Αυτή η ενοχλητική λέξη… (του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου)

Αμήχανη για άλλη μια φορά η πολιτική ηγεσία και η αντιπολίτευση, αμφότερες πλέον τέκνα του «ναι σε όλα», βρέθηκαν στις εξέδρες των επισήμων για να γιορτάσουν το «ΟΧΙ» του 1940. Με δηλώσεις βγαλμένες από εγχειρίδια αερολογίας και κινήσεις που υποδήλωναν σαφώς την διάθεση του «άντε να τελειώνουμε»…

Τις προηγούμενες ημέρες έγινε μία προσπάθεια να ξεκινήσει να αντικαθίσταται η επέτειος του «ΟΧΙ», με την επέτειο της απελευθέρωσης των Αθηνών. Ή έστω να μοιραστεί κάπως η αίγλη των εορτασμών. Ακούστηκαν και εξαιρετικά ιστορικά επιχειρήματα, σε μια μάλλον λογική Ευρωπαϊκής προσαρμογής των εθνικών μας επετείων, που έλεγαν ότι είναι παράλογο να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη, που αντί να γιορτάζουμε την λήξη του πολέμου και την απελευθέρωση, γιορτάζουμε την αρχή του…

Αρκετά λογικό, αν εξαιρέσεις την λεπτομέρεια ότι η Ελλάδα υπήρξε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που το 1940, κατάφερε να νικήσει τον Άξονα, όταν όλες οι υπόλοιπες είτε συνθηκολογούσαν, είτε καταλαμβάνονταν σε χρονικά διαστήματα λιγότερα της μιας εβδομάδος. Απλά για τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες η επιλογή του να γιορτάζουν την έναρξη του πολέμου θα σήμαινε ότι γιορτάζουν μια ντροπιαστική συνθηκολόγηση, ενώ για την Ελλάδα σημαίνει ότι γιορτάζει ένα περήφανο «ΟΧΙ» και μια ηρωική νίκη, που επηρέασε σημαντικά την τελική έκβαση του πολέμου…

Από την άλλη είναι κατανοητό πως τέτοιου είδους εορτασμοί, ειδικά όταν περιστρέφονται γύρω από τόσο ενοχλητικές εμβληματικές λέξεις όπως το «ΟΧΙ», είναι κάπως δυσάρεστες σήμερα για τους Ευρωπαίους εταίρους μας, πόσο δε μάλλον για τους Γερμανούς ηγεμόνες της Ε.Ε.

Θα έπρεπε επίσης να δείξουμε μία ανθρώπινη κατανόηση στο γεγονός, ότι είναι λίγο δυσάρεστο να γιορτάζεις ως πολιτική ηγεσία το ιστορικό «ΟΧΙ» που είπε ένας ιδεολογικός σου αντίπαλος, απαντώντας στην απειλή πολέμου από τον παγκοσμίως ανίκητο άξονα της εποχής του, λίγους μήνες μετά το ιστορικό «ΝΑΙ» που είπες, προσδίδοντας το όχι του λαού σου, απλά επειδή σε απείλησαν οτι… θα κλείσουν οι τράπεζες.

Οι συνειρμοί και οι συγκρίσεις είναι ισοπεδωτικοί σε κάθε επίπεδο. Διότι όσο κι αν προσπαθούν να αερολογήσουν οι πολιτικές ανθυπομετριότητες, που καλούνται να γιορτάσουν τα ιστορικά επιτεύγματα πολιτικών και στρατιωτικών ηγεσιών άφθαστου μεγέθους, τα ιστορικά συμπεράσματα είναι ξεκάθαρα:
Τώρα όπως και τότε, αποδεικνύεται αντιστρόφως, οτι τα «ΟΧΙ» εκτός από λαούς με θέληση, χρειάζονται και Ηγέτες με μεγάλους γεννητικούς αδένες…