Ιδεολογική απουσία

Οι μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό, οι οποίες επιταχύνθηκαν την παρελθούσα εβδομάδα, είναι ένας ξεκάθαρος δείκτης της σύγχυσης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Τα κίνητρα των επιλογών όποιων προσώπων εμπλέκονται στο γαϊτανάκι των αντιφάσεων και των μεγάλων διαψεύσεων δεν είναι τόσο ενδιαφέροντα προς εξερεύνηση.

Ούτως ή άλλως, δύσκολα μπορεί να αποδειχθούν ή να ερμηνευτούν με πειστικό τρόπο. Ισως να εμπίπτουν στη δικαιοδοσία της λογοτεχνίας, μια και αποτελούν πρώτης τάξεως υλικό για τη συγγραφή κωμωδίας ή -στην καλύτερη περίπτωση- πολιτικού «θρίλερ».


Εχει, πάντως, μεγάλη σημασία να γίνει αντιληπτό ότι ο πρωτοφανής διασυρμός των πάλαι ποτέ «αυθεντιών» των ελιγμών και η ακύρωση (στα μάτια της κοινής γνώμης) των πεπειραμένων τακτικιστών οφείλονται σε κάτι απλό: Την έλλειψη αυτοσυνειδησίας και την ανικανότητα να δώσουν μορφή στις πολυτασικές δυνάμεις που συνθέτουν τα ετερόκλητα κομματικά μωσαϊκά τους. Με λίγα λόγια, εκείνοι που οφείλουν να δώσουν το πνευματικό περιεχόμενο στην πολιτική κονίστρα δεν έχουν στόχο συγκεκριμένο πέραν της εξυπηρέτησης ενός υπερτροφικού και αδικαιολόγητου εγωισμού.

Οι συμπεριφορές τους είναι ένα άθροισμα αποφάσεων που λήφθηκαν εν θερμώ, κακοχωνεμένων ιδεών δίχως συναρμογή με την πραγματική ζωή, λεκτικών πυροτεχνημάτων που εκτοξεύονται κατά ριπάς και μικρές νίκες ή ήττες απέναντι σε εξίσου ασυνάρτητους και ανυπόληπτους αντιπάλους. Οι Ελληνες πληρώνουν από το υστέρημά τους για να παρακολουθούν ένα ανούσιο ματς πολιτικού μποξ, στο οποίο λαμβάνουν μέρος «νάνοι» του σπορ. Η σύγκριση με το παρελθόν είναι αναπόφευκτη και τα αποτελέσματά της γίνονται φανερά ακόμη και στους... αμύητους.

Η ιδεολογία απουσιάζει από την παλέτα των άτεχνων εικαστικών του μεταπολιτευτικού μεταπρατικού κομματισμού. Οποτε υφίσταται «ιδεολογία», όπως στην περίπτωση της σταλινικής υλιστικής αίρεσης του Περισσού, η οποία έχει αναγορεύσει σε θεότητα τη μαρξική ψευδοεπιστήμη, δεν ανοίγεται προς την κοινωνία αλλά λειτουργεί σαν προκρούστεια κλίνη. Θέλει να κοντύνει ό,τι... περισσεύει από τους στενούς ορίζοντες της κομματικής «ορθότητας» και να ξεχειλώσει ό,τι δείχνει λειψό.

Η τρύπα που σχηματίζει η ένδεια πολιτικού λόγου και ζώσας ελληνικής ιδεολογίας χάσκει απειλητικά σε κάθε συνεδρίαση της Βουλής. Καταπίνει ακόρεστα τις κούφιες κοινοτοπίες που γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο και τις σελίδες των εντύπων. Το ιδεολογικό κενό, που λαμβάνει εφιαλτικότερες διαστάσεις από το εξωτερικό χρέος, συνιστά απειλή κυρίως για την ελληνικό κοινωνία και το έθνος μας.

Η ηγεσία και ο λαός έχουν διαλεκτική σχέση. Από τα «ψηλά» δώματα περνούν οι κατευθύνσεις που συνήθως ακολουθούν οι πολλοί. Οταν η ιδεολογία, η κατάρτιση, ο πατριωτισμός, το ήθος και το όραμα απουσιάζουν από τους πολιτικούς, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει την κοινωνία για αμοραλισμό και να της προσάψει το απεχθές «μαζί τα φάγαμε».


εφ.Δημοκρατία