Γ. Γαλέος - Γ. Κουριαννίδης: Ένας διάλογος αντάξιος εθνικιστών

Μετά την δημοσίευση του άρθρου του του συναγωνιστή Γιάννη Κουριαννίδη με τίτλο «Τα αδιέξοδα στον Πατριωτικό χώρο»  υπήρξε απάντηση – τοποθέτηση από τον συν. Γιώργο Γαλέο υποψήφιο ευρωβουλευτή με την Χρυσή Αυγή στις εκλογές του περασμένου Μαιου ο οποίος υπήρξε μέλος του ΕΝ.Ε.Κ. στα νεανικά του χρόνια και χαίρει εκτιμήσεως των στελεχών του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ που έτυχε να τον γνωρίζουν από εκείνη την εποχή.

Θεωρήσαμε λοιπόν σωστό να αναρτήσουμε την τοποθέτηση του συν. Γαλέου δεδομένου ότι όλο το ύφος της γραφής είναι το σωστό και αυτό που απαιτούν οι συγκυρίες για την εποικοδομητική προσέγγιση του θέματος (εθνικιστικός και πατριωτικός χώρος) 

Υπήρξε επίσης και ανταπάντηση του συν. Γιάννη Κουριαννίδη και νομίζουμε ότι οι δύο συναγωνιστές ανοίγουν ένα κεφάλαιο έντιμου και καθαρού διαλόγου με κοινό παρονομαστή την ενότητα των Ελλήνων εθνικιστών

Απαιτείται ενότητα και αγώνας

Άρθρο του Γεώργιου Γαλέου*

 Στο άρθρο του στην Ενημέρωση Πελοποννήσου με τίτλο «Αδιέξοδα στον πατριωτικό χώρο», στις 15/12/2014, ο συναγωνιστής και φίλος o Γιάννης Κουριανίδης, αναφέρεται σε αυτά που έχει ανεχθεί δεκαετίες τώρα ο πατριωτικός χώρος.

Με πολλά σημεία του άρθρου του είμαι απόλυτα σύμφωνος, με άλλα πάλι διαφωνώ.

Επειδή όμως τα ίδια επιχειρήματα τα έχω ακούσει και από άλλους φίλους και αγωνιστές του πατριωτικού και του εθνικιστικού χώρου, αποφάσισα να παρουσιάσω και την δική μου άποψη. 

Ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό εδώ και 37 ολόκληρα χρόνια.

Για να επιβιώσω αναγκάστηκα να αποβάλω ένα μέρος του (ελληνικού) συναισθηματισμού μου και να γίνω πιο ψύχραιμος και πιο ρεαλιστής από τον μέσο Έλληνα στην Ελλάδα. Έτσι κατάφερα να βλέπω πιο πολλές φορές το δάσος και λιγότερες το δέντρο. Για αυτό ας ρίξουμε μαζί μια ματιά από την άλλη πλευρά και ας δούμε πως βλέπει το Σύστημα τον χώρο μας και πως εμείς, άθελα μας βέβαια, παίζουμε το παιχνίδι του. 

Μόλις σχηματίζεται ένας μεγάλος πατριωτικός φορέας το σύστημα προσπαθεί με όλα τα μέσα να τον διαλύσει. Αυτό συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν. Όταν λοιπόν διαλυθεί αυτός ο φορέας πολύ γρήγορα σχηματίζονται πολλοί μικροί φορείς 1-2 σε κάθε πόλη, σε στιλ πατριωτικού συνδέσμου, πατριωτικού συλλόγου κτλ. Κάπου κάπου σχηματίζεται και κάποιο μικρό κόμμα τύπου «Ελληνικό Μέτωπο». Όμως κανένας τέτοιος σύνδεσμος ή κανένα τέτοιο κόμμα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει σε δύναμη ούτε αυτή την «Ένωση Κεντρώων» του Βασίλη Λεβέντη!

Συνήθως τα στελέχη του διαλυμένου πλέον πατριωτικού φορέα ιδρύουν αυτούς τους συλλόγους με σκοπό να διατηρήσουν την επαφή μεταξύ των μελών και αυτό είναι πολύ καλό. Το περίεργο όμως είναι, ότι πάντα υπάρχουν κάποιες μικροδιαφορές μεταξύ των συλλόγων, ίσως μόνο και μόνο για να ονομάζονται οι ιδρυτές τους «πρόεδροι» ή «αρχηγοί».

Σ΄ αυτή την φάση το σύστημα δεν ασχολείται πλέον καθόλου μαζί μας, μας αγνοεί εντελώς.

Ξαναρχίζει να ασχολείται πάλι μαζί μας μόνο όταν μας χρειάζεται για δεκανίκι ή όταν πιστεύει ότι κινδυνεύει από εμάς.

Όταν μας χρειάζεται, ενεργοποιεί κάποιους που έχει από παλαιά βάλει έντεχνα στις γραμμές μας ή κάποιους που καταφέρνει να εξαγοράσει, οι οποίοι προσπαθούν να μας διαλύσουν και να μας οδηγήσουν πίσω στο «μαντρί».

Όταν κινδυνεύει εφαρμόζει συνήθως άλλη τακτική. Τότε εμφανίζονται «οι αντάρτες» και «οι αποστάτες» από το μαντρί. Αυτοί αναλαμβάνουν να παίξουν τον ρόλο του αναχώματος για τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της δεξιάς και τον ρόλο του ψευτοηγέτη για τον πατριωτικό χώρο. Όλοι αυτοί μας υπόσχονται ότι θα μας οδηγήσουν στην ρήξη και στην ανατροπή με το σύστημα. 

Συνεργάζονται όμως γρήγορα και πάλι μαζί του με το πρόσχημα, ότι θέλουν να είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι.

Αν αποδειχτούν αληθινές οι κατηγορίες για τον Γιώργο Καρατζαφέρη (για εμένα εξακολουθεί να είναι αθώος μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο) τότε θα γίνει πασιφανές τι εννοούσε όταν έλεγε: «προτιμώ ένα 5% και να είμαι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι παρά 15% και να είμαι απ΄ έξω».

Τότε θα αποδειχθεί για μία ακόμα φορά ότι «πολιτικό παιχνίδι» δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ένας καλοστημένος χορός από Offshore και εκατομμύρια.

Με την πτώση και την διάλυση του ΛΑΟΣ ήρθε στα πράγματα η Χρυσή Αυγή σαν μόνος φορέας του πατριωτικού και του εθνικιστικού χώρου. Δυστυχώς όμως δεν συστρατευτήκαμε όλοι μαζί της.

Πολλοί προτίμησαν τον αναπαυτικό και ήσυχο καναπέ τους ή τις άνετες και σίγουρες καρέκλες των πατριωτικών ενώσεων και συλλόγων, κάνοντας μόνο κριτική. Άλλοι πάλι δίστασαν και αποφάσισαν να περιμένουν τις εξελίξεις.

Από την είσοδο στην Βουλή της Χρυσής Αυγής και μετά άλλαξαν πολλά, ακούστηκε επιτέλους μία δυνατή εθνικιστική φωνή που τόλμησε να ονομάσει τους κλέφτες και τους προδότες και ζήτησε την τιμωρία τους, αναγκάζοντας 284 βουλευτές να βγάλουν τις μάσκες τους και να καταψηφίσουν την παραπομπή των υπόπτων στη δικαιοσύνη.

Οι πολιτικές πράξεις της Χρυσής Αυγής ενόχλησαν πολύ το σύστημα που άρχισε τις καταδιώξεις.

Δεν δίστασε καθόλου να προφυλακίσει Έλληνες Βουλευτές χωρίς λόγο, μόνο και μόνο επειδή είναι βουλευτές της Χρυσής Αυγής!

Θα μου πείτε: «η Χρυσή Αυγή έκανε λάθη», και φυσικά έκανε λάθη. Είναι πολύ φυσιολογικό να κάνει κάποιος λάθη, όταν ασχολείται με την πολιτική και μάλιστα όταν δεν ανήκει στο σύστημα.

Εμείς όλοι του πατριωτικού και του εθνικιστικού χώρου ποτέ δεν είχαμε την πολυτέλεια να επισκεφτούμε ακριβά ιδιωτικά κολέγια ούτε να σπουδάσουμε στα καλλίτερα πανεπιστήμια και αν κάποιοι κατάφεραν να σπουδάσουν, το κατάφεραν γιατί την ημέρα σπούδαζαν και το βράδυ δούλευαν.

Εμείς ποτέ δεν επισκεφτήκαμε «Private Clubs» και Λέσχες για να αποκτήσουμε κύκλο και διασυνδέσεις και για αυτό κάνουμε λάθη ΑΛΛΑ… μαθαίνουμε γρήγορα από τα λάθη μας γιατί έχουμε το θάρρος και τα παραδεχόμαστε, όπως έκανε ο Ν. Μιχαλολιάκος, ο Ηλ. Κασιδιάρης και πολλοί άλλοι συναγωνιστές.

Το να παραδεχτείς το λάθος σου είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο βήμα, το δεύτερο είναι να μην το επαναλάβεις. Αυτό και μόνο αυτό έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής να μην επαναλάβει τα λάθη της και όχι να μην κάνει λάθη. Αν κάποιοι έχουν διαφορετική γνώμη και απαιτούν μεταμέλεια τύπου «Μπούκουρα» για τα λάθη που έγιναν και τα λάθη που θα γίνουν, λυπούμαι πολύ αλλά τέτοιου τύπου μεταμέλειες δεν αρμόζουν σε αγωνιστές του χώρου μας.

Κάποιοι από εμάς άρχισαν ήδη να προβλέπουν «το διαγραφόμενο τέλος της Χρυσής Αυγής».

Είναι ανάρμοστο και άδικο να προδιαγράφουμε το τέλος της πολιτικής παρουσίας της Χρυσής Αυγής, μιας παρουσίας που μόλις άρχισε να γίνεται αισθητή και παρόλο που την κτυπά αλύπητα το σύστημα καταφέρνει να σταθεί όρθια, σημειώνοντας κάθε φορά που κατέρχεται στον πολιτικό στίβο (εκλογές) μόνο νίκες. Κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο για τον χώρο μας.

Ας πάψουμε λοιπόν να αναρωτιόμαστε «τι θα έκανε ο Γιώργος Καρατζαφέρης αν θα έπαιρνε 15%;» και ας δώσουμε 15% στην Χρυσή Αυγή για να δούμε τι θα κάνει αυτή.

Ας πάψουμε να βλέπουμε το δέντρο γεμάτοι απαισιοδοξία και ας δούμε αισιόδοξα το δάσος.

Ας ενωθούμε και ας αγωνιστούμε. Γιατί μόνο με ενότητα και αγώνα θα βρει ξανά η Ελλάδα την ελευθερία της και την ανεξαρτησία της και ο Έλληνας την αξιοπρέπειά του.  

* Ο Γεώργιος Γαλέος είναι Οικονομολόγος,  Διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Ζυρίχης

ενημέρωση Πελοποννήσου

Κουριαννίδης: Γιατί δεν εντάχθηκα στη Χρυσή Αυγή… Απαιτείται «ενότητα και αγώνας» για την απενοχοποίηση των ιδεών μας

Άρθρο του Γιάννη Κουριαννίδη

Διάβασα το άρθρο «Απαιτείται ενότητα και αγώνας», του αγαπητού φίλου και συναγωνιστή Γιώργου Γαλέου, τον οποίο τιμώ τόσο για το παρελθόν όσο και για το «παρών» στην πολιτική δράση του στον εθνικιστικό χώρο. Η επιλογή του να αγωνιστεί μέσα από τις τάξεις της Χρυσής Αυγής, απ’ όσο τουλάχιστον μπορώ να εκτιμήσω από τη μακροχρόνια γνωριμία μας, δεν πρέπει να έχει ιδιοτελή κίνητρα, ιδίως μάλιστα επειδή αυτή ξεκίνησε ενώ ήδη είχε δρομολογηθεί η αθλιότητα του «συνταγματικού τόξου» εναντίον της.

Θα συμφωνήσω απολύτως με όσα αναφέρει για τους τρόπους ποδηγετήσεως του εθνικιστικού κινήματος από το διεφθαρμένο μεταπολιτευτικό σύστημα. Αλλά κανένα σύστημα δεν μας φταίει που ο Βορίδης και ο Πλεύρης επέλεξαν την οδό της απωλείας για καθαρώς προσωπικούς λόγους φιλοδοξίας και ατομικής ανελίξεως (αφήνω έξω τον γραφικό Άδωνι, αφού ποτέ του δεν δήλωσε εθνικιστής και κακώς τον συγκαταλέγουν κάποιοι σ’ αυτούς). Εμείς, βεβαίως, που πιστέψαμε σ’ αυτούς, φυσικά και έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

Προσωπικώς παρεκινήθην από φίλους και συναγωνιστές να συμμετάσχω στην προσπάθεια της Χ.Α., ήδη από το 2011. Δεν το έπραξα, διότι διέβλεψα ότι

ο τρόπος της πολιτικής συμπεριφοράς της εν λόγω οργανώσεως (και νυν κοινοβουλευτικού κόμματος) θα οδηγούσε σε πολιτικά αδιέξοδα, τα οποία θα στιγμάτιζαν με οδυνηρό τρόπο και τον εθνικιστικό χώρο, αλλά και το πατριωτικό κίνημα γενικότερα. Ευχόμουν φυσικά να κάνω λάθος στην εκτίμησή μου και τα στελέχη της Χ.Α. να αποδεικνύονταν υπεύθυνα απέναντι στις προκλήσεις των καιρών. Δυστυχώς, δεν έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου...

Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν έφεραν κανένα απολύτως πολιτικό όφελος για τον εθνικιστικό χώρο. Οι ιδέες μας, αντί να αποτελέσουν πρόκριμα για την καταξίωσή τους στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας, αποκτώντας το συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στούς εκφραστές της εθνικής ντροπής των μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους, έγιναν περίγελως και απαξιώθηκαν μέσα από πρακτικές που δεν αρμόζουν όχι στο «κοινοβουλευτικό ήθος» αχρείων πολιτικάντηδων, αλλά στο ήθος εθνικιστικών προτύπων ενός Συκουτρή, ενός Δραγούμη, ενός Σικελιανού ή, έστω, στο ήθος ενός στρατιωτικού με έναν συγκεκριμένο αξιακό κώδικα και έναν κώδικα συμπεριφοράς που υποτίθεται μάλιστα ότι είναι αποδεκτός από τη «στρατιωτικοποιημένη» οργάνωση της Χ.Α.

Η παρουσία της Χ.Α. είναι μία στιγμή μέσα στην Ιστορία του εθνικιστικού κινήματος. Και δεν πρέπει να επιτρέπουμε ποτέ σε μία στιγμή να στιγματίζει το μέλλον και να απαξιώνει το παρελθόν του, με συμπεριφορές και πρακτικές ξένες προς το αξιακό του σύστημα. Δυστυχώς, η ηγεσία της Χ.Α. σ’ αυτό ακριβώς οδήγησε με την πρακτική της, δίνοντας το δικαίωμα στους προδότες και τους κλέφτες να αποκτήσουν τα ερείσματα για να δικαιολογήσουν την άθλια συμπεριφορά τους, την τελείως ξένη με τις αξίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν, δηλαδή της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Το δάσος βλέπω και εκφράζω την ανησυχία μου για το μέλλον του. Το δένδρο είναι η Χ.Α., της οποίας το πολιτικό τέλος δεν πρέπει να το βλάψει.

Και αναφέρομαι στο πολιτικό της τέλος, διότι οι εκλογικές της επιτυχίες στηρίχθηκαν αποκλειστικώς στην απελπισία των Ελλήνων, που την εμπιστεύθηκαν πιστεύοντας ότι κάτι μπορεί να κάνει για να ζωντανέψει και πάλι τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Ατύχησαν! Διότι αποδείχθηκε ότι το πολιτικό αποτέλεσμα ήταν μηδενικό. Ο Έλληνας παραμένει θυμωμένος. Πιο θυμωμένος απ’ ό,τι ήταν το 2012. Και όταν δεν βλέπει αποτέλεσμα από εκεί που κάτι περίμενε, θα στραφεί αλλού. Και ήδη το πολιτικό σύστημα στήνει τις άμυνές του.

Ορθώς αναφέρει ο Γ. Γαλέος τους διαφόρους «Μπαλτάκους» που είτε εμφανίζει ως εφεδρείες είτε προσπαθεί να ξαναζωντανέψει. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι μόνον αυτοί. 

Μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της Χ.Α. θα στραφεί προς το «Ποτάμι» του αχυρανθρώπου του Μπόμπολα και όποιου άλλου απίθανου «σωτήρα» θα εμφανιστεί μέχρι τις εκλογές. Κι όλα αυτά, διότι το ποσοστό της Χ.Α. δεν συνίσταται από τα άτομα κάποιου πολιτικού φορέα που «δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει καν τα ποσοστά του Βασίλη Λεβέντη», αλλά και από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους Έλληνες, που ουδέποτε είχαν την παραμικρή σχέση με τον εθνικιστικό χώρο. Αυτούς τους Έλληνες ποτέ δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε ή δεν σκέφτηκε ή δεν σχεδίασε η ηγεσία της Χ.Α. να κάνει κοινωνούς των ιδεών μας, ώστε να τους δεσμεύσει και με δεσμούς πνευματικούς και αξιακούς, να δημιουργήσει ένα πραγματικό πατριωτικό κίνημα που θα ήταν αδύνατο να αναχαιτιστεί από τους φαύλους και διεφθαρμένους εκπροσώπους της δημοκρατίας της Μεταπολιτεύσεως. Ένα κίνημα, που φυσικά είναι αδύνατο να σφυρηλατηθεί απλώς με τατουάζ, αρβύλες και βήμα σημειωτόν.

Πράγματι λοιπόν, «ενότητα και αγώνας» απαιτούνται, όχι όμως για την συντήρηση κάποιων φυλλορροούντων ποσοστών, αλλά για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών μας και την απενοχοποίηση των ιδεών μας.

Γιάννης Χ. Κουριαννίδης

ενημέρωση Πελοποννήσου