Μα, είναι και το Sochi Ελληνικό;

                                           

                          

 Του Συνεργάτη μας Φοίβου Ιωσήφ                          Εντάξει, είπαμε να μεταφέρουμε την Ελληνική ιδέα των Ολυμπιακών αγώνων σε πολλές πόλεις του κόσμου, αλλά δεν ξέραμε ότι εκεί θα συναντούσαμε πόλεις ιεραπόστολους του Ελληνισμού. Ποιος θα μπορούσε να φαντασθή ότι η Ρωσσική 

(έτσι δείχνει ο χάρτης) πόλη Sochi της Μαύρης θάλασσας θα υποδεχόταν το ανέσπερο φώς του Ολυμπισμού μέσα σε γνήσια Ελληνικά κτίσματα φιαγμένα όχι στη μνήμη αλλά προς τιμήν του υπερμέγιστου Ελληνικού πολιτισμού. ΄Εψαχνα φωτογραφίες  του Sochi  στο Internet, όταν ένας καλός φίλος με αιφνιδίασε με τη φωτογραφία του θεάτρου αυτής της πόλης. Σας την χαρίζω, χαρείτε ένα κτίριο με τις μεγαλοπρεπείς κολώνες και τα κιονόκρανα Ιωνικού ρυθμού. Στη βάση απολαύστε τις διπλές στρογγυλές βάσεις
των κιόνων. Πάνω από τις κολώνες θαυμάστε το μεγάλο αέτωμα, την

μεγαλοπρεπή Ελληνική επινόηση για την ανάδειξη του κτιρίου. Κατά

πληροφορίες στο εσωτερικό του έχουν παιχθεί εκατοντάδες φορές τα αριστουργήματα του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη. Έχουν γίνει πολλές φορές ουρές από κόσμο για να διεκδικήσουν ένα ποθητό εισιτήριο για την απόλαυση μιάς ανεπανάληπτης τραγωδίας μέσα σε ένα θέατρο που αυτό καθ αυτό σαν πράξη αποτελεί Ελληνική επινόηση. Εκεί, στο μακρινό Sochi, κοντά στα Ουράλια όρη, στην καρδιά της Ρωσσίας, η Ελλάδα θριαμβεύει με την δική της σκέψη των ευγενών Ολυμπιακών αγώνων, με τα δικά της θέατρα και τους δικούς της θεούς. Στην παραλία της πόλης υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα του Θεού Ποσειδώνα με την τρομερή τρίαινά του. Ολοζώντανος ο Έλληνας Θεός διαφεντεύει  τα νερά του Εύξεινου Πόντου και θυμίζει την αιωνόμακρη ιστορία των δημιουργών του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αναρωτιέμαι, γιατί οι Ρώσσοι δεν έχτισαν ένα θέατρο Μεξικανικού τύπου ή ένα θέατρο Ιαπωνικού μοντέλου?  Τι τρέλα είναι αυτή εδώ και κάμποσους αιώνες και σε όλον τον κόσμο αντιγράφουν τη δική μας αρχιτεκτονική, τη δική μας κουλτούρα, τα δικά μας θέατρα, τους δικούς μας Ολυμπιακούς αγώνες. Αναρωτιέμαι γιατί δεν αντιγράφουν τους Γερμανικούς αγώνες ή ακόμα καλλίτερα τους Μαροκινούς, ή αν θέλετε τους αγώνες της Κόστα Ρίκα; Αλήθεια, ξέρουμε πια είναι η δύναμή μας, ξέρουμε από ποια εκρηκτικά κύτταρα  έχουμε γεννηθεί εμείς οι ΄Ελληνες; Ηλίου φαεινότερον, όχι, δέν ξέρουμε, αγνοούμε τους προπάτορές μας, αδιαφορούμε για τους γεννήτορες, αδικούμε τους δημιουργούς του παγκόσμιου πολιτισμού. Προκλητικά αβασάνιστα αδικούμε τους τεράστιους διανοητές της πατρίδας μας.

΄Εβλεπα στην τηλεόραση προ δύο περίπου χρόνων τον Μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Οι αθλητές έτρεχαν στην μνήμη του Έλληνα ταχυδρόμου Φειδιππίδη σε κεντρικούς δρόμους ανάμεσα σε αρχοντόσπιτα. Ήταν αρχοντόσπιτα γιατί είχαν στο πάνω μέρος των παραθύρων  το Ελληνικό αέτωμα, αν δέν το είχαν θα ήταν κάποια σπίτια της σειράς και του συρμού. Την Ελληνική αρχιτεκτονική επικαλούνται και χρησιμοποιούν σε όλον τον κόσμο για να δείξουν τον πλούτο τους και την αριστοκρατική τους καταγωγή, χωρίς αυτήν, θα έμοιαζαν  τα σπίτια τους μάλλον με σπίτια συνοικιακών μπακάληδων. Εμείς τους μετατρέψαμε από μπακαλόγατους σε Λόρδους.

Αλλά και τον Ποσειδώνα, γιατί  χρησιμοποίησαν οι Ρώσοι τον Ποσειδώνα; Προφανώς θέλουν κάτι ιδεώδες, κάτι πού να υπερέχει σαν φήμη και σαν ιστορία, σαν παρουσιαστικό και σαν αρματωσιά. Γι αυτό αποτάθηκαν και αντέγραψαν κάποιον από τη ανεξάντλητη φαντασία των αρχαίων Ελλήνων.

Θα πρέπει να τονίσουμε στο σημείο αυτό ότι οι Ρώσοι μας τιμούν σαν κράτος και σαν λαό χρησιμοποιώντας κατά κόρον τα Ελληνικά ονόματα. Λεονίτ(Λεωνίδας) Μπρέζνιεφ, Αλεξάντερ(Αλέξανδρος) Σολζενίτσιν, Αλεξάντερ Πούσκιν, η θρυλική Ρωσσίδα χορεύτρια Γκαλίνα(Γαλήνη)  Ουλάνοβα . Χρησιμοποιούν τά ονόματα Λυδία,  Αρκάδιος, Ιλαρή και τόσα άλλα. Μια χώρα τεράστια, από τα Πολωνικά σύνορα μέχρι την μακρινή Ιαπωνία και φωνάζουν τις κοπέλες  Irena  και Κατιούσα.  Δεν χρησιμοποιούν ονόματα από το Κάνσας ή την Μογγολία, ούτε από την Σουηδία.  Στους Ελληνικούς αγώνες διαγωνίζονται για την κατάκτηση του κότινου και στην Ελληνική κουλτούρα κολυμπούν όταν φωνάζει ο ένας τον άλλον με το Ελληνικό όνομα Ανδρέας ή Γλαφύρα.

Λέτε να είναι σύμπτωση πού δεν υπάρχουν διάσημοι αγώνες σαν τους Ολυμπιακούς από το Μάτζεστερ ή από τη Γλασκώβη, ή έστω από την Νορβηγία; Όχι, δέν είναι σύμπτωση, είναι ιστορική αλήθεια και πνευματική υπεροχή, είναι  η αληθινή ανηφορική πορεία  της ανθρωπότητας μέσα από τα πορφυρά ηλιοβαμένα ακρογιάλια της Πιερίας στα πόδια του Ολύμπου, τα μοσχομύριστα αρμυρίκια της Δήλου, τα υγρά σπήλαια του Κύκλωπα της Μαρώνειας, τα ολάνθιστα τοπία της μυθικής  Ολυμπίας και τις φιλοσοφικές προτροπές του Ευριπίδη από το κόσμημα-θέατρο της Επιδαύρου. Τίποτα δεν είναι τυχαίο όταν είναι Ελληνικό, γιατί οι Ελληνες δεν πότισαν μόνον με αίμα τα πεδία των μαχών, πότισαν και με ανεξίτηλο μελάνι τις χιλιάδες σελίδες των επιστημών και σμίλεψαν με  ψυχική ευαισθησία το κάλος των τεχνών. Να λοιπόν που η πορεία των Ολυμπιακών αγώνων μας αποκαλύπτει πόλεις μακρινές, προστάτιδες και ιέρειες του Πρώτου και μεγαλύτερου πνευματικού Στρατηλάτη του εκπολιτισμού του ανθρώπινου γένους, αυτό των Ελλήνων πρωτομαστόρων της ιστορίας.