Πόσες διορισμένες θυγατέρες μέχρι να χαθεί το ηθικό πλεονέκτημα;

του Δημήτρη Παπαγεωργίου

Τις τελευταίες ημέρες, η είδηση για τον διορισμό των θυγατέρων των νέων ευρωβουλευτών Επιτήδειου και Συναδινού, στα γραφεία όχι των ιδίων - αφού αυτό απαγορεύεται από τους κανονισμούς του Ευρωκοινοβουλίου - αλλά του ενός στο γραφείο του άλλου ευρωβουλευτή κάνει τον γύρο των ελληνικών μίντια. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για πάγια τακτική των Ελλήνων ευρωβουλευτών. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι μία εβδομάδα πριν, ο μισός ελληνικός λαός κορόιδευε την Μαρία Σπυράκη, ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, επειδή «κληρονόμησε» ως συνεργάτη στην Ευρωβουλή τον γνωστό από την περιπέτεια με την Τζούλια Αλεξανδράτου, Γεράσιμο Ζαγορίτη, γιο του υψηλόβαθμου στελέχους της ΝΔ. Τώρα όμως μπορούν όσοι δηλώνουν εθνικιστές να το κάνουν αυτό; Έχουν το απαραίτητο ηθικό πλεονέκτημα που θα τους επιτρέψει να ασκήσουν πολιτική κριτική στα διεφθαρμένα κόμματα του παλαιού συστήματος;

Είναι πραγματικά περίεργο το πώς άνθρωποι οι οποίοι επέλεξαν την δεδομένη χρονική στιγμή να ριψοκινδυνεύσουν το να εκτεθούν πολιτικά με την Χρυσή Αυγή, μια γενναία σίγουρα απόφαση, δεδομένου και του υποβάθρου τους ως στρατιωτικών, την στιγμή που το κόμμα κατηγορείται ως εγκληματική οργάνωση, να επιλέξουν να προβούν σε μία τέτοια πράξη, η οποία αν μη τι άλλο εκθέτει, όχι μόνον τους ίδιους, αλλά και το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν. Όταν εμείς ως εθνικιστές κάνουμε κριτική στα παλαιά κόμματα, τα κριτήρια για τους εκπροσωπούντες μας πολιτικά θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρότερα. Και αυτό διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για την διαφύλαξη του ηθικού μας πλεονεκτήματος έναντι του παλαιού συστήματος. 

Θα μπορούσε κανείς να πει «και τι έγινε, όλοι το κάνουν» και να προχωρήσει παρακάτω. Αυτή η στάση όμως είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρεσβεύουμε και δίνει το δικαίωμα σε κάθε εκπρόσωπο του διεφθαρμένου «συνταγματικού τόξου» να εξομοιώνει τον εαυτό του με εμάς. Πώς μπορεί κάτι τόσο «μεγάλο» να σπιλωθεί για κάτι τόσο «μικρό»; Πώς μπορεί μία τόσο γενναία απόφαση ψυχής να «μαυριστεί» για έναν έξτρα μισθό που θα μπαίνει στο σπίτι;

Πώς μπορεί με τέτοιου είδους «ντρίπλες» να δικαιώνουν οι στρατηγοί στην πράξη την Βουλγαράκειο ρήση «ηθικό είναι ότι είναι νόμιμο», παρακάμπτοντας με αλληλοδιορισμούς την απαγόρευση για τον διορισμό συγγενών; Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι επί της ουσίας να αφήνουν να θολώνουν με τέτοιο τρόπο τα ίδια τους τα παράσημα και η ιστορία αυτή να τους εξομοιώνει με τον κάθε πολιτικάντη; Πού είναι η στρατιωτική τους αξιοπρέπεια, που είναι η ευθιξία τους, πώς να νοιώθουν που κάθε φυλλάδα - που πρακτορεύει ό,τι το αντεθνικό και αντικοινωνικό - τους ειρωνεύεται για αυτή τους την επιλογή; 

Και δυστυχώς, όντας εκπρόσωποί μας, όλα αυτά αντικατοπτρίζονται και σε εμάς. Σε εμάς που παίρνουμε προσωπικά κάθε ειρωνεία προς αυτούς, διότι δεν φύτρωσαν στις Βρυξέλλες, αλλά στάλθηκαν εκεί από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Πού σε ένα μεγάλο ποσοστό ψήφισε την Χρυσή Αυγή, ενάντια σε όλη την καθεστωτική προπαγάνδα διότι δεν είναι διεφθαρμένοι, διότι δεν γλυκάθηκαν από τα της εξουσίας.

Ως στρατιωτικοί οι ίδιοι θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι το «φαίνεσθαι» έχει την δική του σημασία και ως εκ τούτου ακόμη και εάν οι θυγατέρες τους ήταν οι πλέον κατάλληλες με τα απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια, με διδακτορικά επί μεταπτυχιακών και πτυχίων ξένων γλωσσών και πάλι δεν θα έπρεπε να τις προσλάβουν. Δεν θα έπρεπε να τις προσλάβουν επειδή ακριβώς είναι συγγενείς τους. Να τις αδικήσουν αν χρειασθεί. 

Να τις αδικήσουν για να διατηρήσουν ακριβώς αυτό το ηθικό πλεονέκτημα. Το οποίο στην πολιτική, και ειδικά στην πολιτική αυτή που πρέπει να κάνει η Χρυσή Αυγή, είναι η βάση. Είναι η βάση από την οποία μπορεί να αμφισβητηθεί το πολιτικό σύστημα, η βάση από την οποία μπορεί να ξεκινήσει η εφόρμηση για την ανατροπή του. Η Αριστερά εδώ και χρόνια αγωνίζεται για να το διατηρήσει. Την βοηθά ο απόλυτος έλεγχός της στα ΜΜΕ.

Η Χρυσή Αυγή όμως δεν έχει αυτού του είδους την συμπαράσταση. Και γι’ αυτό ακόμη και τα πλημμελήματα ηθικού χαρακτήρα μετατρέπονται σε «κακουργήματα», όπως ακριβώς και στην ποινική διαδικασία κατά της. Και όπως ακριβώς ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής πρέπει να είναι άμεμπτο για να μην καταλήξει στην φυλακή για γελοίες κατηγορίες, έτσι και στον πολιτικό στίβο είναι απαραίτητο να είναι το ίδιο άμεμπτο. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε στο συγκεκριμένο σημείο. Και έτσι έχουμε το λυπηρό γεγονός κάθε γραφίδα που στηρίζει το σύστημα της σαπίλας να μπορεί να πιάνει στο στόμα του και να ειρωνεύεται τους εθνικιστές. 

Όπως το βλέπω δύο είναι οι πιθανές εξηγήσεις. Είτε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι αισθάνονται σαν τουρίστες στον εθνικιστικό χώρο και ως εκ τούτου δεν έχουν συναίσθηση των απαιτήσεων απ’ αυτούς, είτε πρόκειται περί ενός απλού λάθους. Και τα λάθη διορθώνονται ή τουλάχιστον δεν επαναλαμβάνονται! Γιατί αλλιώς θα μείνουμε απλά να αναρωτιόμαστε πόσες διορισμένες θυγατέρες θα αντέξει πριν υποχωρήσει το ηθικό πλεονέκτημα των εθνικιστών.