Η πτώση των Αξιών στην εποχή μας

Εισηγητής: Γεώργιος Μουσταΐρας, 22 ετών, φοιτητής Κτηνια­τρικής  Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μέλος της Τ.Ο Θεσσαλονίκης.

Ζούμε στον 20ο αιώνα. Αιώνα επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων, πολιτικών και κοινωνικών προβληματισμών και ιστορικών ανακατατάξεων. Ό ρυθμός της ζωής έχει επιταχυνθεί. Ό άνθρωπος ευρίσκεται μέσα σέ ένα κυκεώνα παθών και αγώνων, ανταγωνισμών και αμφισβητήσεων.Οι αιώνες που πέρασαν άφησαν στήν ιστορία τής άνθρωπότητος ανεξίτηλα τά ϊχνη τους. Επαναστάσεις, πόλεμοι, φιλοσοφίες, θρησκείες, συστήματα έχουν πάρει τήν θέση τους στήν ιστορία και δλααΰτά μαζί έχουν δημιουργήσει τό κοινωνικοπολιτικό οικοδόμημα του σημερινού κόσμου.

Μετά άπό τόσους αγώνες, μετά άπό τόσους προβληματισμούς, θά έπρεπε φυσιολογικά νά αναμέναμε τήν πνευματική και ηθική ανάταση τής άνθρωπότητος. Θά έπρεπε ο'ι ανθρώπινες φυλές βασι­ζόμενες στήν ιστορία, τις παραδόσεις και τήν πείρα χιλιετιών νά έχουν οργανώσει τόν τρόπο ζωής των, νά έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα σκέψεως και ενεργείας ανάλογο τών ικανοτήτων των και του φυλετικού των δυναμικού. Αυτά απαιτούμε και απαιτεί ή Ιστορία.

Αυτή τή στιγμή ό άνθρωπος ζή και κινείται μέσα σέ ένα κόσμο πού άρχή του έχει τήν ύλη και τελικό σκοπό του πάλι τήν ύλη. "Εχει κυριαρχήσει τό ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως μέσα σέ στενά ατο­μικά πλαίσια. Ό άνθρωπος αγωνίζεται, παλεύει, προσπαθεί νά δη­μιουργήσει μία άνετη ζωή γιά τόν εαυτό του. Νά έχει τό σπίτι του, τό φαγητό του, τήν διασκέδαση του, τό αυτοκίνητο του. "Εχει σπάσει τούς δεσμούς του μέ τό κοινωνικό του περιβάλλον, μέ τήν φυλή του, μέ τις υποχρεώνεις του. Απόλυτα έξατομισμένος προσπαθεί νά επιβιώσει στην ζούγκλα της σημερινής κοινωνίας. 

Ό άνθρωπος από τήν γέννηση του έχει μέσα του μία πάλη: τήν πάλη των κατωτέρων επιθυμιών και υλιστικών απολαύσεων εναντίον τών Ιδανικών του αγώνος, τής προσφοράς, τής επιλεκτικής βουλή­σεως. Ή αρνητική δυναμική τής ανθρώπινης προοωπικότητος σέ σύ­γκρουση μέ τήν θετική δυναμική.

Από τήν φύση του όμως ό άνθρωπος έχει τήν ανάγκη τής υπάρ­ξεως ενός Θεού, ενός ανωτέρου Ιδανικού. Χρειάζεται μία κοσμοθε­ωρία πού νά δικαιώνει τις επιθυμίες και τούς σκοπούς του. Σήμερα έφτιαξε θεό τό χρήμα, τις απολαύσεις, τήν εύκολη ζωή. Και έφτιαξε κοσμοθεωρία τόν υλισμό μέ όλες του τις μορφές. "Η μαρξισμός λέγε­ται αυτός ή πλουτοκρατία.

"Ολόκληρες - φιλοσοφικές» μελέτες εγράφησαν γι' αυτά τά συ­στήματα. Μεσσιανικοί θεωρητικοί έγραψαν τις απόψεις τους, τις αρρωστημένες τους απόψεις και προσπάθησαν νά στηρίζουν αυτό τό αλλοπρόσαλλο οικοδόμημα τοΰ ευδαιμονισμού πού δημιούργη­σαν. Εμφανίσθηκαν ιστορικοί, ποιητές, συγγραφείς και τοΰ έπλεξαν τό εγκώμιο. Και όλοι κατέληγαν, ό καθένας μέ τόν τρόπο του, στήν επωδό: Κυβέρνα ύλη, κυβέρνα.

Μερικοί προσπάθησαν νά μιλήσουν γιά ιδεαλισμό, γιά ανώτερες ιδέες, γιά κυριαρχία τής ιδέας πάνω στήν ύλη και γιά ένα κόσμο στη­ριγμένο στις αθάνατες αρχές: ελευθερία, ίσότης, αδελφότης. Και έφτιαξαν και αυτοί τό οικοδόμημα τους. "Ενα οικοδόμημα χωρίς θε­μέλια πού κολυμπούσε στόν βούρκο. Και όλοι εξύμνησαν ουτοπίες. Γιατί έτσι εξυπηρετούσαν συμφέροντα και κατεστημένα. Και άλλοι μιλούσαν γιά διαλεκτικό υλισμό και άλλοι γιά φυσικό ιδεαλισμό. Κανείς όμως δέν μιλούσε γιά τόν άνθρωπο. Κανείς όμως, δεν σκέ­φθηκε ή δέν θέλησε νά σκεφθεί ότι ό άνθρωπος εΐναι μαζί ύλη και πνεύμα. "Οτι ύλη και ιδέα είναι οί δυό όψεις τοΰ αυτού νομίσματος.

"Οτι δέν εΐναι αυτά πού κατευθύνουν τόν άνθρωπο. "Οτι δέν γρά­φουν μόνα τους Ιστορία.

Ή Ιστορία γράφεται άπό τήν βούληση. Ή βούληση διά τής επιλογής κατευθύνει και συνδυάζει ύλη και ιδέες. Δημιουργεί πολιτι­σμό, προάγει τόν άνθρωπο, δίνει σκοπό στήν ζωή. Τά μεγάλα επι­τεύγματα δημιουργήθηκαν, όταν ή βούληση κυριάρχησε πάνω στό περιβάλλον, όταν μέ τήν δύναμη της επεβλήθη. Τότε ό άνθρωπος εξυψώθηκε, τότε ό άνθρωπος μεγαλούργησε. Τότε πού έθεσε σέ σωστή κίνηση τό βιολογικό του δυναμικό. Τότε πού οί φυλετικές καταβολές ξύπνησαν και ό άνθρωπος κατάλαβε τόν προορισμό του. Και πατώντας κάτω ηλίθια συναισθήματα, αρχές ψεύτικες και υλιστικές δεσμεύσεις τράβηξε τόν δρόμο τοΰ πεπρωμένου, τόν δρόμο πού γράφει ή βούληση μέ γραφίδα τήν δύναμη.

Στήν εποχή μας, άπό τήν στιγμή πού τό άτομο αρχίζει νά αντι­λαμβάνεται τόν γύρω του κόσμο, δέχεται έναν ανηλεή βομβαρδισμό στα αισθήματα και στις σκέψεις του. Ή σημερινή κοινωνία προπα­γανδίζοντας τήν ύπαρξη της σέ κάθε ευκαιρία οτόν καθημερινό γενικό και ατομικό βίο προσπαθεί νά εισαγάγει στά μέλη της ένα ώρισμένο τρόπο σκέψεως.

Από την τοπική οργάνωση Αχαρνών

Τό άτομο ευρίσκεται αντιμέτωπο τής πιο ύπουλης και πιό πολυσχιδούς εις τρόπους ενεργείας πλύσεως εγκεφάλου. Τά σημερινά παγκόσμια κοινωνικά καθεστώτα, υλιστικά και ιδεαλιστικοί, στηρί­ζονται σέ σωρεία ψευδών, άπατης, εκμεταλλεύσεως και κατα­πιεστικής ύποδουλώσεως τών συνειδήσεων. Και όμως τά άτομα νομίζουν πώς είναι ελεύθερα. Τούς λένε ότι εΐναι ελεύθεροι νά φω­νάζουν -πεινάω», όμως κανείς δέν τούς δίνει νά φάνε. Ένώ τό αντίθετο είναι αντικοινωνικό, αντιδημοκρατικό, ολοκληρωτικό γιά τούς κρατούντες.

Τό άτομο εΐναι έρμαιο τών παθών του και τών επιθυμιών του, υπόδουλο στήν καταπίεση τών ισχυρότερων, άβουλο στήν πλύση εγκεφάλου τών διαφόρων κουλτουριάρηδων, ανίκανο νά αντιδράσει στήν στυγνή εκμετάλλευση των οικονομικώς κραταιών. Μέσα σέ μία κοινωνία υλιστική, μέσα σέ μία κοινωνία τυχοδιωκτική ό άνθρωπος, άβουλος, πιόνι στά χέρια του διεφθαρμένου συστήματος, κινείται χωρίς ιδανικά, χωρίς ενοράσεις, χωρίς αξιοπρέπεια.

"Ετσι σιγά-σιγά ή κοινωνία αυτοκτονεί. Ό κόσμος όλος οδηγείται στήν πτώση. "Οδηγείται στήν εσωτερική ερείπωση. Στήν παρακμή.

Ο'ι εκφράσεις τής παρακμής εΐναι άπειρες. Είναι όλο τό κοι­νωνικό κατεστημένο πού μας περιτριγυρίζει. Εΐναι οι εκδηλώσεις τών άβουλων πλασμάτων —έτσι τούς έ'χουν καταντήσει— τών ανθρώπων. Κατά τά άλλα εΐναι τά τελειότερα όντα τής δημιουργίας. Και αυτά τά τέλεια όντα σέ τί πιστεύουν, σέ τί κόσμο ζουν, τί ιδανικά έχουν, τί σκοπούς;

Ό κάθε άνθρωπος ανήκει σέ μία φυλετική ομάδα. Μέσα σ' αυτήν κινείται, εργάζεται, ζή. "Εχει μία κοινή ιστορία, έχει κοινές παραδό­σεις, κοινά ήθη, κοινούς σκοπούς. Και ζώντας μέσα στήν φυλετική του ομάδα, εΐναι έκ τής φύσεως άλλά και έκ τής συνειδήσεως του, υποχρεωμένος νά συνεργάζεται μέ τά άλλα μέλη αυτής γιά τό κοινό συμφέρον. "Ετσι δημιουργεί ιστορία, έτσι προάγει τις άξιες, βελτιώ­νει τήν ζωή, ανεβάζει τόν πολιτισμό.

Κάθε φυλή έχει ώρισμένα χαρακτηριστικά ψυχικά και πνευμα­τικά καθώς και σωματικά τά όποια συντελούν αναλόγως στήν έκ­φραση τής δυναμικότητος αυτής. Ανάλογες πρός τά φυλετικά χαρακτηριστικά εΐναι και οι εκδηλώσεις τής ομάδος οτόν καθημερινό βίο, στις ιστορικές στιγμές, στους ψυχοπνευματικούς προβληματι­σμούς. Τά φυλετικά χαρακτηριστικά συνδυαζόμενα μέ τις παραδό­σεις τά ήθη και τήν ιστορική αποστολή τής φυλής αποτελούν τήν βάση γιά τήν ανάπτυξη τού πολιτισμού.

Αυτή τήν στιγμή ό κόσμος έχει διαβρωθεί άπό άκρη σ' άκρη άπό τά κηρύγματα τού διεθνισμού, ό όποιος εμφανίζεται μέ πλειάδα ονομάτων. "Εχουμε τόν προλεταριακό διεθνισμό, τόν διεθνισμό τού χρήματος, τις διάφορες πολιτικο-θρησκευτικές αιρέσεις, τους διεθνείς οργανισμούς και συνασπισμούς και τόσα άλλα σχήματα έθνοκτόνα και ποικιλώνυμα.

Ή μουσική, ένας βασικός δεσμός μεταξύ τών ανθρώπων, διεθνοποιείται. Παίρνει μορφές και σχήματα και ρυθμούς πού προ­σιδιάζουν γιά Κάφρους και Βουσμάνους. Επιτυγχάνεται έτσι τό ξύ­πνημα τών κατωτέρων ζωωδών ένστικτων. Εξαφανίζεται έτσι, ένα θεμελιώδες στοιχείο φυλετικής συνοχής, έξαφανιζομένης τής μουσικής πού μιλάει γιά κοινούς αγώνες, γιά ηρωισμούς, γιά παρα­δόσεις και ήθη ζυμωμένα στού καιρού και τής ιστορίας τό πέρασμα. Εξαφανίζεται ένας τρόπος εκφράσεως τοΰ λαού.

Από το αρχείο του Χ. Γιαννικούλη

Σ' αυτό συντελεί και ή μανία γιά εκμάθηση ξένων γλωσσών. Και όταν λέμε εκμάθηση, εΐναι κατηγορητέος ό μιμητισμός, ό πιθηκισμός αυτός πού εκφράζεται μέ τό ανακάτεμα τής γλώσσας μέ ξένες λέξεις, μέ τήν χρήση κτυπητών ξένων εκφράσεων γιά τήν δημιουργία εντυπώσεων, μέ τήν ξενική προφορά τής Ομιλίας γιά νά δείξουν μερικοί ηλίθιοι ότι έζησαν στό Παρίσι ή στό Λονδίνο και νά ανεβούν ατά μάτια τών άλλων ηλιθίων.

Οί πατροπαράδοτες συνήθειες εξαφανίζονται. Νέοι τρόποι, νέα ήθη. Μιά ζωή μέ ανακατεμένα στοιχεία ευδαιμονισμού, εκφυλισμού, ψυχοσωματικής καταπτώσεως. Επισημοποιείται ή πορνεία, αναπτύσσεται ό όμοφυλολισμός, εξαπλώνονται τά καμπαρέ και δια­δίδονται τά ναρκωτικά.

Ό άνθρωπος γίνεται ευάλωτος στις προκλήσεις τής παρακμής. Προχωράει τυφλός σέ ένα κόσμο γεμάτο βούρκο. Και δέν διαμαρτύ­ρεται. "Η δέν μπορεί νά διαμαρτυρηθεί. Γιατί αυτός είναι ό νέος τρόπος ζωής. Ό διεθνής τρόπος ζωής.

Δέν έχει πιά πατρίδα. "Ετσι τοΰ έμαθαν, θεωρεί τόν εαυτό του σπουδαίο όταν μιλεί γιά διεθνισμό. Τοΰ αρέσει νά φωνάζει γιά Ισότητα, γιά αδελφότητα, παίρνοντας έτσι μιά θέση μέσα στήν αγέλη. Γιατί έτσι τόν μάθανε. Σκίζει τις σημαίες, ποδοπατάει σύμβολα, κουρελιάζει ιδανικά. Θεωρεί τιμή του νά γίνεται μέλος διεθνών οργανώσεων και νά τοΰ απονέμουν τίτλους οι ξένοι. Τό μέλλον ανήκει στήν ανθρωπότητα. Ωραίες λέξεις. Μά πόσο κούφιες. 

Μά δέν αντιλαμβάνεται τό βάθος της αγνοίας του; Κτυπά τήν οικογένεια και πιστεύει δτι έτσι απελευθερώνει τό άτομο. Κτυπά τήν θρησκεία και νομίζει πώς εΐναι ελεύθερος. Σβήνει τήν φυλετικότητά του και καμαρώνει πώς εΐναι σκέτος άνθρωπος. "Ενας άνθρωπος τής οικουμένης. Μά δέν ευθύνεται στήν ουσία γι' αυτά. Ή ζωή πού ζή, ό κόσμος μέσα στόν όποιο κινείται, ή κοινωνία όπως έχει διαρθρωθεί, τοΰ έχουν δημιουργήσει όλα αυτά τά συμπλέγματα. Δέν θέλει νόμους ούτε εξουσίες. Θέλει πάνω άπ' όλα τό έγώ του. Νά ζή όπως θέλει και νά μήν υπολογίζει κανένα και τίποτα. Εΐναι μικρή ή ζωή. Πρέπει νά τήν χαρεί. Μά φυσικέ», όταν ή ϊδια ή ζωή τόν εξαναγκάζει. Πώς ζή ό σημερινός άνθρωπος; Από τήν στιγμή πού θά μπει στόν κόσμο, θά τοΰ μάθουν πώς γιά νά επιβιώσει πρέπει νά δουλέψει. Αλλά όχι όπως θέλει αυτός. Δέν έχει περιθώρια νά ακολουθήσει τούς προβληματι­σμούς του και νά αξιοποιήσει τις Ιδιαίτερες Ικανότητες του. Αυτά εΐναι πολυτέλειες και τό στομάχι διαμαρτύρεται. Απλώς σάν μονάδα θά ενταχθεί σέ ένα τομέα παραγωγής. Δέν έχει σημασία αν προσφέρει πνευματική ή χειρωνακτική εργασία. Σημασία έχει νά δουλεύει. Νά συμμετέχει αδιαλείπτως στήν λειτουργία τής μηχανής πού λέγεται κοινωνία. Οι ώρες πού δουλεύει δέν εΐναι ώρες τής ζωής του, δέν εΐναι ώρες παραγωγικής λειτουργίας τοΰ εγκεφάλου του. Είναι ώρες πού γίνονται προσφορά στό θυσιαστήριο τής καταναλωτικής κοινω­νίας.

Μά και μετά τήν δουλειά τί κάνει; Ξεπλένει τόν εγκέφαλο του μέ τις λαχανοφυλλάδες, μελετάει, αν μπορεί, τήν ψυχανώμαλη δια­νόηση κάθε πνευματικά διεστραμμένου κουλτουριάρη, ακούει λίγους νέγρικους ρυθμούς, γιά νά καλμάρει, δέρνει τήν γυναίκα του ανάλογα μέ τήν όρεξη, πάει σέ κανένα ξενυχτάδικο γιά νά σπάσει κανά δυό τραπέζια και μερικές ντουζίνες πιάτα, και μετά πρωί-πρωί πάλι δου­λειά. Καημένε άνθρωπε. Και άν αυτή ή ζωή δέν τόν ικανοποιεί, υπάρχουν έτοιμες συνταγές γιά προβληματισμό. Μπορεί νά κλέψει, νά ληστέψει, νά γίνει αναρχικός, ναρκομανής, νά αυτοκτονήσει. Κό­σμος αγγελικά πλασμένος. Οί άντρες γίνονται δούλοι και άν δέν τούς αρέσει ή δουλεία γίνονται ομοφυλόφιλοι, ναρκομανείς, ναυάγια τής ζωής. Οί γυναίκες αντικείμενα εκμεταλλεύσεως στά χέρια τής κοι­νωνίας σάν κόρες, γυναίκες, ή σάν πόρνες. Ό άνθρωπος ξέφυγε άπό τήν αποστολή του.

Μέσα σ' αυτόν τόν έκτραχηλισμό τών πάντων είναι αδύνατον νά υπάρξουν ιδανικά. Τό σύστημα τό ϊδιο είναι εναντίον τών Ιδανικών, θέλει τόν άνθρωπο άβουλο ον, εργαλείο, αποκομμένο και εχθρικά διακείμενο πρός τούς άλλους. Επιδιώκει και δημιουργεί τόν έξατομισμένο άνθρωπο. Τόν άνθρωπο πού τό μόνο του ενδιαφέρον εΐναι τό τομάρι του, πώς θά τό ταΐσει, πώς θά τό ντύ­σει, πώς θά τό διασκεδάσει. Οί άλλοι άς πάνε νά πνιγούν. Μά δέν καταλαβαίνει ότι δέν είναι ξεκομμένος άπό τό σύνολο, άπό τήν οικογένεια, άπό τήν κοινωνία, άπό τήν φυλή του; Πώς θά ευτυχήσει, πώς θά ολοκληρωθεί, πώς θά δημιουργήσει άν δέν δεθεί και δέν συνεργασθεί μέ τόν κοινωνικό του περίγυρο. "Οταν δέν θέσει σκοπό τής ζωής του τήν ευτυχία και τήν πρόοδο τοΰ "Εθνους του, πώς θά πετύχει νά ευτυχήσει αυτός, ένα άτομο ξεκομμένο σέ μία κοινωνία διαλυμένη; Όταν σκοπός τής ζωής του εΐναι ό απόλυτος ευδαιμονισμός και ή υλιστική Ικανοποίηση τών παθών και ορέξεων.

Αλλά κάποτε πρέπει νά δοθεί ένα τέλος. Αυτή ή κοινωνία οδηγείται στόν θάνατο. Ή παρακμή οδηγεί μέ ιλιγγιώδη ταχύτητα πρός τήν πτώση. Μά όταν έλθει ή απόλυτη πτώση, θά πάψει νά υπάρχει άνθρωπος, θά πάψει νά υπάρχει ζωή.

Ή αναγέννηση τοΰ άνθρωπου πρέπει νά αρχίσει μέ ταχύ ρυθμό πριν νά επέλθει τό οριστικό τέλος. Και ένας είναι ό τρόπος: Ό άνθρωπος νά αρχίσει νά προβληματίζεται γιά τήν αναγκαιότητα τής υπάρξεως του. Νά τεθεί αντιμέτωπος τών ευθυνών του. Νά έχει ώς οδηγό τών σκέψεων του τήν επιλεκτική βούληση και ώς οδηγό των πράξεων του τήν δύναμη.

Είναι ή εποχή πού πρέπει νά μιλήσουν οι δυνατοί. Νά κτυπή­σουν τήν γροθιά τους ατό κατεστημένο και νά τό διαλύσουν. Ό κό­σμος ανήκει στους δυνατούς. Κάθε αρρωστημένο και άχρηστο πρέπει νά πεταχτεί. Νά ξεπηδήσουν άπό τά βάθη τής προσωπικότητος τών λαών οι ηθικές άξιες. Νά ριζώσουν βαθειά στήν ζωή ή πίστη και ή προσφορά ώς τά υψηλότερα ιδανικά. Νά γίνει ό άνθρωπος ό καθένας μόνος του. άλλά και οργανικά δεμένος μέ τήν κοινωνία, ό δημιουργός τής ιστορίας. Ήλθε ή ώρα τής Ιστορίας, ήλθε ή ώρα τής φυλής, ήλθε ή ώρα τής δυνάμεως.

Ό άνδρας δυναμικός δημιουργός τής κοινωνίας και πιστός στρατιώτης και πολίτης στις προσταγές τοΰ "Εθνους.

Ή γυναίκα πιστή μητέρα και σύζυγος, συνεργάτης τοΰ άνδρα στόν κοινωνικό αγώνα.

Νά ποιος θά εΐναι ό καινούργιος κόσμος. Ό κόσμος πού οι φυλές θά βρουν τόν προορισμό τους, πού οι άνθρωποι δεμένοι μέ τό κοινωνικό σύνολο θά προσφέρουν δεχόμενοι τήν προσφορά του. Και ή ιστορία θά αρχίσει πάλι νά προχωρεί εμπρός γιατί θά τήν κατευθύ­νει ή βούληση, γιατί θά υπάρχει ή σωστή επιλογή ανθρώπων και ενεργειών, γιατί θά υπάρχει ή θέληση. Ή θέληση τής δυνάμεως.

--------------------------------------------------------------------------------------------

σημείωσις Κοινού Παρονομαστή

Αυτό το ιδεολογικό πόνημα αποτελεί το γ' στην σειρά από την εποχή της ΕΝΕΠ Β' Συνδιάσκεψις

Όσοι θέλουν να ενημερωθούν για αυτή την περίοδο μπορούν να ανατρέξουν στον πρόλογο μας πατώντας ΕΔΩ