Όποιοι ενοχλούνται από τον εθνικό μας ύμνο ας αλλάξουν πατρίδα!

Σε Δύση και Ανατολή, σε Βορρά και Νότο, σε πλούσιους ή φτωχούς, δεν υπάρχει άλλη χώρα στην οποία να… ενοχλεί ο Εθνικός Υμνος: είναι κι αυτό ένα δικό μας φαινόμενο, κομμάτι της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Πιθανώς, αν οργανωθεί ένα συνέδριο από ιστορικούς και ψυχολόγους, ίσως και ψυχιάτρους, να καταφέρουν οι επιστήμονες να μας πουν το γιατί. Είτε όμως γίνει το συνέδριο είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι το, με διεθνείς προδιαγραφές, παράδοξο, είναι το να ενοχλεί ο Εθνικός ύμνος μιας χώρας κι όχι το αντίστροφο.

Πολλοί έμειναν άναυδοι επειδή τα στρατιωτικά αγήματα τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο το βράδυ της ανάστασης στη δοξολογία. Ε, πολύ καλά έκαναν και τον τραγούδησαν. Και σε καμία περίπτωση αυτό δεν πρόσβαλε κανέναν, ούτε κι ενόχλησε την εκκλησία – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Και

πάρα πολύ καλά έκανε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ και συνεχάρη τα αγήματα για να κοπούν οι όποιες ανόητες συζητήσεις για το αν θα έπρεπε να τιμωρηθούν σα να είχαν κάνει κανένα έγκλημα!...

Αλλωστε, ο λόγος για τον οποίο το βράδυ της ανάστασης αποδίδονται στρατιωτικές τιμές στις εκκλησίες είναι ακριβώς το γεγονός ότι το ελληνικό πρωτόκολλο τιμά συμβολικά με την ύψιστη τιμή, ως αρχηγό κράτους, το μέγα αυτό θρησκευτικό γεγονός. Γι αυτό βρίσκονται εκεί τα αγήματα και οι μπάντες, γι αυτό την ώρα που ακούγεται το Χριστός Ανέστη ακούγεται μαζί και το εμβατήριο της Σημαίας.

Η υπόθεση της ενοχοποίησης του εθνικού φρονήματος ενός ολόκληρου λαού είναι πλέον τόσο γελοία και συντριπτικά ξεπερασμένη, που καταντά προκλητική. Η λογική βάση της οποίας οι άνθρωποι στην Ελλάδα πρέπει περίπου να ντρέπονται για την εθνική τους ταυτότητα όχι μόνον είναι εντελώς απαράδεκτη αλλά είναι και απόλυτα αντιπαραγωγική: πώς μπορεί να κάνει το οτιδήποτε, ακόμα και στην ίδια την οικονομική δραστηριότητα, ένας λαός που πρέπει περίπου να απολογείται για την αγάπη του και το σεβασμό του προς την ίδια του την πατρίδα;

Πρέπει λοιπόν κάποτε να τελειώνουμε με αυτές τις μπούρδες που, επιπλέον, κρύβουν κι άλλες πτυχές: τα εθνικά αισθήματα σε αυτό τον τόπο έχουν καταπιεστεί τρομακτικά κι έχουν ενοχοποιηθεί όσο δεν πάει άλλο, άδικα, άκριτα, εν τέλει ανόητα - γι αυτό ας μην απορούν οι πολέμιοί τους όταν αυτά γίνονται αντικείμενα καπήλευσης: όταν η εθνική συνείδηση πρέπει να απολογείται, τότε κάποιοι θα την αξιοποιήσουν όπως τους βολεύει.

Αν παρόλα αυτά υπάρχουν εκείνοι που ντρέπονται που είναι Ελληνες, που τους ενοχλεί η πατρίδα και τα σύμβολά της, είναι δικαίωμά τους. Μπορούν δε πάντοτε να τα μαζεύουν και να φεύγουν. Κάποια άλλη «πατρίδα», που θα είναι πιο κατάλληλη για τα όσα νιώθουν ή πιστεύουν, θα βρεθεί να τους στεγάσει. Κι ας διαλέξουν άλλους ύμνους. Δεν πειράζει: ας μείνουμε εδώ εκείνοι που ο Υμνος στην Ελευθερία μας συγκινεί ακόμα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο δικός μας ελληνικός εθνικός ύμνος: είναι η ωδή προς την Ελευθερία, που, είναι αλήθεια, δεν την αντέχουν όλοι...

[Toυ Γεώργιου Π. Μαλούχου από Το Βήμα]