Ηλίας Πολατίδης: Αν ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν εξελιχθεί σε Εθνικιστικό κόμμα δεν έχει μέλλον

Η συνέντευξη του Ηλία Πολατίδη που αναρτούμε σήμερα  δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 21ης Ιουλίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος και στον εκδότη της Δημήτρη Ζαφειρόπουλο. 

Ο Ηλίας Πολατίδης είναι γνώριμο πρόσωπο στους αναγνώστες του «ΕΚ». Σταράτος, με σαφείς απόψεις και τοποθετήσεις, ίσως ένα από τα λίγα πρόσωπα με τα οποία θα μπορούσε κανείς να έχει μια ειλικρινή κουβέντα, δίχως βερμπαλισμούς και ευχολόγια, όσον αφορά το τι συνέβη στον ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και το τι θα συμβεί στο μέλλον. Γι’ αυτό επιλέξαμε να κάνουμε μία κουβέντα μαζί του.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, ο ΛΑ.Ο.Σ. είχε δύο απανωτές εκλογικές αποτυχίες. Σε ποιους παράγοντες πιστεύετε ότι οφείλονται αυτές;
Η αποτυχία της 6ης Μαΐου οφείλεται σε μία σειρά από λόγους, αλλά νομίζω ότι οι σημαντικότεροι είναι η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου και η φθορά της εικόνας του προσώπου του Προέδρου και συνολικώς του κόμματος από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ.
Οπωσδήποτε έγιναν σημαντικά λάθη στην πορεία του κόμματος από το 2007 μέχρι τις εκλογές του 2012. Η προσπάθεια ταυτίσεως με την ΝΔ μέσω της θεωρίας της «πολυκατοικίας», έδιωξε την κομματική βάση, που σε μεγάλο βαθμό ενθουσιάστηκε και ακολούθησε το κόμμα, από τα συνθήματα της ρήξης και της ανατροπής. Η υποκατάστασή της ουσιαστικής πολιτικής από την επικοινωνιακή, οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση τους ψηφοφόρους. Είδαμε να στρογγυλεύονται οι θέσεις του κόμματος για να μην διακινδυνεύσει την τακτική εμφάνιση στελεχών στα ΜΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή υπήρξε ανοχή στην λιμπεραλιστική ρητορεία από τα υπερπροβεβλημένα στελέχη (Βορίδης, Γεωργιάδης).

Αποκορύφωμα αυτής της λογικής ήταν η ψήφιση του πρώτου μνημονίου τον Μάιο του 2010 με το επιχείρημα ότι τώρα θα γίνει ο ΛΑ.Ο.Σ. ανεκτός από το σύστημα, γεγονός βέβαια που ουδέποτε συνέβη. Αυτοί που προσπάθησαν και επέβαλλαν την άποψή τους για την υπερψήφιση (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Ανατολάκης), το έκαναν για προσωπικούς λόγους, όπως φάνηκε αργότερα με την προσχώρησή τους στην ΝΔ. Παρ’ όλες όμως τις υποσχέσεις για καλύτερη συμπεριφορά των ΜΜΕ, αυτά με προεξάρχοντες του Χατζηνικολάκου και Τράγκα, φρόντισαν να περάσουν τον χαρακτηρισμό «κωλοτούμπας» στον Πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ.

Παρ’ όλα αυτά όμως υπήρχε ακόμη διατήρηση σχετικά καλών ποσοστών μέχρι την συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το αμείλικτο ερώτημα που ετίθετο από στελέχη και απλούς ψηφοφόρους του κόμματος ήταν «τι δουλειά έχετε με τους κλέφτες». Ο αντίλογος ήταν ότι το κόμμα πρέπει κάποτε να κυβερνήσει, ο πατριωτικός χώρος επιτέλους πρέπει κάποτε να συμμετάσχει στην εξουσία και δεν μπορεί να είναι ο αντίποδας του ΚΚΕ με την μόνιμη άρνηση. Δυστυχώς, ο κόσμος του ΛΑ.Ο.Σ. δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο και αυτό το γεγονός υπήρξε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Η προσπάθεια να διορθωθεί το λάθος τορπιλίστηκε από τους δύο «συστημικούς» που εν τω μεταξύ είχαν καθίσει σε υπουργικές καρέκλες. Όταν ελήφθη η οριστική απόφαση για την μη-ψήφιση του δεύτερου μνημονίου, η κατάσταση είχε αλλάξει. Τα ΜΜΕ (κατ’ εντολή ενδεχομένως της πρεσβείας) είχαν γιγαντώσει την ΧΑ και τον Καμμένο, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να αντιστραφεί η κατάσταση. Στην προεκλογική περίοδο βρήκαμε μπροστά μας την φθορά της εικόνας του Προέδρου, που τα συστημικά ΜΜΕ σε συνεργασία με την ΝΔ και εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια από πλευράς μας, πέτυχαν. Έχοντας δώσει πολλούς προεκλογικούς αγώνες με τον ΛΑ.Ο.Σ. (εθνικές εκλογές 2004, 2007, 2009, νομαρχιακές 2006) ήταν η πρώτη φορά που βρήκα τέτοια αντίδραση στο πρόσωπο του Προέδρου και αναγκάστηκα να ζητάω ψήφο για μένα προσωπικώς και όχι για το κόμμα. Ίσως να μπορούσε να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση από μία καλύτερη προεκλογική εκστρατεία. Δυστυχώς όμως, δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν οι εν τω μεταξύ δημιουργηθείσες συνθήκες και έγινε μία απόπειρα προσεγγίσεως των αστών μέσω της μεταγραφής Κύρτσου, η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν απέδωσε. Οι ψηφοφόροι θέλησαν να τιμωρήσουν το σύστημα, οπότε τιμώρησαν και την προσπάθεια του ΛΑ.Ο.Σ. να ενταχθεί σε αυτό.

Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είχαν την δική τους δυναμική. Οι συζητήσεις για συνεργασία με την ΝΔ, η δήλωση Κύρτσου ότι η συνεργασία εξαρτάται από τις προτάσεις της ΝΔ, η προσθήκη νέων προδοτών στους δύο προηγούμενους, δημιούργησαν μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Και κυρίως η αποτυχία των προηγούμενων εκλογών γιγάντωσε τα επιχειρήματα της «χαμένης ψήφου» και του «κομμουνιστικού κινδύνου» της ΝΔ και των χρησίμων (ή μη) ηλιθίων.

Η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής και η ύπαρξη του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, σχετίζονται με τα ποσοστά τα οποία πήρε το κόμμα σας;
Η συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου δημιούργησε τον πολιτικό χώρο τόσο για το κόμμα της Χρυσής Αυγής, όσο και για το κόμμα του Καμμένου να υπάρξουν. Εάν είχαν ληφθεί διαφορετικές αποφάσεις, ίσως το ποσοστό του ΛΑ.Ο.Σ. να ήταν το άθροισμα (ή πολύ κοντά σε αυτό) των ποσοστών των τριών κομμάτων, δηλαδή στις εκλογές του Μαΐου ίσως ήταν πρώτο κόμμα. Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν μόνο ότι έφυγαν ψηφοφόροι του ΛΑ.Ο.Σ. στα δύο άλλα κόμματα, αλλά ότι έφυγαν και εν δυνάμει ψηφοφόροι που δεν το είχαν ψηφίσει ποτέ. Τα ποσοστά των δύο άλλων κομμάτων ενισχύθηκαν, όπως δείχνει τόσο η μαθηματική, όσο και η πολιτική ανάλυση, κυρίως από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του ΛΑ.Ο.Σ.

Ειδικά στο διάστημα μεταξύ 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου, η ΝΔ ανακίνησε το θέμα του αντικομμουνισμού, προβάλλοντας το δίλημμα «ευρώ ή επιστροφή στην δραχμή». Πόσο ειλικρινές θεωρείτε αυτό το δίλημμα;
Η ΝΔ είναι ένα κόμμα χωρίς ιδεολογία με μοναδικό σκοπό την εξουσία για την εξουσία. Ανακάλυψε τον αντικομμουνισμό αφού πρότεινε τον κομμουνιστή Τσίπρα για πρωθυπουργό με την στήριξή της. Ειδικώς από το 2004 και μετά, το ανίκανο να παράγει πολιτική κόμμα έγινε μία θεραπαινίδα του ΣΥΡΙΖΑ και ευφυώς ονομάστηκε από την εφημερίδα σας ως η νεοφιλελεύθερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Στα θέματα της διευκολύνσεως της εισβολής των λαθρομεταναστών ξεπέρασε και τον ΣΥΡΙΖΑ, ευχαριστώντας τους λαθρομετανάστες που επέλεξαν να αποικήσουν και να «γονιμοποιήσουν» την Ελλάδα. Στο θέμα της δραχμής ή του ευρώ, προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει την προπαγάνδα που εξαπέλυσαν οι Ευρωπαίοι και τα εγχώρια τσιράκια τους για τις καταστροφές που θα επέρχονταν αν η Ελλάδα έφευγε από το κοινό νόμισμα.

Και στα δύο ψεύτικα διλήμματα τώρα λίγο μετά τις εκλογές, οι απαντήσεις είναι προφανείς. Ο «κομμουνισμός» σε όλα τα ζητήματα, πλην των στενώς οικονομικών, είναι η κυρίαρχη δύναμη, όπως συμβαίνει από το 1974, ενώ κανείς δεν εγγυάται παρ’ όλες τις θυσίες και το μαστίγωμα την μεγάλη «κατάκτηση» του ευρώ. Ειδικώς με το θέμα που ανέκυψε με την κατάργηση των φωνηέντων στην γραμματική της Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού, φαίνεται ότι ο «κομμουνισμός» κυριαρχεί και ο θλιβερός Σαμαράς βαδίζει στα χνάρια του ανιψιού του ψευτοεθνάρχη.

Η νέα τρικομματική κυβέρνηση έχει θέσει ως έναν από τους βασικούς της στόχους, τις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων δημόσιων οργανισμών. Ποια η θέση σας γύρω από αυτό το ζήτημα;
Οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως ακριβώς από έναν ιδιώτη που είναι σε αντίστοιχη οικονομική κατάσταση. Θα πρέπει δηλαδή να εξετάσει το κράτος αν είναι προτιμότερο κάποια απαξιωμένη περιουσία του να παραχωρηθεί σε ιδιώτες και μέσω της φορολογίας να εισπράξει τελικώς σε βάθος χρόνου μεγαλύτερα ποσά. Δυστυχώς αυτό δεν ισχύει. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ένα νεοφιλελεύθερο φετίχ. Είναι «η λύσις διά πάσαν νόσον». Ζητούν π.χ. να πουλήσουν την ΔΕΗ που έχει πάγια 30 δις ευρώ με 150 εκ. Και οι ιδιώτες να τριπλασιάσουν το ρεύμα όπως έγινε στην Γερμανία και έτσι να έχουμε ροή χρημάτων από την Ελλάδα στην Γερμανία. Να πουλήσουν την ΕΒΖ έναντι 40 εκ. ευρώ σε μία πολωνική εταιρεία με εγγύηση ότι θα εισπραχθούν 50 εκ. υποχρεώσεις τρίτων. Δηλαδή να δώσουν την ΕΒΖ και δώρο 10 εκ.
Οικονομική λογική σε όλα αυτά δεν υπάρχει. Το δημόσιο χρέος δεν πρόκειται να μειωθεί με όλα αυτά. Στόχος της κυβερνήσεως είναι κατ’ αρχάς να φανεί πειθήνια στα αφεντικά της και δεύτερον να προωθήσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων, βυθίζοντας το κράτος σε μεγαλύτερη εξάρτηση και να απομακρύνει κάθε είδους σκέψη για εθνική ανεξαρτησία. Μπορούν να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις σε μη-στρατηγικούς τομείς, αρκεί βάσει μελέτης να αποδεικνύεται το συνολικό οικονομικό όφελος.

Στην πολιτική και κοινωνική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί θεωρείτε ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει μέλλον; Και εάν ναι, ποιο μπορεί να είναι αυτό;

Ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει μέλλον, αρκεί να συνειδητοποιήσει η ηγεσία ότι δεν είμαστε στο 2000, ούτε στο 2007, ούτε και στο 2009. Πράγματι η πολιτική και κοινωνική κατάσταση έχει αλλάξει και δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε με μεγαλύτερη ένταση τα ίδια επιχειρήματα και πολιτικές που απέτυχαν να μας βάλουν στην Βουλή στις πρόσφατες εκλογές. Παλαιότερα, είχαμε την μοναδικότητα στα εθνικά θέματα, στο λαθρομεταναστευτικό, στην ΑΟΖ, στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Αυτά τα θέματα τα έχουν υιοθετήσει θεωρητικής ή πρακτικώς άλλα κόμματα που είναι στην Βουλή. Υπάρχει πολιτικός χώρος και είναι αυτός του εθνικισμού και του ευρωσκεπτικισμού. Παλαιότερα το κόμμα κράτησε συνειδητά απόσταση από τις πολιτικές αυτές, θέλοντας να παραστήσει το «καλό παιδί» του συστήματος. Το πολιτικό κενό είναι σήμερα υπαρκτό και αν θέλει ο ΛΑ.Ο.Σ. να έχει μέλλον, πρέπει να απαντήσει στα προβλήματα του σήμερα. Αυτό το κόμμα μπόρεσε πραγματικά να παράγει πολιτική και μπόρεσε να προτείνει λύσεις που αντεγράφησαν από άλλους (δυστυχώς στην πολιτική δεν υπάρχει copyright). Είμαι βέβαιος ότι το κόμμα μπορεί να ανακάμψει, αρκεί όλοι από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, να το θέλουν και να το πιστεύουν. 

Σημείωση Κοινού Παρονομαστή
Ύστερα από τον διάλογο που αναπτύχθηκε στα πεδία αναρτήσεων σχολίων, μετά από ανάρτηση σχετική με τον ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και με άλλα θέματα, και μετά από αναφορά στο συγκεκριμένο άρθρο του Ηλία Πολατίδη, φίλοι, συναγωνιστές και αναγνώστες του Κοινού Παρονομαστή μας ζήτησαν στέλνοντας μας email να αναρτήσουμε το συγκεκριμένο άρθρο. Μάλιστα είχαμε και ελάχιστες περιπτώσεις φίλων του ΛΑ.Ο.Σ. που αμφέβαλλαν για την ύπαρξή του. Έτσι κάνοντας πράξη ότι μας ζητήσατε το δημοσιεύουμε αλλά και προς προβληματισμό σε όσους ακόμη εθνικιστές θεωρούν ότι παραμένοντας μέσα στο ΛΑ.Ο.Σ. υπηρετούν εθνικιστικές αξίες και ιδέες.