Ἐξελληνισµός τοῦ κράτους

Στά ἄπειρα σοβαρά καί ποικίλα προβλήµατα πού καλούµαστε νά λύσουµε, ὑπάρχει µία σταθερή προτεραιότητα πού πρέπει νά σκεφτόµαστε: εἶναι ἡ ἀληθινή φύση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους.

Ἔχουµε συχνά τήν τάση νά θεωροῦµε πώς τό κράτος τό ὁποῖο λειτουργεῖ στήν πατρίδα µας εἶναι ἑλληνικό, ἐπειδή οἱ ὑπάλληλοί του εἶναι κάτοικοι τῆς χώρας καί ἐπειδή ἡ τελευταία αὐτοπαρουσιάζεται ὡς ἀνεξάρτητη καί αὐτόφωτη. Ἔτσι παραγνωρίζουµε τό γεγονός πώς τό ἡµέτερο κρατίδιο στήθηκε ἀπό τούς ξένους «προστάτες» (µέ τήν …κακή ἔννοια τοῦ ὅρου) ὅταν ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ὁδηγήθηκε στήν καταστροφή. Τείνουµε ἐπίσης νά ἀπωθοῦµε τό

ἀποικιοκρατικό φαινόµενο καί τήν ἐν Ἑλλάδι ξενοκρατία, χάρη καί στήν (δάνεια) καταναλωτική εὐχέρεια τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Γιά νά µήν προχωρήσουµε καί στό ποιόν τῆς ἐγχώριας ἐλίτ – ἄρχουσας τάξης, τήν ὁποία ἀπαρτίζουν χθεσινοί κατσαπλιάδες καί σηµερινοί µαφιόζοι… Ὅµως ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας καί ὅλα τοῦτα ξεπήδησαν πάλι ὁλοζώντανα µπροστά σέ ὅσους θέλουν νά τά ξεχάσουν ἤ καί δέν τά ὑποψιάστηκαν ποτέ.

Βλέπουµε λοιπόν σήµερα πῶς ἀντιµετωπίζονται οἱ προκλήσεις σέ ζητήµατα οἰκονοµικά, πολιτικά, ἀσφάλειας κτλ. Δέν ὑπάρχει πουθενά καµµία µέριµνα γιά τήν ἐπιβίωση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, γιά χάρη τοῦ ὁποίου ὑποτίθεται πώς στήθηκε τοῦτο τό γκουβέρνο. Δέν ὑπάρχει καµµία ἔννοια ἐθνικοῦ συµφέροντος, καµµία κρατική ἰδεολογία, καµµία ἀσφαλιστική δικλείδα, καµµία ἑλληνικότητα, τελικά, στόν µηχανισµό αὐτόν. Ὁ κάθε ρουφιάνος πού θά καταλάβει ὑπουργική θέση µπορεῖ νά ξεπουλήσει ὁποιοδήποτε νησί τῆς πατρίδας µας, νά χαρατσώσει σάν γκαουλάιτερ τόν λαό, νά ἀφήσει χωρίς µπαταρίες τά ὑποβρύχια τοῦ Πολεµικοῦ µας Ναυτικοῦ, νά χαρίσει κρατικές µας τράπεζες στούς µαφιόζους πού τόν στηρίζουν, νά διαλύσει κατά γερµανική ἐντολή τίς πιό καίριες ὑπηρεσίες τῆς χώρας, νά φέρει ἀπό τόν Καναδά ἁρπακτικά πού θά στίψουν τή γῆ µας γιά λίγο χρυσάφι… Κι ὅλα αὐτά ἐπειδή …ψηφίστηκε τό κόµµα του! Σάν νά λέµε ἀρραβωνιάζεσαι κάποιαν καί µετά τήν δέρνεις, τήν βιάζεις, τήν ἐκπορνεύεις, τήν ἐκµεταλλεύεσαι, ἐπειδή εἶχε πεῖ ἐκείνη τή µέρα «ναί»!

Εἶναι ἐπείγουσα ἀνάγκη νά σταθεῖ στά πόδια του ἕνα κράτος, ὄχι ὁποιοδήποτε ἀλλά ἑλληνικό καί δηµοκρατικό. Μέ Σύνταγµα νέο ἀλλά καί µέ θεσµούς πού θά διαφυλάσσουν τήν ἰσχύ καί τήν προτεραιότητά του. Ἕνα κράτος πού θά βασίζεται ὄχι µόνο στίς ἀρχές τοῦ δικαίου καί τῆς ἰσότητας ἀλλά πού θά µεριµνᾶ πρωτίστως γιά τό ζῆν, τό εὖ ζῆν καί τό δικαίωµα ἐκφρασης αὐτοῦ τοῦ λαοῦ πού τό ἔστησε µέ τό αἷµα του καί πού ἐξακολουθεῖ νά τό τρέφει. Πού θά φροντίζει βεβαίως γιά τήν ἀξιοπρεπή καί ἀσφαλή διαβίωση τοῦ λαοῦ ἀλλά ταυτοχρόνως καί γιά τή σηµαντικότερη γλῶσσα τοῦ κόσµου, γιά τήν ἐνδοξότερη ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, γιά τήν ὡραιότερη γωνιά τῆς ὑφηλίου, γιά τήν µοναδική πολιτιστική µας κληρονοµιά, γιά τήν ἀλήθεια τοῦ ὀρθοδόξως θρησκεύειν. Ὅσο ὅλα τοῦτα παραµένουν στή δικαιοδοσία τῶν γραφικῶν καί τῶν ἀπατεώνων, ὅσο τό κράτος περιορίζει τόν δηµόσιο λόγο στήν Οἰκονοµία, ὅσο δείχνει ἀνυποψίαστο γιά τήν παναθρώπινη σηµασία τοῦ ἐθνωνύµου του, καµµία οὐσιαστική ἀλλαγή δέν µποροῦµε νά περιµένουµε.

Αντιφωνητής