«Εμείς» και οι «άλλοι»

Ένα ερώτημα πλανάται στο νού εκείνων των ανθρώπων, που διακρίνονται για το φιλέρευνο του χαρακτήρα τους. Το ερώτημα είναι απλό και περιστρέφεται γύρω από το τί μέλλοι να συμβεί σ’ εμάς, την οικογένειά μας και την πατρίδα μας στο προσεχές ορατό διάστημα.

Χωρίς καθυστέρηση, οι ολίγον νούν έχοντες, διαπιστώνουν την ένδεια της ευθυκρισίας και της εχεφροσύνης στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Και αυτό διότι κάθε προσπάθεια να αναγνωσθεί και ερμηνευθεί ο χαρακτήρας της εποχής μας καταλήγει σε μία ακραία μη γνώση, η οποία -χωρίς καμμία αμφιβολία- μας ταξιθετεί προς το κοιμητήριο του πνεύματος. Αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε τα φαινόμενα. Αδυνατούμε να αναλύσουμε τα συμβαίνοντα. Με άλλα λόγια, δεν ξέρουμε τι μας γίνεται.

 Αλήθεια, ποιος από εμάς προβαίνει συνειδητά και υπεύθυνα σε ένα κύκλο απαιτουμένων πνευματικών διεργασιών, ώστε να έχει την απάντηση αφ’ εαυτού; Ποιός δηλαδή αρχίζει με τον ορισμό του προβλήματος, που τον απασχολεί και σαφηνίζει ακριβώς τα ερωτήματα που πρόκειται ή πρέπει να απαντηθούν; Ποιός καταγίνεται στο να εξετάσει προγενέστερα φαινόμενα ή συμβεβηκότα ή γραφές, μέσω των οποίων θα εκτιμήσει τα μελλούμενα; Ποιός επισημαίνει τις διαφορές προκειμένου να επιχειρήσει να εξαλείψει τις ασάφειες, τις συγχύσεις και τους όποιους ενδεχόμενους δόλους και τα εις βάρος μας σκοπούμενα των όσων ευρίσκονται στην απέναντί μας, την «άλλη» πλευρά;

Και ποιοί συνιστούν την «άλλη» πλευρά; Συνομωσιολογικά υποθέτουμε, ότι είναι κάποιες σκοτεινές και απροσδιόριστες οντότητες ή δυνάμεις. Μετά βεβαιότητος διατεινόμεθα, ότι είναι οι όσοι θιασώτες της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και όχι μόνον αυτοί. Είναι οι ιδεολογικο-κοινωνικο-πολιτικοί οπορτουνιστές. Είναι οι όσοι καθ’ οιονδήποτε «λογικοφανή» τρόπο -και προς ίδιον όφελος- προσέλκουν και αποσπούν το χρήμα και τα λοιπά περιουσιακά στοιχεία από το μείζον της αλλοτριονομημένης κοινωνίας. Στην άλλη πλευρά θα συναντήσουμε και ένα μέρος των πολιτικών μας εκπροσώπων. Και το κατάδηλον είναι, ότι στην άλλη πλευρά συνωστίζεται σχεδόν το σύνολο των πολιτικών εκπροσώπων, των οικονομικών παραγόντων, των επιτρόπων, των -παντοίων σχολών και ειδικοτήτων- συμβούλων και άλλων διοικητικών υπαλλήλων, οι οποίοι παρεπιδημούν στους ανάλγητους χώρους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Όλοι αυτοί οι «άλλοι» είναι περιβεβλημένοι με μία διαχωριστική από τους λοιπούς «εμάς» μεμβράνη, η οποία έχει την ιδιότητα της πολυμορφικής στεγανότητας και η οποία χρησιμεύει στο να τους διατηρεί σε κατάσταση ανοσοποιητικού πλεονεκτήματος έναντι των περιοριστικών εννοιών, όπως είναι το «έθνος», η «πατρίδα», το αποκλειστικό των Ελλήνων συμφέρον, η θρησκευτική πίστη των Ελλήνων. Το ίδιο και έναντι άλλων ζωτικών για την Ελλάδα ζητημάτων, όπως η μη εκχώρηση της Ιστορίας μας σε αταύτιστες οντότητες, όπως είναι οι αυξητικά θρασυνόμενοι Σκοπιανοί ή όπως η μη παραποίηση της Ιστορίας μας, προς χάριν εξευμενισμού των Τούρκων. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της διαφοροποίησης είναι η σχηματοποιημένη διεθνής αυτή οικογένεια με την δική της ιδιοσυστασία, τις «συντεχνιακές» της επιδιώξεις, την διεθνοποιημένη ιδεολογία και τους παχύτατους μισθούς.

Και ερχόμαστε λοιπόν «εμείς» να αποσαφηνίσουμε την κατάσταση. Να ετυμηγορήσουμε για τα προβλήματα, τα οποία εξακολουθούν υφιστάμενα και μάλιστα διογκούμενα.

Οι «άλλοι», με την βοήθεια χρυσολατρών ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, διανοητών και δημοσιογράφων και με την υποστήριξη ενίων -ιδιοτελών προθέσεων- χρηματοδοτών και άλλων -αδιευκρινίστου προελεύσεως και πηγών προσπορισμού- σπεκουλαδόρων, οργανώνουν την έναντι ημών αντιπαράθεσή τους με την καταχθόνια στρατηγική τους. 

Μέσα εφαρμογής αυτής της στρατηγικής τα media και τα multimedia, από τα οποία καταιγιζόμεθα με απειροστών μεγεθών «παραστάσεις» και «ιδέες» και «επινοήσεις» και τεχνολογικές προσβασιμότητες, που «τονίζουν» την ικανότητά μας να δημιουργούμε τον «δικό» μας κόσμο και να υφαίνουμε τις μεγάλες μας προσδοκίες. Στην πραγματικότητα αιωρούμεθα στο αχανές, διότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μετά. Μονίμως παρερμηνεύουμε τα φαινόμενα. Και όταν «εμείς» παρερμηνεύουμε σημαίνει, ότι το φταίξιμο είναι δικό μας, διότι έχουμε αιχμαλωτισθεί από την ιδέα, ότι η ψήφος μας είναι η αναδεδειγμένη έκφραση της δημοκρατικής μας εκπροσωπήσεως. Μερικοί από τους «εμείς», προβάλλουν τον «ρεαλισμό» τους με τον λογισμό, ότι δεν αλλάζει τίποτε από την στιγμή, που οι ισχυροί αποφασίζουν για τις τύχες μας. Και τούτο είναι ένα βολικό status για τους επιτηδείους, αυτούς τους «άλλους», οι οποίοι αυξάνουν την ισχύ τους με την διατήρηση των «εμείς» σε κατάσταση υπνώσεως και εδραιώνουν έτσι την κυριαρχία τους με την απολυτότητά της.

Και ενώ αυτές οι «άλλες» ύαινες τραγουδούν επάνω στην δική μας εικονική ευφορία, «εμείς» αδυνατούμε να διακόψουμε την επαφή μας με τα πολυμέσα/ξενιστές της υλικο-πνευματικής μας δυστυχίας. Δεν πιστεύουμε ακόμη και στον Λόγο, ότι θα μπορούσαμε να θετικοποιήσουμε την αυριανή μας πορεία αν βρισκόμασταν για λίγο μόνοι απέναντι στον εαυτό μας. Τότε θα αφυπνίζονταν ο νους, η κρίση και η συνείδησή μας, που προέρχεται από τον θεό που κρύβουμε μέσα μας. Τότε δεν θα περιμέναμε την εξ ουρανού βοήθεια, διότι ο Θεός όπως λέει ο Nietzsche είναι πέρα από το καλό και το κακό.

Και εφόσον η δική μας κρίση υπερκεράσει τους φόβους, που υποσυνείδητα μας έχουν καλλιεργηθεί και που προσβάλλουν τον Δημιουργό του σύμπαντος που εξοργίζεται με την αδικία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, τότε θα αναλάβουμε και τα ηνία της δικής μας τύχης. Τότε και επιλέγοντας το καλό ή το κακό οφείλουμε να δώσουμε στους «άλλους» να καταλάβουν, ότι και «εμείς» πλέον είμαστε σε θέση να συγκεκριμενοποιήσουμε την ιδέα των αδιευκρινίστων επιγείων «θεών». Εσείς οι «άλλοι» εφόσον γνωρίζετε, ότι η δυστυχία κάνει τον άνθρωπο σατανικό, μεριμνήσατε για την ευτυχία του για να επανέλθει ο δυστυχής στην κατάσταση του εναρέτου.

Του Κωνσταντίνου Αργυροπούλου

Υποστρατήγου ε.α.