Κυνηγώντας για άλλη μια φορά ανεμόμυλους (του Κων/νου Μεταξά)

Αφορμή για το παρόν αποτελούν τα άρθρα του κυρίου Καρδαρά στον ιστότοπο σας. Έχω ως βασική αρχή το να τιμώ τους πρεσβύτερους, ειδικότερα ανθρώπους που ενώ θεωρώ πως μπορούσαν δεν εκμεταλλεύτηκαν την ενασχόληση τους με τα κοινά  προς απόκτηση προβολής και χρημάτων.

Παράλληλα σε μια προσπάθεια να σκεφτώ «έξω από το κουτί»  δε μπορώ να μη παραθέσω απόψεις εκ διαμέτρου αντίθετες με τα αναγραφόμενα. Όχι με μια δασκαλίστικη έπαρση της δικιά μου αλήθειας. Άλλωστε το περιβάλλον είναι τόσο ρευστό και με τόσους βαθμούς ελευθερίας που αυτά που λέμε σήμερα ίσως αύριο να είναι παρωχημένα. Όχι γιατί δεν εκτιμώ τους Δον Κιχώτες που κυνηγούν ανεμόμυλους. Άλλωστε όταν δεν καταφέρνω να αποστασιοποιηθώ από το πρόβλημα που εξετάζω ένας τους είμαι και εγώ.    

Η στάση νοημόνων ανθρώπων  σε διάφορα θέματα ανεξαρτήτως της φύσης τους πάντα ταλανιζόταν μεταξύ δύο θεωρήσεων. Της «φαναριώτικης» (εδώ συστημικής) στάσης ζωής και αυτής της «ηρωικής» στάσης (εδώ αντισυστημικής), αυτής της κλεφτουριάς. Εξηγούμαι:

Η φαναριώτικη στάση διδάσκει την καρτερία (πολλοί θα προστρέξουν να δηλώσουν δειλία). Είναι μια στάση που εξετάζει το περιβάλλον, τις συνθήκες, τις ισορροπίες προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μητέρα των μαχών (ή διαιωνίζει το υπάρχον Status προς όφελος της, αν και αυτή η παράμετρος δε μας αφορά εδώ). Αυτή η μάχη όταν και όπου δοθεί πρέπει να είναι κερδοφόρα αφού το διακύβευμα είναι και πρέπει να είναι η νίκη. Είμαστε λίγοι σε αυτή την εσχατιά της Ευρώπης, έχουμε ήδη απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, υπογεννητικότητα και ένα λαό ο οποίος σαν τον πυγμάχο μετά τα απανωτά κροσέ παραπαίει. Από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να «παίξουμε» συστημικά το ΝΑΙ είναι μονόδρομος. 

Κερδίζουμε χρόνο παίζοντας σε ένα γήπεδο που δεν γνωρίζουμε, αποφεύγουμε την καταστροφή (που τουλάχιστον δε θα ξεκινήσεις από εμάς) και παράλληλα   συντασσόμαστε (έστω και καιροσκοπικά αν θέλετε) με εκείνες τις δυνάμεις που θα είναι με τους νικητές δίνοντας μας την ευκαιρία του βήματος λόγου σε πρώτο χρόνο. Εκτός αν θεωρούμε πως αυτοί (ΣΥΡΙΖΑ (ΟΧΙ)- πρώτη φορά αριστερά) που δημιουργούν εκούσια ή ακούσια τις ουρές στα ΑΤΜ (δηλαδή προβλήματα στο βιοπορισμό των Νέο-Ελλήνων) και την ανασφάλεια καταστρατηγώντας τις βασικότερες αρχές της πυραμίδας αξιών του Maslow  θα βρίσκονται με την πλευρά των πολιτικά νικητών αύριο. Να ταυτίσω εαυτόν δημιουργώντας πατριωτικό μπλοκ με ποιους; Με τη ροζ αριστερά, τους απάτριδες, αυτούς που αποτελούσαν το κόκκινο πανί για εμάς στα φοιτητικά μας χρόνια; Να δώσουμε άλλοθι στις νοοτροπίες τους που μας κατάντησαν τους παρίες της Ευρώπης;  Έχει σχέση η οργανική μας κοινότητα με τους παρασιτικά σκεπτόμενους; Αν δεν είναι όλα προμελετημένα θα φύγουν νύχτα και πολιτικά θα καταβαραθρωθούν. Με το ΟΧΙ τους ακολουθούμε συντασσόμενοι;

Μα να ψηφίσουμε ΝΑΙ εμείς που ο ηρωικός τρόπος ζωής αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ιδεολογίας μας; ΝΑΙ αν θέλουμε να μετασχηματίσουμε την κοινωνία σε μια βάση αξιακά συντηρητικότερη κερδίζοντας απλά χρόνο. ΝΑΙ γιατί όσοι έχουμε διοικήσει τουλάχιστον περίπτερο γνωρίζουμε πως οι αλλαγές δεν μπορεί παρά να είναι σταδιακές ώστε ο οργανισμός να μην παύσει την λειτουργία του. ΝΑΙ γιατί γνωρίζουμε πως το νέο φτιάνεται με παλιά υλικά (για ΜΑΝΑ εξ ουρανού βλέπε μόνο γνωστό πόνημα). ΝΑΙ γιατί όταν πας σε πόλεμο θέλεις δίπλα σου στο όρυγμα παλικάρια (Τσακαλώτος, Σακελαρίδης;) και μπροστά στρατηγούς με σχέδιο και όραμα (Βαρουφάκης;). Το ΝΑΙ κερδίζει χρόνο και προχωρά τα πράγματα ένα βήμα μπροστά γκρεμίζοντας τη Ροζ αριστερά μια ώρα αρχύτερα δίνοντας μας τουλάχιστον την ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουμε να ανασυντάξουμε τον παραγωγικό μας ιστό και να κερδίσουμε την πολιτιστική ηγεμονία έναντι τους έχοντας το λαό τουλάχιστον μη αρνητικό σε εμάς (όπως λίαν συντόμως με εκείνους).  

Για αυτούς τώρα που δε θέλουν ή δεν μπορούν λόγω χαρακτήρος ή παραστάσεων  να ακολουθήσουν τα παραπάνω, που βαρέθηκαν τα  παιχνιδάκια του συστήματος ή τις «ακροδεξιές» λογικές, τις εκλογικές παραστάσεις «οπερέτα» που οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα, που ακολουθούν την παρακαταθήκη του δάσκαλου μας Πλάτωνα, που θέλουν να νιώθουν πως αναπνέουν τον καθάριο αέρα ψηλά στα βουνά η αποχή αποτελεί τη μόνη λύση. Με αυτή τη στάση διατηρούν το στοιχειώδη αυτοσεβασμό τους μη συμβάλλοντας στο να επανέλθουν στον αφρό αυτοί που μας οδήγησαν στο έρεβος, μη ταυτιζόμενοι με τους γνωστούς Δημάρχους των gay parade. Περιμένοντας και δουλεύοντας μακριά από κόμματα και αυτοί μέσα στην κοινωνία για να δημιουργήσουν γενιές που δε θα στοιβάζονται στα ράφια των Super Market για ένα πακέτο μακαρόνια αλλά θα είναι έτοιμοι να πεινάσουν,  να πολεμήσουν και να νικήσουν. Γιατί αυτοί θα μπορούν!

Τροφή για σκέψη και τίποτα άλλο.

Με εκτίμηση,

Κωνσταντίνος Μεταξάς

Μηχανικός ΕΜΠ, MSc