Ενώπιον των προκλήσεων - του Γιάννη Κουριαννίδη

Ηχούν ακόμη στα αυτιά μου τα λόγια του Χρήστου Γιανναρά, που εξεστόμισε πριν αρκετά χρόνια στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε εκδήλωση που διοργάνωσε τότε η «Ομάδα 21»: «Αναλογιστείτε, την περίπτωση, αύριο, να εμφανιστούν κάποιοι που θα σας προτείνουν το εξής: Σας διασφαλίζουμε όλες τις θέσεις εργασίας και δημιουργούμε πολλές νέες. Θα έχετε την δυνατότητα να κάνετε τα ψώνια σας από τις μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες και ακόμη περισσότερες. Θα έχετε την χαρά να επιλέγετε τα αγαπημένα σας προγράμματα από τα υπάρχοντα αναβαθμισμένα τηλεοπτικά κανάλια και από μερικά ακόμη που θα δημιουργηθούν. Θα μπορείτε να διασκεδάζετε στα χιλιάδες κλαμπ και σε πολλά ακόμη που θα ανοίξουν. Όλα αυτά, με μία μόνο προϋπόθεση: Από αύριο, δεν θα ανήκετε πια στην Ελλάδα, αλλά σε μία νέα χώρα στην οποία θα ενσωματωθεί η περιοχή σας: στην Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κι εσείς, δεν θα λέγεστε πια Έλληνες, αλλά ... Μακεδόνες. Πόσοι, αλήθεια, από εσάς είστε έτοιμοι να πείτε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην προοπτική αυτή;»
 
Ήμουν τότε κι εγώ ένας από αυτούς που θύμωσε και οργίστηκε από τα λόγια του Χρ. Γιανναρά. «Ήρθε ο χαμουτζής να μας πουλήσει πατριωτισμό», σκέφτηκα. Δεν πέρασε, όμως, ούτε μία δεκαετία και αντιλήφθηκα πόσο μπροστά έβλεπε αυτός ο μεγάλος πνευματικός άνθρωπος. Το θλιβερό θέαμα του προέδρου των εργαζομένων στην συνεταιριστική καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ της Ξάνθης, ο οποίος δεν δίστασε να εκστομίσει ότι «δεν έχει καμμία σημασία αν θα αγοράσει Τούρκος επιχειρηματίας την επιχείρηση, αν είναι να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας μας», δικαίωσε απόλυτα τον Χρ. Γιανναρά. 

Τί να πει, βεβαίως, κανείς για το ανεκδιήγητο μπουμπούκι του κοινοβουλίου, τον πάλαι ποτέ υπέρμαχο (διάβαζε «πατριδοκάπηλο») των εθνικών μας θεμάτων, Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος από την μια επιχαίρει για το ξεπούλημα επί υπουργικής θητείας του της μαρίνας της Μυτιλήνης στους Τούρκους (σε οποιαδήποτε τιμή και αν πουλήθηκε, δεν παύει να είναι ξεπούλημα μία τέτοια ενέργεια) και από την άλλη να εκστομίζει και αυτός ξεδιάντροπα, ότι δεν έχει καμμία σημασία ποιάς χώρας σημαία θα κυματίζει στο «Μακεδονία Παλλάς» της Θεσσαλονίκης, αρκεί να διασωθούν οι θέσεις εργασίας των υπαλλήλων του! 

Η πολιτική χυδαιότητα και ο συνδικαλιστικός ωφελιμισμός πάντοτε συμπορεύονταν κατά την διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αυτό κάνουν και τώρα, υπό άλλες συνθήκες, αλλά με τις ίδιες επιδιώξεις: την διασφάλιση των δικών τους καρεκλών εξουσίας, σε βάρος του χειμαζόμενου λαού. Γι’ αυτό φωνάζουμε συνεχώς και λέμε, ότι το αύριο της πατρίδας δεν πρέπει να έχει καμμία απολύτως σχέση με τις παθογένειες του σήμερα. Όλα αυτά τα σκουπίδια που εξέθρεψαν κηφήνες και αργόμισθους, πρέπει να εκλείψουν άπαξ και διά παντός. Τώρα! Πριν να είναι πια αργά. Πριν μεταλλαγούν, αντικαθιστώντας απατηλά το κέλυφός τους και παραμένοντας από μέσα οι ίδιοι. Πριν ξεγελάσουν για άλλη μια φορά τους Έλληνες. 

Οι Έλληνες εθνικιστές πρέπει να μπουν στην πρωτοπορία της πολιτικής αυτής μεταβολής με την διατύπωση ενός σοβαρού και διεξοδικού πολιτικού λόγου. Με στελέχη που να διακρίνονται για το ήθος, την στάση ζωής τους και την συνέπεια λόγων και πράξεων, που να είναι αποδεκτά από την κοινωνία όχι από φόβο και απελπισία, αλλά ως φορείς οικοδόμησης μίας νέας πολιτείας στηριγμένης στην εθνική αξιοπρέπεια και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Ο ρόλος ενός κινήματος για την αλλαγή αυτή δεν μπορεί να έχει διαφορετικούς στόχους. Κι όσοι περηφανεύονται για την πολυετή παρουσία τους στον εθνικό χώρο, ας αναλογιστούν το τι έπραξαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ίσως τότε κατανοήσουν και το βάρος των ευθυνών τους απέναντι στις προκλήσεις που χτύπησαν εδώ και καιρό την πόρτα μας.

---

Ο Γιάννης Κουριαννίδης είναι εκδότης του περιοδικού «Ενδοχώρα» και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Εθνικού Μετώπου Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 1ης Φεβρουαρίου 2013 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.