Ελληνική ναυτιλία: Το σχέδιο επίθεσης των δανειστών στον τελευταίο μεγάλο παραγωγικό πυλώνα της χώρας

Μέσα σε όλα τα άλλα κακά του Μνημονίου ή της Συμφωνίας που πρόκειται να υπογράψουμε, οι εκπρόσωποι των δανειστών συμπεριέλαβαν την απαίτηση για αύξηση της φορολογίας της χωρητικότητας των ελληνόκτητων πλοίων και την κατάργηση των φοροαπαλλαγών που χαρακτηρίζουν το  πλαίσιο λειτουργίας της ελληνικής Ναυτιλίας. Η υπόθεση αυτή δεν είναι καινούργια. Η αύξηση της φορολογίας (tonnage tax) αποτελεί σταθερή επιδίωξη των δανειστών από την εποχή που καταρτιζόταν το δεύτερο Μνημόνιο, στην περίοδο 2011-12.

Έχει προηγηθεί δε, δριμεία κριτική για την φορολογική μεταχείριση της ελληνόκτητης ναυτιλίας, η οποία εκπορεύεται κυρίως από γερμανικά ναυτιλιακά και τραπεζικά κεφάλαια. Αιτία βέβαια για όλες αυτές τις ενέργειες εκ μέρους κυρίως των Γερμανών, είναι η παγκόσμια υποχώρηση της γερμανόκτητης ναυτιλίας με μεγάλες ζημίες εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης.

Κι ενώ κατακρίνουν τις φοροαπαλλαγές της ελληνόκτητης ναυτιλίας, οι Γερμανοί δημιούργήσαν ένα ιδαίτερα ελκυστικό μοντέλο με μεγάλες φοροαπαλλαγές, με στόχο την καθιέρωση του Αμβούργου ως παγκόσμιο ναυτιλιακό κέντρο.  Συγκεκριμένα, μέσω του συστήματος των ναυτιλιακών Funds, συγκέντρωναν χρηματοδοτήσεις από τραπεζικά κεφάλαια, μετόχους αλλά και απλούς επενδυτές οι οποίοι ήθελαν να απαλλάξουν τα επενδυόμενα κεφάλαια τους από την υψηλή φορολόγηση. 

Τις απώλειες λοιπόν της γερμανόκτητης ναυτιλίας, προσπαθούν να ανακόψουν οι δανειστές κι έτσι επιτίθονται στον μεγάλο παγκόσμιο παίκτη που είναι η ελληνική ναυτιλία, γνωρίζοντας ότι έτσι, θα εξαλείψουν κι ένα από τα τελευταία όπλα για ανάκαμψη της Ελλάδας. Φυσικά στην σειρά περιμένουν και όλοι οι άλλοι ελκυστικοί ναυτιλιακοί προορισμοί, όπως το παραδοσιακό Σίτυ του Λονδίνου, η Ολλανδία, το Ντουμπάι, η Σιγκαπούρη κ.α. που προσφέρουν διάφορα ελκυστικά μέτρα για την μεταφορά της έδρας των ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών.

Η αύξηση βέβαια των εισφορών, σε αυτή την δύσκολη στιγμή, θα βοηθούσε πολύ την δοκιμαζόμενη πατρίδα και αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσω μίας συνολικής συμφωνίας με τους Έλληνες πλοιοκτήτες. Αυτό όμως που είναι το πλέον πολύτιμο, είναι οι χιλιάδες θέσεις εργασίας και ο τεράστιος κύκλος εργασιών που εκπορεύεται από τον ναυτιλιακό κλάδο. Και βέβαια η επίθεση στην ελληνόκτητη ποντοπόρο ναυτιλία έρχεται σε συνέχεια της πλήρους διαλύσεως της ελληνικής ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας. 

Η Ελλάδα διαθέτοντας τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, Σύρου, Χαλκίδας, την Ναυπηγο-επισκευαστική Ζώνη του Περάματος καθώς και άλλες μικρότερες μονάδες θα μπορούσε να βρίσκεται στην παγκόσμια πρωτοπορία της ναυτικής βιομηχανίας και να αντλεί τεράστια κεφάλαια για την ανασυγκρότηση της χώρας. Σε αυτήν προσπάθεια θα είχε σύμμαχο την ελληνόκτητη ναυτιλία, την αποδεδειγμένη ναυτική τεχνογνωσία των Ελλήνων αλλά και τις υπάρχουσες υλικοτεχνικές υποδομές. Ας μην ξεχνάμε ότι η δεξαμενή 500 χιλιάδων τόνων του Σκαραμαγκά είναι η μεγαλύτερη στη Μεσόγειο και μία από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως και αποτελεί από μόνη της συγκριτικό πλεονέκτημα για την προσέλκυση μεγάλων δεξαμενόπλοιων.

Αντί όμως να αξιοποιηθεί, η ελληνική ναυτική βιομηχανία είναι μπροστά στον θάνατο. Το πλέον εξοργιστικό, είναι ότι τα ελληνόκτητα πλοία, εκτός από τις πρώην Ανατολικο-ευρωπαικές χώρες, οδηγούνται για την προγραμματισμένη συντήρηση τους στα Τουρκικά ναυπηγεία! Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα, και να λάβουμε υπόψη μας εκτός από τις οικονομικές απώλειες και την απευθείας σύνδεση της ναυπηγικής βιομηχανίας με την αντίστοιχη αμυντική....

Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι γύρω από τον ναυτιλιακό κλάδο υπάρχει ένας ολόκληρος οικονομικός κύκλος, ο οποίος αν αξιοποιηθεί μπορεί να δώσει από μόνος του την ώθηση για την αποτελμάτωση και ανάπτυξη της χώρας. Ο κύκλος αυτός περιλαμβάνει τις απολαβές των εργαζομένων στις ναυτιλιακές εταιρείες (οι οποίες επενδύονται μέσω της κατανάλωσης στην αγορά), τον εφοδιασμό των πλοίων από ελληνικές εταιρείες με τρόφιμα, αναλώσιμα και ανταλλακτικά καθώς και τις εργασίες φορτοεκφόρτωσης στα ελληνικά λιμάνια και πλήθος άλλων υπηρεσιών. Επίσης στα ναυπηγεία εκτός από τους άμεσα απασχολούμενους, πρέπει να υπολογιστούν τα εξωτερικά συνεργεία, η προμήθεια και μεταφορά υλικών συντήρησης  και ανταλλακτικών καθώς και ο τζίρος που προκύπτει από τους ξένους επισκέπτες μηχανικούς κι εμπειρογνόμωνες (αεροπορικά εισιτήρια, τοπική μεταφορά, διαμονή, διατροφή, κοκ). Πρόκειται για ένα πραγματικό υπερόπλο παραγωγικής ανάπτυξης!

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά δεν δίνει καθόλου σημασία στην απόκρουση της επίθεσης των δανειστών στους τελευταίους υγιείς και παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας (οι άλλοι είναι η γεωργία, η βιομηχανία και ο τουρισμός). Κινούμενη ανάμεσα σε μαρξιστικές ιδεοληψίες κι έναν μετα-Πασοκικό ωφελιμισμό, αρνείται να εκπονήσει ένα συνολικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και αναλώνεται στην προσπάθεια διατήρησης των κρατικοδίαιτων κομματικών στρατών. Όπως και να έχει όμως, οι προϋποθέσεις ακόμα υπάρχουν και είναι στην ευχέρεια ενός σοβαρού εθνικού κινήματος να εκπονήσει το πρόγραμμα που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην πρόοδο, την ευημερία, την αυτάρκεια και εν τέλει την ελευθερία και ανεξαρτησία.

Δημήτρης Δρόσος