Μαθήματα Ιστορίας :Από τον Μελιγαλά..και όχι μόνον.

Τα μνήματα στον Μελιγαλά δείχνουν την σφαγή που έγινε
εκεί εις βάρος χιλιάδων αθώων

Γράφει ο Σπύρος Χατζάρας

Φέτος η Νίκη του 1949, γιορτάστηκε στο Βίτσι και στο Γράμμο, με τον τρόπο των ακτιβιστών, που «έθαψαν στην άμμο», τους εκπροσώπους της μαυραγορίτικης λάιτ δεξιάς, που συνοδοιπορεί με τους κάθε είδους κομμουνιστές από το 1974 Έτσι τα «μερομήνια» προειδοποίησαν για τις σφαλιάρες και τα μπουγέλα που θα πέσουν, αν εμφανιστούν στον Μελιγαλά τα παιδιά του Αν­τωνάκη, που κάποτε, επειδή μάζευε ψηφαλάκια. κατέθετε και εκείνος «στεφάνι» στην Πηγάδα.

Ωστόσο από το Βίτσι, το Γράμμο, την Φενεό και τον Μελι­γαλά. πρέπει να βγάλουμε πολιτικά μαθήματα, και τότε, μπορεί να πιάσει τόπο και η σφαλιάρα.Εάν δεν καταλάβουμε από το «διδακτικό παρελθόν» το ποιος, τι, και γιατί ,δεν πρόκειται να λύσουμε καμιά από τις εξισώσεις του παρόντος και του μέλλοντος μας.

Ο οξυδερκής Μεταξάς, το 1936, αντελήφθη έγκαιρα τον κομμουνιστικό κίνδυνο και εξήλθε του κοινοβουλευτισμού, ακολουθώντας την οδό που οδηγούσε στο Εθνικό Κράτος. Ένα κράτος αντικομμουνιστικό και αντικοινοβουλευτικό, με βάση λαϊκή, αγροτική και εργατική και επομένως ένα κράτος παλλαϊκό, αντιπλουτοκρατικό, χωρίς «κομματοκρατία», από το οποίο είχαν αποκλειστεί οι αδιόρθωτοι επαγ­γελματίες κομμουνιστές και οι αντιδραστικοί παλαιοκομματικοί.

Ο «δικτάτορας» Μεταξάς, εφάρμοσε ένα εκτεταμένο πρό­γραμμα κοινωνικής πολιτικής για την ανακούφιση των ασθε­νέστερων, όπως οι αγρότες και οι εργάτες, δημιούργησε το ΙΚΑ. ρύθμισε τα αγροτικάχρέη προςτιςτράπεζες, έδωσε τίτ­λους ιδιοκτησίας της γης και κατάργησε τη φορολογία στο ελαιόλαδο που είχαν επιβάλει οι βενιζελικοί και αντιβενιζελικοίλελέδες, για να ξεπληρώνουντηντότε «τρόι­κα».

Για παράδειγμα, ο κομμουνιστής Αλβανός Ακίνδυνος, στη δίκη της Ο.Π.Λ.Α., στο έκτακτο Στρατοδικείο της Θεσσαλο­νίκης το 1947 είπε:

«Είμαι από το χωριό Αγία Παρασκευή Μυτιλήνης. Το 1932 οργανώθηκα στο ΚΚΕ. Από τότε που οργανώθηκα, σαν πρό­εδρος του Συνεταιρισμού ακτημόνων, πάλεψα να πάρω τα τσιφλίκια, τα ανταλλάξιμα... Πάλεψα επίσης ενάντια στους φόρους για το λάδι και τους φοροεισπράκτορες... Παλέψαμε για την αναστολή των ενταλμάτων, για να τα πληρώνουν οι αγρότες όταν θα έχουν συγκομιδή».

Δίδαγμα πρώτον. Τα «οράματα» για τα οποία «πάλευαν» οι κομμουνιστές, τα έκανε πράξη η 4η Αυγούστου.

Ο Μεταξάς, απέκλεισε τους κομμουνιστές από την πολιτική ζωή (45.000 έκαναν δήλωση και 2000 περίπου κλείστηκαν στην Ακροναυπλία και στην Κέρκυρα).

Μετά τον θάνατο του Μεταξά, το Εθνικό Κράτος έχασε τον ηγέτη του και οι Άγγλοι, μαζί με τον Βασιλιά, νομιμοποίησαν ξανά τους κομμουνιστές, όπως έκανε και ο Καραμανλής και τους κάλεσαν στο Συνέδριο του Λιβάνου, στην «πανεθνική διάσκεψη», υπό την αιγίδα των Άγγλων, στην οποία πήραν μέρος βενιζελικοί, αντιβενιζελικοί και κομμουνιστές.

Δίδαγμα δεύτερο. Η πολιτική νομιμοποίηση της δράσης του ΚΚΕ καιτου Βελουχιώτη δόθηκε από τους Άγγλους και τον Βασιλιά.

Και ας έλεγαν στα κορόιδα οι ινστρούκτορες, τον Ιανουάριο του 1943, ότι« σαν έρθουνε οι αγγλοαμερικάνοι θαρθούνε για να βοηθήσουν την ελληνική μπουρζουαζία.

να πάρει στα χέρια της την κρατική εξουσία, για να επιδοθούν ύστερα μαζί της στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων μαζών της χώρας συντροφικά».

Επομένως, οι Άγγλοι έφταιγαν πολιτικά για τη σφαγή και εκείνοι τιμώρησαν τους τρεις βασικούς υπευθύνους. Τον (καπετάνιο) Βελουχιώτη, τον (λαϊκό επίτροπο) Μπελογιάννη, και τον Γιάννη Ζεύγο που ήταν ο καθοδηγητήςτου ΚΚΕ στην Πελοπόννησο. Και οι τρεις τιμωρήθηκαν από τους Άγγλους για τον Μελιγαλά.

Ενώ λοιπόν η σφαγή στο δάσος του Κατίν από τους σο­βιετικούς κομμουνιστές 22.000 αιχμαλώτων αξιωματικών του Πολωνικού στρατού, θεωρείται το απόλυτο εγκλήματα πολέμου, όπως και οι σφαγές των Γερμανών στα Καλάβρυτα και στο Δίστομο, το έγκλημα των κομμουνιστών στον Μελι­γαλά, με την οργανωμένη πενθήμερη σφαγή τον Σεπτέμβρη του 44,1700 αιχμαλώτων και αμάχων, εξακολουθεί να θε­ωρείται από τους μεν αριστερούς, που φωνάζουν χωρίς ντροπή «ΕΑΜ-ΕΑΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ», «ηρωικό κατόρθωμα», και από τους λάιτ «προοδευτικούληδες» «γιορτή μίσους».

Η σφαγή του Μελιγαλά είναι κομμουνιστική θηριωδία. Είναι αντίγραφο της σφαγής του ΚΑΤΙΝ. Είναι ό,τι και τα Κα­λάβρυτα και το Δίστομο.Έγκλημα πολέμου. Σφαγή αόπλων. Οι νεκροί της «Πηγάδας» και οι σφαγιασθέντες από τους δημοκρατικούς στα γύρω χωριά, ήσαν αιχμάλωτοι, που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον Άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο της FORCE 133.

Η επίθεση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά του Μελιγαλά, άρχισε στις 5:30 πμ της 13ης Σεπτεμβρίου 1944 και συνεχίστηκε χωρίς επιτυχία μέχρι το απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου, οπότε εμφανίστηκε στον Μελιγαλά, ο λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον της FORCE 133, που πέρασε στην πόλη «για να πείσει τους αμυνόμενους να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παρα­δοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση».

Οι Ελασίτες αποδέχτηκαν την εκεχειρία λόγω έλλειψης πυρομαχικών και επειδή περίμεναν την άφιξη του Βελου­χιώτη με ενισχύσεις.

Η συνάντηση των αμυνόμενων με τον Γκίμπσον, έγινε το βράδυ της 14ης στο σπίτι του Γ. θεοφιλόπουλου και ο διοι­κητής του Τάγματος Μελιγαλά Διονύσης Παπαδόπουλος, πρότεινε να γίνει δεκτή η παράδοση, ενώ ο υποδιοικητής του Τάγματος, ταγματάρχης Π. Καζάκος δεν δέχτηκε τις εγγυήσεις των Αγγλων και πρότεινε έξοδο.

Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου 1944 συνεχιζόταν η εκε­χειρία . Οι ελασίτες φώναζαν από το «χωνί». «Παραδοθείτε, ο αγώνας σας είναι μάταιος. Ο Αρης σας δίνει το λόγο της τιμής του. δεν θα σας πειράξει κανείς».

Σύμφωνα με την έκθεση Καζάκου προς το ΠΕΣ. σε θέσεις μάχης είχαν παραμείνει 300 άνδρες, που τον ακολούθησαν στην έξοδο και αφού διέσχισαν τον κάμπο ανάμεσα στο Σολάκι και τη Μερόπη, ξέφυγαν με βαριές απώλειες προς Δερβένι-Σούλι.

Οι άλλοι 600 είχαν αποσυρθεί στα σπίτια, σύμφωνα με τους όρους του Γκίμπσον.

Ακριβώς στις 12:00 το μεσημέρι της 15ης, χτύπησαν οι καμπάνες του Αγίου Ιωάννη στην πλατεία του Δημαρχείου. Αυτό ήταν το σύνθημα για να μπουν οι ελασίτες στην πόλη ενώ από τα σπίτια σήκωναν λευκές σημαίες. Ο Μελιγαλάς δεν έπεσε, παραδόθηκε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, από τις μάχες των πρώτων 48 ωρών, οι αμυνόμενοι είχαν 15 μαχητές νεκρούς και 41 τραυματίες, που εκτελέστηκαν μετά από τους κομμουνιστές.

Όλοι οι άλλοι νεκροί, οι 751 ταγματασφαλίτες και χωρο­φύλακες που παραδόθηκαν, και οι 1008 άμαχοι, εκτελέ­στηκαν από τους κομμουνιστές. Οι 787 θάφτηκαν στην πη­γάδα. Οι 226 σε ομαδικούς τάφους στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. 728 εκτελέστηκαν στα γύρω χωριά (Μερόπη, Σο­λάκι Ανθούσα, Νεοχώρι Οιχαλία. Σκάλα αλλά και στη Μεσ­σήνη) και 18 στην Καλαμάτα.

-----------------------------------------------------------------------------------------

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος που κυκλοφορεί  Σεπτεμβρίου