Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΕΘΝΟΜΕΛΛΟΝΤΙΣΜΟ

Ο ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΕΘΝΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ: ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ – ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

του Γεωργίου Σαγιά

               Εθνομελλοντισμός είναι ο νέος μεταβατικός πολιτικός χώρος συνάντησης όλων όσοι θέλουν να υπερβούν τις έννοιες «αριστερά» και «δεξιά» και να συμπορευθούν συνθέτοντας ψηφίδες των «-ισμών». Προοπτική η ευρύτατη και επαρκέστατη έννοια του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ στον οποίο και θέλει να οδηγήσει.

               Ο Εθνομελλοντισμός μπορεί να εδράζεται στον Κοινοτισμό και να αποτελεί την πολιτική εκδοχή του. Δημιουργεί τον «χώρο» συνάντησης όλων όσοι εμπνέονται από τις έννοιες εθνική συνείδηση, κοινότητα, ταυτότητα, παράδοση και τις αξίες που εμπεριέχονται σε αυτές και αποπειρώνται να συγκροτήσουν εναλλακτική, υλοποιήσιμη και βιώσιμη πρόταση που να στηρίζεται στο χθες, να απαντά στο σήμερα και να οδηγεί στο αύριο, στο μέλλον.

Αγκαλιάζει την ιδεολογία του Κοινοτισμού και την μετουσιώνει σε ρεαλιστική πρόταση για το σήμερα και εφικτό μελλοντικό στόχο. Δίνει τη δυνατότητα σε όλους όσοι αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση και στις κάθε λογής εκδοχές της (πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές κ. ά.) να εξελίξουν την ιδεολογία τού Κοινοτισμού σε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. Δίνει δηλαδή δημιουργική διέξοδο στους Κοινοτιστές να κάνουν την κοσμοαντίληψή τους πράξη στο σήμερα και δυναμική πρόταση για το μέλλον.

               Σαφώς και δεν αγνοεί την παγκοσμιοποίηση της τεχνολογίας, των επικοινωνιών, των περιβαλλοντικών προβλημάτων, της οικονομίας, εν τέλει της πολιτικής με την ευρύτατη έννοιά της (στην οποία όλα μπορούν να θεωρηθούν) όμως, τα ερμηνεύει από τη δική του οπτική. Δηλαδή ο Εθνομελλοντισμός θεωρεί τον Κοινοτισμό ως μέρος λύσης και όχι ως μέρος προβλήματος. Βάσει αυτής της θεώρησης δομείται η προσέγγιση πως η ασκούμενη πολιτική πρέπει άμεσα να αναστραφεί, ενδεχομένως με ένα νέο σύστημα αυτοδιοίκησης με βάση τον Κοινοτισμό (με τη σημειολογική επωνυμία «Ίων Δραγούμης»). Αντί οι Κοινότητες να οδηγούνται σε εξαφάνιση, να σχεδιασθεί και να υλοποιηθεί άμεσα πολιτική υποστήριξης και αναγέννησης και τα μέσα της τεχνολογίας και των επικοινωνιών να χρησιμοποιηθούν για την προώθηση και εδραίωση της ιδέας του Κοινοτισμού. 

Η λύση των περιβαλλοντικών, οικονομικών, εν τέλει – γενικά - πολιτικών προβλημάτων να ξεκινά από την Κοινότητα. Ο πολιτισμός να είναι εστία αντίστασης στην επιχειρούμενη ομογενοποίηση των πάντων αλλά και εστία δημιουργίας. Ειδικά ο πολιτισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αιχμή τού δόρατος του Κοινοτισμού. Ήτοι: συνεκτικός κρίκος  των ανθρώπων, κιβωτός προστασίας της εθνικής συνειδήσεως, της παραδόσεως, πηγή δημιουργίας του νέου, πυλώνας εξαγωγής πολιτιστικών και πολιτισμικών αγαθών, εταίρος συνεργασιών, αρωγός και υποστηρικτής της αυτοδιοίκησης, ενισχυτής της καθημερινής συντροφικότητας και συναγωνιστικότητας, με δύο λόγια δραστηριότατο κύτταρο του ζώντος οργανισμού της Κοινότητας.

               Συνεπώς είναι ζητούμενο η αντιστροφή των σημερινών ισχυουσών αρνητικών κατεστημένων που προωθεί το κρατούν σύστημα του «κόμματος των πολιτικών κομμάτων», τα οποία φαίνεται πως στοχεύουν στον περαιτέρω μαρασμό και εξαφάνιση των Κοινοτήτων. Θέλοντας μάλιστα να προληφθεί πιθανός συστηματικός αντίλογος «μα δεν υπάρχει πληθυσμός στις κοινότητες», οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:

α) Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδος – και όχι μόνο – είναι το δημογραφικό. Για να υπάρχει Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν Έλληνες. Για να υπάρχουν Ελληνικές Κοινότητες πρέπει να υπάρχουν Έλληνες και πολιτική στήριξή τους. Σύμφωνα με τα επιστημονικά στοιχεία ο δείκτης γεννήσεων στη χώρα μας είναι κάτω του λεγομένου ορίου ασφαλείας για τη συνέχιση της υπάρξεως Ελλήνων σε βάθος ετών και βαίνει συνεχώς μειούμενος. Άρα η άμεση στήριξη τριτέκνων και πολυτέκνων, ο σχεδιασμός, η υποστήριξη και επικοινωνία πολιτικής αυξήσεως των γεννήσεων και η προοπτική επιστροφής Ελλήνων στα χωριά τους (μας) με τη θέσπιση συγκεκριμένων κινήτρων, είναι ύψιστη προτεραιότητα του Εθνομελλοντισμού για να αναζωογονηθούν οι Κοινότητες. Συνεπώς είναι προϋπόθεση ώστε να υπάρξει κρίσιμο πλήθος για να λειτουργήσει ο Κοινοτισμός, αν όχι ιδανικά, πάντως με τους καλύτερους όρους και προϋποθέσεις.

β) Σημαντικό ζήτημα που αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη του Ελληνικού Κοινοτισμού είναι η μετανάστευση. Και τούτο διότι ο τεράστιος πληθυσμός των μεταναστών για τα ελληνικά δεδομένα (βάσει συζητήσεως στη Βουλή απροσδιόριστος αριθμός πιθανώς, άνω τους ενός εκατομμυρίου στα 10.000.000 Ελλήνων) έχει εξαπλωθεί στην Ελληνική επικράτεια και συχνά στις μικρές Κοινότητες ο πληθυσμός τους δημιουργεί κρίσιμη μάζα με διαφορετική εθνική συνείδηση, διαφορετικό πολιτισμό, διαφορετικά ήθη και έθιμα, διαφορετικές παραδόσεις, διαφορετικές θρησκείες, αντιλήψεις, πεποιθήσεις και βιώματα τα οποία στην προοπτική τους δύνανται να αλλοιώσουν το χαρακτήρα των Ελληνικών κοινοτήτων (δεν είναι της παρούσης το ευάριθμο και το νεανικό των μεταναστών, ούτε η νομοθεσία περί κυνηγιού και οπλοφορίας, τα οποία καθορίζουν και τη δυναμική ομάδων). Συνυπολογίζοντας την παγκόσμια κατεύθυνση τάσεως - και την κατά κράτος υλοποίηση αυτής – για επέκταση ποσοτική και χωρική της μετανάστευσης (Πάτρικ Ταράν, ειδικός σε θέματα μετανάστευσης, δήλωση στο ΑΠΕ – ΜΠΕ: «Η μετανάστευση αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την οικονομική ανάπτυξη των χωρών»), τη στιγμή που η ανεργία στην Ελλάδα ξεπερνάει επίσημα το 26% και ανεπίσημα φέρεται πολύ παραπάνω και τη στιγμή που 232 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν εκτός της χώρας που γεννήθηκαν, η προοπτική υπάρξεως Ελληνικών Κοινοτήτων δεν φαντάζει ευοίωνη.

               Η Κοινότητα από θύλακας προστασίας της εθνικής συνειδήσεως και – ευρύτερα – της εθνικής κληρονομιάς, των εθνικών παραδόσεων και, του ομότροπου, του ομόγλωσσου, του ομόδοξου, του ομόθρησκου, της εθνικής συνέχειας, δηλαδή του ελληνικού εθνικισμού, επιδιώκεται μεσοπρόθεσμα να αλλοιωθεί και μεσομακροπρόθεσμα να εξαφανισθεί.

               Ο ρόλος του Πολιτισμού στον Κοινοτισμό, όπως προαναφέρθηκε, είναι πολλαπλά σημαντικός, τόσο στο επίπεδο της ελληνικής αντίστασης όσο και στο επίπεδο της δημιουργίας ψηφίδων ενός Κινήματος για τον Εθνικό Πολιτισμό. Απ’ τη μία δηλαδή αντιστέκεται στην ξενομανία και στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και από την άλλη στηρίζει την πολιτιστική αυτονομία, την ελληνική εθνική ετερότητα και ιδιοπροσωπία, χωρίς αυτό να αποτρέπει την παγκόσμια επικοινωνία μέσω τον παγκοσμιοποιημένων μέσων. Το ανάδελφον ως εξαγώγιμο πολιτισμικό – πολιτιστικό αγαθό για τον εμβολισμό των ομογενοποιημένων, ισοπεδωτικών, αντεθνικών πολιτικών αλλά και ως εμβολιασμός της οικουμένης με ελληνικό πολιτισμό. Η Κοινότητα, ζων κύτταρο του έθνους, ως αποκεντρωμένο πολιτιστικό εργαστήρι, ως δυναμική Κοινότητα Πολιτισμού, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της τοπικής – και όχι μόνο – οικονομίας, του τοπικού – και όχι μόνο – τουρισμού, της τοπικής – και όχι μόνο – κοινωνικής συνοχής, στην αυτοδιοίκηση και στη διεύρυνση, εξακτίνωση και βάθεμα της πολιτικής ενεργούς συμμετοχής. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι χρειάζεται προσοχή για να μην χρησιμοποιηθεί η έννοια του Κοινοτισμού για προώθηση μειονοτικών ζητημάτων εις βάρος της Ελλάδος από κέντρα που για δικούς τους λόγους θα μπορούσαν να το θελήσουν. Ας μην ξεχνούμε πως ο πολιτισμός και η παιδεία χρησιμοποιούνται συχνά σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενώσεως – και όχι μόνο – ως πολιορκητικός κριός για να εγερθούν μειονοτικά ζητήματα και να αλλοιωθούν έθνη χωρίς πόλεμο όπλων.

               Τονίσαμε α) την  προτεραιότητα που οφείλει να δώσει το έθνος – κράτος στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος και β) την μεγάλη προσοχή που πρέπει να επιδειχθεί στο θέμα της μεταναστεύσεως ώστε να μπορούμε να συζητούμε για Κοινότητες και μάλιστα για Ελληνικές Κοινότητες. Προσθέτουμε επίσης ως βασικές ψηφίδες για τον Κοινοτισμό γ) την ύπαρξη βουλήσεως της επίσημης πολιτείας για αναζωογόνηση, αναγέννηση και ανάπτυξη των Κοινοτήτων (δηλαδή ομιλούμε για μία νέα πολιτεία που δύναται να προέλθει από τον Εθνομελλοντισμό και να ολοκληρώνεται εντός της ευρύτατης και επαρκέστατης έννοιας του Ελληνισμού) και δ) την πολιτική επιλογή της Αποκεντρώσεως (με σοβαρά κίνητρα επιστροφής – δείγματος χάριν – μεγάλων ομάδων ετεροδημοτών – αλλά όχι μόνον - στις Κοινότητές τους όπου ο καθένας θα ενισχύεται για διαφορετική – κατ’ αρχάς – εργασία βάσει των αναγκών της κοινότητας με μηδενική φορολογία, και, σταδιακά, μεγάλη οικονομική υποστήριξη γεννήσεων (άνω των τριών τέκνων ανά οικογένεια και κίνητρα για γονείς και παιδιά). Κατόπιν τούτων, πλήρεις σχολικές μονάδες ενδέχεται να ξαναλειτουργήσουν σε βάθος χρόνου στις Κοινότητες και ο Πολιτισμός δυνητικά μπορεί να γίνει επιλογή των πολιτών. Ποίηση, Λογοτεχνία, Θέατρο, Μουσική, Ζωγραφική, Γλυπτική - Αγγειοπλαστική, Αρχιτεκτονική, Χορός, Κινηματογράφος, Φωτογραφία, Εικονογραφηγήματα (Κόμικς), Όρχηση, αλλά και γαστρονομία, βίντεο, τοιχογραφήματα, όλα θα βρουν τους εραστές τους και θα πάρουν τη θέση τους στην καθημερινότητα και την πρωτογενή δημιουργία, μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον όπου ο σεβασμός στην παράδοση δε θα σημαίνει αυτόματα και παραδοσιαρχία και η αρχαιολατρία δε θα σημαίνει αυτοδικαίως και αρχαιοπληξία.

 Τα ανωτέρω θα αναλύονται στα δομικά τους συστατικά τα οποία συνιστούν και τα μέρη της ταυτότητάς τους και τα οποία μπορούν να είναι η κινητήριος δύναμη για το μέλλον, το νέο, το πρωτοπόρο, το καινούργιο, το καινοτόμο. Ας μην ξεχνούμε πως και το παραδοσιακό ήταν στην εποχή του καινούργιο, το οποίο όμως ενθυλάκωνε τις έως τότε παραδόσεις και δεν προήλθε από παρθενογένεση .

               Η παράδοση δεν είναι μόνο συντήρηση της ταυτότητας αλλά και συγχρόνως στοιχείο προόδου διότι εμβολιάζει το εκάστοτε σήμερα και το οδηγεί στο αύριο χωρίς να αρνείται το χθες αλλά και χωρίς να προσκολλάται σε αυτό. Το χρησιμοποιεί ως βατήρα για νέες δημιουργίες, συνεπώς η παράδοση είναι στοιχείο προόδου και επιλογή των προοδευτικών ανθρώπων, ήτοι των εθνικώς σκεπτομένων ανθρώπων οι οποίοι βλέπουν στην έννοια του Κοινοτισμού τόσο τη ρίζα όσο και τον καρπό (αλλά κα το νέο σπόρο που εμπεριέχεται).

               Στον Εθνομελλοντισμό εγκολπώνεται και συμπυκνώνεται χωρίς εκπτώσεις η αδιάλειπτη συνέχεια του εθνικού παρελθόντος και κυοφορείται στο μέλλον. Είναι όμως πολύ σημαντικό να οριστούν οι παράμετροι που συνθέτουν το μέλλον: επανεκκίνηση διά της πολιτιστικής αυτάρκειας και των συστατικών του έθνους ως εθνική, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια πρόταση. Ο Κοινοτισμός ως πολιτιστικό εργαστήρι πατά σε στέρεες βάσεις και διαγράφει σοβαρή προοπτική στο μέλλον. Διά του Εθνομελλοντισμού – και στον ευρύ πολιτικό χώρο που μπορεί να προκύψει εξ αυτού - είναι εφικτή η συνάντηση ευρύτερων δυνάμεων και η σύνταξη και η διάχυση συγκροτημένης πολιτιστικής πρότασης για ένα ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ.

 Η προσπάθεια είναι μια πρόκληση για τους πνευματικούς ανθρώπους αλλά και για κάθε ενεργό πολίτη ανεξαιρέτως γιατί θέλει να καταδείξει ότι ο πολιτισμός στον Κοινοτισμό μπορεί να δώσει – υπό προϋποθέσεις – διεξόδους και προοπτικές σε κάθε είδους κρίση. Οδηγεί σε τοπική, εθνική και παγκόσμια αυτογνωσία, ψυχική ανάταση αλλά και μετρήσιμη ανάπτυξη μέσω μίας οργανωμένης πολιτιστικής πολιτικής ανάπτυξης. Χρειάζεται όμως η δημιουργία ενός υπερκομματικού, μαζικού, υπερβατικού κινήματος πολιτισμού, το οποίο θα κινητοποιήσει όλες τις ζωντανές δυνάμεις του τόπου μας δημιουργώντας και εδραιώνοντας το ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ.