Για ένα Ελληνικό Εθνικιστικό Κίνημα

...... Πέρα από την Δεξιά και την Αριστερά

του Κώστα Καρδαρά. Χειρουργού, Προέδρου Ιατρικού Συλλόγου Καρδίτσας

σαν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Κώστας Βάρναλης

Α. Κόμμα και κίνημα

Πολιτική με κόμμα, έθνος με τελεία

Πολύβιος Δημητρακόπουλος

Ο πολυκομματισμός είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κοινωνικού δια­χωρισμού. Το κάθε κόμμα εκφράζει μία διαφορετική ομάδα αντιλήψεων ή/και συμφερόντων όχι απαραίτητα ιδιοτελών, τουλάχιστον στην πρω­τογενή τους μορφή. Η αποκοπή των συμφερόντων αυ­τών από το ιδεολογικό τους πρό­σημο, δημιουργεί σταδιακά ένα σύ­στημα ιδιοτελών συσπειρώσεων και συναλλαγών που μπορεί να στρα­φούν εναντίον του γενικού συμφέ­ροντος.

Οι μεταλλαγές των κοινωνικών ισορροπιών, η χρήση τεχνικών μα­ζικής ψυχολογίας και ο συνδυασμός τους, μετακυλίουν τις κομματικές προτιμήσεις σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας εναλλάσσοντας το πο­λιτικό σκηνικό χωρίς απαραίτητα να μεταβάλλεται και η ουσία της 

πο­λιτικής. Το κίνημα αντίθετα, είναι ένας δυναμικός σχηματισμός, που έλκει την γένεση του στην ύπαρξη μιας απο-προσαρμογής, ενός ρήγματος του πολιτικού συστήματος προς την κοι­νωνία.

Είναι μία έννοια αέναη, κινού­μενη και δυναμική με αρχή αλλά χωρίς τέλος που υποκείμενο και φο­ρέας της είναι ο ίδιος ο λαός στο σύ­νολο του ή σε ένα σημαντικό του τμήμα, που αντιδρά με τον τρόπο αυτό στην ύπαρξη ρήγματος μεταξύ αυτού και της ηγετικής του στιβάδας ή ανακολουθίας μεταξύ των στοι­χείων που συγκροτούν την ιδιαίτερη ψυχοπνευματική του δόμηση και τις ενδόμυχες τάσεις, ροπές και παρορ­μήσεις του από το παρόν και το δια­φαινόμενο μέλλον του.

Η ανάπτυξη ενός κινήματος, είναι μία μαζική διαδικασία και δεν απο­τελεί εξωτερική διεργασία, ούτε μπορεί να γίνει ερήμην του υποκει­μένου του, δηλαδή του λαού.

Μία ιδεολογία, μπορεί να αποτε­λέσει σημαία και οδηγό του, αν όμως δεν εκφράζει την ουσία του γε­νεσιουργού του ρήγματος, σύντομα η αποπροσαρμογή θα οδηγήσει σε εκφυλισμό και εξαφάνιση ή αντί­θετα, σε εκτρωματικές καταστάσεις και εκρήξεις.

Μία επιλεκτική ομάδα, μία ελίτ, μπορεί με την κατάλληλη συγκυρία να αναλάβει την ηγεσία του. Αν όμως δεν προέρχεται από τα ίδια τα σπλάχνα του κινήματος, δεν εκφρά­ζει την ιδιαίτερη δυναμική του και δεν προσανατολίζει την πορεία της στην ιδιαίτερη ροπή του, τότε παρο­μοίως, θα οδηγήσει σε εκφυλισμό ή εκτρωματικές μορφές και εκρή­ξεις.

Η καταφανής χρεωκοπία του πο­λιτικού συστήματος, δεν είναι απλώς χρεωκοπία και αποπροσαρ­μογή της «μεταπολίτευσης» όπως αφελώς ή δολίως κάποιοι

προπαγανδίζουν, αλλά πρόκειται για απα­ξίωση, χρεωκοπία και αποπροσαρ­μογή συνολικά του πολιτικού και αξιακου συστήματος της μεταπολε­μικής, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πό­λεμο, εποχής.

Το πολιτικό, οικονομικό, κοινω­νικό, πολιτιστικό και αξιακό της οι­κοδόμημα καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας της εντροπίας του, της αποπροσαρμογής των θεσμών και των δομών του από την αντικει­μενική πραγματικότητα, που δεν εί­ναι στατική όπως θεωρήθηκε, αλλά δυναμική και μεταλλασσόμενη.

Οι προσπάθειες των κυρίαρχων αναξιοκρατικών ελίτ και κατεστημέ­νων, να διατηρήσουν την εξουσία και τα προνόμια τους, συνθέτουν το εφιαλτικό παρόν που βιώνουν οι λαοί του κόσμου, είναι όμως στο σύ­νολο τους καταδικασμένες,

αδυνα­τώντας να δημιουργήσουν μία νέα σύνθεση.

Το διευρυνόμενο ρήγμα των κοι­νωνικών δομών και ιδεολογίας, αποτελεί δυνητικά την εστία ενός κι­νήματος που θα διεμβολίζει και θα αποσυνθέτει τις παλαιές ιδεολογίες και δομές, συνθέτοντας και δημι­ουργώντας νέες δομές ενός πραγμα­τικά νέου κόσμου που έρχεται.

Ενός κινήματος που είναι η συνι­σταμένη της αποκρίσεως των φυσι­κών ιδιοτήτων, τάσεων και παρορ­μήσεων του λαού στην ιστορική του πορεία, στις προκλήσεις του περι­βάλλοντος.

Ενός κινήματος που θα είναι εθνικό, γιατί το έθνος είναι η φυ­σική κοινότητα των ανθρώπων αλλά και η φυσική ανθρώπινη δια­χρονική συλλογική οντότητα,

πνευ­ματικό γεγονός με βιολογική βάση.

Ενός κινήματος που θα εμφορεί­ται από την ιδεολογία του εθνικι­σμού, γιατί ο εθνικισμός είναι η με­τουσίωση του κοινού σε όλους αισθήματος του πατριωτισμού σε πολιτική ιδεολογία.

Είναι δηλαδή, η φυσική ιδεολογία τόσο των αν­θρώπων όσο και των λαών αφού θέτει σκοπούς και στόχους στην ίδια την συλλογική μας ύπαρξη και όχι έξω και πέρα απ αυτήν.

Β. Πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά

Δεν είμαστε ούτε συντηρητι­κοί ούτε ριζοσπάστες. Είμαστε παραδοσιακοί και επαναστάτες.

Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

Ο παραδοσιακός διαχωρισμός σε «Δεξιά» και «Αριστερά», τεχνητός από την στιγμή της δημιουργίας του, αποτελεί δομή του καταρρέοντος συ­στήματος.

Έλκοντας την καταγωγή τους από την αστική επανάσταση του 1789 οι δύο έννοιες, έχουν υποστεί σειρά με­ταλλαγών στο αξιακό τους περιεχό­μενο με την πάροδο των αιώνων.

Τελικά εκφράζουν είτε την παρά­δοση, την συντήρηση, την διατή­ρηση των παλαιών δομών και αξιών και την αντίσταση στην μετα­βολή τους από τη μία πλευρά, είτε την ανανέωση, την μεταβολή και την ανατροπή στο πολιτικό, το κοινω­νικό και το αξιακό επίπεδο από την άλλη.

Δυνάμεις δηλαδή και τάσεις, που θεμιτά πρέπει να υπάρχουν στην κοινωνία όχι όμως διακριτές και σε αντιπαράθεση, αλλά σε δυναμικά μεταβαλλόμενη γόνιμη σύνθεση.

Ο παράλογος, εξωπραγματικός και αφαιρετικός διαχωρισμός είναι ακόμα και σήμερα, 3 γενιές μετά τη λήξη του εμφυλίου, με τον ψυχρό πόλεμο μακρινό παρελθόν και το τείχος του Βερολίνου τουριστικό αξιοθέατο, σε χρήση, σαν Παβλώφειο καμπανάκι των κομματικών μαντριών, που προσδίδουν έτσι τε­χνητό νόημα στον καθορισμό του

«εαυτού» και του «άλλου», απο­κτούν μία διακριτή ψεύτικη ταυτό­τητα και συντηρούν την κομματική τους συσπείρωση.

Ο διχασμός, ένδυμα μόνο χωρίς περιεχόμενο, συντηρείται και συν­τηρεί την κομματική ιδιοτέλεια, βούτυρο στο ψωμί των κατεστημέ­νων ελίτ.

Το εθνικιστικό κίνημα που απο­τελεί την συνισταμένη των τάσεων και των παρορμήσεων του λαού μας στην ιστορική του πορεία και απο­τελεί την ενεργό του απάντηση στην αποπροσαρμογή του από τα δεδο­μένα της αντικειμενικής πραγματικότητος, δεν μπορεί να είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Αντίθετα,εν­σωματώνει και τα δύο μεγάλα κοι­νωνικά ρεύματα, σε διαρκή δυνα­μική αλληλεπίδραση, ισορροπία και σύνθεση.

Χωρίς να αποβάλλει τον αντικαπιταλιστικό και αντικομμουνιστικό του χαρακτήρα, σε διαρκή πόλεμο και αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της παρακμής και του ισοπεδωτισμού, αγνοεί τα κριτήρια του δύοντος κόσμου τους.

Ο κομμουνιστικός διεθνισμός και ο φιλελεύθερος ισοπεδωτισμός, αποτελούν προϊόντα αλλά και τρο­φοδότες του συστήματος της παρακ­μής. Η θέση τους δεν είναι στο στίβο της πολιτικής αντιπαραθέσεως αλλά στα ράφια του χρονοντούλαπου της

ιστορίας, με όποιο τρόπο χρειαστεί να γίνει αυτό.

Γ. Χτίζοντας το Ελληνικό Εθνι­κιστικό Κίνημα

«Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν να δημιουργή­σουν ομαδικά οι Έλληνες»

Ίων Δραγούμης

Κάθε έθνος έχει τα ιδιαίτερα χα­ρακτηριστικά του. Το ίδιο και κάθε εποχή: έχει τα δικά της. Παρά την καθολική ισχύ των συγκεκριμένων νόμων που διέπουν τις σχέσεις των λαών, το ελληνικό εθνικιστικό κί­νημα σήμερα δεν μπορεί να είναι μεταγλωττισμένο ή έστω εξελληνι­σμένο και εκσυγχρονισμένο αντί­γραφο ξένων προτύπων και μάλιστα άλλων εποχών.

Το χρονικό βάθος της ελληνικής εθνογενέσεως, δίνει στον ελληνικό εθνικισμό την ιδιαιτερότητα να προ­ηγείται αιώνες της αστικής χειραφετήσεως. Άλλωστε εδώ αντί για αστική επανάσταση, έγινε η μεγα­λειώδης, εθνεγερσία του 1821, το ανολοκλήρωτο ξύπνημα του ελλη­νικού έθνους που ακόμα με προσω­ρινή αναστολή βρίσκεται σε εξέλιξη.

Το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα οφείλει να στηριχτεί:

Στην ιστορία του έθνους μας, στην αρχαία και τους μύθους μας, στην μεγαλειώδη εποποιία του θεοείκελου Αλέξανδρου, στο αποσιωπη­μένο θαύμα της ελληνιστικής επο­χής, στο έπος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων που η δυτική διαστρέβλωση μετο­νόμασε Βυζαντινή, στο θαύμα των Ελλήνων της «Ευρωπαϊκής» Ανα­γεννήσεως αλλά και σ' αυτό των αδούλωτων ραγιάδων, εκείνων που παρά τους διωγμούς κράτησαν την πίστη και τον εθνισμό τους. Στην απαρχή της σύγχρονης ιστορίας μας την Εθνεγερσία του 1821, και την γεμάτη λαμπρά παραδείγματα

ηρωι­σμού, ποταμούς αίματος και διδα­χές, σύγχρονη ιστορία του έθνους μας.

Στη σύγχρονη θρησκεία μας, που μπολιασμένη από την βαθύτερη ου­σία της αρχαίας εθνικής μας λα­τρείας, προσαρμοσμένη στα ιδιαί­τερα χαρακτηριστικά του έθνους μας και κωδικοποιημένη από τους σο­φούς μας, φωτεινή και όχι εσωστρε­φής και θεοσκότεινη, οδοδείκτης άνω θρώσκειν και θεώσεως και όχι μοιρολόγος μαρτυρίου. Στη θρη­σκεία μας που απαλλαγμένη από βι­βλικές μισαλλοδοξίες και ανατολί­τικους σκοταδισμούς, με τον βαθύτερο ελληνικό και χριστιανικό της πυρήνα μπορεί και πρέπει να αποτελέσει φάρο, οδηγό και κατα­λύτη στα χρόνια που έρχονται.

Στον ελληνικό μας πολιτισμό, απαλλαγμένο από τις σύγχρονες δια­στρεβλώσεις του, από τις βαθύτατες ξενόφερτες νοθείες του και τις μου­σειακού τύπου μεταφορές και ανα­παραστάσεις απολιθωμένων τμημά­των  του,   από   την   σύγχρονη  υποκουλτούρα του κατεστημένου.

 Στον ελληνικό μας πολιτισμό, ενός έθνους που ξαναβρίσκει τον εαυτό του, καθοδηγούμενο από τους σο­φούς και τους δασκάλους του (που ένας-ένας έρχονται στο φως), σε μία δυναμική σύνθεση και πορεία προς το βάθος του χρόνου.

Στους μεγάλους μας διανοητές και πρωτοπόρους της Εθνικής μας Ανα­γεννήσεως. Σε αυτούς που δεν αρκεί η αναφορά του ονόματος τους ή η μεταφορά κάποιων ειρημένων ή γραπτών τους, αλλά ή βαθιά μελέτη και βίωση του συνόλου του έργου τους, που μόνο έτσι αποδίδει πλή­ρως το νόημα του.

 Αυτού του έργου  που αποστολή του δεν είναι να κοσμεί τα ράφια των βιβλιοθηκών μας αλλά να αποτελέσει βασικό ανάγνω­σμα των νέων μας.

Στον ίδιο τον λαό μας, τους Έλληνες όπου γης, που απαλλασσόμενοι από τα βιολογικά και ηθικά στοιχεία της παρακμής μας, αποτελούν το υποκείμενο της εθνικής μας αναγεν­νήσεως.

Στο ζοφερό τοπίο της σημερινής πραγματικότητος, το έργο της εθνι­κής αναγεννήσεως, αποτελεί καθή­κον ενός καθολικού και ευρέος Εθνικού Μετώπου, συγκροτημένου από ανθρώπους απαλλαγμένους από τις διχαστικές εμπλοκές, την οι­κονομίστικη διαχειριστική λογική και τα παρωχημένα πρότυπα του δύοντος κόσμου.

Αυτό θα δημιουργήσει τις προ­ϋποθέσεις αναπτύξεως του σύγχρο­νου ελληνικού εθνικιστικού κινή­ματος.

Ενός κινήματος, που προορισμός του είναι να ξαναδώσει στουςΈλληνες την Οικουμενική τους προ­οπτική, την νέα Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού, αυτό ακριβώς που τρέ­μουν οι παγκόσμιοι εξουσιαστές: Τον Εξανθρωπισμό της Οικουμέ­νης!

Το άρθρο στου Κώστα Καρδαρά δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Εθνικού Μετώπου 

" ΜΕΤΩΠΟ"