Ή Ιδεολογία του Περικλή Γιαννόπουλου

Πάντα σ' εποχές εθνικών κρίσεων, τό Έθνος τρέφεται ασυναίσθητα πρός τόν εαυτό του, πρός τίς ανεξάντλητες προγονικές ρίζες κι αναζητά εκεί τή δύναμη γιά τήν παραπέρα πόρεια του. Απ’ αυτή τηv πλευρά πρέπει νά εξετασθεί καί ή προθυμία μέ τήν οποία τά λογοτεχνικά καί πνευματικά σωματεία της χώρας έπεκρότησαν τήν πρωτοβουλία τής Πανελληνίου Ενώσεως Αγωνιζομένων Νέων (Π.Ε. Α.Ν.) για  τον εορτασμό του 1964 σάν «Έτους Περικλή Γιαννόπουλου». Γιατί σήμερα, που τά διεθνιστικά κηρύγματα καί «ρεύματα» απειλούν τήν εθνική μας υπόσταση, μόνο ή επιστροφή στίς εθνικές μας πηγές καί μάλιστα μέ τρόπο έντονο, σάν αυτόν που διδάσκει ο Γιαννόπουλος, μπορεί νά σώσει τό γένος των Ελλήνων άπ' τόν καταστρο­φικό δρόμο των «υπερεθνικών ενοτήτων» και νά τό καταστήσει καί πάλι άξιο της ίερής του αποστολής.  Ό Εθνικισμός που κήρυκας του έγινε ό Περικλής Γιαννόπουλος καί πού τή φλόγα του φούντωσε στά στήθη τόσων φωτισμένων πνευμά­των πού κινήθηκαν γύρω του καί σύμφωνα μέ τά διδάγματα του (Αγγ. Σικελιανός, Αγγ. Χατζημι­χάλη, Δημ. Πικιώνης, Ι. Δραγούμης, Μυρτιώτισσα κ.ά.) ήτανε κάτι τό τέλεια διάφορο όχι μόνο από τόν μέχρι τότε μά καί άπό τόν σήμερα εννοούμενο. Ήταν ό "Ελληνικός Εθνικισμός, τά πλαίσια τοΰ οποίου αυτός ξανατοποθέτησε στή σωστή του βάση.

Γιατί, μέ τό νά καθορίσει σάν αποκλειστικό σκοπό του "Έλληνα τόν Εξανθρωπισμό τής Οικου­μένης, απέδειξε ότι μόνο ό Εθνικισμός τών Ελλή­νων είναι σωστός αφού αποβλέπει στό Πανανθρώ­πινο καλό καί γιά τούτο καί ή εξαρσή του ανα­γκαία. Αποδεικνύοντας συνάμα καί τήν ιστορική μας συνέχεια μέσ' άπ’ τά βάθη τών αιώνων, έδωσε μαζί μέ τήν όρθή ερμηνεία της καί τήν αναγνώριση τής μοναδικότητας τής Ελληνικής φύσης στην κατασκευή Ανθρώπων, δηλαδή ανωτέρων πνευμα­τικών ατόμων, που'χουν σάν προορισμό τό ξάπλωμα τής αληθινής γνώσης, του Φωτός σ' όλη τή γη. Μέ τήν προσφορά του αυτή διέστειλε τήν έννοια του Ελληνικού Εθνικισμού άπ' τόν σωβινισμό, ο όποιος ταυτίσθηκε πιά μέ τόν Εθνικισμό των άλ­λων λαών, πού τό φούντωμα καί ή διατήρηση του απαιτούν μόνο αίμα μαζί μέ τήν καταστροφή καί τόν αφανισμό τών τρίτων.

 Ένώ αντίθετα ό Ελλη­νικός "Εθνικισμός έχοντας σάν σκοπό τήν πνευμα­τική αναγέννηση τοϋ "Ελληνα καί προορισμό τή μεταβολή του σέ φωτιστή καί δάσκαλο τοΰ κόσμου όλου, είναι ό σωστός, ευεργετικός καί γιά τούτο επιθυμητός άπ' όλους τούς λαούς, αυτός πού τήν έξαρση του αποζητά όλη ή ταλαιπωρημένη ανθρω­πότητα.

Τόν Γιαννόπουλο, πάν' άπ' όλα τόν χαρα­κτηρίζει ή πίστη του στό νέο ελληνικό πολιτισμό πού αυτός οραματίσθηκε καί πού στόν ερχομό του απέβλεπε καί πίστευε ακράδαντα. Τό έργο του έχει σάν αφετηρία του τόν Ελληνισμό καί περνώντας όλες τίς εκδηλώσεις τής ζωής μας μέσ' άπ' αυτό τό έξαγνιστικό καμίνι καταλήγει καί πάλι σ' αυτόν. Μελέτησε όχι μόνο τά Ελληνικά κείμενα μά καί  

κάθε τι to Ελληνικό, άπό τή φύση μέχρι  και το τελευταίο αντικείμενο. Μεγαλοιδεάτης άπό φυσι­κού του, μέ ακλόνητη πίστη στην αξία καί τή δύνα­μη της Ελληνικής φυλής, συνέλαβε τό δράμα του νέου Ελληνικοί» πολιτισμού καί έβαλε τά θεμέλια του τόσο γερά καί βαθειά ώστε νά μπορέσει αυτός νά πυργωθεί ψηλότερα και άπό τόν αρχαίο, απ’ τόν οποίο γύρευε νά παραδειγματίσει την φυλή, άλλ' όχι καί νά τήν επιστρέψει σ' αυτόν. Λάτρης κάθε ελληνικού είδε τήν καταστροφική ευρωπαϊκή επιρροή καί έκανε σημαία του τόν αγώνα γιά τήν αποτίναξη της. Ή πίστη στις ιδέες του, του είχε επιτρέψει νά δει αυτό πού μόλις σήμερα άρχισε δειλά καί όχι ξεκαθαρισμένα νά παραδέχεται ή επιστήμη, τήν αύτοχθονία δηλαδή των Ελλήνων καί νά προχωρήσει ακόμη πιό πέρα καί νά βροντο­φωνάξει, πρώτος αυτός, τήν πνευματική, λόγω φύσεως, υπεροχή τους άπ’ όλους τούς άλλους λαούς. Όνομάζει τούς "Ελληνες πνευματική αρι­στοκρατία καί άνθρωποποιούς ολόκληρης τής Oικουμένης καί καθιστά υπεύθυνο γιά τήν κατάντια του όλο τόν Ελληνικό λαό καί όχι μόνο τήν ηγεσία του, ζητώντας τήν πραγματοποίηση βαθειάς Πνευ­ματικής Επανάστασης σάν τή μόνη λύση που μπορεί νά ξαναβάλει τό Γένος τών Ελλήνων στό σωστό του δρόμο.

Σέ εποχή εθνικής καταπτώσεως μένοντας μόνος καί αδιάφορος αυτός, πάλεψε γιά τή μετά­δοση τών Ιδεών του καί όρθωσε τό αδαμάντινο ύψος τοΰ έργου του ανάμεσα άπ' τίς μικρότητες της εποχής του καί όλων των κατοπινών, δημιουρ­γώντας μέ τά χέρια εκείνων πού μπόρεσαν νά τόν αφομοιώσουν. Μέ γλώσσα μαστίγιο καί ύψος έξουσιαστού, που τή δύναμη του αντλούσε μέσ’ άπ' τήν πίκρα γιά τό χαμοκύλισμα τής φυλής, καί των ιδανικών της, χτύπησε τήν πνευματική κατάπτωση, τόν γραικυλισμό, τήν ξενομανία καί κάθε πυρούσα εθνική πληγή, χωρίς τόν παραμικρό δισταγμό.

Χω­ρίς νά παρατάσσει ξένες χρονολογίες, βιβλιογραφία ή ξένες γνώμες, έκανε καί εξέθεσε τή σύνθεση τής Ελληνιστικής του αντιλήψεως μέ τρόπο καθαρά επιστημονικό. Στόν ολέθριο διεθνισμό αντέταξε τόν Εθνισμό καί καθορίζοντας τόν εκπολιτιστικό καί έξανθρωπιστικό ρόλο του Ελληνικού "Εθνικισμού, άφησε κάπου νά φανεί καί ή πίστη του στην αξία τής Κοινότητας, τής Ελληνικής Κοινότητος, γιά τή δημιουργία του Ελληνικοί θαύματος.

Απόλυτος σέ όλα του σάν τέλειος Έλληνας, έφυγε άπ' τή ζωή Όταν είδε πώς δέν είχε έλθει ή στιγμή γιά νά δεχθεί τό Έθνος τό κήρυγμα του καί νά τό μεταβάλλει σέ βίωμα. Φεύγοντας όμως άφησε πίσω του πολύτιμο υλικό, δοσμένο ήδη καί πάν άπ' όλα τή σωστή τοποθέτηση του Ελληνικού Εθνικι­σμού καθιστώντας τον έτσι απαραίτητο γιά ολά­κερη τήν οικουμένη. Ή ζωή του, τό έργο του καί ό τρόπος πού έφυγε συμβάλλανε στό νά παραμείνει σάν ό μεγάλος παραξηγημένος καί αγνοημένος μαζί όλων των εποχών, άν καί ήταν ό μεγαλύτερος προφητικός, πολιτικός καί αναγεννητικός εγκέ­φαλος πού γέννησε ή νεώτερη Ελλάδα, απαλλαγμέ­νος άπ' όλα τά καταστροφικά ελαττώματα τού Έλληνα.