Η αντιμετώπιση του Καναδού πρέσβη από τον Δήμαρχο
Αλεξανδρουπόλεως, κ. Ευάγγελο Λαμπάκη, σίγουρα ξενίζει, αφού δεν είναι
συνηθισμένο οι οικοδεσπότες να εκφεύγουν των τυπικών αβροτήτων για λόγους ευγενείας
και πρωτοκόλλου. Ο κ. Λαμπάκης, όμως, φαίνεται πως τα παρέκαμψε όλα αυτά και
προτίμησε την ουσία.
Και η ουσία είναι ότι η κοινωνία του νοτίου Έβρου, αλλά και
της Ροδόπης, σύσσωμη αντιτίθεται στην εξόρυξη των κοιτασμάτων χρυσού. Δεν είναι
μόνον οι περιβαλλοντικοί λόγοι που τους οδηγούν σε αυτό, αλλά και η ίδια
η
ωφελιμότητα της «επενδύσεως» για την περιοχή, από πλευράς οικονομικής αλλά και 
θέσεων εργασίας, αφού τα οφέλη είναι ασήμαντα, ιδιαίτερα μάλιστα αν συνδυαστούν
με την καταστροφική επίδραση επί του περιβάλλοντος. Οι μόνοι που αντιδρούν
είναι κάποιοι δημοσιογραφούντες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ, που γεμίζουν είτε τον
τηλεοπτικό χρόνο τους είτε τις στήλες των εφημερίδων τους με δημοσιεύματα των
Καναδών «επενδυτών». Η ληστρική εκμετάλλευση του χρυσοφόρου κοιτάσματος, τόσο
λόγω της φτηνής κυανιούχου μεθόδου που θα χρησιμοποιηθεί όσο και λόγω του
τρόπου εξορύξεως, φαίνεται πως γι᾽
αυτούς είναι ψιλά γράμματα
Έτσι, η επίσκεψη του Καναδού πρέσβη στον Δήμο
Αλεξανδρουπόλεως ήταν τουλάχιστον υποκριτική και προσβλητική, επομένως η
συμπεριφορά του οικοδεσπότη δημάρχου δικαιολογείται απολύτως. Ακόμη και η φράση
του ότι «οι δήμαρχοι της Θράκης γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τις
αποφάσεις της κυβερνήσεως», που άφησε εμβρόντητο τον Καναδό, ήταν μία αντίδραση
αξιοπρεπής και επιβεβλημένη. Είχε προηγηθεί η προκλητική φράση του Καναδού
πρέσβη, πως ό,τι κι αν λέτε «η κυβέρνηση έχει ήδη εντάξει το έργο στις
επενδύσεις fast truck».
Όσο κι αν ηχούν ακόμη στ᾽
αυτιά μας οι τουλάχιστον «παράξενες» δηλώσεις του κ. Λαμπάκη, πριν μερικούς
μήνες, όταν μιλούσε για «αυτονομία» της Θράκης (!), δεν μπορούμε παρά να του
αποδώσουμε τα εύσημα για τη στάση του. Μία στάση, που έφερε στο μυαλό μας τα
λόγια του Ίωνος Δραγούμη, από το έργο του «Ελληνικός Πολιτισμός», όπου αναφέρει
τα εξής: «Το κράτος δεν είναι η ζωή. Τό κράτος –κέντρο πολιτικό του έθνους-
γίνηκε όχι για να ζήσει αυτό το ίδιο, παρά για να φυλάξη του έθνους τη ζωή».
Οι κοινότητες των Ελλήνων, έστω και υπό τη σημερινή
παραμορφωμένη έκφανσή τους, των καλλικρατικών δήμων, πρέπει να αφεθούν
επιτέλους να επιτελέσουν το έργο τους πραγματικά αυτοδιοικούμενες, παίρνοντας
και αποδίδοντας στην κρατική εξουσία όσα χρειάζεται για την εύρυθμη λειτουργία
του συνόλου κρατικού μηχανισμού. Ο ρόλος της κεντρικής διοικήσεως πρέπει να
είναι συντονιστικός και καθοδηγητικός, αλλά όχι δεσποτικός.
Όπως έγραφε ο κατ εξοχήν θεωρητικός του ελληνικού
κοινοτισμού Κώστας Καραβίδας, «ο Κοινοτισμός, είναι ολοκληρωτική συνθετική
αντίληψις της ζωής, είναι βίωσις (…) ζητάμε πρακτικώς, να οργανώσωμε το χωρικό και
μικροαστικό κεφάλαιο απάνω στην προσωπική ομαδική εκμετάλλευση των στοιχείων
του τοπικού μας πλούτου, τα οποία ακριβώς προσφέρονται στους κοινοτικούς
θεσμούς,...». Από μία τέτοια πολιτειακή θεώρηση και θεσμική οργάνωση της
κοινωνίας, απουσιάζει ηχηρά η κρατική επιβολή κεντρικών πολιτικών επί των
τοπικών κοινωνιών που τόσο διαφέρουν η μία από την άλλη αναφορικά με το
κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό δυναμικό τους.
Το όραμα του Ίωνος Δραγούμη και τού Κώστα Καραβίδα πρέπει να
τα ξαναθυμηθούμε ανασύροντάς τα από την αχλύ της μνήμης, αν θέλουμε να
διατυπώσουμε μία πραγματικά εναλλακτική και καθαρώς ελληνική οργάνωση της
κρατικής οντότητας του Ελληνισμού.
Γιάννης Κουριαννίδης
Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Μετώπου
Πολύ ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή