Ένας Εθνικιστής (του Θεόδωρου Καραμπέτσου)

Συνήθισαν οί "Ελληνες νά πιστεύουν πώς ό­λοι μας είμαστε μέλη ενός μέγιστου δημοκρα­τικού συνόλου δεμένοι μεταξύ μας μέ αξεδιάλυτους δεσμούς γλώσσης καί αίματος, ενωμένοι μ' όλα μας τά μειονεκτήματα καί τά πλεονεκτήματα. Ντυνόμαστε μέ τόν ίδιο τρό­πο, τρώμε τά ίδια φαγητά, διαβάζουμε εφη­μερίδες πού δέν διαφέρουν στό ήθος (έκτος ελαχίστων εξαιρέσεων) άλλά μόνο στους τί­τλους. Κοντολογής είμαστε ό πιό κοινοβιοτικός λαός τοϋ κόσμου, άν εξαίρεση κανείς ορισμένες φυλές πρωτόγονες, πού τίς θεω­ρούμε καθυστερημένες. Ωστόσο, παρ' όλες αυτές τις εξωτερικές ενδείξεις περί σύμ­πνοιας καί αδελφότητας, στήν πραγματικότη­τα είμαστε χωρισμένοι σέ μεγάλες ομάδες, απομονωμένοι, μιά μακάβρια τρελή αγέλη ζώων πού καλπάζει μανιασμένα, άπλα νούμε­ρα πού κάποιοι επιτήδειοι τά χρησιμοποιούν γιά νά κάνουν λογαριασμούς πού δέν μας α­φορούν σέ τελική άνάλυσι. Καταντήσαμε τσι­φλίκι τών μεγάλων κομμάτων, μαρκαρισμένοι μέ κάποιο αριθμό στά κομματικά τους κατά­στιχα. Και ξαφνικά  κάπου - κάπου, κάποιος άπό μας ξυπνά, ξύνει άπό πάνω του αυτή τήν σαπιόκολλα πού μας κρατά όλους

κολλημέ­νους, αυτή τήν ηλιθιότητα πού ονομάζουμε «πολιτική τοποθέτησι» μά πού δέν είναι καθό­λου έτσι, γιατί στήν πραγματικότητα δέν πρό­κειται καν γιά πολιτική τοποθέτησι άλλά γιά μιά ΰπνωτιστική μας αΐώρησι πάνω άπ' τό α­ληθινό ιδεολογικό ρεύμα καί ξαφνικά ό άν­θρωπος αυτός ακριβώς επειδή έχει πάψει ν' ακόλουθη τίς συνήθειες τοΰ κοπαδιού, φαίνε­ται στους υπόλοιπους τρελός, φανατικός, αν­τιδραστικός, ό όποιος όμως ανακαλύπτεις πώς είναι προικισμένος μέ παράξενες καί σχε­δόν τρομακτικές δυνάμεις, πώς μπορεί ν' άποκόψη αμέτρητες χιλιάδες κόσμου άπ' τήν κοινή θηλή τής πολιτικής παραπλανήσεως, νά τούς λευτερώση άπ' τά παλαμάρια πού τό κα­τεστημένο τούς κρατά δεμένους, νά τούς κά­νη νά σταθούν στά δικά τους πόδια, νά τούς γεμίση φωτιά, φως, πίστι, δΰναμι, νά τούς σπρώξη νά ξεχάσουν τά κόμματα τους, ν' α­παρνηθούν τά καλέσματα τους, ν' αλλάξουν χαρακτήρα, φυσιογνωμία, προσωπικότητα, ψυχή! 

Καί ποιά είναι ή φύσι αυτής τής κατα­λυτικής πανίσχυρης γοητείας πού πιθανόν δέν τελείωσε κανένα  Πανεπιστήμιο ή Κολλέγιο; Αυτής τής τρέλας, αυτής τής αντιδραστι­κής μορφής όπως συνηθίζουν νά τήν ονομάζουν; Μά τί άλλο παρά ό κάθε συνειδη­τοποιημένος Εθνικιστής!!! Ή προσδοκία γιά τήν άνεύρεσι της αλήθειας καί τής ελληνικής υποστάσεως καί τήν κατάκτησι τών χαμένων ελπίδων. Κάθε εθνικιστής χρησιμοποιεί μιά α­ποκλειστικά δική του γλώσσα, αναλόγως μέ τό διανοητικό του επίπεδο. "Ομως, όλοι τους μιλάνε γιά τό ίδιο πράγμα, όλοι τους καλούν τους "Ελληνες νά σταματήσουν νά ψάχνουν ιδεώδη στά ήδη υπάρχοντα κόμματα, νά μι­σούν οί μισοί τούς άλλους μισούς, νά οραμα­τίζονται μάταιους καί διαβρωμένους στόχους στά υπάρχοντα πολιτικά δεδομένα. Στά πρό­σωπα αυτών τών αγωνιστών διαβλέπεις μιά σταθερή, ήρεμη φλόγα πού δέν σβύνει ποτέ, οταν ό εθνικιστής καταφέρει στό έργο του, ό­λοι θά σπεύσουν ν' απορρίψουν κάθε ενδοια­σμό πού τούς κρατά χωρισμένους σέ τεχνητές μεγάλες ομάδες, θά σταματήσουν τόν μυρικασμό κομματικών θέσεων πού υπαγορεύουν οί αρχηγοί σέ κάποιες συγκεντρώσεις, θά α­γνοήσουν τέλος τίς απαρχαιωμένες μορφές διανοητικής υπακοής στίς απαιτήσεις τού κόμ­ματος. 

Καί τότε ξαφνικά άναθυμούμενοι τίς πίκρες, τίς απανωτές απογοητεύσεις, τίς δια­ψεύσεις, τίς ανεκπλήρωτες ελπίδες καί τά συντριμμένα τους όνειρα γιά εξουσία, θά νοιώσουν τήν αληθινή σημασία τής λέξεως Αγώνας! Ό εθνικιστής δέν τρομάζει όταν το σύστημα τόν απορρίπτει. Γ ι αυτόν οί απορ­ρίψεις αυτές δέν αποτελούν παρά αποδείξεις τής κριτικής ανεπάρκειας εκείνων τών «δια­κεκριμένων» εγκεφάλων, μισθοφόρων τοϋ κα­τεστημένου. Μέ ποιό δικαίωμα εκείνοι θά κρίνουν έναν τίμιο αγωνιστή; Τί έχουν κατορ­θώσει αυτοί; Απλώς έχουν αποδείξει πώς ξέ­ρουν νά φέρωνται σάν" δούλοι κάποιας ηγεσίας καί αυτό είναι όλο... 

Αγνοήστε τους καί μήν ξεχνάτε: πώς ή δική μας τακτική εί­ναι νά καίμε τίς γέφυρες πίσω μας. Τό πρό­σωπο μας εΐναι στραμμένο μόνιμα κατά τό μέλλον. Κάθε λάθος μας επομένως μπορεί νάναι μοιραίο. Θά μάς προσάψουν τήν βία. Προ­σοχή: δέν είμαστε βίαιοι! Βίαια είναι ή λάμψι μας πού τούς τυφλώνει, βίαιο τό βεληνεκές τού αγώνος μας! "Ομως δέν είμαστε βίαιοι σάν άτομα. Αυτοί, στήν άπόγνωσί τους καταν­τούν βίαιοι καί τραμπούκοι. Ζουν μέσα στόν κυκεώνα τών ίδιων τους φόβων, παγιδευμέ­νοι άπ' τά φαντάσματα τους, περιμένοντας τήν έλευσι τής πλημμύρας πού θά τούς σάρω­ση μιά καί καλή. 

Δέν είναι μακρυά !! 

--------------------------------------------------------------------------------------------

Το άρθρο του συναγωνιστή Θεόδωρου Καραμπέτσου δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ την Παρασκευή 23 Μαρτίου 1990