλημάτων μάς ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες.

Μακρυά, πλέον, από κάθε μορφής συ­ναλλαγή με τους εκπροσώπους του πολι­τικού κατεστημένου, που οδήγησαν τον Ελληνισμό αντιμέτωπο με την πιο ζοφερή προοπτική του. Μακρυά από παγίδες που αλλοιώνουν συστηματικά τη φυσιογνω­μία μας. «Όσοι ζωντανοί» καλούνται εκ των πραγμάτων στον κοινόν αγώνα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Patria τεύχος 33