Εθνικισμός: Δύναμη ανατροπής και όχι δεκανίκι

 Ο Εθνικισμός στην Ελλάδα αναμφίβολα πάει πολύ καλά. Φυσικά με το «καλά» δεν αναφερόμαστε στα δημοσκοπικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής ή του οποιουδήποτε στο παρελθόν ή στο μέλλον. Γιατί αυτά τα ποσοστά, εκλογικά ή δημοσκοπικά, το έχουμε πει πολλάκις, σήμερα υπάρχουν και αύριο όχι. Αντίθετα με το «καλά» αναφερόμαστε σε μία πλειάδα από λόγους που οδηγούν την κοινωνία στις ιδέες και τις απόψεις μας.

Το μεταναστευτικό που δεν λύνεται με ημίμετρα τύπου «Ξένιος Ζευς», αλλά αντίθετα διογκώνεται μαζί με τις επιπτώσεις του. Η οικονομία και τα μέτρα, τα οποία αυξάνονται και κανένα «success story» δεν μπορεί να τα μαζέψει. Το πολιτικό σύστημα που ελέω ΔΝΤ δεν δύναται πλέον να μοιράζει θεσούλες, ούτε πακτωλούς χρημάτων στον λαό. Η Αριστερά που γίνεται συστημική και δεν μπορεί έτσι να εκφράσει την οργή των αγανακτισμένων και των απελπισμένων.

Για όλα αυτά πάει καλά ο Εθνικισμός, ας μην έχουμε αυταπάτες. Ο κόσμος που ψηφίζει ή δηλώνει εθνικιστής, ούτε Δραγούμη έχει διαβάσει, ούτε καίγεται για το δράμα της Βορείου Ηπείρου. Και επειδή οι παραπάνω καταστάσεις θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, το θέμα έχει μέλλον. Αρκεί οι εθνικιστές να καταλάβουν τους λόγους της ανόδου των ιδεών τους, να ξεκαβαλήσουν τα όποια καλάμια της δημοσιότητας και να φροντίσουν να περιφρουρήσουν τον πυρήνα των ιδεών και της δυναμικής αυτών.

Γιατί οι κίνδυνοι και οι παγίδες είναι πολλές και ήδη ρίχνουν τα πλοκάμια τους. Ο «αντιφασισμός» της Αριστεράς γίνεται καθημερινά πιο βίαιος. Θα πρέπει να του απαντήσουμε ανάλογα ή να σκεφτούμε ότι κάποιοι θέλουν τον πόλεμο των «άκρων» για να φοβίσουν τον κόσμο. Επίσης, πολλά λαμόγια της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της οικονομικής ζωής, βλέπουν φως και θέλουν να μπουν από την πίσω πόρτα στον χώρο μας. Θα τους αφήσουμε; Τέλος, αυτό που παρατηρείται είναι πως ένα κομμάτι της αστικής Δεξιάς, αφού επί δεκαετίες ψωμιζόταν από την Μεταπολίτευση, τώρα ξαναθυμήθηκε τον αντικομμουνισμό και φλερτάρει με μία ακτιβιστική έκφραση αυτού.

Και οι εθνικιστές τι κάνουν; Θα αφήσουν τόσα χρόνια αγώνες για να ικανοποιηθούν με ένα μπράβο από αυτούς που κάθονται στον καναπέ και φτιάχνονται βλέποντας έναν αριστερό ή έναν μετανάστη να τρώει ξύλο; Όχι, γιατί ο Εθνικισμός δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει το τιμωρό χέρι μίας αρτηριοσκληρωτικής κοινωνικής ομάδας που όταν έχει χρήματα θέλει τάξη και ηθική και όταν ξεμένει ψάχνει για μπράβους που θα την σώσουν από έναν ανύπαρκτο κίνδυνο ανατροπής της κοινωνίας. Ο Εθνικισμός αντίθετα οφείλει να είναι η δύναμη ανατροπής αυτής της κοινωνίας των τραπεζών, της κάλπικης ευμάρειας και του ηθικού εκπεσμού που οι ίδιοι οι υποτιθέμενοι συντηρητικοί αφήνουν να γίνεται με την ιδεολογική γύμνια τους.

Ας μείνουμε λοιπόν στις ιδέες μας, στους αγώνες μας, στους πραγματικούς λόγους της κοινωνικής συμπάθειας και ας αφήσουμε τα λαμόγια στην άκρη και τους φοβισμένους αστούληδες να φοβούνται την ανύπαρκτη ερυθρά επανάσταση. Γιατί η μόνη επανάσταση, κοινωνική και ψυχική, είναι αυτή που θα ξαναβάλει τα έθνη και την διαφορετικότητα στο προσκήνιο.

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος

---

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 2ας Αυγσούστου 2013 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.