ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑΣ

Κάθε φιλοσοφικό σύστημα γιά νά δώση τις απαν­τήσεις στα κολοσσιαία προβλήματα πού θέτουν ή κοσμοθεωρία, ή θεωρία και ή γνωσιοθεωρία χρησι­μοποιεί μία μέθοδο. Και μέθοδος πού ακολουθείται παίζει πάντοτε πολύ ουσιαστικό ρόλο στην πορεία της σκέψεως και στην πρόοδο των συμπερασμάτων. 1 Ή μέθοδος δηλαδή, μέ μεταφορική βέβαια έννοια, παί­ζει τον ρόλο του εργαλείου πού χρησιμοποιείται για κάποιο σκοπό. Ό καθένας αντιλαμβάνεται τον ρόλο του «εργαλείου» στην επιτέλεση μιας εργασίας. Όπως επίσης αντιλαμβάνεται και τα σφάλματα ή τις αδυναμίες πού προκύπτουν όταν χρησιμοποιείται ακα­τάλληλο «εργαλείο». Έδώ ακριβώς είναι και ή σπουδαιότης της μεθοδολογίας σχετικά μέ τα φιλοσοφικά συστήματα πού την χρησιμοποιούν. Γιατί είναι δυνα­τόν σωστά και δυνατά μυαλά, άφ' ένος μέν νά χά­σουν πολύτιμο χρόνο, άφ' έτερου δέ νά εμπλακούν σέ μια στείρα και άκαμπτη μεθοδολογία πού δεν α­φήνει περιθώρια γιά σωστή πρόοδο. Στα φιλοσοφικά εργαστήρια γινόταν πάντοτε πολύς θόρυβος για την

μεθοδολογία, άλλά δυστυχώς χωρίς ικανοποιητικό α­ποτέλεσμα. "Ετσι δημιουργήθηκαν αρκετές φιλοσο­φικές μεθοδολογίες άλλά οί περισσότερες άπό αυτές είναι σήμερα ουσιαστικά άχρηστες. Αρχικά θά άναφερθούν άπλώς ώρισμένες μεθοδολογίες, ίσως οί σπουδαιότερες άπ' αυτές πού εμφανίσθηκαν κατά καιρούς, όπως ή φαινομενολογία, ή ένορατική μέθο­δος και θά γίνη ιδιαίτερη μνεία στην διαλεκτική. Τε­λικά θά γίνη αρκετά διεξοδικός σχολιασμός γύρω ά­πό τήν επιλεκτική μεθοδολογία πού χρησιμοποιεί ή κοσμοθεωρία του Εθνικισμού και γενικώτερα τό φι­λοσοφικό υπόβαθρο της ιδεολογίας του Εθνικισμού.

Ή διαλεκτική φιλοσοφική μεθοδολογία εμφανίζε­ται νά χρησιμοποιείται άπό τον αρχαίο φιλόσοφο Ιάμβλιχο. Κατόπιν τήν ανακαλύπτουμε χρησιμοποιού­μενη άπό τον ιδεαλιστή γερμανό φιλόσοφο Χέγγελ. Τελικώς παραλαμβάνεται άπό τόν Κάρολο Μορφοχάϊ Μαρξ και σήμερα παρουσιάζεται ώς ή μεθόδολογία  πού χρημιμοποιεΐται άπό τούς Μαρξιστές. Ή διαλεκτι­κή παρουσιάζεται λοιπόν, λανθασμένα βέβαια, ώς ή σπουδαιότερη άπό τις φιλοσοφικές μεθόδους και προ­βάλλεται σαν στοιχείο μέ πολύ κοπασμό άπό τούς σύγχρονους μαρξιστές. Είναι όμως έτσι ή πραγματικότης; Καλό είναι νά γίνει μια σύντομη αναφορά. Ή διαλεκτική έχει δύο αρχές και τρεις νόμους (πίναξ 1)

Πίναξ I.

ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΙ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ

ΑΡΧΕΣ:  

Ιη Άρχή της εξελίξεως.

2α Αρχή της άλληλοεξαρτήισεως των φαινομένων τής άντικειμενικής πραγματικότητος. ΝΟΜΟΙ: 

1ος Νόμος της μεταβολής τής ποσότητος σέ ποιότητα.

2ος Νόμος των αντιθέσεων.

3ος Νόμος τής διπλής άρνήσεως.

1ον Ή άρχή τής εξελίξεως και 

2ον Ή άρχή τής αντικειμενικής πραγματικότητος. 

Οί δέ νόμοι είναι οί έξης:

Είναι ό νόμος τών αντιθέσεων, ό νόμος της διπλής αρνήσεως και ό νόμος τής μεταβολής τής ποσότητος σέ ποιότητα.

"Ολα τά φαινόμενα κατά τους μαρξιστές ερμη­νεύονται μέ τή χρησιμοποίησι τής διαλεκτικής. Εΐναι όμως αλήθεια αυτό; Ή πρόκειται γιά πλάνη χωρίς φιλοσοφικά στηρίγματα, πού ή αναγκαστική επιβολή της επιβάλλεται άπό τούς μαρξιστές γιά πολιτικά ώφέλη; Ψευδώς ό μαρξισμός παρουσιάζεται ότι έχει φιλοσοφικό έρεισμα ακλόνητο. Ή έξέλιξι όμως του ανθρωπίνου πνεύματος και τής επιστήμης έχει γκρεμίσει τό φιλοσοφικό στήριγμα του μαρξισμού, πού υπάρχει σάν ψευδαίσθησι γιά ορισμένους και σάν στοιχείο γιά πολιτική έκμετάλλευσι άπό περισ­σοτέρους. Κατ' αρχήν ή άρχή τής εξελίξεως. Σύμ­φωνα μ' αυτήν τά πάντα εξελίσσονται προοδευτικά. Ή ιστορία του άνθρωπου όμως αποδεικνύει τήν άρ­χή αυτή ώς αστήρικτη. Διότι παρατηρούμε περιό­δους σκοταδισμού και παλινδρομήσεων. Άλλά και ή σύγχρονη επιστήμη μέ τις ιδιότητες τοα DΝΑ τών κυττάρων παρουσιάζει τό λάθος τής αρχής αυτής. Άλλά και ή δεύτερη άρχή μέ τήν νομοτελειακή συνάρτησι τών φαινομένων απορρίπτεται.

Δεν υπάρχει νομοτελειακά αναγκαίο όπως πα­ρουσιάζεται. Ή επιστήμη τής φυσικής μέ την άρ­χή τής απροσδιοριστίας του Χάϊζεμπεργκ έδωσε τό τελειωτικό κτύπημα. Τό ίδιο ισχύει και μέ τούς νό­μους τής διαλεκτικής.

Και έδώ παρουσιάζεται ή επιλεκτική φιλοσοφική μεθολογία, γιά νά έπιλύση τό πρόβλημα πού παρου­σιάζεται μέ τήν ακαταλληλότητα των άλλων φιλοσο­φικών μεθόδων. Τό νομοθετελειακά αναγκαίο της διαλεκτικής αντικαθίσταται μέ τό επιλεκτικά πιθανό της επιλεκτικής. Παράλληλα ή συστηματοποίησις και ή επιστημονική άντιμετώπισις των φαινομένων είναι μοναδική.

Καμιά φιλοσοφική μεθοδολογία δέν έχει τις δυνα­τότητες τής επιθετικής, πού απελευθερώνει τό ανθρώ­πινο πνεύμα, ένώ συγχόνως οί επιλύσεις είναι επιστη­μονικές. Και ή επιλεκτική έχει δύο αρχές και τρεις νό­μους, (πίναξ 2). Οί αρχές είναι: Ιον Ή άρχή τής εξε­λικτικής άνακυκλίσεως, και 2ον Ή αρχή τής επιβο­λής των ανωτέρων μορφών έπί τών κατωτέρων. Οι νό­μοι τής επιλεκτικής μεθολογίας είναι ό νόμος τής συστηματοποιήσεως, ό νόμος τής επιλογής και ό νόμος τής άποπροσαρμογής. 

Πίναξ 2.

ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ

ΑΡΧΕΣ: 

1η 'Αρχή τής εξελικτικής άνακυ­κλίσεως. 

2α 'Αρχή τής έπικρατήσεως τών ανωτέρω μορφών έπί τών κα­τωτέρων.

ΝΟΜΟΙ: 

Ιος Νόμος συστηματοττοιήοεως

2ος Νόμος έπιλογής.

3ος Νόμος άποπροσαρμογής.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ή επιλεκτική με­θολογία αποτελεί σοβαρό όπλο για τήν αντιμετώπιση του μαρξισμού στο φιλοσοφικό και τό ιδεολογικό ε­πίπεδο. Ή Ιστορία του άνθρωπου αποδεικνύει, μέ τις συνεχείς παλιδρομήσεις και άνακυκλίσεις, τήν αρχή τής εξελικτικής άνακυκλίσεως. Άλλα καΐ στα φυσικά φαινόμενα (π.χ. ανατολή και δύσι του ήλιου) ή άρχή αυτή κερδίζει αποδείξεις. Σχετικά μέ τήν δεύτερη άρ­χή τής επιβολής τών ανωτέρων μορφών έπι τών κατω­τέρων ή άπόδειξι είναι επίσης εύκολωτάτη. Σέ όλα τά είδη του ζωικού βασιλείου παρατηρείται συνεχής πά­λη, μέ τελική έπικράτησι τών ανωτέρων. Ιδίως στο σημείο αυτό παίζει σοβαρό ρόλο ή ποιοτική διαφορά σχετικά μέ τό επίπεδο του νευρικοϋ συστήματος, χω­ρίς βεβαίως νά παραγνωρίζεται και ή άξια τής ποσό­τητος. Στον άνθρωπο τό φαινόμενο αυτό παίρνει τήν μορφή τής ένδοε ιδική ς πάλης μέ πιο συγκεκριμένη μορ­φή τήν πάλη τών Εθνών. Σχετικά μέ τήν αναφορά παραδειγμάτων θά ήταν δυνατόν νά αναφερθούν ά­πειρα φαινόμενα. Επίσης ή εφαρμογή στο επιστημο­νικό επίπεδο είναι απαραίτητη.

Οί Νόμοι τής Επιλεκτικής

"Οπως προανεφέρθη ή επιλεκτική έχει και τούς νόμους της. Ό πρώτος νόμος είναι τής συστηματοποιήσεως. Πριν πραγματοποιηθή μία πράξι, ένα φαι­νόμενο υπάρχει μία σειρά επιλογών. Ή σειρά αυτή τών επιλογών αποτελεί τήν συστηματοποίησι. Κατό­πιν μία επιλογή επικρατεί και στήν συνέχεια όταν τό φαινόμενο έπιτελεσθή έχουμε τον νόμο τής άποπροσαρμογής. Ή σειρά αύτη τών νόμων εφαρμόζε­ται τόσο στους ψυχικούς μηχανισμούς του ανθρώ­που, όσο και στά διάφορα φαινόμενα. Είναι δυνα­τόν νά δοθούν άπλά και κατανοητά παραδείγματα. Χαρακτηριστική είναι ή περίπτωσι τού φαινομένου του πολιτισμού. "Οπως είναι γνωστό υπάρχουν οί πολιτιστικοί κύκλοι όπου κυριαρχεί ό κεντρικός ά­ξων τού πολιτισμού. Παράδειγμα, στον βυζαντινό πολιτισμό τόν κεντρικό αυτό άξονα αποτελούσε ή θρησκεία. Πριν όμως άπό τό στάδιο αυτό υπάρχει συστηματοποίησι τών άξιων και μία άπό αυτές επι­λέγεται και κυριαρχεί.

Δηλαδή λειτουργούν οί νό­μοι τής συστηματοποιήσεως και τής επιλογής. Στή συνέχεια, μέ τήν πάροδο τού χρόνου, ή κυριαρχού­σα αξία και τό πολιτιστικό πλέγμα άποπροσαρμόζονται άπό τις συνθήκες τής εποχής και ό 

πολιτι­σμός καταρρέει. Λειτουργεί ό νόμος τής άποπροσαρμογής.

Αντίθετα ό μαρξισμός μέ τά αφηρημένα ποιοτι­κά άλματα, τις διπλές αρνήσεις και τις αντιθέσεις του φαίνεται ανίκανος νά σταθή στις απαιτήσεις τής εποχής μας.

 'Ας πάρουμε τό αφελές παράδει­γμα τού σπόρου και τού δένδρου. Όμιλούν γιά άρνησι, πού είναι τό δένδρο και γιά τούς νέους σπό­ρους πού είναι ή άρνησι τής αρνήσεως. Ας δεχθού­με τό γεγονός ότι ένας σπόρος πέφτει κάπου. Υ­πάρχουν οί έξης περιπτώσεις: Νά είναι τό έδαφος άγονο, νά είναι ό σπόρος ακατάλληλος, νά συμβούν επίσης νά είναι τό έδαφος κατάλληλο, ό σπόρος επίσης και διάφοροι συνδυασμοί τών προαναφερ­θέντων. Υπάρχει δηλαδή μιά σειρά επιλογών. Μία πώς μπορεί νά τά ερμηνεύσουν αυτά οί νόμοι τών διπλών αρνήσεων, τών αντιθέσεως και τής μεταβο­λής τής ποσότητος σέ ποιότητα; Είναι βέβαιο ότι οί μαρξισταί δέν θά απαντήσουν.

Ή Επιλεκτική σάν όπλο

Πρέπει νά τονισθή και πάλι ότι ή επιλεκτική με­θοδολογία αποτελεί όπλο στο φιλοσοφικό και Ιδε­ολογικό επίπεδο, γιά τόν συνειδητό αγωνιστή τής κοσμοθεωρίας τού Εθνικισμού. Ή διαλεκτική αντί­θετα αναφέρεται άπό τούς μαρξιστές σάν ή πανά­κεια μέ τήν όποια επιλύεται κάθε πρόβλημα. Γιά νά άποφεύγωνται οί παρεξηγήσεις πρέπει επίσης νά τονισθή ότι άλλο πράγμα είναι ό διάλογος, ή δια­λογική συζήτησι και άλλο ή διαλεκτική. Ό διάλο­γος, όταν ό συζητητής είναι καλόπιστος και καλο­προαίρετος είναι στοιχείο θετικό, άλλά ή διαλεκτι­κή σάν φιλοσοφική μεθοδολογία απορρίπτεται. "Ο­ταν άρνούμεθα τήν διαλεκτική δέν σημαίνει ότι άρνούμεθα τόν διάλογο.

Ή φιλοσοφική σκέψι και άναζήτησι τής ιδεολο­γίας τού Εθνικισμού μέ χαρά και σοβαρότητα δέ­χεται τήν σωστή και βαθιά κριτική τού κάθε διανο­ητή. Γιατί πιστεύει απόλυτα στήν υπεροχή της. Γιατί μ' αυτό τόν τρόπο, όπως και μέ τήν ανάλογη με­λέτη και προσπάθεια ό Εθνικιστής βελτιώνεται, δι­αδίδει τήν Ιδεολογία του, πού φιλοδοξεί ότι θά είναι ή πραγματικότης τού αύριο. Γιατί ή ιδεολογία τού Εθνικισμού, όπως παρουσιάζεται στήν Ελληνική πραγματικότητα, αποτελεί μοναδικό γεγονός, απο­τελεί τόν φορέα του Νέου Ελληνικού πολιτισμού. Αποτελεί τήν έκφρασι τής κοσμογονίας τού αύριο, πού θά είναι συνέπεια τής παγκοσμίου ακτινοβολίας της.

Κώστας Χατζησταύρου