Περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ: Η πάλη των Τάξεων

Σήμερα, για τόν Ελληνισμό υπάρχουν τεράστια εθνικά προβλήματα, των οποίων ή άντιμετώπισις πα­ρουσιάζεται κάθε μέρα μπροστά μας. Κανείς δέν αμ­φισβητεί ότι ο  στόχος των ενεργειών πρέπει να άποβλέπη στην έπίλυσί τους πρός τό συμφέρον τού 

Έ­θνους. Εσωτερική πολιτική, κοινωνική διάρθρωσις, οικονομική πολιτική πρέπει να αποτελούν παράγον­τες, πού ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, θα συμ­βάλλουν στήν πραγματοποίησι τοϋ στόχου.

Και οπωσδήποτε απαιτείται σχεδιασμός μακρό­πνοος, έξω από τα μικροσυμφέροντα της μικροπολι­τικής για νά γίνη ο στόχος πραγματικότης. Και έδώ βρίσκεται τό σημείο πού δέν θέλουν νά αντιληφθούν οι «ηγούμενοι» του Ελλαδικού χώρου. Χωρίς κανέ­να προγραμματισμό, ερασιτεχνικά και πολλές φορές μέ ύποπτες ενέργειες, επί δεκαετίες τώρα, έχουν επι­τύχει τήν σμίκρυνσι του Ελληνισμού. Πραγματική συμφορά γιά τον Ελληνικό λαό στήν ιστορική του πορεία.

Βασικό ρόλο έχουν παίξει και οι «λάτρεις» του μαρξισμού στή χώρα μας, μέ τίς διάφορες δήθεν «ε­πιστημονικές» θεωρίες, πού δέν  είναι πρόσφατες. Τό κομμουνιστικό κατεστημένο έχει συμβάλλει και μέ τό παραπάνω μάλιστα, στήν πνευματική παρακμή μέ τούς ψευτοδιανοουμένους του. Και οι βάσεις γιά τήν πνευματική αυτή ψώρα, τόν κομμουνισμό, έχουν μπή από πολλά χρόνια πριν.

"Ας δοΰμε λοιπόν τόν μεγάλο, τόν πρωτοπόρο Ε­θνικιστή, I. Δραγούμη, πώς άπαντα στον Σκληρό, τόν θεωρητικό τοϋ μαρξισμού της εποχής του, σχετικά μέ τήν πάλη τών τάξεων.

«Άλλα ή διαφορά μεταξύ τών δυονών μας είναι κ. Σκληρέ, ότι εσύ ταράζεσαι πάρα πολύ μέ τά συμφέροντα μιας τάξης ή και δύο και μέ τά μαλλιοτραβήγματά τους — ίσως είσαι και σύ σπλαχ­νικός χωρίς νά πολυνιώθεις —ένώ ο αληθινά σκληρός είμαι εγώ, ο πολιτικός, πού δέν μέ ταράζουν, άν και τά βλέπω τά μαλλιοτραβήγματα από τάξη σε τάξη, είτε άπό άτομο σέ άτομο καί κοιτάζω πρό πάντων τή ζωή του "Εθνους. Τις τάξεις τίς λογαριάζω κι αυτές, αφού κι αυτές είναι μέσα στό "Εθνος, άλλ' ούτε τόσο τις ξεχωρίζω, όπως ε­σύ, ούτε τις επαναστάσεις τους τις θεωρώ απαραί­τητες, αφού ανταγωνισμός υπάρχει και μπορεί ε­λεύθερα πάντα νά γίνεται...

Αγαπώ όλες τις τάξεις του Έθνους μου και κά­ποτε δέν τις ξεχωρίζω, τά παλέματα τών ατόμων, καθώς και τών ομάδων της κοινωνίας μου δέν τά πολυλογαριάζω, παντού και πάντα υπάρχουν. Δέ συλλογίζομαι συχνά τά στομαχικά συμφέροντα....

Πιστεύω πώς όταν ο ανταγωνισμός μεταξύ στις τάξεις — πού ύπαρχε πάντα —μπή στήν πρώτη γραμμή και γίνη ή πρώτη φροντίδα και σκέψη τών ανθρώπων ενός κράτους και γίνη αυτό ιδανικό κιό­λας, τό κράτος αυτό δέν είναι πιά γιά νά ζήση...

Άλλά ρωτώ τόν κ. Σκληρό, τί θά έλεγε άν βρι­σκόταν αυτός σέ κάτι περιστάσεις πού βρέθηκα έγώ έξαφνα. Φέρω παραδείγματα, γεγονότα, κρίσεις δέν κάνω, παρατηρώ μονάχα.

Τό Ελληνικό τό Κράτος είναι κει πέρα μέ τά σύνορα τους. "Εξω άπ' αυτό βρίσκονται άλλα κράτη. Σέ μιαν επαρχία ενός άπό τά τριγυρινά κράτη γίνεται σφαγή ανθρώπων κι αυτοί οι άν­θρωποι είναι "Ελληνες κι όσοι σώθηκαν άπό τήν σφαγή φεύγουν όπως όπως στό Ελληνικό Κράτος.

Σ' ενα νησί ενός ξένου κράτους βαριέστησαν πιά νά τυραννιούνται οι κάτοικοι ("Ελληνες) ά­πό τούς τυράννους (Τούρκους) και νά τούς κάνουν ό,τι θέλουν, λοιπόν βαριέστησαν οι κάτοικοι και σηκώθηκαν στό πόδι και είπαν πώς θέλουν νά ένωθή τό νησί τους μέ τήν Ελλάδα.

Σ' ένα άλλο νησί, μισοανεξάρτητο και προ­νομιούχο θέλει νά χώση τήν μούρη του πάρα πολύ ενας Βεζύρης άπό τήν Πόλη και οι κυβερνώντες του νησιού δέν τούς αρέσει αυτό και σηκώνουν τό νησί στό πόδι, γυρεύουνε βοήθεια άπό τούς αδελ­φούς τους άπό τήν Ελλάδα και ζητούν ένωσι κι αυτοί.

"Ενα χωριό στή Μακεδονία (Τούρκικο κρά­τος) τό βασανίζουνε συμμορίες βουλγάρικες ή νά γίνη βουλγάρικο ή νά ξεσπιτωθή και ν' άδειάση τόν τόπο, σκοτώνουνε κάθε χωρικό πού αντιστέκε­ται. Γυρεύει τό χωριό βοήθεια άπό τήν Ελλάδα, γιατί ή νόμιμη άρχή του, ο Τούρκος, δέν τό προ­στατεύει. Κι αύτό γίνεται όχι σ' ένα, όχι σέ δυό, μά σέ πεντακόσια χωριά.

....Αυτά, κ. Σκληρέ, δέν είναι μεγάλες ιδέες ού­τε μικρές είναι πραγματικότητες. Και τότε ή μι­κρή Ελλάδα, τό μικρό κράτος, πού μιλείτε γι' αυ­τό σά νάτανε τελειωτικό, τί πρέπει να κάμη κατά τή γνώμη σας; Να απάντηση τάχα στα Ελληνικά χωριά, στους "Ελληνες: «Είστε ξένο κράτος, τι γυρεύετε από μένα; Σεις λέγεστε Τουρκία, εγώ Ελλάδα, τα σύνορα μου δέν τα βλέπετε; Είναι ό Πηνειός και ο Αραχθος. Δέν σας γνωρίζω. Πη­γαίνετε στους άρχοντες σας. Μή μας σκοτίζετε, ε­μάς έδώ πέρα, έχομε άλλες δουλειές, οι προλετά­ριοι γυρεύουν κι αυτοί ψωμί, ό Φαρδούλης φρενιά­ζει, τό κεφάλαιο δέν ακούει, ή βουρζουαλία κοι­μάται».

"Ίσως θά ήταν κι αυτό μία πολιτική. Μα έλα πού παθαίνονται πολλοί στήν Ελλάδα, άμα μά­θουν καμιά τέτοια είδηση από κείνες πού περιγρά­φω. Μπορεί να τους όνομάση ο κ. Σκληρός μέ κα­ταφρόνια πατριώτες, όμως είναι γεγονός πώς κά­ποιοι κάπως πειράζονται. Και μπορεί μια μέρα νά σηκώσουν πολλούς στό πόδι.

Έ! Τί σημαίνουν όλ’ αυτά τά πράγματα; Δέ σου φαίνεται, κ. Σκληρέ πώς σά νά λέγουν ότι αυ­τό τό μικρούτσικο Ελληνικό Κράτος, πού μας έ­φτιασαν οί ξένοι βασιλιάδες και διπλωμάτες, δέν είναι φυσιολογικά φτιασμένο; "Οτι πότε από δω, πότε άπό κει, του μηνούν του κράτους αύτοΰ τά εθνικά νεΰρα, πώς μιαν άκρη του έθνους παθαί­νει πάλι, μιάν άλλη γυρεύει κάτι, μιαν άλλη πονεΐ, εκείνη χαίρεται, ετούτη στενοχωριέται;

"Οτι στά τωρινά τά χρόνια τουλάχιστο ψέμα δέν είναι, δέν είναι ιδέα, παρά είναι αλήθεια ή ε­νότητα μιας φυλής; "Οτι ή ελληνική είναι μεγα­λύτερη άπό τό Ελληνικό τό Κράτος ότι, όσο δέν ενώνεται ή φυλή, κανένα κράτος ελληνικό δέ θά είναι τελειωτικό, ουτε θάχη ησυχία άπό «εξωτε­ρικά ζητήματα»;

Πόση άλήθεια, στά κείμενα του I. Δραγούμη, και τί τραγικές διαπιστώσεις σήμερα μετά άπό τόσα χρό­νια; Πού μέ τις ηλίθιες θεωρίες της πάλης των τά­ξεων, όπως τοποθετούνται άπό τήν κομμουνιστική «ι­δεολογία», έχουμε οδηγηθή σέ συνεχή αποπροσανα­τολισμό μέ αποτέλεσμα διχασμούς και συνεχείς Ε­θνικές αιμορραγίες ;

Και θά θέσωμε και πάλι σήμερα στους μαρξιστάς τό αυτό ερώτημα. Είναι τό σημερινό Ελληνικό κρά­τος τελειωτικό και φυσιολογικά φτιαγμένο; Μήπως οί χιλιάδες των προσφύγων της Κύπρου, οί υπόδου­λοι αδελφοί μας στήν Β. "Ηπειρο, οί "Ελληνες της Κωνσταντινουπόλεως και της "Ιμβρου και της Τε­νέδου πρέπει νά αγνοηθούν; Τί μας ενδιαφέρε στήν προκειμένη περίπτωσι ή «πάλη των τάξεων»,

ένα φαινόμενο παρακμής και εκφυλισμού, όπως είναι στήν πραγματικότητα;

Και στό σημείο αυτό υπάρχει μιά άπατη. Ή πο­λυδιαφημιζόμενη πάλη των τάξεων δέν αποτελεί πα­ρά τήν «δικαιολογία» γιά τήν μέχρι σήμερα πολιτι­κή του ΚΚΕ στήν πατρίδα μας. Γιατί άπό τήν επο­χή του Κεμάλ μέχρι τώρα, ή Ρωσία, δυστυχώς, έχει ταχθή και έχει υποστηρίξει τήν Τουρκία.

Και ή πολιτική του ΚΚΕ εναρμονίζεται μέ τή Σο­βιετική πολιτική. "Οταν υπάρχουν Εθνικές διεκδι­κήσεις, τό ΚΚΕ μιλά γιά μοναρχοφασισμό, γιά ελ­ληνικό Ιμπεριαλισμό (!!!) και διάφορα άλλα, εξω­φρενικά πράγματα. "Οταν απαιτείται εθνική ένότης, τήν διαβάλη, αδιαφορώντας γιά τό τίμημα. 

Παρα­δείγματα! 1ον Ή δόλια στάσις του ΚΚΕ· κατά τήν περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής, όταν ή μπολσεβικική ΕΣΣΔ υποστήριζε τον Κεμάλ Άτατούρκ. 2ον Ή άντίθεσις τών κομμουνιστών κατά τόν πόλε­μο του 1940, όταν ή Ρωσία του Στάλιν ήταν σύμμα­χος του "Αξονος. 3ον Ή ένοπλη έξέγερσις μετά τήν κατοχή όταν τό κράτος έπρεπε απερίσπαστο άπό ε­σωτερικές έριδες, νά ριχθή στή μάχη γιά τήν διεκδίκησι της Ελληνικής Β. Ηπείρου, της Ελληνικής Ανατολικής Ρωμυλίας και της Ελληνικής Κύπρου. Άλλα «αυτοί» έπρεπε νά παίξουν άλλο ρόλο, έφ' όσον έδημιουργεΐτο ή κομμουνιστική Αλβανία, και Άνατ. Ρωμυλία ήταν υπό Βουλγαρική κατοχή. 4ον Και σήμερα, πού ή Σοβιετική πολιτική στό θέ­μα της Κύπρου ευνοεί σαφώς τήν Τουρκία σιωπούν. Σήμερα πάλι έχουν βγάλει τήν πάλη τών τάξεων, μαζί μέ άλλα τεχνάσματα.

Αλλά επί τέλους ας απαντήσουν, που υπάρχει ή πάλη τών τάξεων στή σύγκρουσι Γερμανίας — Ρωσίας στον τελευταίο πόλεμο, όταν οί Γερμανοί εργά­τες πολεμούσαν μέ τους Ρώσους εργάτες;

Μήπως ό ηγέτης της Ρωσίας τότε, Στάλιν μίλησε γιά τήν πάλη τών τάξεων; Είναι γνωστός ό τρόπος έμψυχώσεως τών Ρώσων στρατιωτών. «Πολεμήστε γιά τήν πατρίδα». Αυτά είναι πραγματικά γεγονότα δέν είναι θεωρίες. Και ή θεωρία όταν δέν έχει σχέση μέ τήν πραγματικότητα πρέπει νά απορρίπτεται. Βεβαίως οί μαρξισταί επιμένουν συνεχώς σέ ανεφάρ­μοστες θεωρίες. Και τό δυστύχημα είναι ότι συνεχώς αποπροσανατολίζουν και παραμορφώνουν τήν πραγ­ματικότητα. "Οχι όμως γιά πολύ ακόμα.

Κ. Χ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο εθνικιστικό περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ τεύχος 25 στις 15 Νοεμβρίου του 1976