Τι σηματοδοτεί η αυτοκτονία ενός εθνικιστή

Ένας γνωστός εθνικιστής – ευρωπαϊστής συγγραφέας, ο Dominique Venner αυτοκτόνησε με πυροβόλο όπλο στον καθεδρικό ναό της Notre Dame. Πράξη η οποία οδήγησε στην εκκένωση του καθεδρικού ναού…

Ο Βενέρ ήταν ενάντιος στη μετανάστευση ανθρώπων από χώρες του τρίτου κόσμου προς τη Γαλλία και την Ευρώπη, και ιδίως στη μετανάστευση και την αποδοχή μουσουλμάνων, καθώς και εναντίον της αμερικανοποίησης των ευρωπαϊκών αξιών και - πιο πρόσφατα – της νομιμοποίησης του «γάμου» μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου γάμο στη Γαλλία.

Η πράξη του Venner, δεν μπορεί να τοποθετηθεί στις κλασσικές περιπτώσεις “αυτοκτονίας”, καθώς δεν είχε να κάνει με κάποιο προσωπικό του πρόβλημα, δεν ήταν μια πράξη δειλίας. Περισσότερο

μπορεί να γίνει αντιληπτή ως μια πράξη (αυτό)θυσίας για το γενικότερο καλό. Αφαιρώντας την ζωή του, ήλπιζε ότι θα εμπνεύσει νεαρότερους ανθρώπους για να αντιστρέψουν την πορεία της Ευρώπης και να εξασφαλίσουν το πεπρωμένο της. Επρόκειτο για μία κίνηση, διαμαρτυρίας η οποία έγινε αντιληπτή ως τέτοια και από την πρόεδρο του “Εθνικού Μετώπου” της Γαλλίας Μαρίν Λεπέν, η οποία χαρακτήρισε πολιτική πράξη την αυτοκτονία με πιστόλι μέσα στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων με σκοπό, όπως είπε, «να ξυπνήσει ο λαός της Γαλλίας». Ενώ και ο γνωστός στους εθνικιστές Bruno Gollnisch από τους στενότερους συνεργάτες του πατέρα της σημείωσε ότι «ήταν μία δραματική πράξη ενάντια στην παρακμή της κοινωνίας».

Το σημείωμά του που βρέθηκε ο αυτόχειρ γράφει: Είμαι υγιής σωματικά και πνευματικά και γεμάτος αγάπη για τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν προσδοκώ τίποτε περισσότερο, εκτός από τη διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Παρ' όλα αυτά, στη δύση της ζωής μου, αντιμετωπίζοντας τεράστιους κινδύνους για την Γαλλική και Ευρωπαϊκή μου πατρίδα, νιώθω την υποχρέωση να δράσω, όσο έχω δυνάμεις. Πιστεύω πως είναι απαραίτητο να θυσιάσω τον εαυτό μου για να διακόψω το λήθαργο που μας πληγώνει. Εγκαταλείπω τη ζωή που μου απομένει, για να θεμελιώσω τη διαμαρτυρία μου. Διάλεξα έναν ιδιαίτερα συμβολικό τόπο, τον Καθεδρικό Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, που σέβομαι και θαυμάζω, διότι χτίστηκε από την μεγαλοφυΐα των προγόνων μου, σε τοποθεσία λατρειών αρχαιοτέρων, οι οποίες υπενθυμίζουν την αμνημόνευτη προέλευσή μας.

Ενώ πολλοί άνθρωποι είναι σκλάβοι των ζωών τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μία ηθική θέλησης. Παραδίδω τον εαυτό μου στο θάνατο, για να ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις. Επαναστατώ ενάντια στη μοίρα. Διαμαρτύρομαι ενάντια στα δηλητήρια της ψυχής και στις επιθυμίες επιδρομέων να καταστρέψουν τις άγκυρες της ταυτότητάς μας, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας, της πιο οικείας βάσης του αιώνιου πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών, στον τόπο τους, επαναστατώ ενάντια στο έγκλημα της αντικατάστασης του λαού μας.

Ο κυρίαρχος λόγος δεν μπορεί να ξεπεράσει τις δηλητηριώδεις ασάφειές του και οι Ευρωπαίοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Χωρίς μία ταυτοτική θρησκεία για να προσορμίσουμε, μοιραζόμαστε μία κοινή μνήμη που φτάνει μέχρι τον Όμηρο, ως αποθήκη όλων των αξιών στις οποίες θα θεμελιωθεί η μελλοντική μας αναγέννηση, μόλις ξεπεράσουμε τη μεταφυσική της ασυδοσίας, την πηγή όλων των σύγχρονων υπερβολών.

Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όσους υποφέρουν από τον θάνατό μου, πρώτα και κύρια από τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου. Μόλις όμως ξεθωριάσουν το σοκ κι ο πόνος, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα κατανοήσουν το νόημα της χειρονομίας μου και θα ξεπεράσουν τη λύπη τους με περηφάνια. Ελπίζω ότι θα αντέξουν μαζί. Θα βρουν νύξεις και εξηγήσεις για τις πράξεις μου στα πρόσφατα κείμενά μου.

Βραβευμένος από την Γαλλική Ακαδημία και πολυγραφότατος

 Ο Dominique Venner ήταν ένας βραβευμένος Γάλλος ιστορικός, δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος. Ο Venner ήταν πρώην αγωνιστής της ακροδεξιάς και εθνικιστικών οργανώσεων ενώ αργότερα μετατράπηκε σε ευρωπαϊστή πριν αποσυρθεί από την πολιτική για να επικεντρωθεί σε μια καριέρα ως ιστορικός. Η εξειδίκευση του ήταν στην στρατιωτική και πολιτική ιστορία. Κατά την στιγμή του θανάτου του, ήταν ο συντάκτης του La Nouvelle Revue d'Histoire, ενός διμηνιαίου ιστορικού περιοδικού.

Γιος αρχιτέκτονα ο οποίος ήταν μέλος του Parti Doriot του Populaire francais (PPF), ο νεαρός Venner πήγε ως εθελοντής στον πόλεμο της Αλγερίας, και υπηρέτησε μέχρι τον Οκτώβριο του 1956. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία εντάχθη στην κίνηση Jeune Nation. Μετά τη βίαιη καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956 συμμετείχε στον εμπρησμό του γραφείου του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στις 7 Νοεμβρίου 1956. Μαζί με τον Pierre Sidos βοήθησε να ξεκινήσει η βραχύβια κίνηση του Parti Nationaliste (Εθνικιστικό Κόμμα) και συμμετείχε στο  (Λαϊκό Κίνημα της 13ης Μαΐου). Φυλακίστηκε για 18 μήνες στη φυλακή La Sant ως πολιτικός κρατούμενος και απελευθερώθηκε το 1962.

Μετά την απελευθέρωσή του από τη φυλακή, το φθινόπωρο του 1962, ο Venner έγραψε ένα μανιφέστο: Προς μια θετική κριτική, το οποίο έγινε ένα θεμελιώδες κείμενο για ένα ολόκληρο τμήμα της ακροδεξιάς. Στο μανιφέστο, Venner εξερευνούσε τους λόγοι για την αποτυχία του πραξικοπήματος του Απριλίου του 1961 και το χάσμα που υπήρχε μεταξύ των «υπηκόων» («Nationaux") και "εθνικιστών "(nationalistes) και καλούσε για τη δημιουργία ενός ενιαίου επαναστατικού και εθνικιστικού οργανωτικού σχήματος, το οποίο θα ήταν «μονολιθικό και ιεραρχικό» και θα αποτελούταν από νέους πειθαρχημένους. Το έργο του το αφιέρωσε στους "εθνικιστές αντάρτες οι οποίοι θα είναι έτοιμοι για μάχη".

Τον Ιανουάριο του 1963, δημιούργησε (με τον Alain de Benoist) την κίνηση και το περιοδικό «Ευρώπη-Δράση».
Όσον αφορά την ιστορική του συγγραφή, ο Venner ήταν ειδικός όπλα και το κυνήγι και έχει γράψει αρκετά βιβλία για τα θέματα αυτά. Κυριότερα ιστορικά έργα του είναι: Baltikum (1974), Le Soleil des vaincus Blanc (Ο λευκός ήλιος των ηττημένων, μεταφρασμένο στα ελληνικά) (1975), Le Κερ Rebelle (Η επαναστατική καρδιά) (1994), Gettysburg (1995), Les Blancs et les Rouges (Τα λευκά και τα κόκκινα) (1997), (Ιστορία της Συνεργασίας) (2000) και Histoire du terrorisme (Ιστορία της τρομοκρατίας) (2002). Το έργο του Histoire de l'Armee rouge (Ιστορία του Κόκκινου Στρατού), κέρδισε το αναγνωρισμένου κύρους Prix d'histoire broquette-Gonin bραβευμένο από την Γαλλική Ακαδημία το 1981.

Το 1995, και με τη βοήθεια του φίλου του Francois de Grossouvre, ο Venner δημοσίευσε το "κριτική ιστορία της Αντίστασης", έργο στο οποίο υπογράμμισε την ισχυρή επιρροή και την παρουσία των Γάλλων εθνικιστών στην Αντίσταση. Πιο πρόσφατα, ο Venner έγραψε το "Ιστορία και Παράδοση των Ευρωπαίων" (2002), στην οποία ο Venner μιλούσε γι' αυτό που πίστευε ότι είναι η κοινή βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Παρακάτω ακολουθεί η μετάφραση της τελευταίας αναρτήσεως στο προσωπικό του ιστολόγιο, το οποίο πλέον είναι εκτός λειτουργίας, και η οποία πιθανώς και εξηγεί το κίνητρο της πράξεώς του.

Οι διαδηλωτές της 26ης Μαϊου θα κραυγάσουν εξαιτίας της ανυπομονησίας τους και της οργής τους. Ένας κακόφημος νόμος, αφού ψηφισθεί, μπορεί πάντοτε να καταργηθεί.

Μόλις άκουσα έναν Αλγερινό μπλόγκερ: «Εν πάσει περιπτώσει» είπε «σε 15 χρόνια οι Ισλαμιστές θα είναι στην εξουσία στην Γαλλία και θα αποσύρουν αυτόν τον νόμο». Όχι για να μας ευχαριστήσουν, υποψιαζόμαστε, αλλά διότι είναι αντίθετος προς την Σαρία (Ισλαμικός νόμος). Αυτό είναι το μόνο επιφανειακώς κοινό σημείο ανάμεσα στη Ευρωπαϊκή Παράδοση (που σέβεται τις γυναίκες) και στο Ισλάμ (που δεν τις σέβεται). Όμως η τολμηρή δήλωση του Αλγερινού είναι ανατριχιαστική.

Αυτές οι συνέπειες θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο καταστροφικές από τον απεχθή νόμο Taubira. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η Γαλλία είναι πολύ πιθανόν να πέσει στα χέρια των Ισλαμιστών. Για 40 χρόνια πολιτικοί και κυβερνήσεις όλων των κομμάτων (εκτός του Εθνικού Μετώπου) καθώς και εργοδότες και η Εκκλησία επιτάχυναν ενεργώς την Αφρο-Μαγκρεμπική μετανάστευση με κάθε μέσο. Εδώ και πολύ καιρό, μεγάλοι συγγραφείς έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, αρχίζοντας με τον Jean Raspail στο προφητικό του Le Camps de Saints, η νέα έκδοση του οποίου γνωρίζει πωλήσεις ρεκόρ.

Οι διαδηλωτές της 26ης Μαϊου δεν μπορούν να αγνοήσουν αυτήν την πραγματικότητα. Ο αγώνας τους δεν μπορεί να περιορισθεί στην απόρριψη του γάμου ομοφυλοφίλων. Η «μεγάλη αντικατάσταση» του πληθυσμού της Γαλλίας και της Ευρώπης, που απεκηρύχθη από τον συγγραφέα Renaud Camus, είναι πολύ πιο καταστροφικός κίνδυνος για το μέλλον. Δεν είναι αρκετό να οργανώνεις ευγενικές διαμαρτυρίες στον δρόμο για να το αποτρέψεις. Είναι μία αληθινή « διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση» όπως είπε ο Renan, και πρέπει να διεξαχθεί ως τέτοια εξ αρχής.

Πρέπει να καταστήσει δυνατή την ανάκτηση της Γαλλικής και Ευρωπαϊκής αναμνήσεως της ταυτότητός μας, η ανάγκη της οποίας δεν είναι ακόμη ευκρινώς αντιληπτή. Θα απαιτήσει μετά βεβαιότητος νέες, θεαματικές και συμβολικές χειρονομίες για να ταράξουν την υπνηλία μας, να ταρακουνήσουν την αναισθητοποιημένη συνείδηση και να ξυπνήσουν την μνήμη των απαρχών μας. Εισερχόμασθε σε μία περίοδο όπου τα λόγια θα πρέπει να πιστοποιούνται από πράξεις. Θα πρέπει επίσης να ενθυμούμασθε, όπως εξεφράσθη λαμπρώς εκ του Heidegger στο «Χρόνος και Είναι», ότι η ουσία του ανθρώπου έγκειται στην ύπαρξή του και όχι σε κάποιον «άλλο κόσμο».

Είναι εδώ και τώρα που το πεπρωμένο μας διακυβεύεται ως το τελευταίο λεπτό. Και αυτό το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι εξίσου σημαντικό με την υπόλοιπη διάρκεια της ζωής. Για αυτό πρέπει να είστε ο εαυτός σας μέχρι την τελευταία στιγμή. Είναι αποφασίζοντας, αληθώς επιθυμώντας το πεπρωμένο του, που κάποιος κατακτά την ανυπαρξία. Και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτήν την απαίτηση, γιατί έχουμε μόνο αυτήν την ζωή, όπου είναι καθήκον μας να είμαστε οι εαυτοί μας ή να είμαστε ένα τίποτα.

Δημήτρης Παπαγεωργίου