Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ

" Ο σύγχρονος κόσμος είναι τό αποτέλεσμα της μακράς εξε­λικτικής διαδικασίας ενός πολιτισμού: του Ευρωπαϊκού. Απο­τελεί τήν φυσική προέκτασι τής δημιουργικής προσπάθειας των Λαών τής Ευρώπης, στή χιλιετηρίδα πού μεσολαβεί από τόν 9ον μέχρι τόν 20ον αιώνα μ.χ. Ό τεράστιος αυτός κύκλος υπάρξεως μιας ολόκληρης εποχής βρίσκει τήν τελική του κατάληξι στό κο­σμοϊστορικό φαινόμενο τής ίδιας τής καταρεύσεώς του. Πρόκει­ται γιά τις σπάνιες εκείνες στιγμές τής ιστορικής εξελίξεως πού σημαδεύουν τίς μεγάλες καμπές τής ανθρώπινης μοίρας, και κά­νουν τήν ιστορία νά παρουσιάζεται σάν ένα γιγαντιαίο φαινόμε­νο πού ξεπερνά τήν περιορισμένη ζωή ενός ατόμου ή μιας γενεάς.
Στέκεται αδύνατη ή κατανόησι ενός παρομοίου γεγονότος χωρίς τήν μελέτη τών μεγάλων εκείνων μαζικών ρευμάτων σκέψεως πού ονομάζονται ιδεολογίες καί πού χαρακτηρίζουν τήν ποιότη­τα κάθε εποχής. Διότι ή ζωή καί ή κίνησι τών Φυλών συντελεί­ται μέσα άπό τίς συγκρούσεις τών Λαών τους, τών κοινωνιών τους, τών ομάδων τους, ενσαρκωμένες πάντα σέ κάποια Ιδεο­λογία.

                          Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ

Είναι αδύνατον νά σταματήση ή Ιστο­ρία. Κάθε προσπάθεια νά άνασχεθή ή έξέλιξί της έχει σάν αποτέλεσμα τήν όλη συσσώρευσι τεραστίων δυνάμεων, πού ξεσπούν κάποτε μέ όλη τήν διαστρε­βλωτική έκδίκησι του πεπρωμένου. "Η καπιταλιστική παρακμή καί ή θεωρη­τική εκτροφή του μαρξισμού δημιούρ­γησαν μιά τέτοια άντίδρασι στόν Ευρω­παϊκό κόσμο πού παρόμοια της δέν εί­χε ποτέ έμφανισθη στό παρελθόν. Ή λογοκρατία των οίκοκομικών καί τών πολιτιστικών λύσεων λειτουργούσε ε­ναντίον τών ιστορικών δυνάμεων πού άπό καιρό αναζητούσαν μέσα στό εξε­λισσόμενο ανθρώπινο πνεύμα, μιά δι­έξοδο.  Ή καταπίεσις καί ή αφύσικη α­νακοπή τους τίς έκανε νά ξεσπάσουν σ' ένα όργιο διανοητικής καί πολιτικής βίας, πού μορφοποιήθηκε σέ στέρεες πολιτικές μορφές στό διάστημα τού με­σοπολέμου. Ή θάλασσα τών θεωρητι­κών κατασκευών καί ή διανοητική α­συναρτησία πού δέν οδηγούσαν που­θενά έδημιούργησαν ένα τεράστιο δια­νοητικό κύμα πρός τούς μεγάλους Μύ­θους. Τά καπιταλιστικά καί τά μαρξι­στικά ελατήρια είχαν σταθεί ανίκανα νά ανοίξουν τόν δρόμο στίς έλλοχεύουσες δυνάμεις τής ιστορικής εξελίξεως καί τούτο τό ανικανοποίητο αίσθημα τών λαών ερχόταν τώρα νά τό καλύψη ή παράφορη αλλά ακαταμάχητη τάσι τής αυθαιρεσίας. Στέκεται αδύνατο νά κατανοήσουμε τό φαινόμενο τού φασι­σμού καί πρό πάντων τού έθνικοσοσι-αλισμού, χωρίς νά κατανοήσουμε τού­το τό γεγονός.

Ο φασισμός αποτελεί την καθαρή μορ­φή τής αυθαιρεσίας. Είναι ή εναγώνια καί βίαιη

είδωλοποίησι ενός εφήμερου σχηματισμού: τού κρατικού μηχανισμού. "Ο Φασισμός είναι κρατολατρεία, σέ μιά εποχή όπου λείπει ό σκοπός καί όλοι μέχρι τώρα σκοποί αποδεικνύονται 

φαν­ταστικές καί άχρηστες κατασκευές, μιά κατασκευή, πού μέχρι χθες ήταν ένα μέ­σον, υψώνεται τώρα στή θέσι τού πιό με­γάλου σκοπού. Πρόκειται γιά μιά φαντασίωσι πού γενιέται άπό τήν 

διαστρε­βλωμένη συνειδητοποίησι ότι στήν ε­ποχή μας οί οικονομικές διαδικασίες καθορίζουν τίς πολιτικές διαδικασίες. Γιά νά σταματήση τό φαινόμενο αυτό ό φασισμός, δέν προχωράει σέ μιά 

ανα­τροπή καί άνακατάταξι τών σχέσεων α­νάμεσα στίς οικονομικές καί τίς πολι­τικές διαδικασίες, άλλά απλώς τίς δια­χωρίζει. Οί πολιτικές διαδικασίες, σ' αυτόν, άντί νά πάρουν τήν λειτουργική τους θέσι μέσα στό σύνολο τών διαδι­κασιών πού αναπτύσσει ή ανθρώπινη ζωή, ξεκόβονται αυθαίρετα άπ' αυτές, χωρίς νά ύπάρχη μεταξύ τους πλέον κα­νένας οργανικός δεσμός. Οί πολιτικές αποφάσεις υπάρχουν γιά τίς πολιτικές αποφάσεις καί τό Κράτος γιά τόν εαυ­τό του. Άπό τό σημείο αυτό μέχρι τό στένεμα τών πολιτικών διαδικασιών μο­νάχα στό κόμμα, αποκλειομένου του υ­πολοίπου λαού άπ' αυτές, ή άπόστασις είναι πολύ μικρή.

Ό Φασισμός κατανοώντας σωστά ό­τι ή ύπαρξι πολλών κομμάτων δέν ση­μαίνει καθόλου πρωτοκαθεδρία καί ε­λευθερία αναπτύξεως τών πολιτικών δια­δικασιών καί ότι πρόκειται μονάχα γιά μία μέθοδο εμμέσου καθορισμού τους, προχωράει στήν εντελώς αστήρικτη πα­ραδοχή τού περιορισμού τών πολιτι­κών διαδικασιών μονάχα μέσα στό κόμ­μα. Τούτο τό  διανοητικό κύμα θά σάρω­ση τήν Ευρώπη στόν μεσοπόλεμο καί οι επιπτώσεις του θά φθάσουν μέχρι τήν έποχή μας. Θάταν άπόδειξις πνευματι­κής ανεπάρκειας νά περιορισθή μονά­χα στά όρια τού Ιταλικού φαινομένου. Αντίθετα εκείνοι πού θά γνωρίσουν πρώ­τοι τίς επιδράσεις του μέσα στίς τάξεις τους είναι οί ίδιοι οι κομμουνισταί, αυ­τοί πού διετείνοντο ότι υπήρξαν οί πιό αμείλικτοι εχθροί του.

'Η μαρξιστική θεωρία δεχόταν ότι στήν εποχή μας οί οικονομικές διαδικασίες καθορίζουν τίς πολιτικές, άν καί προεξέτεινε αυτό τό φαινόμενο στό σύνολο τής ανθρωπινής ιστορίας, ύπόθεσι 

λαν­θασμένη καί αυθαίρετη. Πέρα άπ' αυ­τό όμως ή μαρξιστική θεωρία ήθελε μιά εποχή όπου οί πολιτικές διαδικασίες θά καθόριζαν γιά ένα μικρό χρονικό διά­στημα τίς οίκονομικές, μετά τό όποιο καί οί δυό θά μαραίνονταν καί θά εξα­φανίζονταν γιά νά αντικατασταθούν ά­πό τίς πολιτιστικές διαδικασίες τής α­ταξικής κοινωνίας.

"Ομως ή ίδια ή ζωή έχει αποδείξει ό­τι άμα οί πολιτικές διαδικασίες πάρουν επάνω τους, ποτέ δέν θά μαραθούν άλ­λά συνεχώς θά έντείνωνται. Μπροστά σ' αυτό τό φαινόμενο οί κατατρομαγ­μένοι κομμουνισταί τής Ρωσίας αναγ­κάστηκαν νά προχωρήσουν σέ μιά γρα­φειοκρατική δικτατορία, πού φυλάκι­σε τίς πολιτικές διαδικασίες στόν περι­ορισμένο χώρο τού κομμουνιστικού κόμ­ματος, άν όχι στά ανώτερα στρώματα του. Είδ' άλλως υπήρχε κίνδυνος νά συν­τριβή ή ίδια ή θεωρία τους. Ή ενέργεια αυτή ώδήγησε μέ τήν σειρά της σέ μιά επιπλέον άντίφασι. Προσπαθώντας νά περιορίσουν τό φαινόμενο τής αναπτύ­ξεως τών πολιτικών διαδικασιών, σκλή­ρυναν καί άπολυτοποίησαν τήν κρατι­κή του έκφρασι, τήν στιγμή πού ή θεω­ρία τους διετείνετο ότι τό κράτος σάν ό τρόπος υπάρξεως τών πολιτικών δια­δικασιών θά έμαραίνετο καί αυτό μαζί μέ αυτές. Γι' αυτό τόν λόγο οί κομμου­νιστές υπήρξαν οί πρώτοι φασίστες.

Μέ κανέναν τρόπο δέν πρέπει νά συγ­χέεται τό φαινόμενο τού Έθνικοσοσιαλισμοϋ μέ τόν Φασισμό. "Η όμοιότης τους βρίσκεται στήν αφετηρία τους ό­χι όμως καί στήν έξέλιξί τους. Ό Έθνικοσοσιαλισμός συνειδητοποιεί καί αυτός τήν παρακμιακή λειτουργικότη­τα τής εποχής, οπού τά οικονομικά συμ­φέροντα καθορίζουν τίς πολιτικές σκο­πιμότητες. "Ομως στέκεται μακριά ά­πό τό φαινόμενο τής κρατολατρείας. Τό κράτος γιά τόν Έθνικοσοσιαλισμό εί­ναι ένα μέσον, ένώ ό σκοπός είναι ή φυ­λή. Χωρίς αυτήν τό κράτος δέν έχει καμμία αξία. Ό Έθνικοσοσιαλισμός, ό­πως καί ό φασισμός προχωράει σ' έναν αυθαίρετο διαχωρισμό τών πολιτικών άπό τίς οίκονομικές διαδικασίες, χω­ρίς νά τοποθέτηση τίς πρώτες πάνω ά­πό τίς δεύτερες, έτσι ώστε νά άναπτυχθή ό καθοριστικός του ρόλος. "Ετσι ξεκομένες όμως οί πολιτικές διαδικασί­ες, άντί νά άπολυτοποιηθούν καί νά γί­νουν αυτοσκοπός όπως στόν Φασισμό, άπολυτοποιούν τό φυλετικό περιεχό­μενο τής ιδεολογίας τού Έθνικοσοσιαλισμού καί τό προβάλλουν μέ τήν α­ποκρουστική μάσκα τής φυλετικής αυ­θαιρεσίας τής Άρίας Φυλής. Ή φυλε­τική καλλιέργεια καί άνάπτυξι πού εί­ναι ένας σκοπός πέρα γιά πέρα 

ανθρω­πιστικός, άφού βελτιώνει ποιοτικά τήν φυσικοϊστορική βάσι τού ίδιου τού άν­θρωπου, στόν Έθνικοσοσιαλισμό με­τασχηματίζεται σ' ένα όπλο πολιτικής έκδικήσεως καί αυθαιρεσίας. Γιατί άν ό Φασισμός είναι ή πολιτική αυθαιρε­σία, ό 'Εθνικοσοσιαλισμός είναι ή φυ­λετική αυθαιρεσία.

Δέν πρέπει νά άναζητήται ή σημασία τού 'Εθνικοσοσιαλισμού στό κροτάλισμα τών πολυβόλων ή στήν μάχη τών στεππών καί τών έρημων, στό πνεύμα θυσίας καί ηρωισμού ή στήν άσκοπη αγριότητα απέναντι στόν ηττημένο, για­τί όλες αυτές οί στιγμές υπάρχουν καί οτούς άλλους πολέμους. Ή σημασία τού 'Εθνικοσοσιαλισμού βρίσκεται στό γεγονός ότι μιά επαναστατική τάξι, πού γεννήθηκε άπό έναν κόσμο πού πέθαι­νε, έγινε κύριος όλων αυτών τών οργά­νων πάλης καί ότι στό όνομα αυτού τού παλαιού κόσμου έδωσε τήν μάχη εναν­τίον τών ίδιων τών άξιων του, ώς τήν α­ποφασιστική στιγμή τής καταρρεύσεως.

Ό 'Εθνικοσοσιαλισμός είναι μιά ι­στορική έπανάστασι. Υψώνεται πο­λύ πιό πάνω άπό μιά άπλή κοινωνική έ­πανάστασι καί προβάλλει σάν διαδικα­σία αυτοκαταστροφής του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Άπό τίς χωρικές βάσεις πού έκάλυψε τήν πολιτική ανατροπή πού επέφερε καί τά ερείπια πού συσσώ­ρευσε, ή Έθνικοσοσιαλιστική Έπα­νάστασι είναι ή πιό γενική, ή πιό χαο­τική καί ή πιό άμορφη άπό τίς επανα­στάσεις. "Ομως άπό τήν βίαιη μέθοδο, πού τήν προσανατόλιζε, στους κατα­στροφικούς σκοπούς της καί τά εκδι­κητικά καθήκοντα της είναι ή πιό σχε­διασμένη άπ' όλες τίς επαναστάσεις. Στό συνδιασμό τών δύο αυτών άκρων βρίσκεται κλεισμένος ό εσωτερικός χα­ρακτήρας τής  Έθνοσοσιαλιστικής α­νατροπής.

Μέ τόν έθνικοσοσιαλισμό ή ζωή έ­γινε στρατόπεδο. Ή ιδιωτική ζωή, οί θεσμοί, οί μέθοδοι, οί σκέψεις, τά συν­αισθήματα, όλα έχουν γίνει πρόσκαι­ρα, ασυνήθιστα, μεταβατικά, όλα ανα­δύουν μιά προσωρινότητα. Άπ' αυτό τό γεγονός προέρχεται καί ή δυσκολία γιά κάθε πολιτική άνάλυσι. Αυτός ό συ­νεχής κατακλυσμός, αυτός ό έντονος χαρακτήρας τής ζωής κλείνει μέσα του ένα στοιχείο συμπτωματικό, πού φθά­νει μέχρι τόν παραλογισμό καί τήν μυ­θολογία. Παρμένος στήν ποικιλία τών επεισοδίων του ό έθνικοσοσιαλισμός παρουσιάζεται ξαφνικά σάν απογυμνω­μένος άπό σημασία. Μιά τέτοια δυσκο­λία υπερνικά μονάχα εκείνος πού κα­τορθώνει νά καταλάβη καί νά νοιώση τήν εσώτερη έννοια αυτής τής ποικιλί­ας καί νά ανακάλυψη πίσω άπ' αυτή τίς αφετηρίες τής ιστορικής αλλαγής. Σ' έναν κατακλυσμό οί στέρεες φόρμου­λες είναι ανεδαφικές. Ό Έθνικοσοσιαλισμός σέ άντίθεσι μέ τόν φασισμό, δέν κτίζει στέρεους τύπους. "Ολες οί πράξεις του είναι σκιαγραφήματα, προ­σχέδια, δοκίμια, πάνω σέ δοσμένο μύ­θο, καί τά αποτυχημένα προσχέδια, ή­σαν πολύ περισσότερα άπό εκείνα πού ύπόσχονταν επιτυχία. "Ολα όμως ήσαν σημαδεμένα άπό ένα μίσος καί έναν φα­νατισμό πού ξεπηδάει μέσα άπό τήν ά-ποσύνθεσι τού κόσμου πού τά γέννησε. Τούτη ή αλήθεια βρίσκει τήν πιό καθα­ρή της έκφρασι στό εκδικητικό πνεύ­μα τού άντισιωνισμού.

Ό Έθνικοσοσιαλιαμός συνειδητοποί­ησε τήν μεγάλη ανατροπή, πού είχε συμβή ανάμεσα στίς πολιτικές καί τίς οί­κονομικές διαδικασίες στήν Ευρώπη άπό τόν 18ο αιώνα καί εδώθε καί εστρά­φη αποφασιστικά εναντίον αυτής τής ιστορικής καταστάσεως, προβάλλοντας σάν υπεύθυνο τό παγκόσμιο τραπεζι­τικό καί χρηματηστηριακό σύστημα πού βρισκόταν στά χέρια τών Εβραί­ων. "Οσο καί άν φαίνεται παράδοξο, άν παραμερίση κανείς τόν όγκο τού προ­παγανδιστικού υλικού, ανακαλύπτει ό­τι όταν οί Έθνικοσοσιαλισταί προέ­βαλλαν τόν ισχυρισμό ότι μάχονται ε­ναντίον του διεθνούς Εβραϊκού κεφα­λαίου, έλεγαν τήν αλήθεια. Γιατί οί Ε­βραίοι κρατώντας στά χέρια τους έπί αι­ώνες τά κέντρα διακινήσεως τού χρή­ματος καί τού εμπορίου έπαιξαν τόν πιό άποφαστιστικό ρόλο σέ τούτο τό φαι­νόμενο τού άμμέσου καθορισμού τής πο­λιτικής ζωής τών λαών. Μόνον πού αυ­τός ό ρόλος τους είχε πηγάσει άπό τήν ίδια τήν κατάρευσι του κόσμου πού τούς είχε έκθρέψει.

Τό   Έθνικοσοσιαλιστικό   διανοητι­κό κύμα δέν σταμάτησε στά όρια τής Γερ­μανίας. Ακόμη καί όταν φάνηκε ότι τό φαινόμενο τού 'Εθνικοσοσιαλισμού εί­χε συντριβή οριστικά, στήν πραγμα­τικότητα τό πνεύμα τού είχε περάσει ή­δη τίς γραμμές τών αντιπάλων του καί είχε μπει μέσα τους. Πολλοί λίγοι παρετήρησαν ότι πέρασε τά σύνορα τού κομμουνισμού γιά νά μπή στό πνεύμα τού πιό άσπονδου εχθρού του. Στή Ρωσία ολόκληρη ή παλαιά φρουρά τών μπολ­σεβίκων, πού αποτελείτο αποκλειστι­κά άπό Εβραίους, καθώς καί οί Σοβι­ετικοί αξιωματικοί μέ τήν ίδια καταγω­γή είχαν τουφεκισθή, μετά άπό δίκες παρωδίες στήν δεκαετία τού 30. Γιατί στέκεται πάντα εύκολο, νά συντριβούν οί οπαδοί μιας ίδεολογίας παρά τό πνεύ­μα της καί οί ιστορικές συνθήκες πού τό γέννησαν.

'Ο Έθνικοσοσιαλισμός ήθελε νά εί­ναι μία βαθειά ανατροπή στήν ιστορία δηλαδή μιά έπανευθυγράμησι τών κοι­νωνιών στήν έννοια τής Φυλής, πού θά τράνταζε τήν ατομικότητα, θά τοποθε­τούσε τήν άντίληψι τών βασικών θεμά­των τής ζωής κάτω άπό ένα καινούριο πρίσμα καί θά έσωζε έτσι τό ανθρώπι­νο πνεύμα άπό μιά αιώνια φθίνουσα άπανάληψι.  Άντ' αυτού συμπαρέσυρε πίσω άπό τό λάβαρο τού άγκυλωτού σταυ­ρού τίς μάζες τού Λαού τών Γερμανών, προκαλώντας τήν πιό βίαιη καί τήν πιό καταστρεπτική έκρηξι πού είχαν γνω­ρίσει οί αγώνες. Προχώρησε σέ μιά άνευ προηγουμένου προβολή τής Εθνικής ανεξαρτησίας καί τής ελευθερίας τών λαών,  κατακτώντας  καί έξοτώνοντας εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων, πού υπακούοντας στίς ίδιες αρχές τής πραγματικότητος τής Πατρίδος καί τού "Ε­θνους, δέν μπορούσαν παρά νά πολεμή­σουν. 

Στά βάθη μιας πρωτοφανούς κα­ταστροφής, μέσα σέ μιά θάλασσα ερει­πίων καί έρημων συμπαρέσυρε καί ό­λες τίς αντίπαλες ιδεολογικές φαντα­σιώσεις πού είχε έκθρέψει ή παρακμια­κή Ευρώπη. Οί ονειροφαντασίες τού τύ­που τής θεωρίας τής πάλης τών τάξεων, στάθηκε αδύνατο νά διαπιστωθούν στίς γιγαντιαίες συγκρούσεις τών στεππών ανάμεσα σέ εκατομμύρια ενόπλων αν­θρώπων.  Οί ιδεολογικές συγκρούσεις τών κοινωνιολογικών αντιλήψεων του 19ου αιώνος πήραν τέλος.Ο καινούρ­γιος ιδεολογικός πόλεμος έφερνε μέσα του τά σπέρματα μιας καινούργιας μορ­φής

ιδεολογικών συγκρούσεων: τήν πά­λη ανάμεσα στά φιλοσοφικά συστήμα­τα. 
Ό Έθνικοσοσιαλισμός υπήρξε ό καταστροφέας τού παλιού κόσμου άλ­λά όχι ό θεμελιωτής τού καινούργιου.

Το κείμενο έχει συνταχθεί από την Διεύθυνση Ιδεολογίας του Κινήματος και έχει δημοσιευθεί στο επίσημο όργανο του ΕΝιαίου Εθνικιστικού Κινήματος την εφημερίδα ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ τεύχος 3 στις 1/7/79