Αυτοκαταστροφική τύφλωση - του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Σε μια εποχή όπου «άγνωστα κέντρα» επιδιώκουν να αποκόψουν, την ενοποιούμενη με αργά βήματα Ευρώπη, από τις ρίζες της, είναι λογικό και οι εντόπιοι συνοδοιπόροι τους να πρωταγωνιστούν στην καταφορά πληγμάτων σε πρόσωπα και θεσμούς που φύλασσαν την Κιβωτό των Ελληνικών Αξιών.
Από την Συνταγματική Συνθήκη της Ενωμένης Ευρώπης απαλείφθηκε, ήδη, η αναφορά στις χριστιανικές της ρίζες. Όχι γιατί οι πατρώες θρησκείες κατήγαγαν νίκη σπουδαία και επιστρέφουν κραταιές, αλλά γιατί το θρησκευτικό συναίσθημα και η μεταφυσική πίστη αποτελούν εμπόδιο επιβολής των λαών εκείνων εκείνων που έχουν ως διαμαντόπετρα στο σύστημα αξιών τους το χρήμα και ως
όργανο απομύζησης των Λαών, τα τραπεζικά ιδρύματα και τον έλεγχο του χρήματος.
Οι προσπάθειες αποκοπής του Ιστορικού παρελθόντος της Ευρώπης (Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, Ρωμαϊκοί Χρόνοι, Βυζάντιο) ακόμη δεν έχουν επικρατήσει πλήρως. Για όσους όμως παρακολουθούν τις πρωτοβουλίες των διαφόρων οργανισμών, είναι φανερό ότι η επιθετικότητα που επιδεικνύουν οι καλλιεργούντες την άποψη πως η ιστορία της Ευρώπης αρχίζει μετά το 1.000 μ.Χ, βαίνει διαρκώς αυξανόμενη.
Βλέπουμε, ακόμη, την πολιτική βάση της «Ευρώπης των Εθνών» που χρησιμοποιείτο ως κοινή παραδοχή μιας μελλοντικής πορείας, εντέχνως να μετατρέπεται σε «Ευρώπη των Λαών» και στο άμεσο μέλλον να γίνεται σε Πολυπολιτισμική Ευρώπη των Λάθρο- προσφυγο- μεταναστών.

Η ιδιαιτερότητα, η ιστορικότητα και η διαφορετικότητα των Ελλήνων, ανέκαθεν, αποτελούσε αγκάθι στους όποιους σχεδιασμούς των εξωθεσμικών Ευρωπαϊκών Κέντρων. Μοιραίως λοιπόν, ο στρατός, ο πολιτικός κόσμος, ο επιχειρηματικός κόσμος, η δικαιοσύνη και η εκκλησία έπρεπε να πάψουν να αποτελούν στήριγμα και ελπίδα για τον μέσο Έλληνα.
Με τον στρατό «καθάρισαν» σχετικώς εύκολα. Το ίδιο και με τους πολιτικούς. Ο επιχειρηματικός κόσμος ήταν για αυτούς «παιχνιδάκι». Απέμεναν η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία. Τους έκαναν κουβάρι και τους παρέδωσαν στους «άμεμπτους». Την ώρα ακριβώς που η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία υλοποιούσαν με προσεκτικά βήματα «ήπιας προσαρμογής», την αυτοκάθαρση τους από τα όσα «γρέζια» είχαν σωρευτεί την τελευταία εικοσαετία.
Οι πομπές τριάντα ανθρώπων που, χρόνια τώρα τους κρατούσαν στο χέρι ξένοι πράκτορες και ντόπια πρακτοράκια, χρησιμοποιήθηκαν για να υπονομευθούν και οι τελευταίοι πυλώνες.
Με δεδομένη την αδράνεια ή και την έλλειψη επιθυμίας αντίδρασης των πολιτικών και πνευματικών ταγών του τόπου, μόνη δύναμη αντίστασης παραμένει ο λαός των Ελλήνων.
Ένας λαός που, όμως, δείχνει να απολαμβάνει (και να συμβάλλει) στο πριόνισμα που υφίστανται οι Ρίζες των πολιτισμικών αξιών του και η περιθωριοποίηση των Αξίων που θα έπρεπε να ηγηθούν του γένους των Ελλήνων.

ενημέρωση Πελοποννήσου