25 Νοεμβρίου: Σήμερα γιορτάζει η "δημοκρατία" (τους)

Οικογένεια  περπατά μπροστά από άρμα

Κυριακή 25 Νοεμβρίου...8 ημέρες μετά την "εξέγερση" του Πολυτεχνείου
Όταν ξημέρωσε η Κυριακή αυτή, εμφανίστηκαν πάλι τανκς στους δρόμους, και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία των πολιτών. Αλλά όλα αυτά, την πρώτη ετούτη μέρα - και μόνον την πρώτη είχαν έναν αέρα "ελευθερίας": Οι στρατιώτες είχαν εντολή να φέρονται με ευγένεια και με χαμόγελο. Η διαταγή να μείνουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους δεν τηρήθηκε γιατί ήταν ωραία λιακάδα και πολλοί βγήκαν στους δρόμους να την απολαύσουν και να την συζητήσουν. Τα πληρώματα των τανκς με μεγάλη άνεση και αυτοπεποίθηση πληροφορούσαν όποιον ρωτούσε ότι: "τώρα έχουμε ελευθερία" , "έγινε αυτό που θέλατε, έφυγε ο Παπαδόπουλος, χαρήτε" 
Οι πολίτες σκεφτικοί, χαιρόντουσαν μόνο την λιακάδα και περίμεναν την συνέχεια....

Ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου του ’73  κατόπιν εντολής του Δ. Ιωαννίδη

συλλαμβάνεται ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στη βίλα του στο Λαγονήσι και πέφτει η κυβέρνηση  Μαρκεζίνη. Το Πολυτεχνείο ανανέωσε την χούντα και έφερε την μεταπολίτευση. Αν ρωτήσετε την σημερινή νεολαία θα πάρετε την απάντηση, που τεχνηέντως καλλιεργεί το καθεστώς εδώ και 41 χρόνια: Την χούντα την έριξε το Πολυτεχνείο ! Παραθέτουμε  από το άρθρο του συναγωνιστή Καρδαρά όσα χαρακτηρίζουν αυτά τα γεγονότα που ήταν καθοριστικά για την πορεία του ελληνισμού τα επόμενα 41 χρόνια. 

1)      Με τον διορισμό της Κυβέρνησης Μαρκεζίνη (8 Οκτωβρίου 1973) και τον προγραμματισμό εκλογών με νέους και άφθαρτους πολιτικούς, το καθεστώς Παπαδόπουλου όδευε προς μία μακρά περίοδο σταθεροποίησης αποδοχής και παγίωσης.

2)      Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε ήδη δείξει την πρόθεση αποστασιοποίησης από την κηδεμονία των ΗΠΑ, κάτι που δεν τον έκανε αρεστό στους Αμερικανούς αλλά και αντικειμενικά τον καθιστούσε απρόβλεπτο παράγοντα στην εφαρμογή των σχεδίων τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Με πρόσφατη την περίπτωση του Καντάφι στην Λιβύη δεν  ήταν καθόλου παράξενο να «φροντίσουν» για την αντικατάστασή του με ένα πιο φιλικό προς αυτούς καθεστώς.

3)      Η συνωμοσία των γύρω από τον Δημήτριο Ιωαννίδη αξιωματικών εναντίον του Γεωργίου Παπαδοπούλου, είχε ήδη ξεκινήσει πολλούς μήνες πριν έχοντας προσδιορίσει αρκετά νωρίς και την πιθανή ημερομηνία του κινήματός τους. Το κίνημα που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο έγινε τελικά την 25η Νοεμβρίου 1973 μόλις μια εβδομάδα μετά το «Πολυτεχνείο», αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα τακτικά και επικοινωνιακά πλεονεκτήματα που του προσέφερε η «εξέγερση του Νοέμβρη».

4)      Η διχοτόμηση της Κύπρου και η διατήρησή της σε ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας δεδομένης της καίριας γεωπολιτικής της θέσεως και η επάνοδος των παλαιών πολιτικών (γνωστών «συνομιλητών» των ΗΠΑ) τους οποίους οι εκλογές με το σενάριο Παπαδόπουλου θα απέκλειαν δια παντός από το πολιτικό μας προσκήνιο, υπήρξαν οι οπωσδήποτε απόλυτα επιθυμητές από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ (παρ)ενέργειες του καθεστώτος Ιωαννίδη.

Πολυτεχνείο 1973: Η πρώιμη «παρδαλή επανάσταση» που ανανέωσε την χούντα και έφερε την μεταπολίτευση

Αξίζει επίσης να σημειωθεί:

1)    Το «Πολυτεχνείο» δεν είχε ηγέτη. Οι επαναστάσεις διακρίνονται πάντα από την συσπείρωσή τους γύρω από μία ηγετική φυσιογνωμία ή ομάδα κάτι που εδώ δεν φάνηκε. Καμία πολιτική ομάδα δεν πήρε την ευθύνη της καθοδηγήσεώς του. Τα πρόσωπα που στη συνέχεια απετέλεσαν την προφυλακή της «γενιάς του Πολυτεχνείου» εκλεκτοί του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΔΝΤ σήμερα, απλώς συμμετείχαν στην εξέγερση με δευτερεύοντες ρόλους (εκφωνητές κλπ). Τη συμμετοχή τους αυτή προέβαλλαν στο έπακρο στη συνέχεια για την προσωπική τους ανάδειξη. Ποιος υποκίνησε τα γεγονότα και φρόντισε να παραμείνει στην αφάνεια;

2) Στη λογική αυτή εντάσσεται και η καταγγελία τότε από την εφημερίδα «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ» φοιτητικού οργάνου του ΚΚΕ, για την είσοδο και συμμετοχή 350 πρακτόρων της ΚΥΠ στο «Πολυτεχνείο»; Τι γνώριζαν που αργότερα προσπάθησαν να αποσιωπήσουν.

3) Το «Πολυτεχνείο» δεν είχε νεκρούς. Παρά τα όσα το απύθμενο όργιο παραπληροφόσησης διέδωσε και διαδίδει μέχρι τις μέρες μας, μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Σύμφωνα με την εισαγγελική έρευνα που έγινε επί Καραμανλή, οι νεκροί ήταν 18, ενώ σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών 24 και όλοι έξω από το χώρο του Πολυτεχνείου πολλοί δε μακριά απ’ αυτό, θύματα «αδέσποτων σφαιρών» ή «ελευθέρων σκοπευτών». Γιατί το παντοδύναμο στρατιωτικό καθεστώς ενώ πολύ προσεκτικά φρόντισε να μειώσει την πολιτική βαρύτητα της εξέγερσης  με μία αναίμακτη εκκένωση (ο πανέξυπνος Παπαδόπουλος είχε αντιληφθεί την παγίδα), παράλληλα θα φρόντιζε να δημιουργήσει ένα κλίμα αποσταθεροποίησης που μόνο το ίδιο δεν ωφελούσε, με δολοφονικούς, (φαινομενικά τυχαίους και άσκοπους) πυροβολισμούς σε όλη την Αθήνα. Ποιος καθοδηγούσε τους ελεύθερους σκοπευτές αφού (ολοφάνερα) δεν ήταν το καθεστώς και ποιο σκοπό υπηρετούσε;

Δεν είναι πια καθόλου δύσκολο να συμπεράνουμε πώς πρωτεύων ρόλος του «Πολυτεχνείου» δεν ήταν να αποτελέσει το σύμβολο μιας δοτής και καθόλου ηρωικής (άρα στερούμενης συμβολισμών) μεταπολίτευσης που έγινε μήνες μετά, άσχετα αν αυτή μη έχοντας άλλο, το μετέτρεψε σε τέτοιο με ένα καταιγισμό μέσων και προπαγάνδας, αλλά δημιουργώντας ένα κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης και απαξίωσης του Παπαδόπουλου, να προετοιμάσει το έδαφος για την αναίμακτη ανατροπή του από τον Ιωαννίδη μόλις μια εβδομάδα μετά, απαλλάσσοντας έτσι τις ΗΠΑ από ένα ανεπιθύμητο ηγέτη και οδηγώντας στην απολιτική και άχρωμη παρένθεση που παρέδωσε λίγους μήνες αργότερα μέσα από τις φλόγες της Κυπριακής καταστροφής, την διακυβέρνηση της χώρας στο πολιτικό κατεστημένο.

Αποσπάσματα από το άρθρο του συν. Καρδαρά

Πολυτεχνείο 1973: Η πρώιμη «παρδαλή επανάσταση» που ανανέωσε την χούντα και έφερε την μεταπολίτευση