Η 1η Απριλίου, η 20η Απριλίου, η 21η Απριλίου και ο ανατολίτικου τύπου Ελληνικός Εθνικισμός

γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου

Ο Απρίλης είναι ένας περίεργος μήνας για τον «χώρο» μας. Ένας μήνας στον οποίο παραδοσιακά δημιουργούνται «εσωτερικές» συγκρούσεις. Φορτισμένος με ημερομηνίες που σημαδεύουν τις ιδεολογικές επιλογές αρκετών. Είναι η 1η Απριλίου με το ξεκίνημα της ΕΟΚΑ. Είναι η 20η Απριλίου, ημέρα των γενεθλίων του Αδόλφου Χίτλερ. Είναι η 21η Απριλίου, η ημέρα της επανάστασης-χούντας.

Γιατί ας μην γελιόμαστε. Όσο και εάν προσπαθεί ο ένας να θέσει τον άλλον «εκτός», μέρος του «χώρου» είναι και οι ελληνοκεντρικοί, μέρος του χώρου είναι και οι εθνικοσοσιαλιστές, μέρος του χώρου είναι και οι χουντικοί. Διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές διαδρομές, διαφορετικές ιδεολογίες. Για μένα είναι όλοι μέσα σε αυτόν τον χώρο, επειδή οιαδήποτε ιδεολογική επικέντρωση και εάν έχουν υπάρχουν κοινές συνισταμένες. Όπως η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση, η σημασία του ρόλου του έθνους και παραδοχή κάποιων βασικών ιεραρχικά αξιών.

Μπορούν όλοι αυτοί να συνυπάρξουν; Μπορούν μόνον όπου υπάρχει προοπτική εξουσίας, όπως αποδεικνύεται. Όπως ακριβώς συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά. Συνέβη στον ΛΑ.Ο.Σ., συμβαίνει τώρα έως έναν βαθμό και στην Χρυσή Αυγή, η οποία κατά καιρούς εκφράζει θέσεις οι οποίες συμπεριλαμβάνουν όλες τις παραπάνω τοποθετήσεις. Δεν είναι θέμα λοιπόν του ποιός τα εκφράζει καλύτερα, αλλά το ποιός έχει την προοπτική του «ρεσάλτου» στα στρώματα της εξουσίας. Και όσοι προσπαθούν να το πετύχουν, είτε ο «ελάτε χρυσαυγίτες, ελάτε χουντικοί» Γ. Καρατζαφέρης, είτε σήμερα ο Ν. Μιχαλολιάκος, δεν έχουν και πολλές άλλες επιλογές πέραν του να το πράξουν.

Γιατί; Γιατί δυστυχώς η ποιότητα των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «εθνικιστών» είναι κακή. Ανάλογη του κακού επιπέδου του ελληνικού λαού. Ακόμη και οι «ελίτ» μας είναι κακής ποιότητας. Συγκυριακές. Γι' αυτό και αρκετές από αυτές θα πεθάνουν τα επόμενα χρόνια. 

Όσον αφορά όμως το κομμάτι που μας ενδιαφέρει, τους εθνικιστές έχω αρχίσει να διακρίνω μία πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα. Ότι σε όλες τις περιπτώσεις ο «Εθνικισμός» που υπάρχει στην χώρα μας, δεν ομοιάζει της παραδοσιακής μορφής Εθνικισμού που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και σε κάποιες από τις βαλκανικές χώρες. Αντιθέτως δείχνει περισσότερο να έχει τις βάσεις του σε έναν ανατολίτικου τύπου δεσποτισμό. Μία προσπάθεια απόθεσης της ευθύνης στα χέρια άλλων. Πρόκειται περί της βασικής διαφοράς του «πρώτος μεταξύ ίσων» της ελληνορωμαϊκής κατ’ αρχήν και ευρωπαϊκής γενικότερα παράδοσης, έναντι του «αφέντη» της Ανατολής. 

Γι’ αυτό και δεν γεννούνται «ελίτ» εντός του πατριωτικού χώρου. Η ένδεια αξιόλογων στελεχών είναι χαρακτηριστική. Η προσωπολατρεία και οι προσωπικοκεντρικοί οργανισμοί είναι ο μόνος δρόμος και οι μόνοι οργανισμοί που επιβιώνουν. Γιατί; Ακριβώς λόγω του ότι οι Έλληνες δεν διαμορφώνουν προσωπική στάση, αλλά περιμένουν από κάποιον να τους ... οδηγήσει. Γι’ αυτό και γιορτάζουν μόνο επετείους.

Με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξηγηθούν πολλά περαιτέρω. Όπως η έλλειψη οργανικών διανοούμενων σε αυτό που αποκαλούμε πατριωτικό χώρο. Όταν ο τελευταίος θεωρητικός που αποδέχονται οι Έλληνες εθνικιστές έζησε 100 χρόνια πριν (Δραγούμης - Γιαννόπουλος) τότε υπάρχει σοβαρό ζήτημα.

Γιατί; Μεγάλη κουβέντα!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 3ης Μαΐου 2013 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.