Ο πρόδρομος της ΕΟΚΑ - Μακάριος Β' Αρχιεπίσκοπος Κύπρου

γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος

Άξια ονομάσθηκε ο Παπαφλέσας της Κύπρου, ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου (1947-1950) Μακάριος ο Β', Μυριανθές το επίθετο (1870-1950).

Ορμόμενος από γνήσια πατριωτικά αισθήματα, παράτησε τα ράσα του Αρχιμανδρίτη το 1912 και βρέθηκε στο Μέτωπο των βαλκανικών πολέμων. Οι φωτογραφίες που σώζονται δεν υποδηλώνουν τίποτε που να φανερώνει το ιερατικό του σχήμα. Γενειοφόρος και επιβλητικός, ζωσμένος στ' άρματα και στα φυσελίκια του και με το σταυρό στο στήθος έμοιαζε περισσότερο με αγωνιστή του 1821. Το 1917 εξελέγη μητροπολίτης Κηρυνείας. Στον εθνικό ξεσηκωμό των Οκτωβριανών του 1931, συμμετείχε ενεργά γι αυτό οι Βρετανοί τον εξόρισαν. Παρέμεινε στην Αθήνα μέχρι το 1946. Μιλούσε πάντα για την Ελλάδα. Ηταν φλογερός πατριώτης και τα κηρύγματα και οι ομιλίες διακρίνονταν για τον παλμό τους. Συμμετείχεστη σύνοδο για την εκλογή του αρχιεπισκόπου Λεοντίου (1947) και μετά τον θανατά του Λεοντίου εξελέγη αρχιεπίσκοπος Κύπρου.

Ο Μακάριος όταν γύρισε στην Κύπρο έταξε σκοπό της ζωής του να ενώσει την Κύπρο με την υπόλοιπο Ελλάδα. Οργάνωσε έτσι το Ενωτικό δημοψήφισμα στις 15 με 22 Ιανουαρίου του 1950.

Το "ΑΞΙΟΥΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ" που υπογράφτηκε από 97% του Κυπριακού Ελληνισμού θα μείνει βαθειά χαραγμένο στη μνήμη και την καρδιά μας, γιατί δηλώνει ξεκάθαρα την απόφαση ενός λαού να ζήσει μέσα στην στοργική αγκαλιά της Μάνας Πατρίδας. Είναι η αγκαλιά της Μάνας Ελλάδας που μακριά της η κόρη Κύπρος δεν δύναται να επιβιώσει ελεύθερη.

Την Κυριακή εκείνη της 15ης Γενάρη του 1950 μετά τη θεία λειτουργία στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη, πρώτος ο Μακάριος Β'υπογράφει ο αίτημα για Ένωση. Ακολούθησε ο Σαλαμίνας Γεννάδιος. Ακόμα και οι Τούρκοι εκείνη την ημέρα προσήρχοντο για να υπογράψουν την Ενωση.

Ο Γιάννης Αποστο­λίδης, που ο γυιός του Χρηστάκης 19 ετών έπεσε μα­χόμενος σε εθελοντική απο­στολή το 1974 στο τουρκο­κυπριακό χωριό Ελιά, θυμάται:

Ηταν μια μέρα ολόχαρη. Πήγαμε στην εκκλησία της Φανερωμένης στη Λευκωσία και Χειρουρ­γηθήκαμε. Μετά τη θεία Λειρουργία πήγαμε στον τόπο της ψηφοφορίας. Εκεί υπήρχαν τα έντυπα, που έγραφαν "Αξιουμεν ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα", στα οποία βάζαμε τις υπογραφές μας.

Εκείνη η στιγμή ήταν ιερή. Οι περισσότεροι, πριν υπογράψουν έβαζαν το σταυρό τους. Το δημοψήφισμα ήταν ελεύθερο και κανένας δεν πιέστηκε για να υπογράψει. Αντίθετα πιέσεις γίνονταν από τους Αγγλους προς τους δημοσίους υπαλλήλους ότι αν υπογράψουν θα χάσουν τη δουλειά τους. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν που να μην υπέγραψε. Ηταν καθολικό αίτημα.

Η γυναίκα του Ελένη συμπληρώνει: "Εδωσα κι εγώ το δικό μου όρκο για την Ενωση Δεν ξέρω να γράφω. Είπα σε κάποιον υπεύθυνο το όνομα μου δίπλα σε αυτό έκανα το σημείο του σταυρού και ακολούθως έθεσα πάνω σε αυτόν τα δακτυλικά αποτυ­πώματα. Η υπογραφή μου για την Ενωση είναι όρκος αφού δίπλα από το όνομα μου βρι­σκόταν το σημείο του σταυρού.

Ολα μαζί δήλωναν πως θέλω την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα κι εγώ τον όρκο μου δεν τον απαρνούμαι".

Ο Μακάριος Β', διέθετε το μισθό του για φιλανθρω­πικούς σκοπούς. Πάντα φορούσε πουκάμισα με τα Ελληνικά χρώματα, μπλε και άσπρο,    καθώς   κι   ένα καλογερίστικο σκουφάκι κεντημένο με τον δικέφαλο αετό στο μπροστινό μέρος.

Ο φλογερός αυτός πατριώτης και Ιεράρχης εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 28 Ιουνίου 1950 αφήνοντας πίσω αξιόλογο δράση και έργο. Το έργο που σηματοδοτήθηκε με το ενωτικό δημοψήφισμα και που οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ θυσιάσθηκαν για να κάνουν πράξη, στον ένοπλο απελευθε­ρωτικό αγώνα. Και μεις οι νεώτεροι πρέπει να αγωνισ­θούμε για να γίνει επιτέλους πραγματικότητα.

--------------------------------------------------------------------------------------------

Το άρθρο του συναγωνιστή Νίκου Παπαδόπουλου δημοσιεύθηκε στην εθνικιστική εφημερίδα 21ος ΑΙΩΝ τον Ιανουάριο του 1996 και αναρτάται ξανά ως ελάχιστη ένδειξη τιμής στην μνήμη του, που έφυγε εχθές από κοντά μας. 
Ο συν. Νίκος Παπαδόπουλος εκτός από στέλεχος του ΕΝΕΚ και μέλος της διοικούσης επιτροπής του επί χρόνια ήταν ο εκδότης και η ψυχή και  του 21ου Αιώνα της μηνιαίας εθνικιστικής εφημερίδας  η οποία έκανε την πρώτη της έκδοση τον Απρίλιο του 1994 σε δίχρωμη μορφή και με τον συμβολικό τίτλο 21ος Αιών και  για σχεδόν δέκα (10) χρόνια  κάλυψε ένα αγωνιστικό κενό που άφησε η αναστολή της πολιτικής δράσεως του ΕΝ.Ε.Κ. συντηρώντας τον εθνικιστικό λόγο έστω με τα πενιχρά μέσα που διέθετε διατηρώντας την φλόγα του εθνικισμού αναμμένη. 

Ο Νίκος Παπαδόπουλος πρώτος δεξιά σε συνεδρίαση της Διοικούσης επιτροπής του ΕΝΕΚ, είναι η στιγμή του Εθνικού ύμνου με τον οποίο ολοκληρώνονταν πάντα οι εργασίες στου ανώτερου συλλογικού οργάνου του Κινήματος