Θα ξαναγυρίσουμε!

Ουκ εάλω οι ψυχές μας…

γράφει ο Γιώργος Σαγιάς

Η τραγωδία της Άλωσης της Βασιλεύουσας το 1453 ήταν η αρνητική κατάληξη της γενικής παρακμής που υφείρπε επί δύο περίπου αιώνες στην Πόλη των πόλεων. Παρακμή πολιτική, οικονομική και κοινωνική η οποία μέρα με τη μέρα μεγάλωνε και γιγαντωνόταν εξαιτίας της εθελοτυφλίας, του ωχαδερφισμού, της αδράνειας, του συμφέροντος, των εγωισμών και της ύφεσης της πατριωτικής συνείδησης επώνυμων αλλά κι ανώνυμων της εποχής.

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης δεν έγινε ξαφνικά και απροσδόκητα αλλά ήταν συνέχεια της προηγούμενης πτώσης μεγάλου μέρους της Ρωμανίας το οποίο βρισκόταν υπό Οθωμανική, Αραβική και Βενετική κατοχή. Το φραγκικό χτύπημα του 1204 ήταν δυνατό και είχε δρομολογήσει την μετέπειτα πτώση. Η αδυναμία ανάταξης της πολιτικής και οικονομικής αποσύνθεσης, η διάσπαση και το διαμοίρασμα του Ελληνισμού σε ξένους δυνάστες και η διείσδυση αλλοφύλων στη διοίκηση και μισθοφόρων στο  στρατό, προιωνίζουν μια κακή συνέχεια. Αν προστεθούν στα ανωτέρω και οι

εσωτερικές συγκρούσεις, η εσωτερική αναρχία, η δημογραφική συρρίκνωση, η συνεχής αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, η σταδιακή εξαφάνιση των μικροϊδιοκτητών, η δυσβάστακτη – κάποιες φορές – επέκταση των λεγομένων «προνοιαρίων», η υπέρμετρη  - σε κάποιες περιπτώσεις – αύξηση των μοναστηριακών κτημάτων και η παράδοση σημαντικότατου μέρους του εμπορίου στους δυτικούς, τότε ευκόλως συνάγεται πως η Άλωση δεν έγινε απροσδόκητα αλλά ήταν δραματική συνέπεια μιας άφρονης πολιτικής ετών με εξαιρετικά μειωμένη ικανότητα και προνοητικότητα των ταγών αλλά και του λαού που τους στήριζε.

Την ίδια στιγμή, η δυτική πολιτική, κατευθυνόμενη εν πολλοίς από τον Πάπα, δημιουργούσε ρήγματα και αντιθέσεις τόσο θρησκευτικές όσο και ιδεολογοπολιτικές.

Αυτό είχε τραγικές προεκτάσεις στην πνευματική αλλοίωση του Βυζαντίου, γεγονός που έθετε σε άμεσο κίνδυνο την πολιτιστική και πνευματική ταυτότητα με δυσοίωνη προοπτική την μετατροπή της πολιτιστικής του ιδιαιτερότητας και την μετεξέλιξη του Βυζαντίου σε δυτικό παράρτημα.

Παρά ταύτα: Οι ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις της αιωνίου συνέχειας του Ελληνισμού κράτησαν ζωντανή την ορθόδοξη παράδοση και – συχνά μέσω αυτής – την ελληνικότητα η οποία ήταν ο μίτος της συνέχειας διεξόδου του ζείδωρου ελληνικού φωτός από τις πηγές του στο παρόν και στο μέλλον. Όχι πως δεν υπήρξαν αλλαξοπιστίες και μοιρολατρική αντιμετώπιση δεδομένων υπό τινών, όμως η αδούλωτη ψυχή του γένους οδηγούσε σε συνεχείς  - φυσικά αιματηρούς  - ξεσηκωμούς.

Ο Κωνσταντίνος  Παλαιολόγος  έκανε ότι ήταν δυνατόν ώστε να σωθεί  η Επτάλοφη. Οργάνωσε  την Κωνσταντινούπολη εσωτερικά και εξωτερικά και τόνωσε το ηθικό των εντός των τειχών. Στις 21 Μαΐου ο σουλτάνος  έστειλε  πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη  ο οποίος ζήτησε την παράδοση  της Πόλης με αντάλλαγμα την υπόσχεση να επιτραπεί στον Αυτοκράτορα και σε όσους επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους και να υπάρξει εγγύηση για την ασφάλεια του πληθυσμού που θα παρέμενε. Επίσης αναγνώριζε  τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου . Ο Παλαιολόγος, άξιος συνεχιστής της τιμής της αιωνίου Ελλάδος, απάντησε (σ.σ.  σε σύγχρονη απόδοση ): «Το να σου (παρα)δώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της, διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν υπολογίσομε τη ζωή μας».

Σήμερα, που οι σουλτάνοι της Τουρκίας κρατούν σκλάβα την Κωνσταντινούπολη, σήμερα, που οι πασάδες της Άγκυρας απειλούν Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο, σήμερα, που οι νενέκοι της πολιτικής καταθέτουν στεφάνια τιμής στον Μουσταφά Κεμάλ, σήμερα που οι προδότες υπηρετούν τις ανθελληνικές τουρκικές πολιτικές, που τα συμπτώματα εσωτερικής και εξωτερικής παρακμής και σήψης μοιάζουν  τόσο πολύ με τα συμπτώματα  προ της Αλώσεως, σήμερα, που πολλοί «δυτικοί» συνεχίζουν το ανθελληνικό και αντιορθόδοξο έργο τους, ΣΗΜΕΡΑ είναι η ώρα που ο Έλληνας πρέπει  να εμπνευστεί από την αξιοπρέπεια  και την αποφασιστικότητα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι σε εθνομηδενιστές αρνησιπάτριδες και νενέκους εσωτερικά και σε ανθέλληνες νεοταξίτες εξωτερικά και να βροντοφωνάξει το ΟΥΚ ΕΑΛΩ η ψυχή μας! Κι αυτό να είναι η αρχή για να ξανακουστεί σύντομα στα στενά της Βασιλεύουσας ο ψίθυρος κι η κραυγή «Έρχονται οι Έλληνες» - και η τιμή διπλή σ’ αυτόν που θα λειτουργήσει πρώτος ξανά στην Αγιά Σοφιά!

ΟΥΚ ΕΑΛΩ!