21ος ΑΙΩΝ 1994-2003

Από σήμερα θα αρχίσουμε σταδιακά να ξεφυλλίζουμε τις σελίδες μιας ακόμα αγωνιστικής εθνικιστικής εκδοτικής προσπάθειας που για σχεδόν δέκα (10) χρόνια κάλυψε ένα αγωνιστικό κενό που άφησε η αναστολή της πολιτικής δράσεως του ΕΝ.Ε.Κ. συντηρώντας τον εθνικιστικό λόγο έστω με τα πενιχρά μέσα που διέθετε διατηρώντας την φλόγα του εθνικισμού αναμμένη.

Μιλάμε εδώ για την εφημερίδα «21^ος ΑΙΩΝ» την μηνιαία εθνικιστική έκδοση η οποία έκανε την πρώτη της έκδοση τον Απρίλιο του 1994 σε δίχρωμη μορφή και με τον συμβολικό τίτλο ΚΑ’ ΑΙΩΝ μόνο για το πρώτο τεύχος. Ψυχή και εκδότης του 21^ου Αιώνα το στέλεχος του ΕΝΕΚ και μέλος της διοικούσης επιτροπής του επί χρόνια συν. Νίκος Παπαδόπουλος. Ο 21^ος ΑΙΩΝ συσπείρωνε ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών στελεχών του ΕΝΕΚ αλλά και του ευρύτερου εθνικιστικού κινήματος οι οποίοι

αρθρογραφούσαν σε μόνιμες στήλες ή σποραδικά-αναφέρουμε εδώ μερικά από αυτά τα στελέχη που κρατούσαν ζωντανό τον εθνικιστικό λόγο (Σπύρος

Ο Νίκος Παπαδόπουλος πρώτος δεξιά σε συνεδρίαση
της Διοικούσης επιτροπής του ΕΝΕΚ, είναι η στιγμή
του Εθνικού ύμνου με τον οποίο ολοκληρώνονταν
πάντα οι εργασίες στου ανώτερου συλλογικού
οργάνου του Κινήματος

Παπαδόπουλος, Γιάννης Φιλιππάκος, Γιώργος Σαγιάς, Κώστας Καρδαράς, Άννα Χατζηδήμα, Γιάννης Παναγιωτακόπουλος, Αριστοτέλης Παπαδόπουλος, Γιώργος Κοσμαδάκης, Κυριάκος Λεοντίδης, Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Πέτρος Μ, Χρήστος Χαρίτος, Κων/νος Τάταρης, Θεοδόσης Αθανασάς)και βέβαια πολλοί ακόμη τακτικοί και έκτακτοι συναγωνιστές αρθρογράφοι και φίλοι της εφημερίδας.

Στις σελίδες του 21^ου ΑΙΩΝΑ επί σχεδόν μια δεκαετία καταχωρήθηκε ένας πλούτος συγγραφικής ύλης ο οποίος αποτελεί πολιτική, ιδεολογική και ιστορική παρακαταθήκη του εθνικιστικού μας κινήματος που σαν κεντρικό του άξονα είχε τις αρχές και τις ιδέες του στελεχικού δυναμικού του ενιαίου εθνικιστικού κινήματος- ΕΝΕΚ και υπό αυτή την έννοια κομμάτια αυτής της ιστορικής παρακαταθήκης από σήμερα θα αρχίσουμε να ανεβάζουμε στον ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ «δένοντας» με αυτόν τον τρόπο κομμάτι – κομμάτι την ιστορική διαδρομή του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ μας η ψυχή και η καρδιά του οποίου δεν έπαψαν ποτέ να πάλλονται.

Σπύρος Παπαδόπουλος

Υ.Γ.

Επιλέξαμε σαν πρώτο θέμα ανάρτησης ένα επετειακό αφιέρωμα του 21^ου ΑΙΩΝΑ για τον αγωνιστή και εθνομάρτυρα της Ε.Ο.Κ.Α. Κυριάκο Μάτση, ενώ σαν δεύτερο θέμα έχουμε ήδη επιλέξει σε μια επόμενη ανάρτηση ένα δημοσίευμα (σπονδή) στον Θεόδωρο Καραμπέτσο τον Ιούνιο του 1996 (ήταν βεβαίως εν ζωή) γραμμένο από τον καθηγητή κ. Νικόλαο Χαρακάκο, τακτικό συνεργάτη του 21^ου ΑΙΩΝΑ, ένα κείμενο σπονδή σήμερα στον αείμνηστο και πρόσφατα εκλιπόντα συναγωνιστή μας με τίτλο « Θεόδωρος Καραμπέτσος: Το αγωνιστικό, συγγραφικό, ιδεολογικό και φιλοσοφικό εθνικό έργο του αγνού θαρραλέου αγωνιστή»   

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ 

Αν δώσουμε τη ζωή μας για την πατρίδα,

τοτε η χαρα μας πρέπει να vαι απέραντη

Ο Κυριάκος Μάτσης φοιτητής στην Θεσσαλονίκη

"Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς  πρέπει να είστε περήφανοι για εμάς. Αν ο θεός μας επιφυλάσσει την λαμπράν τύχην να δώσομεν την ζωή μας για την πατρίδα τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη.

Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη απο αυτήν.

Και δεν μπορώ να σκεφτώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα"....

Αυτά έγραψε ο ήρωας Κυριάκος Μάτσης στους γονείς του Χριστοφή και Κυριακού στο Παλαιχώρι λίγο πριν την Πρωτοχρονιά του 1958, του χρόνου που δεν έμελλε να δει το τέλος, αφού ενάμισι σχεδόν μήνα πριν, έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία της Κύπρου σε κρυσφήγετο στο κατεχόμενο σήμερα Δίκωμο.

Μαζί του οι αντάρτες Ανδρέας Σοφιόπουλος, από τη Λάπηθο, και Κώστας Χριστοδούλου (Κωσταρής) από το Πέλαπαϊς (Από αυτούς, ο δεύτερος ζει).

Ο Μάτσης τάφηκε στα Φυλακισμένα Μνήματα - κοντά στους εννιά απαγχονισθέντες και στους Αυξεντίου, Λένα και Δράκο - μακριά από το χωριό του.

Παραθέτω πιο κάτω τις λεπτομέρειες, σε συνάρτηση προς το τί έγινε στο Παλαιχώρι μετά την αναγγελία του ηρωικού του θανάτου και τις προσπάθειες των γυναικών του να τον θάψουν στην γενέτειρα του.

"Αγαπητέ μου Συμεών, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απο εκείνη που αισθάνεται ένας σαν βλέπει να μετατρέπονται σε πραγματικότητα τα όνειρα και οι ελπίδες και το ιδανικά του. Πλάσαμε δυνατά μέσα μας κάποια όνειρα και ζήσαμε με την ελπίδα για μια πραγματοποίηση των και χαιρόμαστετώρα γιατίμια όμορφη μοίρα μας έταξε στρατιώτες για τη νίκη των (...) Ισως σου φανεί κάπως παράξενο γιατίσου γράφω συνέχεια για τα ίδια πράγματα. Δεν το κάνω μόνο γιατί τούτα και μόνο έγιναν η ζωή και το βίωμα μας"

(Κυριάκος Μάτσης)

ο ήρωας Κυριάκος Μάτσης

Εκείνα το όνειρατα μεγάλα που έπλασες κάποτε στην φλογερή ψυχή σου, έγιναν ποίηση, στοίχοι ακατάλητοι μιας μοίρας και μιας πατρίδας που δεν έχει ακόμη ξαποστάσει. Εκείνες οι ιδέες που σφυρηλάτησες μέσα στη συνείδηση σου, έγιναν χρέος, σύμβολα πανάρχαια ενός αγώνα που δεν τελείωσε, που δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Δεν μιλάς τώρα ή μήπως όχι; Κάπου στο χρόνο νοιώθουμε επιτακτικάτις δικέςσου προσταγές. Το δικό σου δρόμο. Βαρύς μα την αλήθεια τούτος ο καημός. Και εμείς σαν Ελληνες μάθαμε από τα παλιά να συμβιβαζόμαστε με το μαρτύριο, την αγωνία αλλά και την υπερηφάνια. Κατορθώσαμε τουλάχιστον σε όλη την μακραίωνη ιστορία μας να διασώσουμε την Δόξα της Φυλής. Μαραθώνας και Θερμοπύλες, Ρούμελη και Μανιάκι, Δίκωμο και Μαχαιράς, είναι η συντεταγμένες των γεγονότων που συναντώνται σε μια τελεία, σε ένα τόσο δα μικρό σημαδάκι: Σκάλισε τούτες τις πέτρες. Σκούπισε την επίφαση της ματαιοδοξίας, καθάρισε για λίγο την σκόνη του εφησυχασμού και τότε θα διαβάσεις με γράμματα κεφαλαία : Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ!

Ναι η Ρωμιοσύνη που δένει τον άνθρωπο με τις πιο λαμπρές αρετές. Η Ρωμιοσύνη που σημαδεύει τον θρίαμβο και την πανανθρώπινη ουσία της ελευθερίας καιτης αξιοπρέπειας. Η Ρωμιοσύνη που βάλθηκε αιώνες τώρα να μετουσιώνουν το ιδεώδες με την πιο παράτολμη απόφαση: Ή TAN Ή ΕΠΙ ΤΑΣ ! "..Και ο λαός αυτός μνήμην των εθνικών του παραδόσεων ολοκληρώνει την ιστορία του έλεγες

Τριάντα έξι ολόκληρα χρόνια από τον ηρωικό θάνατο σου. Στο διάστημα αυτό πολλά συνέβησαν. Αρχίζοντας από την ανεξαρτησία, και περνώντας από διαδοχικές φάσεις προστριβών αναταρραχών και συγκρούσεων. Εκείνη η αλλοτινή μας ενότητα, έσβηνε σιγά σιγά. Κάπου διαχωρίσαμε τις θέσεις και τις ιδέες μας. Κάπου αφήσαμε εκείνο το γνώριμο δρόμο του αγώνα. Παρασυρόμενοι σε παγίδες υποχθόνιες και ξένες, αρχίσαμε τις εμφύλιες διαμάχες. Γίναμε "εσείς" , "αυτοί", "εκείνοι", "οι δικοί μας", "οι άλλοι" χάνοντας οριστικά το ΕΜΕΙΣ. Ετσι κατορθώσαμε να διαπάσουμε τους εαυτούς μας σε μια κρίσιμη εποχή. Και ύστερα ο όλεθρος. Σε ένα πικρό καλοκαίρι του 1974, ο βάρβαρος τουρκικός επεκτατισμός θα μοιράσει το νησί μας με την εισβολή του Αττίλα ξεκληρίζοντας 200.000 πρόσφυγες, με χιλιάδες νεκρούς και αγνο­ούμενους, ενώ η Κερύνια, η Μόρφου, η Καρπασία, η Αμ­μόχωστος έμειναν έκτοτε σκλα­βωμένες πολιτείες με την ανάμνηση τους να μας καίει την καρδιά. Και όμως αγωνιώδη τα ερωτήματα που προβάλλονται ύστερα από είκοσι χρόνια σκλαβιάς και μαρασμού. Και εσύ, μετα κόκκαλά σου βυθισμένα-στο χώμα των κεντρικών φυλακών, μας κοιτάζεις από ψηλά και μας κρίνεις. 

ΔΙΚΑΙΟΥΣΑΙ ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΑΤΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙΣ! Εχεις κάθε δικαίωμα να μας δικάσεις. Εσύ πέθανες με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Το όπλο σου, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΣΕΣΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ Ήταν εκείνες οι ελπίδες που έγραφες και δίδασκες σε όλους. Μα ποιος ξεχνάει το θυμό σου; "ΟΥΠΕΡΙ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΕΙΟΥΜΕΘΑ, ΑΛΛΑ ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ" έκτοτε έγινες θρύλος. Εφυγες τόσο νέος. Μας άφησες κάπου στις συμπληγάδες του χρόνου. Και σήμερα ταπεινά γονατίζουμε στην δικήσου μνήμη. Το μόνο που ζητάμε από σένα είναι επιείκεια. Δεν έχουμε βέβαια αυτό το δικαίωμα. Ωστόσο συνεχίζουμε το Γολγοθά μας.

Συγχώρεσε μας Κυριάκο Μάτση! Η μνήμη σου ΑΘΑΝΑΤΗ ΚΑΙ ΙΕΡΗ θα σκεπάζει τους επερχόμενους αιώνες αποδείχνοντας κάθε μέρα ότι πράγματι το να πεθάνει κανείς ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΑΦΝΗ.