«Συναγωνιστής Μάντακας» PRESENTE! - Ο ΜΙΚΗΣ ΖΕΙ, ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ!

Στις 28 Φεβρουαρίου του 1975 ακτιβιστές της αριστεράς δολοφονούν στην Ρώμη, τον Έλληνα φοιτητή Μιχάλη Μάντακα.

Στην Ιταλία της εποχής εκείνης η πολιτική πλέον γίνεται με σιδερολοστούς και πυροβόλα όπλα. Όποιος δεν ανήκει στην αριστερά, δεν έχει θέση στα Πανεπιστήμια: δεν μπορεί να είναι μέλος των φοιτητικών συλλόγων, δεν μπορεί να δώσει εξετάσεις, δεν μπορεί να φάει στις φοιτητικές λέσχες. Για όσους δεν ανήκουν στην ευρύτερη αριστερά η μόνη καταφυγή είναι τα γραφεία του νεοφασιστικού κόμματος MSI. Ο Μιχάλης Μάντακας, φοιτητής της ιατρικής, δεν ήταν μαρξιστής. Εκείνη την αποφράδα ημέρα βρέθηκε στα γραφεία της τοπικής του MSI στην περιοχή Prati, την ώρα που αυτά δέχτηκαν την επίθεση εκατοντάδων αριστεριστών αποφασισμένων να σκοτώσουν.

Η ομάδα των αριστεριστών κατευθύνεται προς την οδό Οταβιάνο, μέσα από τα σοκάκια που ξεκινούν από την οδό Λεόνε Ε'. Προφανώς, οι αριστεριστές έχουν πληροφορηθεί ότι οι νέοι του MSI, μετά τα σοβαρά επεισόδια του πρωινού και με σκοπό να αποφύγουν συγκρούσεις, συγκεντρώθηκαν στα γραφεία του κόμματος στη συνοικία Πράτι. Στις 13:15 μ.μ., αρχίζει η επίθεση που θα καταλήξει στη δολοφονία του Μίκη Μάντακα.
Οι κομμουνιστές πλησιάζουν ένας-ένας, σε δύο ξεχωριστές ομάδες, περπατώντας κατά μήκος της οδού Οταβιάνο.

Είναι περισσότεροι από 100 ενώ στην έδρα του MSI βρίσκονται περίπου 25 εθνικιστές. Μπροστά στην είσοδο, δεν υπάρχει κανένας για να αντιληφθεί τον ελιγμό προσέγγισης. Η ομάδα των αριστεριστών εκτοξεύει τις πρώτες βόμβες μολότοφ που θα εκραγούν πάνω στην πόρτα της εισόδου του ακινήτου όπου βρίσκεται η Τοπική Οργάνωση του MSI - DN. Οι νεαροί "μισσίνι" 9 βγαίνουν αμέσως αλλά δεν κατορθώνουν να φτάσουν στην πόρτα που οδηγεί στην οδό Οταβιάνο. Οι φλόγες και ο καπνός στο διάδρομο, δημιουργούν αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Εκείνη είναι η στιγμή που ένας από τους αριστεριστές ανοίγει πυρ προς την είσοδο του κτιρίου. Οι εθνικιστές, μέσα στον πανικό, δεν το αντιλαμβάνονται. Ένας από αυτούς καταφέρνει να διασχίσει το πύρινο τοίχος και να κλείσει την πόρτα, προτού οι κομμουνιστές εισχωρήσουν στο κτίριο. Οι εθνικιστές κατευθύνονται τότε προς την άλλη έξοδο, στην οποία φτάνει κανείς διασχίζοντας μία εσωτερική αυλή που οδηγεί στην Πλατεία Ρισορτζιμέντο. Καταφέρνουν να βγουν και κατευθύνονται προς τη διασταύρωση της Πλατείας με την οδό Οταβιάνο. Δεν είναι περισσότεροι από δέκα. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Μίκης. Οι κομμουνιστές αντιλαμβάνονται τον ελιγμό και προσποιούνται ότι αναδιπλώνονται στην οδό Οταβιάνο, ενώ ορισμένοι από αυτούς στήνουν ενέδρα στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Μόλις οι συναγωνιστές μας φτάνουν στη γωνία, οι επιτιθέμενοι ανοίγουν πυρ.

Στην πρώτη γραμμή, στη μέση του οδοστρώματος, βρίσκεται ο Αλβάρο Λογιάκονο, οπλισμένος με περίστροφο μεγάλου διαμετρήματος. Κάτω από τα διασταυρωμένα πυρά τουλάχιστον πέντε πυροβόλων όπλων, τα μέλη της Τοπικής Οργάνωσης ψάχνουν καταφύγιο πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ξαφνικά, μία σφαίρα πετυχαίνει το Μίκη Μάντακα στο κεφάλι. Ο Μίκης καταρρέει μέσα σε μία θάλασσα αίματος, ενώ από την πληγή ρέει εγκεφαλικό υγρό. Οι κομμουνιστές αναδιπλώνονται, αφού εκτοξεύουν πρωτύτερα πολλές μολότοφ. Οι συναγωνιστές του Μάντακα τον σηκώνουν και τον μεταφέρουν στο εσωτερικό του κτιρίου από την είσοδο που βρίσκεται επί της Πλατείας Ρισορτζιμέντο, από την οποία είχαν βγει κάποια λεπτά πρωτύτερα.

Δυστυχώς, σε ελάχιστους Έλληνες είναι γνωστό αυτό το όνομα: Μίκης Μάντακας. Αυτό γιατί Ο Μίκης Μάντακας, δολοφονήθηκε από τους υποστηρικτές της εγκληματικής αριστερής ιδεολογίας. Έπρεπε λοιπόν, εκτός από τον θάνατο να καταδικαστεί και σε λήθη. Στην ίδια λήθη στην οποία έχουν καταδικαστεί και άλλα θύματα της αριστερίστικης αγριότητας, όπως παραδείγματος χάριν οι τέσσερις νεκροί της Marfin, όχι σε ένα στενό της Ρώμης, αλλά σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.

Στην Ιταλία όμως που δεν υποφέρει από την ίδια αριστερολαγνεία, η οποία κυριαρχεί στην χώρα μας, η κατάσταση είναι ελαφρώς διαφορετική. Κάποιοι δεν ξεχνούν τόσα χρόνια μετά το όνομα του νεαρού Μίκη, και το σύνθημα “Mikis Vivere” τραντάζει τα βράδια της 28ης Φεβρουαρίου την ατμόσφαιρα της Ρώμης.
Κάθε χρόνο από τότε Ιταλοί εθνικιστές τιμούν την μνήμη του με μία λιτή τελετή στην οποία οι διαδικασίες ξεκινούν από τις 12:00 την νύχτα στη γωνιά της οδού Ottaviano όπου λίγοι συγκεντρωμένοι ανάβουν την Φλόγα εκεί που ήταν αναμμένη αυτή του Μίκη Μάντακα και φρουρούν τον χώρο ως την επομένη στις 6:00 το απόγευμα… Ένας ακόμα βαθύτερος συμβολισμός: η φλόγα που δεν σβήνει, οι Συναγωνιστές κοντά της…

Ο ΜΙΚΗΣ ΖΕΙ, ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ!…

Δυο Νέοι θα μεταφέρουν και πάλι το πορτραίτο του Μίκη, από τα γραφεία, να αντικρίζει τους Συναγωνιστές του και μετά την απόλυτη Σιγή θα ακουστεί σε όλη την Ρώμη: «Συναγωνιστής Μάντακας» – “PRESENTE!”! Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια συνεχώς στην πορεία αυτή που γίνεται στο κέντρο της Ρώμης το «παρών» δίνουν και αρκετοί Έλληνες, οι οποίοι περίπου σαν προσκύνημα ταξιδεύουν στην Ρώμη, προκειμένου να αποτίσουν φόρο τιμής στον νεαρό που έδωσε την ζωή του, αγωνιζόμενος κατά της αριστερίστικης τρομοκρατίας.

Εδώ να σημειώσουμε ότι ο Μίκης Μάντακας ήταν μόλις ένας από τους 21 νεκρούς εθνικιστές της “εποχής του μολύβου” όπως έλεγαν αυτή την περίοδο οι Ιταλοί. Άλλοι δολοφονημένοι με ξύλα, άλλοι με σφαίρες, άλλοι καιγόμενοι ζωντανοί από εμπρηστικές βόμβες που τοποθετήθηκαν στα σπίτια τους.
Δυστυχώς στην χώρα μας, οι αντίστοιχες εκδηλώσεις για τον Μίκη Μάντακα είναι αρκετά περιορισμένες, και όσες γίνονται περιορίζονται σε κλειστούς χώρους. Όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε σε χώρο στα Τρίκαλα το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ενώ άλλη μία έλαβε χώρα χτες το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας.

Δυστυχώς είναι ίδιον των Ελλήνων από ό,τι φαίνεται να ξεχνούν. Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι ξέχασαν. Γιατί πολύ απλά το μεταπολιτευτικό κατεστημένο – το ίδιο ακριβώς που οδήγησε την χώρα μας στην χρεοκοπία – ήταν αυτό το οποίο φρόντισε να μην γνωρίσει σχεδόν κανείς την θυσία του Έλληνα αυτού φοιτητή.

Δημήτρης Παπαγεωργίου