Την πρόδωσαν για να ξαναγυρίσουν

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος

Το σύνθημα αυτό που στις αρχές της δεκαετίας του '80 κοσμούσε μία αφίσσα του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα γεγονότα του Ιουλίου του 1974. Προδόθηκε και αιματοκυλίσθηκε η Κύπρος, για να μπορέσει η τάξη των πολιτικών να επιστρέψει στην χώρα μετά την "επάρατη" παρένθεση της 21ης Απριλίου.

Αυτό ακριβώς είναι η Μεταπολίτευση. 

Ένα καθεστώς που στηρίχθηκε σε ένα ψέμα και μία προδοσία. Αυτά του Πολυτεχνείου και της Κύπρου. Οπότε, είναι απόλυτα φυσικό και λογικό ένα τέτοιο καθεστώς να είναι και εγκληματικό απέναντι στον λαό που κυβερνά. Με τις περγαμηνές της κυπριακής προδοσίας δεν είναι παράλογα ούτε οι υποχωρήσεις σε όλα τα εθνικά θέματα, ούτε η εθνική αλλοίωση από τους μετανάστες, ούτε η οικονομική καταστροφή, ούτε η τρόικα, ούτε τα μνημόνια, ούτε οι αυτοκτονίες, ούτε τίποτα.

Σήμερα όλοι μιλούν για το τέλος της Μεταπολίτευσης. Ακόμη και οι πιο σκληροί εκφραστές της ακόμα και τα

οικονομικά συμφέροντά που την στηρίζουν. Βέβαια το πρόβλημα για όλους αυτούς επικεντρώνεται στα πρόσωπα και στην διαχείριση της εξουσίας από αυτά. Μας θυμίζουν τους κομμουνιστές που την δεκαετία του '90 προσπαθούσαν να εξηγήσουν την κατάρρευση των σοσιαλιστικών "παραδείσων". Όμως το πρόβλημα ποτέ δεν βρισκόταν στα πρόσωπα αλλά στις πολιτικές και κοινωνικές δομές που αφήνουν αυτά τα πρόσωπα να αναδειχθούν και να εξουσιάσουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίες και φούμαρα που δικαιολογούν την ανακύκλωση των ίδιων καταστάσεων με άλλα πρόσωπα, δήθεν πιο φρέσκα.

Για τους εθνικιστές η Μεταπολίτευση ήταν και είναι ένα προβληματικό καθεστώς, φτιαγμένο και ραμμένο για την καταστροφή της πατρίδας. 

Το ότι αυτή η κριτική ήταν μέχρι πρότινος μειοψηφική, είναι ένα άλλο θέμα. Το ζητούμενο σήμερα είναι η χρησιμοποίηση αυτής της κρίσιμης μάζας που υπάρχει ώστε να γίνει δυνατή η πραγματική ανατροπή του και όχι η ανακυκλωσή του. Μία κρίσιμη μάζα που δημιουργήθηκε εξαιτίας των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών και ιδιοτελώς αν θέλετε ψάχνει να εκφράσει την οργή της. Ήλθε λοιπόν ο καιρός τα συνθήματα και η κριτική να φύγουν από τις αφίσσες και τα βιβλία και να γίνουν δράση και πραγματικότητα γιατί για πρώτη φορά είναι πλειοψηφικά και γιατί είναι η μοναδική ευκαιρία από το 1974 που επιτέλους οι ιδέες μας διαχέονται πέρα από την λογοκρισία του συστήματος.

ελεύθερος κόσμος