Το βιβλίο Δόλωμα της Σιωνιστικής Φάκας - Τελικά η Εβραϊκή Γλώσσα είναι Ελληνική;

Κύριε Ιωσήφ Γιαχούντα είδαμε το ΔΟΛΩΜΑ είδαμε και την ΦΑΚΑ!

Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τίτλο «Η ΕΒΡΑΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» του κ. Ιωσήφ Γιαχούντα και έχει αποσπάσει θετικά σχόλια τουλάχιστον απ’ όσο γνωρίζουμε. Ο Κοινός Παρονομαστής το είχε προβάλει όταν ένας φίλος και αναγνώστης μας το είχε στείλει. Δείτε την ανάρτησή μας ΕΔΩ  Το βιβλίο όμως δεν το είχαμε διαβάσει. Πρόσφατα ανατρέχοντας –για άλλο θέμα- στο αρχείο της εφημερίδας ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ που εκδίδονταν το 1983 και εξέφραζε τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του ΕΝΕΚ στο τεύχος 25 Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 1983 στην σελίδα 6 διαπίστωσα με έκπληξη ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είχε τύχει προβολής και κριτικής από έναν εξαίρετο και με βαθύτατη γνώση της ελληνικής παιδείας τον κ. Κων. Γράτσο ο οποίος ήταν και μόνιμος αρθρογράφος και αρωγός τόσο του ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ όσο και των αγώνων του ΕΝΕΚ Το συγκεκριμένο βιβλίο λοιπόν έχει εκδοθεί τουλάχιστον 31 χρόνια από σήμερα και δεν διέλαθε της ανάγνωσης αλλά και της βαθύτατης μελέτης από τον κ. Γράτσο ο οποίος επισημαίνει τα σημεία…παγίδες και αποκαλύπτει τις σκοπιμότητές του

Ας ανατρέξουμε 31 χρόνια πίσω στην αληθινά μοναδική ανάλυση που υπάρχει!!

Σπύρος Παπαδόπουλος για τον Κοινό Παρονομαστή

Επισημάνσεις επί τών εθνολογικών υπαινιγμών τής εργασίας του κ. Ιωσήφ Γιαχούντα.

γράφει ο Κωνσταντίνος Α. Γράτσος

Όταν ένα επιστημονικό βιβλίο κυκλοφορήση, πρό πάσης αναγνώσεως ή αναλύσεως, ένα είναι βέβαιον: πώς αδιαμφισβήτητα κάπου και γιά κάποι­ους, κάποτε θά άποτελέση βιβλιο­γραφία.

Όταν δέ, ό συγγραφεύς ενός επι­στημονικού έργου είναι εβραίος, τό δέ αντικείμενο τών μελετών του είναι κατ' εξοχήν έβραϊκόν, τότε πρό πάσης άλλης σκέψεως, τούτο είναι βέβαιον: Πώς μελλοντικώς, οπωσδήποτε θά χρησιμοποιηθή επιστημονικώς μά καί πολιτικώς είς τήν υπηρεσία τοϋ Σιωνι­σμού. Γιά τούτο τόν λόγο ακριβώς,  γράφονται oι λίγες γραμμές πού ακο­λουθούν, περισσότερο σάν επισημάν­σεις παρά σάν κριτική ή άνάλυσι τού έργου «Ή Εβραϊκή είναι Ελληνική» (Hebrew is Greek) τοϋ κ. Ιωσήφ Γιαχούντα (Joseph Yahudef) εκδόσεως BEC-ΚΕΤ PUBLICATIONS της Όξφόρδης, 1982. Τό έργο αυτό τοϋ κ. Γιαχουντα είναι τουλάχιστον άξιοσημείωτον. Είναι έρ­γο εμβριθές καί ογκώδες" είναι δέ καί τολμηρόν, πράγμα πού επιβεβαιώνει άφ' ενός μέν τήν επιστημονική δεινό­τητα τοϋ συγγραφέως, αφ' έτερου δέ τήν πρόθεσίν του νά συμβάλη διά τών συμπερασμάτων του είς τήν έπικράτησιν τών διεπουσών τό έργο αντιλή­ψεων.

Επειδή, όμως, ό χώρος (άλλά καί ή κατάρτισις τοϋ γράφοντος) δέν τό επιτρέπει, αι κατωτέρω επισημάνσεις δέν αφορούν είς τήν έπιστημονικήν άνάπτυξιν καί συλλογιστικήν τοϋ βιβλίου, άλλά στοχεύουν είς τήν θεώρησιν τών έξ αυτής προκυπτόντων συ­μπερασμάτων όπως αυτά εκτίθενται στις σελίδες 7, 8 καί 9 τοϋ ύπό κρίσιν βιβλίου, ύπό τήν άποψιν του κατά πόσον μάχονται καί επιβουλεύονται τόν Έλληνισμόν.

'Αλλ' ας αρχίσουμε άπό τόν τίτλον τοϋ βιβλίου όπου ό συγγραφεύς δηλοϊ πώς ή εβραϊκή γλώσσα είναι Ελληνική.

Ή δήλωσις αυτή περιέχει δύο στοι­χεία:

α) μίαν άναγνώρισι προελεύσεως, δηλαδή πώς ή εβραϊκή προέρχεται άπό τήν "Ελληνικήν πράγμα πού δικαίως αποδίδει είς τήν Ελληνικήν γλώσσα τήν αρχέγονο, γενεσιουργό, πρωταρ­χική καί γλωσσοπλαστική της φύσι.

β) μίαν προσπάθεια ταυτίσεως της εβραϊκής γλώσσης μέ τήν Ελληνικήν δια της εμφανούς έξισώσεως: εβραϊκή = ελληνική.

Οι επισημάνσεις μας, στήν προκει­μένη περίπτωσι, φέρουν καί έπί τών δύο στοιχείων.Είναι, ϊσως, πιθανόν καί δυνατόν ή εβραϊκή όπως καί ή αραβική νά είναι πράγματι παραφθορές της Ελληνικής γλώσσης. Τούτο δέν μας εκπλήσσει. Άνεμένετο, αντιθέτως, κάποτε μία τέ­τοια άναγνώρισις της πρωταρχικότητος, της πρωτοπορίας καί τής καθολι­κής επιρροής τοϋ Ελληνισμού σ' ολό­κληρο τόν χώρο τής Εγγύς καί Μέσης Ανατολής έπί τέλους έκ μέρους καί τών Εβραίων, ώς αναπόφευκτος. Δι' αυτής αποκτούν καί ol Εβραίοι, έπί τέλους, κάποια αξιόλογη προέλευσι, κάποια πολιτιστική ταυτότητα, κάτι γιά τό όποιο, εθνικά τουλάχιστον, μπο­ρούν νά έπαίρωνται.

Όμως διαφωνώ μέ τά όσα θά μπο­ρούσαν νά άπορρεύσουν ή καί συμπε­ρασματικώς νά συναχθούν άπό τήν προτεινομένην έξίσωσιν τής ελληνι­κής πρός τήν έβραϊκήν γλώσσα, τήν οποίαν καί απορρίπτω.

Πολύ ορθώς οδηγείται (άπαγωγικώς) ό συγγραφεύς, είς τόν έπίλογόν του, νά όμολογήση πώς τελικώς ή εβραϊκή γλώσσα έχρησίμευσε μόνον καθ' όσον υπήρξε τό πρώτον γλωσσικόν ύλικόν διά τού όποιου έξεφράσθη ό ιουδαίος Ιησούς.

Λησμονεί, όμως, ό κ. Γιαχουντα πώς ή έκφρασις τής πρώτης προφορικής διδασκαλίας, πολύ υπολείπεται της εκφράσεως τής Άποκαλύψεως τοϋ Θεού ή όποια έβραϊστί ανετέθη ύπό τοϋ Ιησού αποκλειστικώς είς τούς Έλλη­νας. Καί, μολονότι τέτοια Άποκάλυψις ακόμη δέν έγένετο, τούτο σημαίνει μόνον πώς ol "Ελληνες δέν είναι ακόμη έτοιμοι, παρ' όλον ότι ή γλώσσα τους εκρίθη Ικανή (ή μόνη Ικανή) πρό χιλίων έννεακόσιων πεντήκοντα ετών γιά τήν άποτύπωσι καί έκφρασι τής Θεογνω­σίας πού δέν είναι άλλο άπό τήν άνθρωπογνωσία (-νϋν έλήλυθεν ή ώρα ίνα δοξασθή ό υίός τού Άνθρωπου).

Δέν δέχομαι, λοιπόν, τήν προαναφερθεϊσαν έξίσωσιν δυνάμει καί τής αριστοτέλειου λογικής άλλά καί τής συμπερασματικής λογικής τού Ιδίου τοϋ συγγράμματος διότι τό Μέρος (ή Εβραϊκή) ουδέποτε είναι δυνατόν νά Ισούται μέ τό Όλον (τήν Ελληνικήν), όπου τό Μέρος είναι τοιούτον διότι προκύπτει έκ τοϋ Όλου καί έπεται τούτου.

Όσον άφορα είς τά συμπεράσματα τά όποϊα εκτίθενται είς τάς σελίδας 7, 8 καί 9, επισημαίνω μόνον τρία έκ τών δεκαεπτά, δηλαδή εκείνα έκ τών οποίων σαφέστερον προκύπτει ή πραγματική πρόθεσις τοϋ συγγρα­φέως σέ σχέσι μέ τήν πολιτική χρησι­μότητα καί όφελιμότητα τών έν λόγω συμπερασμάτων γιά τήν έβραϊκήν υπό­θεση καί τήν ανθελληνική πολεμική.

α) II: ότι ol Εβραίοι ήσαν "Ελληνες "Ασιάται - «άθροί» καί «ήπειρώται», πιθανώς ol Khabiru καί Hepiru τών Συριακών καί Αιγυπτιακών χρονικών -καί ότι ή γλώσσα τους ήτο ή ηπειρωτι­κή Ελληνική.

β) XVI: "Οτι μόνον διά τής γνώσεως τής Εβραϊκής καί τής "Αραβικής είναι δυ­νατόν νά όδηγηθή κανείς σέ μιά λε­πτότερα (πληρεστέρα) κατανόησιν τής "Ελληνικής.

γ) XVII. Ότι ό εβραϊκός, ό χριστο-εύρωπαϊκός καί ό Ισλαμικός πολιτι­σμός - τό τρίπτυχον τοϋ συγχρόνου πολιτισμού -. άπαντα εκκινούν καί προέρχονται (γεννώνται) άπό τήν "Ελ­λάδα.

Τό μέν πρώτο συμπέρασμα οδηγεί είς τήν καθιέρωσιν τή έθνοφυλετικής προελεύσεως τών εβραίων καί τό δέ­χομαι μέ όσες επιφυλάξεις θά πρέπη κανείς νά διατήρηση έν αδυναμία επι­στημονικού έλεγχου τής ερευνητικής συλλογιστικής καί τών ευρημάτων τοϋ συγγραφέως. Πολιτικώς, ή αποδοχή τοϋ συμπεράσματος αυτού, φαίνεται αδιάφορος κα! ασήμαντος έκτος αν δι' αυτού ζητείται ή άποκατάστασις κά­ποιας «συγγενικότητος» μεταξύ Ελ­λήνων καί εβραίων έν ονόματι της όποιας νά επιδιώκεται, έν κατακλείδι, ή ΰπνωσις της μαχητικότητος τής εθνικής μας συνειδήσεως.

Τό δέ δεύτερον έκ τών συμπερα­σμάτων είναι τουλάχιστον άσκοπον καί αύθωρεί άπορριπτέον καθ' όσον δι' αυτού επιδιώκεται ή έξάρτησις τής πληρότητος (εννοιολογικής, γνωσιο­λογικής καί αίσθητικής) τής μοναδικώς αυτοτελούς καί αυτάρκους Ελληνικής γλώσσης άπό «παρεφθαρμένες» μορ­φές αυτής όπως ή εβραϊκή καί ή Αρα­βική.

Ή πρότασις αυτή καί μόνον μάς οδη­γεί, ευλόγως, είς τήν σκέψιν πώς, έφ' Οσον ό κ. Γιαχουντα είναι βαθύς γνώ­στης τής "Ελληνικής, μιά τόσον επιστη­μονικώς άστοχος καί άτοπος παρατήρησις δέν μπορεί παρά νά είναι πρότασις πολιτικής επιχειρηματολογίας ύπό τόν μανδύα τής γλωσσικής εθνολογίας.

Όσον δέ διά τό τρίτον συμπέρασμα, τό όποιον είναι παραπλανητικώς κολακευτικόν διά τήν "Ελλάδα άλλά όχι διά τόν "Ελληνισμόν τόν όποιον καί ολο­σχερώς αποσιωπά, παρατηρούμεν άντιπροτάσσοντες πώς τό τρίπτυχον τοϋ συγχρόνου πολιτισμού στό όποιον αναφέρεται ό συγγραφεύς, αποτελεί­ται, καθ' ημάς, άπό τάς έξης δύο πτυχάς:  τόν Έλληνισμόν!!!

Ό συγγραφεύς, έδώ πλέον, αποκα­λύπτει τις πραγματικές του προθέσεις. Ό Ελληνισμός ενοχλεί τόν κ. Γιαχούντα! Καί δικαίως, διότι ό μόνος, ό μέγας, ό ακατάβλητος εχθρός τοϋ εβραϊσμού είναι ό παντοτεινός Ελλη­νισμός. Έτσι, ό συγγραφεύς καταργεί τόν "Ελληνισμόν καί άντ' αυτού ορίζει πώς ό σύγχρονος πολιτισμός δέν είναι παρά αμάλγαμα εβραϊκού, Ισλαμικού καί χριστο-εύρωπαικοϋ πολιτισμού πού όλα ξεκινούν άπό κάποιον "Ελλαδικόν χώρο ό όποιος όμως, κατά τόν συγγρα­φέα πάντοτε, στερείται πολιτικής καί πνευματικής προσωπικότητος.

Ή έπισήμανσι αυτή γράφεται μέ κά­θε άφεσι γιά μιά αβλεψία ή παράλειψι τοϋ συγγραφέως άλλά χωρίς καμμϊαν απολύτως άφεσι γιά εσκεμμένα εθνικι­στικά ατοπήματα ή πολιτικά παροράματα σκοπούντα τήν οντότητα τού Ελλη­νισμού.

Τό "Εβραϊκόν όραμα τής καθυποτάξεως τού "Ελληνισμού εκπνέει μέσ' στήν μιαρότητα τών ψευδοεπιστημονικών του ερεισμάτων.

Ή τακτική τοϋ διεθνούς Σιωνισμού είναι γνωστή. 'Εάν τό έργον αυτό τοϋ κ. Γιαχούντα εντάσσεται στά πλαίσια τής προαναφερθείσης τακτικής, τότε ό συγγραφεύς καί οί απανταχού θιασώται του άς γνωρίζουν ότι οί παρούσες επισημάνσεις δέν είναι παρά μόνον οί πρώτες λέξεις ενός προλόγου καθολι­κής πολεμικής.

"Ας γνωρίζουν, πώς ή Αλήθεια οΰτε χάνεται, οΰτε κρύβεται, οΰτε μπορεί νά πνιγή μέσα στίς νεφελώδεις επινοή­σεις ενός σοβαροφανοϋς επιστημονι­σμού.

Άλλά τό αποκορύφωμα τής «σιωνι­στικής πολιτικότητος» τοϋ κ. Γιαχου­ντα, βρίσκεται ολόκληρο μέσ' στόν επί­λογο τοϋ βιβλίου του καί συγκεκριμένα στίς σελίδες 669 καί 670. Παραθέτω, είς έλευθέραν μετάφρασιν, δύο επιλεγμέ­να εδάφια:

α) (σελίς 669, β' παράγραφος)

-              «Αναμφιβόλως, από τόν Ινδικόν μέχρι καί τόν Άτλαντικόν Ώκεανόν είναι αδύνατον νά διαφυγή κανείς άπό τούς Έλληνας, (δηλαδή παντού συνα­ντάται ό Ελληνισμός καί ή Ελληνική επιρροή άναποφεύκτως).

β) (σελίς 669 γ' παράγραφος καί σε­λίς 670 παράγραφοι α', β' καί γ').

-              «Δύο Ιστορικά γεγονότα είναι εκείνα πού καταδεικνύουν τέλεια τήν άντίθεσι μεταξύ του τρόπου ζωής τών αρχαίων Ελλήνων καί τών Ισραηλιτών καί πού σημειώνουν τήν κατίσχυσι τοϋ Πνεύματος έπί της ωμής βίας.

Ό Αλέξανδρος, ένας κορυφαίος 'Έλλην ηγέτης, είσέβαλεν είς τήν Άσίαν, μέ τό σπαθί στό χέρι, και μέ τήν έκπεφρασμένην πρόθεσιν νά καθυποτάξη τούς λαούς της. Ένας ραββίνος-Έβραϊος έξ Εβραίων, ονόματι Σαούλ, άπεβιβάσθη είς τήν Εϋρώπην μόνος, μέ τήν Βίβλον άνά χείρας, διακηρύττων τό διάτυπον πάθος του περί τής σωτηρίας τών ψυχών τών κοινών άνθρώπων' «διότι ή σωτηρία θά προέλθη έκ τών εβραίων» (Ιωάννης 4.22).

Τά έργα τού Αλεξάνδρου υπήρξαν σχετικώς εφήμερα. Τό Εύαγγέλιον καί τό έβραϊκόν όμως, βιβλίον τού Παύλου ευρίσκονται ακόμη μεταξύ μας καί είναι πάντοτε ενεργώς Ισχυρά.

Διατί; Τί είναι εκείνο πού παρεκίνει τόν πρώτον διδάσκαλο τής Χριστιανο­σύνης καί πού συνετήρησε τούς πι­στούς του καί επιγόνους του διά μέ­σου τών αίώνων;

Ή πίστις εις ένα μοναδικόν ,αίώνιον, δίκαιον καί ελεήμονα Θεόν, δημιουργόν τού Σύμπαντος' εις τήν προτοκαθεδρίαν τής αληθείας καί τής δι­καιοσύνης" είς τά Ιδανικά τής Ισότητος καί τής επανορθώσεως τοϋ σφάλμα­τος" είς τήν Ιδιαιτέρα φροντίδα πού οφείλεται εις τούς ασθενείς και τούς δεινοπαθοϋντας' εις τήν προτεραιότη­τα τής ειρήνης καί τής εξυπηρετή­σεως" είς τήν λογοδοσίαν καί είς τήν έλευαιν τοϋ Μεσαίου" καί, υπεράνω όλων, είς τήν κυριαρχία τοϋ Πνεύμα­τος - μία σύνθετος καί ειδοποιός πίστις τοϋ Ισραήλ. Αυτή ή όψις τής ζωής τών προπατόρων μας δέν σχετίζεται πρός τούς Έλληνας, ευρωπαίους ή Άσιάτας. Δέν είναι εβραϊκή (ηπειρωτι­κή), χαρακτηριστική έν γένει τών εβραίων (ήπειρωτών), άλλά ανήκει, ιδιαιτέρως σ' έκείνην τήν άποκεκομμένην μερίδα εβραίων γνωστών ώς ό «Εκλεκτός Λαός»

 Ιστορικώς, αυτή ή μοναδική φιλοσο­φία, άρχεται μέ τόν "Αβραάμ ό όποιος μετενάστευσεν άπό τήν όχθη τού Εύφράτου ε(ς τήν Χαναάν έπί τών ανατο­λικών ακτών τής Μεσογείου σέ χώρους πού προηγουμένως είχαν άποικηθή άπό Σουμμερίους, Έλληνες, Φοίνικες καί Σκύθες τούς όποιους οί απόγονοι του κατέκτησαν καί ίδιοποιήθησαν...».

Είναι θλιβερόν νά παρατηρή κανείς πόση άντίφασις υπάρχει μεταξύ πρώ­του καί δεύτερου εδαφίου!

Εις τό πρώτο, ό συγγραφεύς συνο­μολογεί τήν κυριαρχία τοϋ "Ελληνισμοϋ παρασυρόμενος άπό τό κύρος καί τό βάρος τής Αληθείας.

Στό δεύτερο, όμως, εδάφιο ό συγ­γραφεύς γρήγορα ανακτά τήν εβραϊκή του συνείδησι ξεστομίζοντας τέτοια καί τόσα πού λίγο τιμούν τήν έπιστημονικότητά του άλλά πού καί ύποδηλούν μία λαλίστατη άγνοια τής 'Ελληνικής "Ιστορίας καί Φιλοσοφίας πού, ωστόσο, δυστυχώς (!!!) δέν ημπορούν νά μαθευτούν διά τών πρωτογόνων εβραϊκών αντιστοίχων Γιά τόν συγγραφέα (όπως καί γιά τούς νεογραικύλλους μαρξιστάς) τά έργα τοϋ Μεγάλου Αλεξάνδρου ήσαν εφήμερα κατακτητικά καί όχι εκπολιτι­στικά ."Οποία ταυτότης απόψεων μετα­ξύ γνωσιολογικώς καθέτων συγγενών, δηλαδή εβραίων καί μαρξιστών Ό κ. Γιαχουντα εϊτε σκοπίμως (ώς θά ήτο φυσικόν γιά έναν συνεπή έβραϊο) εϊτε έξ άμαθείας ή αμελείας, αγνοεί πώς ό Μέγας Αλέξανδρος, ό κατ' εξο­χήν Μέγας Άνθρωπος τής εποχής του, υπήρξε καί προϊόν καί παράγων τοϋ Ελληνισμού.

Χωρίς Αριστοτέλη καί Πίνδαρο, χω­ρίς Όμηρο καί Διογένη, χωρίς τήν μαι­νάδα "Ολυμπιάδα καί τόν πολυσχιδή Φί­λιππο, άλλά κυρίως χωρίς τόν συνεκτι­κό ίστό πού συνυφαίνει όλες τις επιρ­ροές αυτές σέ διηνεκή κοσμογονική διεργασία έπί τού ελληνικού κυττάρου, πώς μπορεί ποτέ νά γίνη πλήρως κατανοητό το εκρηκτικά μοναδικό φαινόμενο τού Μακεδόνος Αλεξάνδρου; "Αν δέν δεχθή κανείς πώς ό "Ελληνι­σμός καί γέννησε τόν "Αλέξανδρο άλλά καί βρήκε σ' αυτόν τήν πληρεστέρα μεγαλειωδεστέρα καί Κορυφαία του "Εκφραση πώς είναι ποτέ δυνατόν νά κατανόηση τήν Ίλιάδα σάν προσκέφα­λο του, τόν σεβασμό του γιά τούς ύπο-ταχθέντας βασιλείς καί τίς οικογένειες τους, τήν λατρεία του στους τυρρανοκτόνους ( Αρμόδιο και Αριστογείτονα), τόν σεβασμό πρός τίς πολιτιστικές καί παραδοσιακές Ιδιαιτερότητες τών κα­ταβληθέντων λαών, πώς εξηγείται άλ­λοιώς τό μοναδικό φαινόμενο τοϋ μα­ζικού ερωτισμού πού διήπε τίς σχέσεις τοϋ Μεγάλου Αλεξάνδρου μέ τό Στρά­τευμα του, σχέσεις έραστού πρός έρωμένον, σχέσεις έντονες, ζωντανές, σχεδόν υστερικές, θετικά καί αρνητικά καταλυτικές, πώς άλλοιώς εξηγείται καί καθίσταται κατανοητό τό μέτρο τής αυτογνωσίας τού Αλεξάνδρου σάν έπίγνωσι τών «δαιμόνων οδηγητών» τής ψυχής καί τής ερωτικής του ϋλης, ένα μέτρο πού πάντοτε απετέλεσε τήν αι­τία, καί ενίοτε τήν αφορμή, γιά κάθε με­γαλούργημα σέ μιά αίώνια προσπάθεια νά ξεπερνά ό «αγόμενος» Αλέξανδρος τούς «άγοντας» τόν Αλέξανδρο, βήμα πρός βήμα σ' ολόκληρη τήν έκστασιακή του πορεία άπό τήν υλική του ύπαρξη στήν Ιστορική του έξαΰλωσι;

Τί άλλο έκτος άπό τόν αιώνιο "Ελλη­νισμό είναι εκείνο πού θά μπορούσε ποτέ νά έμπνευση τόν Αλέξανδρο τό­σο ώστε νά εκφώνηση τό πανανθρώπι­νο κήρυγμα του γιά οικουμενική ευτυ­χία διά τής ειρήνης στήν "Ωπη.

"Αν, τέλος, έλειπαν όλα αυτά πού συνθέτουν τόν Ελληνισμό, άπό τήν ζωή καί πολιτεία τοϋ Αλεξάνδρου, τί περισσότερο .πράγματι θά ήτο αυτός άπό τόν Αβραάμ, έκτος μόνον ευγενέ­στερος (καλυτέρου γένους);

Γιά τόν κ. Γιαχούντα, ή εβραϊκή διδασκαλία πού προφανώς «Ιδιοποιήθησαν» ol χριστιανοί διά τοϋ Εβραίου έξ Εβραίων Σαούλ ή Παύλου δέν είναι παρά ή Ιδιαιτέρα σύνθετος πίστις τοϋ «εκλεκτού λαοϋ» πού, άλλοίμονο, χρειάσθηκε πρώτα νά ξεκάμη (διά τοϋ Θεού του) σχεδόν έναν ολόκληρο λαό πριν «διαφυγή» άπό τήν Αίγυπτο καί νά ξεπαστρέψη όλα τά νεογέννητα της Ιουδαίας (πλην ενός) πρίν έρθη ό Μεσσίας, γιά νά μήν έρθη...

Φαίνεται, περαιτέρω, ότι ό κ. Για­χούντα δέν έδιάβασε τήν Πάλαιαν του Διαθήκη. 'Αλλ' έχει χρόνον ακόμη να τό κάνη γιά ν' απόλαυση τόν Θεό τοϋ «εκλεκτού λαού» του, έντρομο μπρός ατό δημιούργημα του κι έν συνεχεία, μισών τούτο μέχρις άποκληρώσεως, έκδιωγμοϋ καί κατάρας, επειδή ανεζή­τησε τήν Γνώσιν. Πόσον αντιαισθητι­κός Θεός, ό Ιδικός των κ. Γιαχούντα, κι επομένως, πόσον μακράν οπίσω της ελ­ληνικής ομορφιάς καί τελειότητος!

"Ομως, κ. Γιαχούντα, ό εξελληνι­σμός των εβραίων, καί δι' αύτοϋ ό έξαθρωπισμός των, θά είχε έπιτευχθή αν οί εβραίοι είχαν αναγνωρίσει εις τήν έλευσιν τοϋ Ίησοϋ τήν έλευσιν τοϋ Μεσσίου. Ή άπόκλισις των εβραίων άπό τήν έλληνικήν των ρίζα (αν δεχθούμε τήν θεωρία σας) θάείχεν έπανορθωθή αν ό φυλετικός τους εγωισμός, τούς είχε επιτρέψει νά συ­γκροτηθούν είς έθνος. Άλλα τόσος έκφυλλισμός καί τόση άλλαζονεΐα έπληρώθησαν όχι μόνον μέ τήν γλωσ­σικήν παραφθορά (Βαβέλ) άλλά κυ­ρίως, μέ τήν ήθικήν, πνευματική καί πολιτιστική παραμόρφωσι πού συνθέ­τουν, σήμερα τήν κορυφαίαν έκφρασιν τού άσχημονοϋντος Σιωνισμού.

«Εκλεκτοί Λαοί», κ. Γιαχούντα, δέν υπάρχουν, άλλά κι αν ακόμη υπήρχαν, οί εβραίοι δέν θά έδικαιοϋντο νά συ­γκαταλεγούν μεταξύ αυτών.

Υπάρχουν όμως έθνογόνοι, παγγενήτορες καί άληθογενεϊς Λαοί μεταξύ των όποιων πρώτος ό Ελληνικός... καί ούδαμοϋ οί Εβραίοι.