Ἡ Θράκη ὡς τούρκικο τσιφλίκι

Κάποτε ἔρχεται ἡ στιγμή πού τά ἀστεῖα τελειώνουν. Συνήθως ἡ στιγμή αὐτή εἶναι τοῦ λογαριασμοῦ: ὅταν πιά καλεῖται κάποιος νά πληρώσει τήν χρόνια ἀδυναμία – ἀδράνεια – ἀνοησία του μέ τό ἀνάλογο τίμημα. Κάπως ἔτσι μᾶς φάνηκε ἡ εἴδηση («Χρόνος», 12/3/2015) πώς ὁ γιός τοῦ Σαδίκ, Λεβέντ Ἀχμέτ, ἀνέλαβε γιά 10 χρόνια μάνατζερ στήν νεότευκτη Α.Ε. «Μπασμάς Θράκης» τῶν καπνοπαραγωγῶν τοῦ νομοῦ μας. Ἔτσι, μετά τόν κομβικό του ρόλο στήν διεθνή ἐμπορία τοῦ βαμβακιοῦ μας, ὁ πολυτιμότατος καπνός τῆς περιοχῆς περνάει κι αὐτός στά χέρια τοῦ Λεβέντ! Μιλᾶμε γιά 15.000 οἰκογένειες τῆς Ροδόπης πού θά ἐξαρτῶνται ἄμεσα οἰκονομικά ἀπό τόν κληρονόμο τοῦ Σαδίκ!

Καί νά πεῖς ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει κάποια σχέση μέ τήν ἐπεξεργασία ἤ μέ τήν μεταποίηση τοῦ προϊόντος; Ἁπλός μεσάζων εἶναι καί μέ τήν ἑταιρεία του DCT διαθέτει τό ἑλληνικό προϊόν κυρίως σέ τρί- τες χῶρες (Ἰαπωνία, Λατινική Ἀμερική κτλ)!
Δέν ξέρω τί μυαλά κουβαλᾶμε πιά σ’ αὐτή τή χώρα. Ἐκχωρήσαμε πρῶτα τό φαντασιακό μας στούς Ὀθωμανούς δήμιους τῶν παππούδων μας, κοιτώντας τους πιά ὄχι ὡς λέπρα τῆς ἑλληνικῆς γῆς – ὅπως ἀνέκαθεν λειτούργησαν – ἀλλά ὡς τέως συγκατοίκους καί παλιόφιλους. Πᾶμε ἀγεληδόν στήν Τουρκία διακοπές, βλέπουμε τά κρετίνικα σήριάλ τους, μαθαίνουμε τή γλῶσσα τους…

Σέ ποιόν κωλοέλληνα τώρα νά μιλήσεις καί νά καταλάβει ὅτι ὁ τόπος μας βαθμηδόν ἐκχωρεῖται στίς ὀρέξεις τοῦ ἐχθροῦ; Τί νά πεῖς στόν κάθε χαυνοπολίτη γιά τίς σχέσεις τοῦ «ἐπιχειρηματία» μέ τήν πολιτική ἐλίτ τῆς γείτονος (ἡ γυναίκα τοῦ Ἐρντογάν ἦρθε στήν Κομοτηνή μόνο γιά τό …σουνέτ τοῦ γιοῦ τοῦ Λεβέντ) καί ἄλλες ὑπηρεσίες (βλ. στή φωτό τόν Λεβέντ στό κέντρο καί στό δεξί του χέρι τόν Σουνουσί Μισιρλίογλου πού χτύπησε τόν νόμιμο ἰμάμη στή Ρόδο καί ἀπελάθηκε μετά τήν καταδίκη του); Τί νά πεῖς ὅταν μόλις προχθές ἡ «πατριωτική» ΝΔ τῶν Σαμαρᾶ – Σταμάτη τόν ἐκλιπαροῦσε νά κατέβει μαζί της γιά βουλευτής; Ὅσο γιά τό «ἑλληνικό κράτος»… Εἴπαμε, φτάνει μέ τά ἀστεῖα.

αντιφωνητής