ΤΟ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

τοῦ Ἀναστασίου Στάμου

Ὅσοι νοιάζονται καὶ ἀγαποῦν τὸ Ἔθνος μας γνωρίζουν ὅτι ἔχει τέσσερα ἰσχυρὰ θεμέλια, διαχρονικῶς, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ προβάλουμε. Τὸ Ὅμαιμον, τὸ Ὁμόγλωσσον, τὸ Ὁμόθρησκον καὶ τὸ Ὁμότροπον. Ἤτοι, τὴν κοινὴ καταγωγὴ καὶ γλῶσσα, τὴν ἴδια θρησκεία, τὰ κοινὰ ἤθη καὶ ἔθιμα (παραδόσεις καὶ πολιτισμό). Τοῦτο ἔχει ὁρισθῆ ἤδη πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια: «Τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι, ἤθεά τε ὁμότροπα» (Ἡρόδοτος). Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε πάντοτε Κράτος (δική μας δηλαδὴ Ἀρχή), ὅμως Ἔθνος καὶ Πατρίδα εἴχαμε ἀνέκαθεν. Θὰ ἀναδείξουμε μὲ τὸ παρὸν σημείωμα τὸ Ὁμόθρησκον, γιὰ νὰ καταδείξουμε στοὺς ἀμφισβητοῦντες τὴν συνέχεια τοῦ Ἔθνους μας, ὅτι καὶ ἐπ' αὐτοῦ τοῦ ζητήματος δὲν ἔχει ἀλλάξει τίποτε ἐπὶ τῆς οὐσίας στὴν Θρησκεία τῶν Ἑλλήνων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ἀρκεῖ μιὰ μικρὴ

ὑποχώρησις ἔνθεν καὶ ἐκεῖθεν ἀπὸ ἀκρότητες καὶ στερεότυπα (δόγματα), ἀρκεῖ μία στοιχειώδης παραδοχή, ὥστε μποροῦμε νὰ φέρουμε φῶς καὶ ἐλπίδα πνευματικῆς ἀναγεννήσεως στὸν Ἑλληνισμό, ἀντὶ ἐχθρότητος, πνευματικοῦ διχασμοῦ (1) καὶ ἐν τέλει μαρασμοῦ, ποὺ λειτουργεῖ πρὸς ὄφελος τῆς Pax Judaica, τῆς New World Order (Νέας Παγκοσμίου Τάξεως ἤ Παγκοσμιοποιήσεως) ποὺ μᾶς ἐπιτίθεται μὲ ὅλα τὰ μέσα.

Παρ' ὅλες τὶς κατὰ καιροὺς ἐμφύλιες διαμάχες τὰ θρησκευτικά μας πρότυπα παραμένουν ἀκλόνητα. Προσέτι, οἱ Τελετὲς καὶ οἱ Ἑορτές, οἱ Ναοὶ καὶ οἱ Πανηγύρεις, ἐξακολουθοῦν μὲ πάνδημο πανελλήνιο χαρακτῆρα καὶ μὲ τὰ ἴδια ἐν γένει χαρακτηριστικὰ, ὅπως στὴν ἀρχαιότητα. Δυστυχῶς οἱ ἀδαεῖς (οἱ ἀμόρφωτοι) καὶ οἱ φανατισμένοι − Ἰουδαιοχριστιανοὶ καὶ Δωδεκαθεϊστές − δὲν τὸ βλέπουν αὐτό, παρὰ ὑβρίζονται μεταξύ τους δημοσίως, προκαλῶντας μέγιστο κακὸ στὴν συνοχὴ τοῦ Ἔθνους. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει βεβαίως στοὺς νῦν θεολόγους καὶ Ἱερεῖς μας, διότι ἔχουν τὴν πρώτη ἁρμοδιότητα στὸ ζήτημα τῆς Θρησκείας τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἄν θέλουμε νὰ λεγώμεθα Ἑλληνο-Χριστιανοί, πρέπει νὰ ξεκινᾶμε μὲ τὰ πρὸ Χριστιανισμοῦ θρησκευτικά μας πρότυπα, μὲ τὰ δικά μας θεολογικὰ ἀρχέτυπα (καὶ ὄχι μὲ τὰ Ἰουδαϊκά). Φθάνει πιὰ μὲ τὴν ἑβραϊκὴ Βίβλο – τὴν «Μυθολογία» τῶν «ἡρώων» τοῦ Ἰσραήλ (Ἀβραάμ, Μωυσῆ, Δαυΐδ, Σολομῶντα, «Προφῆτες») − λὲς καὶ δὲν ἔχουμε δικούς μας Ἥρωες-Ἁγίους Προπάτορες (Κάδμο καὶ Ἁρμονία, Σεμέλη καὶ Διόνυσο Γ΄, Εὔμολπο καὶ Τριπτόλεμο, Περσέα καὶ Ἡρακλῆ) ὡς φωτεινὰ παραδείγματα ὁμοιώσεως. 

Ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν πλούσια καὶ ἔνδοξη «παλαιὰ διαθήκη» τοῦ δικοῦ μας λαοῦ, καὶ νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγὸ τῆς Ἰουδαϊκῆς δῆθεν «διαθήκης» (2) τοῦ ψευδοθεοῦ Ἰεχωβᾶ. Δηλαδὴ νὰ παύσουμε νὰ παραδεχώμεθα τὰ γεωπολιτικὰ «ὄνειρα» τοῦ Ἰσραὴλ πρὸς ἐξολόθρευσιν τῶν Ἐθνῶν (3) − μιὰ καθαρὰ ὑλιστικὴ ἰδεοληψία ποὺ οὐδόλως νοεῖται ὡς θρησκεία κατὰ τὴν ἑλληνικὴ ἀντίληψι − ὅπως ἀποδεικνύεται εὐκόλως μέσα ἀπὸ τὰ «ἱερά» τους κείμενα, ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν ὡς «κιπά» πάνω στὴν κεφαλή. Ἔχουμε ὅθεν πνευματικὴ ἰουδαϊκὴ κατοχὴ δεκαέξι αἰώνων. Δὲν ἔχει καμμία σχέσι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ Πατὴρ Θεὸς τῆς Ἀγάπης, ποὺ ἐπικαλούμεθα οἱ Ἕλληνες διαχρονικῶς, μὲ τὸν «θεό» τῶν Ἑβραίων καὶ τὶς ἀποκρουστικὲς ἰδιότητές του (4).

Ὁ Πατὴρ Θεὸς τῶν Ἑλλήνων, ἡ Θεομήτωρ Παναγία καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς συνθέτουν σήμερα τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τὰ ὁποῖα ἐπικαλούμεθα προσευχόμενοι («Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»). Τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστὸ ἐπικαλούμεθα μάλιστα συνεχῶς καὶ ἀσπαζόμεθα στοὺς Ναούς μας ἀναπαριστῶντας τους μὲ Εἰκόνες («εἴδωλα», ἄν θέλετε), ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ τῆς κεντρικῆς Πύλης τοῦ Ἱεροῦ (ἀλλὰ καὶ μέσα σὲ κάθε ἑλληνικὴ οἰκία ἔχουμε Εἰκόνες). Ὁ Πατὴρ εἶναι ὁ Πανάγαθος καὶ Ἀθάνατος Δημιουργὸς Θεός μας. Δεχόμεθα ἐπίσης ὅτι τὰ πάντα ἐγένοντο διὰ τοῦ Υἱοῦ-Λόγου, ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. Πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν ὅ γέγονεν. Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων». Ἡ Ζωὴ λοιπὸν εἶναι τὸ εἰδοποιὸν στοιχεῖο τοῦ Θεοῦ μας.

Μὰ αὐτὰ ἀκριβῶς ἐπικαλοῦνται οἱ Ἕλληνες διαχρονικῶς, μὲ ἄλλα ὀνόματα. Ἀπὸ τὸν Θεολόγο τῶν Ἑλλήνων Ὀρφέα παρελάβαμε τὸν Ἕνα καὶ Ἀληθινὸ Θεὸ Πατέρα («ὥς φησιν ὁ θεολόγος»-Πρόκλος). Οἱ ἰδιότητές του εἶναι ἴδιες καὶ ἀπαράλλαχτες ὥς σήμερα. Μὴν προβάλουμε τὶς ἀρχαῖες λαϊκὲς ἀντιλήψεις καὶ τὰ ποιητικὰ παραμύθια, ποὺ θέλουν τοὺς θεοὺς νὰ μοιάζουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους προσδίδοντάς τους ἐλαττώματα. Αὐτὰ χρησιμοποιοῦν οἱ ἐχθροί μας! Ἡ Ἱστορία μας εἶναι τόσο παλαιά, ἀφοῦ οἱ Ἕλληνες ἔζησαν τὴν Τιτανομαχία, τὸν προκατακλυσμιαῖο πολιτισμὸ καὶ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Διονύσου Α΄ στὶς Ἰνδίες, καθὼς καὶ τὴν ἐπίθεσι καὶ ἀπόκρουσι τῶν Ἀτλάντων. Οἱ Ἕλληνες θυμοῦνται τὴν Τριτωνίδα λίμνη πρὶν γίνῃ ἔρημος Σαχάρα! Ὅλα αὐτὰ συνέβησαν πρὶν καὶ κατὰ τὴν τῆξι τῶν τελευταίων παγετώνων, ποὺ ἐπέφεραν τοὺς τρεῖς μεγάλους κατακλυσμούς. Αὐτὰ ἐρευνῶνται σήμερα ἀπὸ τὴν νέα ἐπιστήμη τῆς Γεωμυθολογίας. Ἡ Ἀνθρωπότης ἐπέστρεψε μὲν στὴν ἐποχὴ τοῦ λίθου, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες κατέγραψαν πολλὰ δεδομένα τῆς παμπάλαιας ἐποχῆς τοῦ Διὸς καὶ τῶν Διογενῶν. Οἱ προκατακλυσμιαῖοι αὐτοὶ ἡγέτες «θεοποιήθηκαν» στὴν μνήμη τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων…

Ἀλλὰ ὅπως σήμερα ἀνατρέχουμε στὰ θεολογικὰ κείμενα καὶ στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν πρόκειται νὰ μελετήσουμε τὸ Θεῖον, ἔτσι καὶ πρὸ Χριστιανισμοῦ ὑπῆρχαν οἱ Ἱεροὶ Ὕμνοι (οἱ Προσευχές μας), τὰ Ἱερὰ Μυστήρια καὶ οἱ Ἱερεῖς μας, οἱ Ναοὶ μὲ τὰ Ἀγάλματα τῶν Θεῶν (ἀντιστοίχως σήμερα ἔχουμε τὶς Εἰκόνες) καὶ πολλὲς περιοδικὲς ἐτήσιες Ἑορτές. Σημασία ἔχει λοιπὸν τί λέγουν περὶ Θεοῦ οἱ Θεολόγοι τοῦ Γένους, οἱ Φιλόσοφοι καὶ οἱ Ἱερεῖς, ἰδίως δὲ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν Ἑλλήνων, τὰ ὁποῖα μᾶλλον δὲν διαβάζουν οἱ σημερινοὶ Ἱερεῖς καὶ θεολόγοι μας (…ἀφοῦ ἀκόμα κάποιοι νομίζουν ὅτι εἶναι «δαιμονικά»!).

Ὁ «Ὕμνος εἰς Δήμητραν» ἀναφέρει τὸν θάνατο τῆς Κόρης (ὡς τὴν ἀπαγωγή της ἀπὸ τὸν Ἅδη) καὶ κατόπιν τὴν ἐπάνοδό της στὴν ζωή: «Αὖτις ἄνει ὡς μέγα θαῦμα»! Τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως ἐτελεῖτο λοιπὸν στὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια. Σήμερα, ἀντὶ τῆς Κόρης ἔχουμε τὴν Ἀνάστασι τοῦ Υἱοῦ. Τὸ πένθος τῆς Μητρός (ἡ ἐπιτάφιος ἀκολουθία) διεδέχετο τότε τὸ «φῶς ἱλαρόν» (ἡ Περσε-φόνη γινόταν Φερσέ-φασσα). Ποιὸ φῶς ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀνάβουμε ἀναστάσιμα («δεῦτε λάβετε φῶς»); Καὶ σὲ τὶ διαφέρει ἡ προετοιμασία τῶν πιστῶν σήμερα; «Ἐνήστευσα, ἔπιον τὸν κυκεῶνα, ἔλαβον ἐκ κίστης ἐγγευσάμενος». Εἴχαμε λοιπὸν «θεία κοινωνία» τῶν Μυστῶν, μετὰ ἀπὸ περίοδο νηστείας καὶ πνευματικῆς προετοιμασίας. «Γεγόνασι καὶ εὐσεβέστεροι καὶ δικαιότεροι καὶ κατὰ πᾶν βελτίωνες ἑαυτῶν οἱ τῶν Μυστηρίων κοινωνήσαντες» (Διόδωρος Σικελιώτης). Οἱ Εὐμολπίδες ἱερεῖς ἦσαν οἱ «καλοὶ Ψάλτες», ὡς δηλοῖ τὸ ὄνομα (Εὔμολπος – εὖ καὶ μέλπω, Μελπομένη ἡ Μοῦσα, μολπὴ εἶναι ὕμνος, ᾠδή).

Ἄς γνωρίσουμε τώρα τὸν «ἄγνωστο» (ἀδίδακτο) Θεὸ τῶν Ἑλλήνων. «Θεὸν εἶναι ἀθάνατον, λογικόν, τέλειον, κακοῦ παντὸς ἀνεπίδεκτον» (Ζήνων). «Ὁ Λόγος ὥσπερ πλάστης ἀγαθὸς καλὸν τῇ ψυχῇ περιτίθησι σχῆμα» (Σωκράτης). «Αὐτὸν τὸν Θεόν… ὅς δὴ ἄφθαρτός ἐστι καὶ ἀγέννητος, δημιουργός…», «Ζῆνα δὲ καλοῦσι παρ' ὅσον τοῦ ζῆν αἴτιός ἐστιν» (Ζήνων). «Ὦ Ζεῦ, πάτερ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ κράτος» (Ἀρχίλοχος). «Ἕν τ' εἶναι Θεὸν καὶ Νοῦν καὶ Εἱμαρμένην καὶ Δία», «πολλαῖς προσηγορίαις προσονομάζεται κατὰ τὰς δυνάμεις» (Ζήνων).

Δηλαδή, ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ἀθάνατος, τέλειος, ἀγαθός, δημιουργός, ἀλλὰ τοῦ δίνουμε πολλὰ ὀνόματα, ἀνάλογα μὲ τὴν ἰδιότητα ποὺ θέλουμε νὰ ἐκφράσουμε. Ἄν πρόκειται γιὰ τὴν Σοφία τοῦ Θεοῦ, τότε τὴν ὀνομάζουμε Ἀθηνᾶ (ἀ-θεονόα, ἡ τοῦ Θεοῦ νόησις − Σωκράτης). Τὸ ὄνομα πάντως τοῦ οὐρανίου Πατρὸς εἶναι Ζεύς. Ὁ Ζεύς, γενικὴ τοῦ Ζηνός − διότι ἐκφράζει τὴν Ζωήν − ἤ τοῦ Διός − διότι ἐκφράζει τὸ Φῶς − καὶ μᾶς συνδέει ἐπίσης μὲ τὸ ἀπώτατο ἐθνικο-ἱστορικό μας παρελθόν! Ἡ Διὸς Πολιτεία ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Διόδωρο: «…παρεχόμενος ἑαυτὸν πᾶσιν ἐπιεικῆ καὶ φιλάνθρωπον, ὥστε ὑπὸ τοῦ πλήθους ΠΑΤΕΡΑ προσαγορευθῆναι». Εὐ-δία λέγεται ἡ φωτεινὴ ἡμέρα. Ἔμεινε ὡς day στὰ Ἀγγλικά. Ἀλλὰ καὶ οἱ Χριστιανοὶ Ἰταλοί, ὅταν ἐπικαλοῦνται τὸν Θεό, λέγουν «Δία μου» (mios Dios). Ὁμοίως οἱ Ἰσπανοὶ λέγουν «mio Dio». Ὁμοίως καὶ οἱ Γάλλοι «mon Dieu»! Φῶς καὶ Ζωὴ παρέχει ἄρα ὁ Θεὸς παρ' Ἕλλησιν, ὅπως λέγει καὶ τὸ Εὐαγγέλιο! Καμμία σχέσι μὲ τὸν θανατηφόρο «ἑβραῖο θεὸ» Ἰεχωβᾶ (5).

Μὰ καὶ ἡ ἔννοια τοῦ Λόγου προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. «Ἔστι δὲ Εἱμαρμένη αἰτία τῶν ὄντων εἰρομένη, ἤ Λόγος καθ' ὅν ὁ κόσμος διεξάγεται» (Διογένης Λαέρτιος). «Εἱμαρμένη ἐστὶν ὁ τοῦ κόσμου Λόγος, ἤ Λόγος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ προνοίᾳ διοικουμένων. Ἤ Λόγος, καθ' ὅν τὰ μὲν γεγονότα γέγονε, τὰ δὲ γινόμενα γίνεται, τὰ δὲ γενησόμενα γενήσεται». «Πάντα δὲ γίνεται φύσει καὶ εἱμαρμένῃ καὶ οὐκ ἔστι τόπος ἔρημος προνοίας. Πρόνοια δέ ἐστιν αὐτοτελὴς Λόγος τοῦ ἐπουρανίου Θεοῦ» (Στοβαίου Ἀνθολόγιον). «Ἑνὸς Λόγου τοῦ ταῦτα κοσμοῦντος καὶ μιᾶς Προνοίας ἐπιτροπευούσης» (Πλούταρχος-Ἱερεὺς τῶν Δελφῶν).

Τὸ συμπλήρωμα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα («ἐν εἴδει περιστερᾶς») ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ Πατρός (6). Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐπίσης ἐπικαλούμεθα στὶς προσευχές μας («Βασιλεῦ οὐράνιε παράκλητε, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν») (7). Στὸ φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ ἀναγράφουμε «Ο ΩΝ», ποὺ σημαίνει «αὐτὸς ποὺ ὑπάρχει» (παρμένο ἀπὸ τὸ ἀέτωμα τοῦ ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος στοὺς Δελφούς, τὸ περίφημο ἐν Δελφοῖς «ΕΙ»)… Ὅλα εἶναι μία θαυμαστὴ συνέχεια, ὅσο κι ἄν ἀλλάζουν τὰ Ὀνόματα καὶ οἱ Εἰκόνες, λόγῳ ἱστορικο-πολιτικῶν συγκυριῶν. Ὅσο γιὰ τὴν Μαρία, τὴν θνητὴ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ …μὰ εἴχαμε προηγουμένως τὴν Σεμέλη, τὴν θνητὴ μητέρα τοῦ Διονύσου Γ΄ (τοῦ Υἱοῦ τοῦ Πατρός). «Ὑπ' ἀρρήτοισι βουλῆσι (τοῦ Θεοῦ) τοκῆος ἐκ Σεμέλης περὶ κόσμου ἀναβήσῃ νέος Διόνυσος» (Πρόκλος, Ὕμνος εἰς Ἀθηνᾶν). 

Διόνυσος-Ἴακχος ἐκφράζουν τὴν θνητὴ καὶ τὴν ἀθάνατο φύσι τοῦ Υἱοῦ. Ὅπως λέγουμε σήμερα Ἰησοῦς-Χριστός! Τὸ ἐπίθετο «Παναγία» κατ' οὐσίαν ἀναφέρεται στὴν παμμήτειρα (μεγάλη μητέρα μας). «Δηοῖ παμμήτειρα, θεὰ πολυώνυμε, σεμνὴ Δήμητερ» (Ὀρφικὸς Ὕμνος). Διότι οἱ Ἕλληνες παραδέχονται καὶ Μητέρα, ἐκτὸς ἀπὸ Πατέρα. Μήτηρ-Κόρη καὶ Πατήρ-Υἱός, εἶναι τὰ θεολογικά μας ἀρχέτυπα, σὲ πλήρη ἁρμονία καὶ ἰσορροπία (ἰσότητα). «Γῆς παῖς εἰμὶ καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, αὐτὰρ ἐμοὶ γένος οὐράνιον», λέγει ὁ Θεολόγος Ὀρφεύς. Ἔτσι τελικῶς σήμερα ἔχουμε: ΠΑΤΗΡ-ΜΗΤΗΡ-ΥΙΟΣ (Θεός-Παναγία-Χριστός).

Ἄς μὴν ἀφήνουμε λοιπὸν τὸ Δόγμα καὶ τὴν Διχόνοια νὰ κυριαρχοῦν στὴν Διάνοια τῶν Ἑλλήνων. Εἴμαστε λίγοι πλέον καὶ ἄρα εὐάλωτοι. Χρειαζόμαστε Ἑνότητα καὶ Δύναμι, γιατὶ οἱ καιροὶ εἶναι χαλεποί. «Ἑκὰς οἱ βέβηλοι» ἔλεγε ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων. Ἀρκετὰ βεβηλώθηκαν τὰ ἱερά μας. Πρέπει νὰ τιμοῦμε τοὺς προγόνους μας καὶ νὰ μὴν τοὺς ὑβρίζουμε ὡς «εἰδωλολάτρες», υἱοθετῶντας τὴν ἑβραϊκῆς ἐμπνεύσεως «ρετσινιά», λόγῳ ἀνεικονικότητος τοῦ δικοῦ τους «θεοῦ» Ἰεχωβᾶ (καὶ ἀνικανότητός των γιὰ Καλὲς Τέχνες). Οἱ σοφοὶ πρόγονοι εἶχαν πλῆρες Θεολογικὸ Σύστημα, ἀληθινὴ Θρησκεία, ποὺ δυστυχῶς πολεμήθηκε λυσσωδῶς ἀπὸ τοὺς μισαλλόδοξους Ἰουδαιόφρονες (8) καὶ «ἀπαγορεύεται» ἀκόμα ἡ μελέτη της. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ἐξ ὁρισμοῦ τῆς ἐννοίας, «Θρησκεία» ἐννοοῦνται τὰ Μυστήρια: «Ὀρφεὺς μυστήρια θεῶν παρέδωκεν, ὅθεν καὶ θρησκεία τὰ μυστήρια καλεῖται, ἀπὸ τοῦ Θρακὸς τοῦ Ὀρφέως» (Σουΐδας)! Δηλαδή, ἡ λέξις-ἔννοια «Θρησκεία» εἶναι μιὰ ἑλληνικὴ ὑπόθεσις καὶ δὲν τὴν χαρίζουμε στοὺς Ἑβραίους…

Ὑποσημειώσεις:

(1). Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σημείωμα ἔδωσε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, μὲ τὴν ἀνακοίνωσί του περί «παγανισμοῦ» μελῶν τῆς Χ.Α. Ἄν καὶ εἶναι παλληκάρι ποὺ ὀρθώνει ἀνάστημα στὴν Pax Judaica, ἐν τούτοις πάσχει, ὡς φαίνεται, ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ διχασμοῦ (καὶ τῆς μισαλλοδοξίας), ποὺ ὑπαγορεύει ὁ Ἰουδαιοχριστιανισμός. Ὑβρίζει τὸν Θεὸ Πατέρα τῶν Ἑλλήνων, τὸν Δία, ἐνῷ καθαγιάζει τὸν ἀνθρωποκτόνο «θεό» τῶν Ἑβραίων. Δὲν προστατεύουμε ὅμως ἔτσι τὸ Ἑλληνικὸν Γένος, ἐκφράζοντας μῖσος γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ «παλαιὰ διαθήκη»… Ὡς Ἑλληνο-Χριστιανός, ἔπρεπε νὰ ἐκφρασθῇ ἑλληνοπρεπῶς, ἀναδεικνύοντας τὸ Ὁμόθρησκον τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἑνότητα καὶ συνέχεια τῆς Θρησκείας μας, ὡς πράττομεν ἐνταῦθα. Ἄς βγάλουν (ἐπιτέλους) τὸ «κιπά» ἀπὸ τὴν κεφαλή τους οἱ Ἅγιοι Πατέρες, καὶ ἄς μὴν προκαλοῦν τὴν ἐθνικοθρησκευτικὴ μνήμη καὶ δόξα τῶν Ἑλλήνων…

(2). «Τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἔκαμε Διαθήκην ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἄβραμ λέγων, εἰς τὸ σπέρμα σου ἔδωκα τὴν γῆν ταύτην, ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ Αἰγύπτου ἕως τοῦ ποταμοῦ τοῦ μεγάλου, τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου»...! (Γένεσις-Βίβλος). Ἡ κατάκτησις ὅλης τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι λοιπὸν ἡ περιβόητος «παλαιὰ διαθήκη» τοῦ «θεοῦ»… Ἄν εἶναι τοῦτο «ἱερὸν» κείμενο καὶ «ἀληθινὸς» αὐτὸς ὁ «θεός», ποὺ πρέπει νὰ πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, τότε εὐχαριστοῦμε ἀλλά …δὲν θὰ πάρουμε.

(3). «Θέλετε καταστρέψει πάντας τοὺς τόπους, ὅπου τὰ ΕΘΝΗ, τὰ ὁποῖα θέλετε κυριεύσει… καὶ θέλετε κατεδαφίσει… καὶ συντρίψει… καὶ κατακαύσει… καὶ κατακόψει… καὶ ἐξαλείψει τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐκ τοῦ τόπου ἐκείνου» (Δευτερονόμιον). Ἐπειδὴ δὲν ἀποτελοῦν ἔθνος οἱ Ἑβραῖοι – εἶναι δηλαδὴ οἱ περιτετμημένοι κάθε φυλῆς (οἱ σημίτες – οἱ φέροντες τὸ σημεῖον τῆς περιτομῆς, ἤτοι τὸ σημάδι τῆς διαθήκης τοῦ Γιαχβέ, τῆς θεϊκῆς δῆθεν συμφωνίας νὰ κατακτήσουν ὅλη τὴν Μέση Ἀνατολή) − μισοῦν τὰ ἔθνη καὶ πρωτίστως τὸ γνήσιον ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Τοῦτο βεβαίως ἰσχύει γιὰ τὴν ἡγεσία τους (Ραββίνους καὶ Σιωνιστές), ὄχι γιὰ τὸν λαό, ὁ ὁποῖος λαὸς ὑποφέρει τὰ πάνδεινα ἐξ αἰτίας τους χωρὶς νὰ φταίῃ σὲ τίποτε.

(4). «…Ἀποκτενεῖς ἀπὸ ἀνδρὸς ἕως γυναικός καὶ ἀπὸ νηπίου ἕως θηλάζοντος καὶ ἀπὸ μόσχου ἕως προβάτου καὶ ἀπὸ καμήλου ἕως ὄνου» (Βασιλειῶν Α΄). Ὁ ὁρισμὸς τῆς Γενοκτονίας καὶ τοῦ Ὁλοκαυτώματος! «Καὶ καταναλώσει Κύριος ὁ Θεός σου τὰ ἔθνη… Καὶ παραδώσει αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός εἰς τὰς χεῖρας σου καὶ ἀπολέσει αὐτοὺς ἀπωλείᾳ μεγάλῃ, ἕως ἄν ἐξολοθρεύσῃ αὐτούς…» (Δευτερονόμιον). Ἀσίγαστο μῖσος γιὰ τὰ ἔθνη! «Τοὺς βωμοὺς αὐτῶν θέλεις καταστρέψει, καὶ τὰ εἴδωλα αὐτῶν θέλεις συντρίψει, καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν θέλεις κατακόψει». Ἄρα αὐτοὶ μᾶς θεωροῦν «εἰδωλολάτρες», καὶ πρέπει νὰ καταστρέψουν τὰ ἱερά μας, διότι ἔτσι προστάζει ὁ Ἰεχωβᾶς! Μισαλλοδοξία καὶ καταστροφομανία… (ἀπαξιῶ νὰ προφέρω τὴν λέξι «ρατσισμός», διότι δὲν εἶναι ἑλληνική − ὅπως καὶ ὁ «παγανισμός» σεβάσμιε Πατέρα Σεραφείμ).

(5). Ποιός εἶναι λοιπὸν ὁ «Σατανᾶς» ἐκ τῶν δύο, ὁ Ζεὺς ἤ ὁ Γιαχβέ; Οἱ ἰδιότητές τους πάντως, βάσει τῶν ἱερῶν κειμένων τῶν δύο λαῶν, ἀποδεικνύουν ποιός ἐκ τῶν δύο εἶναι ψεύτικος θεός. Ἀλλά, πῶς κατάφεραν τόσους αἰῶνες νὰ συντηροῦν τὸ ψεῦδος, ἀντιστρέφοντας μάλιστα τὶς ἔννοιες τῆς Ζωῆς καὶ τοῦ Φωτός; Οἱ Ἑβραῖοι βέβαια τὴν δουλειά τους κάνουν. Τὸ ζήτημα εἶναι οἱ Ἕλληνες τί κάνουν;

(6). Οἱ Δυτικοὶ θέλουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Τοῦτο προκάλεσε τὸ Χριστιανικὸ Σχίσμα, διότι συμβολικῶς ὡς «πατήρ» τοῦ «πνεύματος» ἐννοεῖτο ὁ Ἕλλην, καὶ ὡς «υἱός» ὁ Λατῖνος. Ἤθελαν λοιπὸν οἱ δυτικοὶ τὸ «πνεῦμα» (ἤτοι ὁ Πολιτισμὸς τῆς Ἀνθρωπότητος) νὰ ἐκπορεύεται καὶ ἀπὸ τὴν Ρώμη…

(7). «Κλῦθι πυρὸς νοεροῦ βασιλεῦ, χρυσήνιε τιτάν… ἐξοχετεύων ὑψόθεν πλούσιον ῥύμα ἁρμονίης, τὰ πάντα ἔπλησας ἐγερσινόοιο προνοίης» (Ὕμνος εἰς Ἥλιον). Ὁ οὐράνιος βασιλεύς, ὁ τὰ πάντα πληρῶν μὲ θεία πρόνοια πνευματικὸς ἥλιος (νοερὸν πῦρ), ὁ ἀποκληθεὶς Ἀπόλλων, φέρει στὸν ἐν Δελφοῖς ναόν του τὸ «Ε», ποὺ σημαίνει ΕΙ (εἶσαι, ὑπάρχεις). Εἶναι δηλαδὴ ὁ ΩΝ! Ὅσοι βλέπουν ἁπλῶς τὸ «Σῶμα» του, μᾶλλον τοὺς λείπουν τὰ «μάτια» τῆς ψυχῆς. Ἀπορῶ, πῶς δέχονται τὴν ὕπαρξι τῶν Ἀρχαγγέλων (Μιχαήλ-Γαβριήλ), ἀλλὰ δὲν δέχονται τὸν φωτεινὸ Ἀπόλλωνα ἤ τὴν παμμήτειρα Γαῖα-Δήμητρα… Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὁρατό μας ἀνθρώπινο Σῶμα δὲν διαθέτουμε καὶ ἀόρατο Πνεῦμα; Κατὰ μείζονα λόγο, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχουν Πνεῦμα ὁ Πλανήτης καὶ τὸ Ἄστρο ποὺ μᾶς χαρίζουν τὴν ζωή; Τόσο ἁπλᾶ εἶναι τὰ πράγματα, Ἱεράρχα μου, ποὺ θεωρεῖς τὸν Ἥλιον ὡς «ἄλογη καὶ ἀσυνείδητη μᾶζα ἐνέργειας»…

(8). Ἐπὶ τρεῖς αἰῶνες (4ος-6ος μ.Χ.) ὑπέστημεν ἀπηνεῖς διωγμούς (ἐθνοκτονία-ὁλοκαύτωμα): «Τῶν ἑλληνιστῶν πάντες διεφθάρησαν… οἱ μὲν πυρί, οἱ δὲ ξίφει ἀπολέσθαι προσετάχθησαν… καὶ οἱ ἀνὰ πᾶσαν τὴν ἀρχομένην λαμπρῶς φιλοσοφοῦντες… Τῆς ὀργῆς τοῦ βασιλέως (τῆς Κωνσταντινουπόλεως) οὔσης καὶ εἰς μὴ φιλοσόφους, ἐσθῆτι τῇ ἐκείνων χρωμένους ὁ φόνος ἐχώρει» (Σωζομενός). Ἀπηγορεύθησαν ὅλες οἱ Σχολές, οἱ Ἀθλητικοὶ Ἀγῶνες, οἱ Θρησκευτικὲς Ἑορτές, τὸ Θέατρο, οἱ Χοροί, τὰ Τραγούδια, ἕως καὶ τὰ νανουρίσματα …ἦσαν λείψανα τῆς «ἑλληνικῆς πλάνης» (Χρυσόστομος)! Παραβάλατε τὴν νέα τάξι πραγμάτων τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνος μὲ τὴν σημερινή, γιὰ νὰ καταλάβετε τί μᾶς περιμένει πάλι ἀπὸ τοὺς Ἰουδαιόφρονες Παγκοσμιοποιητές, ἀλλὰ καὶ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιτάξουμε σοβαρὴ ἄμυνα…

Πατριωτική Αυτόνομη Κίνηση Εκπαιδευτικών