Οι Παιδικές Ασθένειες του Εθνικισμού

Εκπαιδεύοντας τους εαυτούς μας

Ένα από τα σημαντικά θέματα που δίδασκαν τα καθοδηγητικά στελέχη του Κινήματος-ΕΝΕΚ στα μέλη των πυρήνων υποδοχής (Π.Υ.) ήταν  

«Οι Παιδικές Ασθένειες του Εθνικισμού»

Ανασύραμε από το αρχείο των εκπαιδευτικών θεμάτων το συγκεκριμένο θέμα διότι παρ’ όλο έχουν περάσει περισσότερα από 35 χρόνια από την εποχή εκείνη, της διαμόρφωσης και εκπαίδευσης πολιτικών στελεχών από το Κίνημα, διαπιστώνουμε ότι και σήμερα το συγκεκριμένο θέμα είναι το ίδιο επίκαιρο και χαρακτηρίζει όπως είναι λογικό, τις νεότερες γενιές, και όχι μόνο ! Παραθέτουμε λοιπόν βασικά στοιχεία του θέματος, προτρέποντας τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους να το μελετήσουν με προσοχή και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του..

ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ 

Όταν πια ο Εθνικισμός μετ’ εξελίσσεται σε κίνημα και σε πολιτικό φορέα, όταν αρχίσει να ανδρώνεται, ξεπερνώντας την αφάνια και το πολιτικό περιθώριο, ξεπερνώντας το μικρό περιβάλλον των ανθρώπων που τον βάζουν στο δρόμο του, όταν δηλαδή το εθνικιστικό κίνημα «μαζικοποιείται» τότε εμφανίζονται και  τα πρώτα εσωτερικά του προβλήματα .Αυτά είναι οι ονομαζόμενες «παιδικές ασθένειες του εθνικισμού» Τι είναι όμως παιδική ασθένεια; Τι εννοούμε με αυτό τον όρο τον τόσο χαριτωμένο;

ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΕΙΣ ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ

Παιδικές  ασθένειες εννοούμε τις ενστικτώδεις παρορμήσεις πάνω σε θέματα πολιτικής η φιλοσοφικής γραμμής ορισμένων μελών του εθνικιστικού κινήματος, οι οποίες προέρχονται από  διάθεση μη εκσυγχρονισμού στα δεδομένα της συγκεκριμένης εποχής που αναφερόμαστε  όπου το πιο συνηθισμένο αποτέλεσμα είναι η σύγχυση και ίσως η διάσπαση της δομής του κόμματος. 

Με δεδομένο ότι ο Εθνικισμός σαν κοσμοθεωρία έχει επαναστατικές δομές, είναι ευνόητο πως η πειθαρχία προς την ιεραρχία είναι το Α και το Ω των οιανδήποτε προϋποθέσεων επιτυχίας. Οι ενστικτώδεις παρορμήσεις λοιπόν δεν μπορούν να οδηγήσουν σε καμιά επιτυχία .

Ποιες είναι οι «ασθένειες» τις οποίες ενίοτε αντιμετωπίζει το εθνικιστικό κίνημα στον τόπο μας; Και ποια είναι τα πλέον συνηθισμένα προβλήματα που μπορούν να δημιουργήσουν στην πλατιά άνοδο της επιρροής μας στις μάζες ; Και τέλος ποια είναι τα μέτρα τα οποία  θα πρέπει να πάρει το εθνικιστικό κίνημα ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα προβλήματα 

Επιγραμματικά οι ασθένειες αυτές είναι 1) ο εξτρεμισμός 2) ο ελιτισμός 3) ο απομονωτισμός  

ΕΞΤΡΕΜΙΣΜΟΣ 

Η τάση αυτή  είναι η πλέον διαδεδομένη στις τάξεις οποιουδήποτε εθνικιστικού κινήματος. Σαν ορισμός του εξτρεμισμού μπορούμε να πούμε ότι είναι διάφορες τάσεις σε ατομικό η συλλογικό επίπεδο εντός του κινήματος με πράξεις η συζητήσεις που αλλοιώνουν την δογματική και κομματική γραμμή κατά την προσωπική τους κρίση. 

Στην σημερινή πραγματικότητα ο εξτρεμισμός στο εθνικιστικό κίνημα παρουσιάζεται κυρίως με τρία χαρακτηριστικά α) τον Γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό β) τον χουντισμό γ) τον αναρχισμό 

 Α) το πρώτο συνίσταται στην διάθεση ύπαρξης παραλλήλου πορείας του Εθνικοσοσιαλισμού όπως διαμορφώθηκε στην Γερμανία το 1932 .Είναι περισσότερο ασθένεια πολιτικής γραμμής .Οι … «ασθενούντες» αναπολούν τις παρελάσεις, τις στολές, τις δυναμικές ομιλίες των μελών του τότε εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας. Δυστυχώς οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι εποχές άλλαξαν ριζικά .Βέβαια δεν είναι και σε θέση να κάνουν κριτική στα θέματα αποτυχίας της πρώτης εθνικιστικής προσπάθειας της Ευρώπη. Συνίσταται ακόμη για έντονο πεζοδρομιακό αγώνα αναρχικής μορφής, που μόνο κακό θα μπορούσε να κάνει σε ανερχόμενο εθνικιστικό κίνημα 

Β) το δεύτερο (χουντισμός) έχει εξ ίσου αναρχική μορφή καθώς και μεγάλη δόση προσωπολατρίας. Υπάρχει στέρηση ιδεολογικών αρχών και μια διάθεση να ταυτισθούν οι εθνικιστικές ιδεολογικές αρχές με την επανάσταση της 21^ης Απριλίου . Όλες οι εξτρεμιστικές ασθένειες έχουν σαν αποτέλεσμα τελικά την αντιπαράταξη της των συγκεκριμένων τάσεων με την ηγεσία του κόμματος .

Γ) αναρχισμός Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η μη αποδοχή κοινοβουλευτικού αγώνα συγχέοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του εθνικισμού με την πολιτική τακτική στην πορεία προς την εξουσία. 

Υποστηρίζουν μόνο την βίαιη και επαναστατική ανατροπή της καθεστωτικής αστικής τάξης πραγμάτων. Υπάρχει διάθεση βιαιοπραγιών χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα. Τα άτομα αυτά συνεργάζονται καθαρά με αναρχικές ομάδες και ονομάζονται περιθωριακοί. 

Βέβαια η αποτυχία ενός επαναστατικού βίαιου αγώνος είναι καταδικασμένη σήμερα. 

Απόδειξη είναι η δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών η των ένοπλων Επαναστατικών Πυρήνων στην Ιταλία, το οποίο ήταν και η συνένωση του αστικού καθεστώτος.  Όλα τα ανωτέρω επιφέρουν μετά την σύγχυση της βάσεως με την ηγεσία την απόρριψη του κόμματος και συνεπώς της κομματικής πειθαρχίας 

Οι μορφές που παρουσιάζει ο εξτρεμισμός μέσα στο κόμμα είναι :

Α) η μη συμβιβαστικότητα. Θεωρούν το μη συμβιβασμό σαν δογματισμό του Εθνικισμού που στην ουσία είναι κάτι εντελώς αντίθετο σε σχέση με την προώθηση των θέσεων του κινήματος μέσω της τακτικής «δυο βήματα εμπρός και ένα πίσω» 

Β) Στείρος και αλογίκευτος επαναστατισμός  - αδιαλλαξία 

Γ) Άρνηση ευρείας συμμετοχής – η βία μόνη λύση 

Δ) Εμμονή σε συγκεκριμένα παραδοσιακά πρότυπα – αδυναμία εκσυγχρονισμού.

Η αντιπαράθεση του κόμματος σε μια τέτοια κίνηση μέσα από τα σπλάχνα του μπορεί να γίνει μόνο εάν: 

1) Υπάρχει πειθαρχημένη συγκεντρωτική δομή εξουσίας 

2) Υπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες κομματικής επιλογής

3) Υπάρχει ταύτιση και αποδοχή του ηγέτη με την βάση του κόμματος καθώς και σταδιακή διάπλαση και διαφωτισμός της βάσεως του κόμματος. 

2) ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ

Είναι μια μικρή και απλή ομάδα κυρίως ιδεολόγων και θεωρητικών διανοουμένων. Αυτοί δημιουργούν μια κλειστή κάστα απορρίπτοντας κάθε ένα ο οποίος δεν θεωρείται θετικός αποδέκτης των λεπτομερειών της θεωρητικής βάσεως. 

Η ομάδα αυτή προσπαθεί να μείνει κλειστή για τους λίγους και εκλεκτούς. Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως δρουν σαν παραομάδα μέσα στο κίνημα και υπάρχει φόβος δημιουργίας φράξιας. 

Διαθέτουν ενστικτωδώς μια τελείως λανθασμένη αδιαφορία για την συνεχή επαφή με την βάση του κινήματος, δίνουν τεράστια σημασία στην θεωρία αναλύοντας λεπτομέρειες ενώ απορρίπτουν στην ουσία τους πολιτικούς ελιγμούς και προσπαθούν να κινητοποιήσουν τις μάζες μέσω συναισθημάτων και όχι μέσω του πολιτικού αγώνος στις ευρείες μάζες. 

Η καθοδήγηση για αυτούς γίνεται μόνο μέσα στα στενά πλαίσια του κόμματος και όχι στο σύνολο του λαού. Υπάρχει συνήθως η τάση αρχηγισμού ενώ πιστεύουν φανατικά στο αλάθητο της ελιτίστικης ομάδος και δεν δίνουν δυνατότητες αναπτύξεως της κομματικής πειθαρχίας συλλογικά. 

Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό θα πρέπει κατ’ αρχάς το κόμμα να μπορεί να προσαρμοστεί ανά πάσα στιγμή με το εκάστοτε επίπεδο που βρίσκεται η μάζα.

Για να γίνει όμως αυτό είναι αναγκαίο το κόμμα να βρίσκεται ΠΑΝΤΑ μέσα στην μάζα, διαθέτοντας ένα πολύμορφο τρόπο αγώνος ανάλογα με την περίπτωση. Επίσης απαραίτητη είναι η προσαρμοστικότητα καθώς και κυρίως οι διαδικασίες και η συνειδητοποίηση των στελεχών που επιτρέπουν την αυτοκριτική. 

3) ΑΠΟΜΟΝΩΤΙΣΜΟΣ

Είναι η έλλειψη προσαρμογής στον συγκεκριμένο  τόπο η χρόνο δια μέσω της αποδοχής του δογματισμού η της αρχής του μη συμβιβασμού . Παρουσιάζεται κυρίως με την μη αποδοχή καμιάς συνεργασίας σε κανένα επίπεδο, ακόμη και με συγγενή κίνηση προς τον εθνικισμό. 

Επίσης ο απομονωτισμός διακρίνεται στο ότι δεν προσπαθεί να εισχωρήσει στην μάζες αλλά, αλλά περιμένει να έρθουν εκείνες(οι μάζες) σ’ αυτούς δόγμα το οποίο ισχύει για τα αστικά κόμματα όχι όμως για τα επαναστατικά εθνικιστικά τα οποία έτσι σβήνουν. 

Το αντίδοτο στην συγκεκριμένη ασθένεια του απομονωτισμού είναι η μελετημένη μορφή δράσης και αγώνος πάνω στην συγκεκριμένη ιδιομορφία και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα που παρουσιάζει ο συγκεκριμένος τόπος που κινούμεθα .Χωρίς αυτή την μελετημένη και συγκεκριμένη μορφή πάλης δεν μπορεί να υπάρξει «πέρασμα»  της γραμμής .Επίσης είναι αναγκαία η προσαρμογή στον κοινοβουλευτικό αγώνα την στιγμή που είναι ακόμα κυρίαρχη και σταθερή η φιλελεύθερη ιδεολογία στον τόπο μας, με αντικειμενικό στόχο να έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε συμμαχίες προς όφελός μας καθώς και διαίρεση των αντιπάλων μας. 

Για να συμβεί όμως αυτό χωρίς κίνδυνο παρέκκλισης από τις αρχικές βασικές μας θέσεις είναι απαραίτητη η συνεχής κομματική δουλειά μέσα στις ευρείες λαϊκές μάζες καθώς και η σταδιακή διαφώτιση και καθοδήγηση αυτών.Αυτό βέβαια δεν γίνεται με τον απομονωτισμό των αστικών κομμάτων, ούτε με επανάληψη τετριμμένων εθνικών η αντικομμουνιστικών συνθημάτων. Μπορεί να γίνει μόνο με την πειθαρχημένη και ενιαία κομματική γραμμή, η οποία θα’ χει σαφείς και εφικτούς στόχους. 

Υ.Γ.

Όπως προαναφέραμε το θέμα αυτό, όπως και όλα όσα αναρτήσαμε στην συνέχεια, διδασκόταν στο νεογέννητο τότε εθνικιστικό ΚΙΝΗΜΑ τουλάχιστον 35 χρόνια από σήμερα, συνεπώς όποια χρονική δυσαρμονία, σε ελάχιστα ίσως σημεία, θα πρέπει να κριθεί με την συγκεκριμένη χρονική εκείνη περίοδο, άλλωστε, ο Κοινός Παρονομαστής αυτό που επιδιώκει είναι η ανάρτηση αυθεντικών κειμένων της εποχής εκείνης ώστε να γίνουν κατανοητά τα προβλήματα αλλά και οι συνθήκες μέσα από τα οποία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το Εθνικιστικό Κίνημα.