ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ "Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ;

Σαφή χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ο πα­ραλογισμός και ή νοθεία κάθε έννοιας αξίας. Μία τα­χύτατη πτώσις, πού έν τούτοις ονομάζεται «πρόοδος». Το υποκριτικό περιβάλλον, ή ελλειψις καθοδηγήσεως, ή ιστορική κενότης της εποχής μας είναι επίσης χαρακτηριστικά σημεία. Οί τεχνολογικές και οι έπιστημονικές εξελίξεις έχουν υπερκεράσει την πνευματι­κή άνύψωσι του ανθρώπου.

Έτσι ο άνθρωπος σήμερα, στέκεται ανερμάτιστος, ανυποψίαστος και απληροφόρητος μπροστά στις τα­χύτατες αλλαγές. Παρανοεί τήν πραγματικότητα, ε­νώ τά «μέσα ενημερώσεως» παίζουν τον πιο ουσιαστι­κό ρόλο στόν αποπροσανατολισμό πού επικρατεί.

Καπιταλισμός και Μαρξισμός, δύο γίγαντες μέ ξύ­λινα πόδια, έτοιμοι νά καταρρεύσουν κυριαρχούν, κυ­ρίω,ς στον πολιτικό τομέα και δημιουργούν καταστά­σεις απαράδεκτες και τελειωτικά ξεπερασμένες.

Στήν πρωτοκαθεδρία, τό πρόβλημα των πολιτικών σχέσεων, δηλαδή αυτών πού ρυθμίζουν τις ανθρώπι­νες σχέσεις, καί τών οικονομικών.

Τό πρόβλημα τοποθετείται, τόσο στήν Ανατολή, όσο καί στήν Δύσι, ως έξης: Οί οικονομικές διαδικασίες είναι ανώτερες από τις πολιτικές, καί αυτές στήν ουσία ρυθμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Παραλογισμός πρώτου μεγέθους, πού αποτελεί τήν λυδία λίθο τών δύο συστημάτων. Πρωθύστερα, κρίνεται σκόπιμο, νά άναφερθή ότι ή σωστή Εθνικιστική τοποθέτησις, είναι ότι ή οικο­νομία δέν είναι σκοπός, άλλα μέσο εξυπηρετήσεως τών ίδεοπολιτικών σκοπών του Λαού καί του Έθνους. 

Καί στήν περίπτωσι μας ή αναφορά γίνεται στο επίπεδο της κοινωνιολογίας. Τίθεται ένα βασικό ερώτημα:

Ποιά ή βασική κοινωνική σχέσις, επάνω στήν ο­ποία στηρίζονται όλες οί άλλες σχέσεις (διαδικασίες) καί πού ή δική της μεταβολή έχει σάν αποτέλεσμα τήν μεταβολή όλων τών άλλων;

Ή άπάντησις στό ερώτημα, δίδεται ανάλογα μέ τήν τοποθέτησι της φιλοσοφικής θεωρίας.

Άς εξετάσουμε κατ' αρχήν τήν απάντηση στό ε­ρώτημα πού ετέθη, από τήν Ιδεαλιστική κοινωνιολο­γική θεωρία, άπλά, ουσιαστικά καί περιληπτικά.

Σύμφωνα μέ τήν θεωρία αυτή τό συλλογικό αν­θρώπινο πνεύμα, κατά τήν ιστορική του διαδρομή, εμ­πλουτίζεται συνεχώς μέ νέες γνώσεις. Ή συνέπεια είναι τό ποιοτικό άλμα δημιουργίας νέων πνευματικών σχέσεων. 'Ως φιλοσοφική μεθοδολογία ακολουθείται ή διαλεκτική, εισαχθείσα άπό τον Χέγγελ. Κατά τόν ιδεαλισμό λοιπόν, ή καλλίτερα, σύμφωνα μέ τήν ιδεα­λιστική κοινωνιολογική θεωρία ή μεταβολή της πνευματικής δομής επιφέρει τήν ολοκληρωτική μεταβο­λή όλων τών υπολοίπων κοινωνικών δομών.

"Ας έξετάσομε, στήν συνέχεια, ποία άπάντησις δί­δεται στό ερώτημα άπό τήν μαρξιστική κοινωνιολο­γική θεωρία. Σύμφωνα μέ τήν θεωρία αυτή οί βασι­κές κοινωνικές σχέσεις είναι οί οικονομικές.

"Εχουμε, κατά τόν μαρξισμό, τήν συλλογική άνθρώπινη εργασία, ή οποία κατά τήν ιστορική της διαδρο­μή, εμπλουτίζεται μέ νέα εργαλεία, νέες μορφές ερ­γασίας, Ή συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι τό ποι­οτικό άλμα, πού οδηγεί σέ νέες συνθήκες κοινωνικών δομών. Ή μεταβολή δηλαδή της οικονομικής δομής μιας κοινωνίας, κατά τήν μαρξιστική κοινωνιολογική θεωρία, επιφέρει τήν ολοκληρωτική μεταβολή δλων τών υπολοίπων κοινωνικών δομών- Παρατηρείται καί έδώ ότι ακολουθείται ή διαλεκτική φιλοσοφική μεθο­δολογία, ή χρησιμοποιηθείσα τό πρώτον άπό του αρ­χαίου Έλληνος φιλοσόφου Ίάμβλιχου καί κατόπιν ά­πό τόν Χέγγελ, καί τούς ύλιστάς Μαρξ καί Έγκελς.

Ας σχολιάσωμε στήν συνέχεια ώρισμένα κοινά χα­ρακτηριστικά τών δύο θεωριών. Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο μαρξισμός δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή αντι­στροφή του ιδεαλισμού. Ακολουθούν καί οί δύο τήν με­θοδολογία της διαλεκτικής, ή οποία έν τούτοις δέν είναι σέ θέσι σήμερα νά δώση άπάντησι στά σύγχρο­να προβλήματα. Δέν απομένει στήν συνέχεια παρά νά δοθή ή άπάντησις ταυτόχρονα καί στις δύο αυτές θεω­ρίες. Καί είναι ή έξης: 

Ό άνθρωπος δέν είναι ούτε πνευματικό, ούτε οικονομικό ον, άλλά βιολογικός τύ­πος. Τόσο ο πνευματικός, όσο καί ο οικονομικός του χα­ρακτήρας είναι αποτέλεσμα τής ανωτέρας βιολογι­κής συγκροτήσεως του άνθρωπου. Είναι έμφάνσεις τής νευροψυχικής δομής καί τής λειτουργίας της. Τό σύ­νολο τών ατόμων μέ τήν αυτή νευροψυχική δομή, α­ποτελούν τό βιολογικό υπόστρωμα τής κοινωνίας, το όποιο καθορίζεται άπό τις αυτές κληρονομικές κατα­βολές. 

"Ετσι, στό αρχικό μας ερώτημα, δηλαδή ποια κοι­νωνική διαδικασία είναι ή βασική ή άπάντησι είναι:

 Οι βασικές κοινωνικές σχέσεις είναι οί ψυχολογικές, έκφρασις τής νευροψυχικής δομής του ατόμου. Για τό σύνολο τής κοινωνίας οί σχέσεις αυτές είναι οί πο­λιτικές, δηλαδή αυτές πού ρυθμίζουν τις σχέσεις άν­θρωπου πρός άνθρωπο. Είναι ή μοναδική θεώρησις, σύμφωνα μέ τις τελευταίες επιστημονικές τοποθετή­σεις καί ή πλέον ολοκληρωμένη. Τό νά θεωρηθούν οί οικονομικές ή οι πνευματικές μόνον διαδικασίες ώς πρωταρχικές, είναι σφάλμα, διότι εξετάζεται μόνον μέρος του ζητήματος. Αυτό είναι καί τό σφάλμα τών περισσοτέρων κοινωνιολόγων, οί όποιοι δέν εξετάζουν τό σύνολο του προβλήματος άλλά μόνον μέρος αυτού, σχολιάζοντας μέ βάσι τις οικονομικές διαδικασίες καί παραβλέπουν ή υποβιβάζουν τις άλλες. Ό τρόπος μέ τόν οποΐο εξετάζουν τήν κοινωνική πραγματικότητα είναι τελείως ατελής άφοϋ εξετάζουν μόνον ενα τμή­μα της.

Αποτέλεσμα τής τοποθετήσεως αυτής είναι ή σύγ­χρονη κοινωνία τής Παρακμής, είτε καπιταλιστική, είτε σοσιαλιστική ονομάζεται. Είναι οί δύο όψεις ε­νός καί του αύτοΰ νομίσματος.

Ό καπιταλισμός μέ συγκεχυμένη ιδεολογική τοποθέτησι (φιλελευθερισμός, συντηρητισμός) καί κατα­πιεστική γιά τόν άνθρωπο πρακτική εφαρμογή, πα­ρουσιάζεται σήμερα μέ αρκετά έντονα προβλήματα, λόγω τών μεγάλων ανισοτήτων, τής ανήθικης καί α­νερμάτιστης πλουτοκρατίας ή οποία οδηγεΐ τόν χωρίς κανένα νόημα ιμπεριαλισμό τής «αυτοκρατορίας» τών ΗΠΑ.

Η μεγάλη δυνατότης του μετασχηματισμού πού έ­χει παρουσιάσει μέχρι σήμερα, δέν φαίνεται ικανή νά τόν διάσωση.

'Από τήν άλλη πλευρά, ή αταξική κοινωνία του Μαρξ δέν είναι μόνον αδύνατη, άλλά καί ενα ισχνό καί αναιμικό θεωρητικό κατασκεύασμα, πού δέν έχει καμιά αξία μπροστά στά γιγαντιαία προβλήματα τής εποχής μας. Άλλά καί ή πρακτική εφαρμογή του θεωρητικου αύτοΰ κατασκευάσματος, δέν αποτελεί παρά ένα έκτρωμα τής θεωρίας. Ή ιδεολογία στήν περίπτωση αυτή είναι τό γάντι μέσα στό οποίο κρύβε-αίματοβαμένο καί εγκληματικό χέρι του Ρωσι­κού επεκτατισμού. Τό αιματοκύλισμα τών λαών τής Άν· Γερμανίας, τής Πολωνίας, τής Ουγγαρίας, τής Τσεχοσλοβακίας, αποδεικνύουν τήν αλήθεια τής προ­ηγουμένης προτάσεως.

Πρέπει νά έπαναληφθή ότι γιά τόν Εθνικισμό, ή οικονομία δέν είναι σκοπός, άλλά μέσο γιά τήν εξυ­πηρέτησα τών ίδεολογοπολιτικών σκοπών του λαού καί του "Εθνους.

Άπό τά βασικώτερα αιτήματα του Εθνικιστικού κινήματος είναι ή εφαρμογή οικονομικής αξιοκρατί­ας καί δικαιοσύνης. Αναγνωρίζεται στό κράτος ο έ­λεγχος τής παραγωγής καί ο οίκονομικός προγραμμα­τισμός καί ή σχεδιοποίησι τής οικονομικής ζωής τής χώρας, μέ στόχο τήν έξυπηρέτησι τών γενικών πολιτι-κοϊδεολογικών σκοπών. Ή οίκονομική ελευθερία του ενός δέν σταματά εκεΐ όπου αρχίζει του άλλου, άλλά έκει όπου αρχίζει τό συμφέρον του συνόλου καί ακό­μα γενικώτερα του "Εθνους. Προοπτική τών Εθνικι­στών, στον τομέα αυτόν, ή διευθυντική κοινωνία, μέ βασική τήν άρχή τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Γιά τόν Εθνικισμό, οί βασικές κοινωνικές σχέσεις δέν είναι οί οικονομικές άλλά οί πολιτικές, δηλαδή ή έκφρασις τών ψυχολογικών εκδηλώσεων τής νευροψυχικής δο­μής τής κοινωνίας.

το κείμενο δημοσιεύθηκε στο εθνικιστικό περιοδικό ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ τεύχος 28 τον Ιανουάριο του 1977