Το μαγκάλι - της Ελένης Α. Παπαδοπούλου

Τα διαχρονικά λαϊκά σύμβολα, δεν φτιάχνονται σε κλιματιζόμενα γραφεία.

Τα γεννάει ο κραδασμός της συλλογικής ψυχής εκεί που συγκλονίζεται από κορυφαία ιστορικά συμβάντα.

Σαν λαός, γεννήσαμε σπουδαία σύμβολα...

Οικουμενικά και εσαεί ανά τους αιώνες αναπαραγόμενα.

Της ελευθερίας, της δημιουργίας, του ηρωισμού...

Από τον μαίανδρο ως την ελιά. από τον δωρικό κίονα ως τη δάδα, από την δάφνη ως τη σημαία μας... Σύμβολα τιμής και περηφάνιας.

Στις μέρες τούτες της ντροπής γεννήθηκε ένα σύμβολο παράταιρο... Ένα σύμβολο που συνδέθηκε με τον χαμό ανθών και γιγάντωσε την οργή μας.

Να την θυμάσαι αυτή τη μέρα

Να θυμάσαι κάθε μέρα που ένα παιδί χάνει τη ζωή του από την φτώχια κι ένας ολόκληρος λαός, βουβός κι αμήχανος διασύρεται στα πέρατα της γης. Δεν επαρκούν πια οι σποραδικές και ασυντόνιστες κραυγές.

Κι αν δεν μπορείς ακόμα να σηκωθείς και να παλέψεις γι' αυτό το άδικο Αν δεν σου φτάνουν τόσοι θάνατοι, τάση αδικία, τόση ευτέλεια... Αν δεν καταλαβαίνεις ότι μόνο πάνω στη στάχτη του κακού μπορείς να χτίσεις έναν άλλο, πιο δίκαιο κόσμο για τα παιδιά σου..

Τουλάχιστον, μη φτιάχνεις λάθος σύμβολα. Μην καταριέσαι το μαγκάλι

Το «μαγκάλι» που καίει τις ζωές των παιδιών μας είναι οι πολιτικοί των μνημονίων και της υποτέλειας. Ούτε η κρίση, ούτε οι τράπεζες, ούτε οι ξένοι... 300 πυρακτωμένα μαχαίρια, σε εγκληματικά χέρια, αποτεφρώνουν τις ζωές μας.

Τιμώρησε τα!

το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "έπαθλο" τεύχος 89