Νίκος ο Έλληνας (του Νίκου Τζιόπα)

Έτσι συστήνομαι στους Γερμανούς τον καιρό που βρίσκομαι στη χώρα τους. Έτσι έκανα και παλιά που μου είχαν ξανακάνει την τιμή να με φιλοξενήσουν ώστε να βγάζω το μεροκάματο που μου στέρησε η πατρίδα μου.
Είναι απίστευτα τα χαμόγελα που αντιμετωπίζω στο άκουσμα αυτής της πρότασης. Βέβαια δεν τους κάνει εντύπωση το... Νίκος!
Κάθε άνθρωπος είναι φορέας του έθνους του. Των κληρονομικών χαρακτηριστικών του έθνους του δηλαδή, είτε αυτό αφορά στην καταγωγή του, είτε στη γλώσσα του, είτε στον πολιτισμό που κουβαλάει μέσα του.
Οι άνθρωποι δεν φυτρώνουν. Γεννιούνται και μεγαλώνουν φέροντας μέσα τους
όλα τα
ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά των γονέων τους και κατ΄ επέκταση όλων των προγόνων τους, τα οποία θα μεταδώσουν στου απογόνους τους. Η "προοδευτική" λογική θα αντιπαραθέσει το επιχείρημα: "και που ξέρεις ότι είσαι γνήσιος απόγονος Ελλήνων". Ο εκπρόσωπός της που θα το εκστομίσει βεβαίως, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το αντεπιχείρημά μου: "άρα κι εσύ είσαι ένας νόθος αφού δεν ξέρεις αν είσαι παιδί του πατέρα σου".
Το... Νίκος λοιπόν, δεν μπορεί να πει απολύτως τίποτα σε ένα Γερμανό που με γνωρίζει. Ούτε φυσικά σε οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο, οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας. Άλλωστε κι αυτός με περηφάνια θα δηλώσει την εθνική του καταγωγή. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι κουβαλούν πάντα μαζί τους και την εθνική τους καταγωγή μέσω του εαυτού τους.
Αν θέλουν να με πειράξουν θα μου πουν για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, που δεν δημιούργησα εγώ.
Κάποιος φιλέλληνας θα μου μιλήσει για τον Παρθενώνα, που δεν τον έκτισα εγώ.
Άλλος θα μου πει για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη που φυσικά καθόλου δεν με έλαβαν προσωπικά υπ΄όψιν όταν συνέγραφαν τα μεγαλειώδη για την ανθρωπότητα έργα τους.
Ο ποδοσφαιρόφιλος θα μου την πει για την τριάρα που άρπαξε ο "Θρύλος" από την Μπάγιερν, λαμβάνοντας σίγουρα υπ΄όψιν ότι δεν βρισκόμουν καν στο γήπεδο!
Την ελληνική φιλοξενία θα εκθειάσουν όσοι κάνουν τουρισμό στην Ελλάδα και θα μου αποδώσουν τα εύσημα για το ωραίο κρασί και το τσίπουρο, λες και βγήκε από το δικό μου αποστακτήριο!
Με λίγα λόγια, βλέπουν στο πρόσωπό μου την Ελλάδα, με τα κακά και τα καλά της κι επειδή δεν μπορούν να βρούν μαζεμένο τον ελληνικό πληθυσμό, τον βλέπουν συνοπτικά στο πρόσωπό μου. Με τίποτα δεν μπορούν να διαχωρήσουν το "Νίκος" από τον Έλληνα. Κι αυτό γιατί είναι αδύνατον το ανθρώπινο μυαλό να παραβλέψει μια ΦΥΣΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες αλλά και όλα τα έθνη που θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν όπως η ΦΥΣΗ και ο ΘΕΟΣ ορίζουν, είναι γιατί κατατάσσεται αυτομάτως στο περιθώριο από τα πολιτικά συστήματα παγκοσμίως, η άποψη ότι τα έθνη πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν. Η φύση κι ο θεός τα δημιούργησαν, αυτά παράγουν πολιτισμό, έτσι έχουν μάθει οι άνθρωποι να αυτοπροσδιορίζονται και να διαφέρουν μεταξύ τους.
Κι αφού ο καθείς αναρωτηθεί, ας προσπαθήσει να θέσει ευθέως το ερώτημα στον εαυτό του, απαντώντας αναλόγως:
Δεν θα ήταν περιθωριακό και αφύσικο, να με φωνάζουν οι Γερμανοί φίλοι μου Νίκος ο Γερμανός, μόνο και μόνο επειδή ζω στη χώρα τους; Ακόμη και η απόκτηση του γερμανικού διαβατηρίου που δεν είναι στις προθέσεις μου, πόσο Γερμανό μπορούσε να με κάνει;
Το παρόν άρθρο γράφτηκε με αφορμή ένα ποτήρι που έσπασα σε ένα γλέντι και που ο Γερμανός φίλος μου δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί με διασκέδαζε η καταστροφή ενός αντικειμένου ελαχίστης αξίας. Η ακριβής του ερώτηση ήταν η εξής:
"Γιατί εσείς οι Έλληνες κάνετε έτσι όταν γλεντάτε;"  Του είπα για τα γλέντια των αρματωλών και των κλεφτών μετά από κάθε μάχη...