Η Ευρώπη της περιφρόνησης..

Του  Bruno  Gollnisch Ευρωβουλευτή του "Front National"

Στην εθνική συνέλευση από το1986 μέχρι το1988 και στο ευρωκοινοβούλιο εδώ και  11 χρόνια, γνώρισα σχεδόν όλες τις μεταρρυθμίσεις των επίμαχων συνθηκών :"Ενιαία Πράξη", Μάαστριχ, Άμστερνταμ και πρόσφατα Νίκαια.

Ένα κοινό σημείο συνδέει όλες αυτές τις τροποποιήσεις: η μεγάλη αυθάδεια με την οποία  μεταχειρίστηκαν  τους λαούς και τους αντιπροσώπους τους. Όλοι θυμόμαστε το σκάνδαλο που  είχε προκαλέσει η τυχαία ανακάλυψη μιας συμφωνίας, υπογεγραμμένη στο Schengen το 1985  και δημοσιευμένη  στην "Εφημερίδα της Κυβέρνησης" τον  Αύγουστο του 1986, σε περίοδο  όπου το κοινοβούλιο δεν λειτουργούσε και που ποτέ δεν ετέθη υπό επικύρωση απ' αυτό. Βουλευτές και οι ίδιοι οι υπουργοί όφειλαν να ομολογήσουν ότι ευρίσκονταν σε πλήρη άγνοια, ο  πρόεδρος και ο πρωθυπουργός εκείνη την εποχή, είχαν κρατήσει την υπόθεση άκρως απόρρητη. Κι όμως, το Schengen  αποτελούσε το  πρωτόλειο της "Ενιαίας  Πράξης" και των συνθηκών του  Μάαστριχ και το  Άμστερνταμ, σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των ατόμων και των  αγαθών καθώς και την αστυνομική συνεργασία. Η "Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη", (1986), και μετά  το Μάαστριχ, (1992), διαπραγματεύτηκαν στις συνηθισμένες "κεκλεισμένων των θυρών" διακυβερνητικές συναντήσεις.
Οι  κρυφοί κίνδυνοι

Κατά συνέπεια ο απλός πολίτης, πρέπει να πληροφορηθεί μόνος του, δια μέσου του πρίσματος της

παραπληροφόρησης των Μ.Μ.Ε., από το οποίο πολλοί επαγγελματίες δημοσιογράφοι δεν καταλαβαίνουν περισσότερο από αυτούς τα ρίσκα και τους κινδύνους των διαπραγματεύσεων ή  ακόμα τους αποκρύπτουν ηθελημένα. Γιατί οι λαοί θεωρούνται πολύ απλοϊκοί για να αντιληφθούν τα μεγαλεπήβολα σχέδια των κυβερνώντων τους και γιατί η Ευρώπη θεωρείται ένα υποκείμενο πολύ πολύπλοκο και πολύ σοβαρό για να αφεθεί έρμαιο στην παγκόσμια σκακιέρα! Η  "Ευρωπαϊκή Ένωση" έχει γνωρίσει έξι συνθήκες εκ των οποίων μία βρίσκεται σε προετοιμασία και τέσσερις επεκτάσεις, χωρίς να υπολογίσουμε την "Ατζέντα 2000" ή τη συνθήκη του Μαράκες. Κι όμως οι Γάλλοι δεν ερωτήθηκαν παρά δυο φορές. Μια φορά το 1972, στην πρώτη επέκταση, τη δεύτερη το 1992 για το Μάαστριχ. Και κάθε φορά μια υψηλή αποχή, και κάθε φορά ένας μη αμελητέος αριθμός λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων, (2 εκατομμύρια το 1972, 900.000 το 1992). Και κάθε φορά, παρόλη την πλειοψηφία των εγκύρων ψηφοδελτίων, λίγο  περισσότερο από το ένα τρίτο των εγγεγραμμένων ψήφισαν "ναι". Υπενθυμίζουμε τον  απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο προέκυψε το "ναι" στο Μάαστριχ το 1992, έκαναν τους ψηφοφόρους σχεδόν να πιστέψουν ότι μια ενδεχόμενη απόρριψη του Μάαστριχ τη δεδομένη  στιγμή, θα σήμαινε έναν "πόλεμο" με τη Γερμανία και τον πρόωρο θάνατο του αρχηγού του  κράτους, που είχε επιλέξει εκείνη τη στιγμή για την αποκάλυψη της ασθένειάς του, που μέχρι  τότε είχε επιμελώς κρατηθεί κρυφή για έντεκα χρόνια όπως μόνο ο Jean-Marie Le Pen τόλμησε  να αποκαλύψει. Μια απειλή πολέμου και μια ψυχολογική πίεση μαζί, δηλαδή μια διπλή  εξαπάτηση !

Η  περιφρόνηση  του  λαού

Αυτή η περιφρόνηση της λαϊκής θέλησης δεν υπάρχει δυστυχώς μόνο στη Γαλλία. Η  Δανία απειλήθηκε με απομάκρυνση από την κοινότητα, προς ολοκληρωτική παραβίαση των  συνθηκών, ενώ διετάχθη να έπανα-διεξάγει δημοψήφισμα γιατί την πρώτη φορά είχε πει όχι στο  Μάαστριχ. Η Ιρλανδία, για την επικύρωση της ιδίας συνθήκης, γνώρισε μια προπαγανδιστική  εκστρατεία όπου η ουσία της θεματολογίας της συνίστατο στην οικονομική επιχορήγηση που  αντιπροσωπεύει η ένταξη στην Ε.Ε. Αλλά τα χειρότερα έρχονται στη συνέχεια. Αργότερα οι  αντιπρόσωποι του λαού δεν θα λαμβάνονται υπ' όψιν περισσότερο απ' ότι ο ίδιος ο λαός. Οφείλουμε επιτέλους να σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια. Δεν είμαστε πια, εδώ και πολύ  καιρό, σε μια πορεία δημιουργίας ενός ομοσπονδιακού κράτους ή μιας εθνότητας δήθεν  "αυθεντικής ", αυτό το στάδιο είναι ξεπερασμένο. Ο όρος "ομοσπονδία" είναι ένα "καμπανάκι"  που το χτυπάνε κάτω από τη μύτη των περισσότερο επιφυλακτικών για να τους εκνευρίσουν, αλλά επίσης και για να τους καθησυχάσουν. Η κατάληξη προς την οποία τείνουν όλες αυτές οι  μεταρρυθμίσεις των συνθηκών είναι η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, ενός υπέρ-κράτους, στο  οποίο ήδη αποφασίστηκε στη Νίκαια, να ενταχθεί η Τουρκία. Τουλάχιστον αυτοί που είναι υπέρ  αυτής της προοπτικής να έχουν το θάρρος να το πουν στους πολίτες, να το πουν στην κοινή  γνώμη και πάνω απ' όλα να έχουν το θάρρος να θέσουν άμεσα στους λαούς το μόνο ερώτημα που  αφορά την οικοδόμηση αυτής της Ευρώπης: "θέλετε την εξαφάνιση των εθνών και των κρατών  σας προς όφελος ενός ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους;". Ας είναι τουλάχιστον έντιμη αυτού του  είδους η διαπραγμάτευση. . .

Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό
"Français d’Abord"  No. 332
όργανο του "Front National"

Μετάφραση:Νικολόπουλος Γιάννης