Ἡ ἐλπίδα τῆς Γαλλίας

Ζηλεύω.

Ὄχι ἀπὸ κάποια ἰδεοληπτικὴ ἐμμονή, ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ Γάλλοι πατριῶτες ἀντέδρασαν μὲ ἀξιοπρέπεια, σοβαρότητα καὶ σεβασμὸ στὴν Ἱστορία τοῦ ἔθνους τους, σὲ ὅσα ἐξυφαίνονται σὲ βάρος τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Σὲ ἀντίθεση μὲ ὅσα συμβαίνουν στὴν πατρίδα μας, τὸ πατριωτικὸ κίνημα τῆς Γαλλίας ὑπερασπίζει τὴν ταυτότητα τοῦ γαλλικοῦ ἔθνους καὶ τὴν θέληση νὰ ζήσει στὴν πατρίδα του μὲ βάση τὶς ἀξίες του καὶ τὴν παράδοσή του, χτίζοντας ἕνα κίνημα στηριγμένο στὰ γαλλικὰ πρότυπα.

Γι᾽ αὐτὸ καὶ παράγοντες, ὅπως ἡ ἀποχὴ, ἐκεῖ ὑποβοήθησαν τὴ γιγάντωση αὐτοῦ τοῦ κινήματος καὶ κεφαλαιοποίησαν πολιτικὰ τὴ βούληση τῶν Γάλλων.

Στὴν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, ἡ προάσπιση τῶν ἀξιῶν αὐτῶν ἀφέθηκε σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἴτε δὲν μπόρεσαν εἴτε δὲν θέλησαν νὰ δημιουργήσουν κάτι ἀνάλογο, στὴν κοιτίδα μάλιστα τῶν ἀξιῶν τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος καὶ πολιτισμοῦ. Ἐδῶ, τὸ πατριωτικὸ κίνημα περιθωριοποιήθηκε πολιτικά, αἰσθητικὰ καὶ ἀξιακά, ἑτεροπροσδιορίστηκε λόγῳ τῆς ἀβελτηρίας ἢ καὶ τῆς ἀνικανότητας τῶν πολιτικῶν ἐκφραστῶν του, χωρὶς ἐλπίδες ἀνελίξεώς του, ὅπως κατέδειξαν ἐξ ἄλλου οἱ πρόσφατες βουλευτικὲς ἐκλογές.

Γι᾽ αὐτὸ ζηλεύω καὶ συνάμα λυπᾶμαι πού, μέχρι στιγμῆς τουλάχιστον, δὲν διαφαίνεται κάποια ἐναλλακτικὴ ποὺ νὰ ἐκφράσει τὸ σύνολο τῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν, πάνω ἀπὸ ἰδεοληψίες καὶ ἀγκυλώσεις.

                                                                              Γιάννης Κουριαννίδης