Κάθε ἐποχή καί τό ξερατό της

Πρίν πέντε χρόνια ξερνούσαμε (κυρίως) μέ τό ΠαΣοΚ – τότε τοῦ ΓΑΠ. Ἦταν ὅ,τι πιό ἄθλιο, γελοῖο καί ἀνθελληνικό κυκλοφοροῦσε στή χώρα, ἐνσάρκωνε τήν προστυχιά καί τόν δωσιλογισμό τοῦ ἀπό δεκαετίες ἐγκατεστημένου συστήματος (παρα)εξουσίας στήν Ἑλλάδα. Εἴδαμε καί πάθαμε γιά νά ξεφορτωθοῦμε τό σκυλολόι τοῦ κάφρου – ἀφοῦ βέβαια πρῶτα διαγούμισε τήν πατρίδα μας σάν κεντροαριστερός Μπραΐμης, πετώντας την τελικά στόν λάκκο μέ τά μνημόνια. Τύχῃ ἀγαθῆ, φαίνεται πώς πολιτικά ὅπου νἄναι ψοφάει…

Μετά, ὅταν τά λάφυρα ἄρχισαν νά σπανίζουν, ὁ διαπλεκόμενος χῶρος ἔδειχνε νά χρειάζεται ἐφεδρεῖες καί ἀνανέωση – τό λές καί καμουφλάζ – καί τή σκυτάλη πῆρε ἡ ΔΗΜΑΡ. Τόσο σέ τοπικό, ὅσο καί σέ κεντρικό ἐπίπεδο, ἀπεδείχθη ἀντάξια τῆς πράσινης λοιμικῆς, μέ στελέχη πού κραύγαζαν τίς ἴδιες ἀξίες τοῦ διαδρομισμοῦ, τῆς ἑλληνοφοβίας κτλ – ἔστω κι ἄν δέν τούς δόθηκε ἡ ἐπαρκής εὐκαιρία νά μᾶς τίς κάνουν πράξη. Ἀφοῦ τίς ἐξέμεσαν στά μοῦτρα μας γιά μερικά χρονάκια, οἱ πρόσφατες ἐκλογές μᾶς ἀπάλλαξαν κι ἀπό τή σπείρα ἐκείνη.

Σήμερα πλέον τόν ἴδιο κίναιδο ρόλο ἔχει ἀναλάβει τό Ποτάμι. Δύσκολα βρίσκεις ἀνακοίνωσή του πού νά μπορεῖ νά ἀπαντηθεῖ μέ κάτι εὐγενέστερο ἀπό βρισιές τύπου Καραϊσκάκη, ἐνῶ κοιτώντας καί τίς θέσεις του ἀπορεῖς, «ποιός νοήμων ὀργανισμός εἶναι δυνατόν νά παρακινηθεῖ εἰλικρινῶς νά ἀκολουθήσει;» – ἐρώτημα πού ἀναδύεται αὐθορμήτως καί ἄν ἀτενίσεις τό κεντρικό του πρόσωπο. Βεβαίως στή σημερινή συγκυρία ὁ κίνδυνος πού ἀντιπροσωπεύει μοιάζει περιορισμένος ἀλλά καί μόνη ἡ παρουσία του δηλώνει κάτι ἀξιοσημείωτο: ὑπάρχει στή ρημαγμένη χώρα μας ἕνα σταθερό ποσοστό πολιτικά ἀναλφάβητων καταναλωτῶν, μέ κεντροαριστερή νεύρωση, ἕτοιμων νά ἀνεμίσουν τή σημαία τοῦ ἐξανδραποδισμοῦ μας ἀπό τήν νεοταξίτικη ὀρδή, μέ ὅποιο ὄχημα κι ἄν αὐτή ἐπιδράμει.

αντιφωνητής