Το Εθνικιστικό Κίνημα και οι νεώτεροι εκφραστές του οφείλουν να ξαναβρούν την «κοινωνική αναφορά τους»

Πέρα από την υπερηφάνεια, που είναι λογικό να νοιώθουμε όλοι όσοι συμμετείχαμε στην σύλληψη της "μετωπικής στρατηγικής», μέσω της οποίας ξεπερνιόταν η σιωπή των ΜΜΕ και αναδεικνυόταν η ηγετική πρωτοποριακή δυνατότητα των νέων εθνικιστών του ΕΝΕΚ, θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για την οργανωτική ισχύ και για την ανιδιοτέλεια των στελεχών μας. 
Είχαν γαλουχηθεί με την αγωνιστική αντίληψη "ανεύρεσης κοινού παρανομαστή", ο οποίος θα μπορούσε να κινητοποιήσει ευρύτερες ομάδες, για συμμετοχή στην όποια εκδήλωση. Είχαν ακόμη βαθιά μέσα στην ψυχή τους την διάκριση του Εθνικού από το Κομματικό, με το κομματικό να υποχωρεί πάντοτε μπροστά στο Εθνικό.
Αξίζει όμως να τονίσουμε και το κεντρικό σύνθημα της προετοιμασίας της εκδήλωσης."ΜΕ ΛΑΪΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΙΚΗ". Ένα σύνθημα στρατηγικής που έδειχνε ότι είμαστε κομμάτι του Λαού των Ελλήνων, που επεδίωκε να αγωνίζεται μαζί του, χωρίς διάθεση ποδηγέτησής του ή καπηλείας των θυσιών του, με τελικό στόχο την ωρίμανση των (εξαιρετικά αρνητικών) συνθηκών της εποχής, προκειμένου να επιτευχθεί η μετατροπή του Εθνικιστικού Κινήματος σε Πολιτική Οντότητα.

Σήμερα, χωρίς να ξεχνάμε τίποτε από την ιστορία και τους αγώνες των προηγούμενων γενεών, το Εθνικιστικό Κίνημα και οι νεώτεροι εκφραστές του οφείλουν να ξαναβρούν την «κοινωνική αναφορά τους» και με επίγνωση ότι «άλλο μοναδικός και άλλο μόνος», να κινητοποιήσουν άτομα και συλλογικότητες προετοιμάζοντας την Ελλάδα της μεταμνημονιακής εποχής, χωρίς να επιτρέπουν στην λήθη να καλύψει τις ευθύνες του «κόμματος των πολιτικών κομμάτων». Ούτε, όμως, και τις αδυναμίες όσων επιχείρησαν να εμφανισθούν ως αποκλειστικοί εκφραστές του Εθνικιστικού χώρου, αρνούμενοι την ύπαρξη του χώρου» και καρπούμενοι τα οφέλη της ιστορικής συγκυρίας και την δημοσιότητας που τους παρέχει το σύστημα.

Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου